All Chapters of เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน: Chapter 1 - Chapter 10

หรงหรงเป็นหญิงสาวชนบท ปีนี้นางอายุครบ 16 หนาว นางเกิดมาในตระกูลฐานะที่ยากจนข้นแค้น มารดากลับป่วยหนักเป็นเวลาหลายปีโดยไม่รู้สาเหตุ จึงทำให้แม่สามี แอบใช้อำนาจในการตัดสินใจแทนมารดานางแทบจะทุกอย่าง หญิงชราขึ้นชื่อว่าเป็นแม่สามี หวังจะหุบทรัพย์สมบัติของลูกชายที่ตายจากไป และใช้ประโยชน์จากตัวหลานสาว จึงแอบเร่งขายหลานสาวให้กับบุตรชายตระกูลเซิ๋นออกไปให้เร็วที่สุด พร้อมทั้งยังแอบรับเงินค่าสินสอดของหลานสาวเอามาไว้ก่อนล่วงหน้า โดยมิมีผู้ใดรับรู้ถึงแผนการณ์ที่ชั่วร้ายของแม่เฒ่าอิ๋น บุตรชายตระกูลเซิ๋น นามว่าเซิ๋นอี้ฟู ปีนี้อายุได้ 18 หนาว เขาเป็นหัวหน้าอันธพาลใหญ่ในหมู่บ้าน วันๆไม่รู้จักทำการทำงาน เที่ยวหาเรื่องเด็กและคนชราที่ไม่มีทางสู้ ทำให้ชาวบ้านในระแวกนั้น ต่างรู้สึกเอือมระอา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเกรงกลัวบารมีบิดาของอี้ฟู อี้ฟูมีรูปร่างอ้วนใหญ่ลงพุง หน้าตามีตุ่มสิวขึ้นเต็มตามใบหน้า ทำให้บรรดาหญิงสาวทั้งหลายที่พบเจอ ต่างเกรงกลัว และรู้สึกสะอิดสะเอียน รีบพากันหลบหนีไปในทันที เพราะไม่อยากมีใครหาเรื่องใส่ตัว นางเมิงมีอาการป่วยหนัก นอนติดเตียงเป็นเวลานานหลายปี ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาจากเต

ตอนนี้หรงหรงรู้สึกปวดหัว ราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สตรีร่างบางยังคงนั่งประติดประต่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิม ยิ่งความทรงจำเริ่มประทุมากขึ้นเท่าไหร่ หรงหรงก็ยิ่งสมเพชตนเองมากขึ้นเท่านั้น "เฮ้ออ...หรงหรงนะหรงหรง ทำไมชีวิตของเจ้าถึงได้อนาถใจถึงเพียงนี้ พ่อต้องมาตายตั้งแต่ตอนที่เจ้ายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก เเถมแม่เจ้าก็ดันมาป่วยใกล้ตาย ตัวเจ้าเองก็ไร้ซึ่งวาสนา เจ้าอดทนมาอย่างยากลำบากได้ยังไรตั้งหลายปี ดูมือเจ้าสิ หยาบกร้านออกเสียอย่างนี้ ยังดีที่เจ้ามีผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนนุ่มนิ่ม ในเมื่อข้าได้มาเกิดใหม่ในร่างของเจ้า ข้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าเอง จงหลับให้สบายเสียเถิด ต่อไปนี้..แม่ของเจ้าก็เหมือนกับแม่ของข้า ข้าจะดูแลนางแทนเจ้าให้ดีเอง เจ้ามิต้องเป็นห่วงอีกต่อไป" สิ้นเสียงที่เอ่ยจบ เหมือนวิญญาณเจ้าของร่างเดิมจะรับรู้ เสียงลมพายุพัดเเรงขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไม่นานเสียงลมก็เงียบสงบลง ทำให้บรรยากาศเริ่มกลับมาวังเวงขึ้นอีกครั้ง "ฟิ้ววววว....." กระต่ายสองตัววิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว หรงหรงแอบเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา นางรู้สึกได้ว่า ยังไงวันนี้ นางต้องได้ของติดมือ

หรงหรงเบิกตาโตอย่างตะลึง นางมองเห็นอุปกรณ์การแพทย์ที่ทันสมัยปรากฎขึ้น มีทั้งยาชา ยาแก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ และยาอีกหลายชนิดมากมายครบวงจร "อาเฉิน...ตอนนี้ท่านไม่ต้องทนเจ็บ และไม่ต้องกังวลว่าบาดแผลจะติดเชื้ออีกแล้ว....? หรงหรงสวมกอดโม่เฉินทันทีอย่างลืมตัว โม่เฉินยังคงมึนงงไม่เข้าใจในความหมายของนาง และไม่รู้ว่าสตรีตรงหน้ากำลังเอ่ยถึงเรื่องอะไร เขาไม่ค่อยเข้าใจในคำพูดของนางสักเท่าไหร่ แต่ดูจากปฎิกิริยาที่นางแสดงออกมา ก็น่าจะเป็นเรื่องดี เมื่อได้สติขึ้นมา หรงหรงจึงรีบปล่อยมือที่โอบกอดบุรุษตรงหน้าออกอย่างรวดเร็ว นางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวนาง ทำให้โม่เฉินรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก "นั้นคือกล่องอันใด....? โม่เฉินมองไปดูสิ่งของในมือสตรีตรงหน้าอย่างสงสัย หรงหรงตกใจ นึกว่านางจะเห็นแค่คนเดียว "ท่านเห็นด้วยหรือ..? "อืม..เห็นสิ..มีสิ่งใดผิดปกติงั้นหรือ...? "เปล่า...มันเป็นกล่องยาที่สำคัญมาก สามารถช่วยชีวิตท่านได้.." หรงหรงเริ่มล้างแผลที่ไหล่ซ้าย จากนั้นนางจึงล้างแผลไปที่บริเวณบาดแผลที่สำคัญก่อน อย่างชำนาญและรวดเร็ว "อันนี้เรียกว่าเข็มฉีดยา ในหลอดคือยาชา ทำให้ท่านไม่รู้ส

รุ่งเช้าที่อากาศแจ่มใส.... หรงหรงตื่นแต่เช้าตรู่ นางนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระ หรงหรงจึงลงมือเข้าครัวทำอาหารตั้งแต่รุ่งสาง หลังจากนั้นนางรีบออกไปหาบน้ำที่ท้สยหมู่บ้านมาใส่ไว้ในตุ่ม บ้านเรือนบางหลังก็เริ่มทยอยตื่นขึ้นมาบ้างแล้วประปราย "หรงเอ๋อร์...เจ้าช่างขยันจริงเชียว ตื่นมาหาบน้ำตั้งแต่เช้าตรู่ นางเมิงช่างโชคดีที่มีบุตรสาวเช่นเจ้าจริงๆ" ลุงจางในหมู่บ้านตะโกนถามไถ่สารทุกข์สุกดิบแล้วเอ่ยชื่นชมนาง "ท่านลุงก็พูดเกินไปเจ้าคะ นี้เป็นหน้าที่ของข้าที่ควรจะทำในฐานะลูกเจ้าคะ.." "อืม...แม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...? "ท่านแม่ดีขึ้นมากแล้วเจ้าคะ ขอบน้ำใจท่านลุงจางที่ยังเป็นห่วง ข้าต้องกลับไปแล้ว จะรีบกลับไปดูแลท่านเเม่ต่อเจ้าคะ.." "ได้...ไปดีมาดีนะนางหนู..." "เจ้าคะท่านลุง" หรงหรงหาบน้ำจนเต็มตุ่มทุกใบ นางมองไปที่โม่เฉินอย่างหมั่นไส้ เขายังคงนอนหลับตาอยู่ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี เพื่อเข้าไปดูอาการมารดาของเจ้าของร่างเดิม เมื่อเห็นสภาพหญิงชราตรงหน้า หรงหรงถึงกลับตื่นตระหนกตกใจขึ้นมา ร่างกายหญิงชราตรงหน้า ดูซูบผอมเกือบเหลือแต่โครงกระดูก หน้าตาที่อิดโรยเหมือนนอนรอความตา

"หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ กลับมาพักที่ชายคาเดียวกันเช่นนี้ หากเป็นเพียงญาติสนิท นางยังพอจะอนุโลม แต่นี้นางเมิงไม่รู้จักบุรุษผู้นี้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเขามีที่มาที่ไปอย่างไร ยิ่งทำให้นางเมิงไม่พอใจเอามากๆ "ท่านแม่ ท่านฟังข้า...." หรงหรงทำหน้าตาสำนึกผิด "ไม่ แม่ไม่ฟัง รีบไล่เขาออกไป" หญิงชรารีบเอ่ยตัดบท "ท่านแม่....แต่เขาคือผู้มีพระคุณของลูกนะเจ้าค่ะ ลูกจะกล้าไล่ผู้มีพระคุณของลูกไปได้อย่างไรกัน ท่านแม่เคยสอนลูกเอง ว่าเป็นหนี้ต้องทดแทนบุญคุณคน ลูกจะหลงลืมได้เยี่ยงไร" หรงหรงชักเอาแม่น้ำทั้งแปดขึ้นมาสาธยาย จนมารดาเริ่มคล้อยตาม "ได้...แม่จะให้โอกาสเจ้าได้อธิบาย หากเจ้ามีเหตุผลไม่เพียงพอ แม่จะตีเจ้าให้ตาย และไล่ตะเพิดบุรุษผู้นั้นออกบัดประเดี๋ยวนี้.....? หรงหรงเงียบไปครู่หนึ่ง นางจึงได้เริ่มพูดความจริ