All Chapters of เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน: Chapter 21 - Chapter 30

หรงหรงได้ถุงเงินก้อนใหญ่มาไว้ในครอบครอง และได้กลายเป็นเศรษฐีนีคนใหม่ขึ้นมาเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว นางเดินฮัมเพลงตลอดทั่งทางอย่างมีความสุข ไม่เสียแรงที่นางต้องทนลำบากลำบนทั้งวันด้วยอากาศที่ร้อนระอุ สำหรับคนธรรมดากว่าจะหาสมุนไพรล้ำค่ามาได้มิใช่เรื่องง่าย แต่สำหรับหรงหรงนั้นง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ เมื่อมองดูถุงเงินก้อนใหญ่ที่ถืออยู่ในมือ ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง หรงหรงไม่รอช้า นางรีบเดินไปจับจ่ายซื้อของตามรายการที่จดมาทันที ตอนนี้นางเดินถือของพะรุงพะรังมากมายอีกหลายอย่าง อย่างทุลักทุเล และค่อยๆทยอยถือของแต่ละอย่าง นำไปเก็บไว้ที่เกวียนก่อนในรอบแรก สายตางามยังคงสอดส่องมองหาเจ้าของเกวียนรอบๆบริเวณนั้น เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของเกวียน จากนั้นนางจึงเดินกลับไปซื้อของในรอบที่สองต่อทันที ผ้าม่าน ผ้าปูที่นอน พริกแห้ง เกลือ น้ำส้มสายชู และของใช้ทุกอย่างในครัวเรือนอีกมากมาย พอจับจ่ายเสร็จ...หรงหรงก็เดินเอาของทุกอย่างนำไปไว้ที่เกวียนอีกครั้ง เป็นอยู่เช่นนี้ราวๆสีห้ารอบเห็นจะได้ สตรีร่างบางนั่งลงเช็ดเหงื่อด้วยเรี่ยวแรงที่เหนื่อยหอบอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ ถึงนางจะนั่งพักเหนื่อย แต่สาย

ร่างกายที่พลิ้วไหวบวกด้วยความเร็วของกำลังภายในที่ใช้ ยิ่งทำให้หรงหรงเคลื่อนไหวหายแว้บไปดั่งสายลม ......................... ด้านนางเมิง...... หญิงชรายังคงจัดเตรียมหุงหาอาหารให้คนงานอย่างรู้หน้าที่ ส่วนช่างไม้ฉู่กับคนงานอีกสี่คน เริ่มทำการรื้อถอนบ้านออกเป็นที่เรียบร้อยในเวลาไม่นาน จากนั้นจึงได้ทำการมุงเพิงเล็กๆข้างลานบ้าน เพื่อให้นางเมิงและบุตรสาว ได้เอาไว้พักอาศัยไปก่อนชั่วคราว หลังจากรื้อบ้านและนำเศษไม้ออกไป จนกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า คนงานทั้งหมดได้เริ่มทยอยขนไม้ที่ไปตัดมาใหม่ วางเอาไว้ในแต่ละจุด เพื่อเริ่มขั้นตอนขุดดินทำเสาบ้าน เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงวัน ช่างไม้ฉู่กับลูกมือทุกคน จึงพากันวางมือจากงานที่ทำ เพื่อที่จะเติมพลังให้ร่างกายได้มีแรงทำงานต่อ เมื่อเห็นเงาต้นไม้ที่ตรงดิ่ง นางเมิงจึงเริ่มจัดเตรียมสำรับอาหารไว้ก่อนล่วงหน้าเป็นที่เรียบร้อย โดยมีโม่เฉินคอยเป็นลูกมือหยิบจับเท่าที่พอจะช่วยได้ โม่เฉินคอยทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม แม้ว่าหญิงชราจะไม่ได้ออกปากสั่ง แต่โม่เฉินเพียงใช้สายตาเรียนรู้ทุกอย่างที่หญิงชราทำก่อนหน้า จากนั้นเขาจึงลงมือทำทุกอย่างตามขั้นตอนอย่างพิถีพ

หรงหรงหยิบห่อผ้าออกมาวางไว้ตรงหน้าโม่เฉินอย่างไม่รีรอ นางรีบแกะห่อผ้าออกมาให้เขาดู ในใจนางพลันตื่นเต้นยิ่งกว่าโม่เฉินเสียอีก หากได้เห็นบุรุษตรงหน้าสวมใส่อาภรณ์ที่นางซื้อมาให้ เขาจะต้องดูดีมากแน่ๆ แววตาหรงหรงดูเปล่งประกายขึ้นมาทันที ฝ่ามือหนายื่นออกไปจับฝ่ามือเรียวบางของสตรีตรงหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นไปมองนางอย่างไม่กระพริบตา หรงหรงถึงกับหยุดชะงักการกระทำทุกอย่างลงอย่างอัตโนมัติ แล้วจ้องมองกลับไปที่โม่เฉินอย่างแปลกใจเช่นกัน "หรงเอ๋อร์ เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกเมื่อครู่หรอกหรือ ข้าบอกให้เจ้ารีบไปอาบน้ำก่อน แล้วจะได้มากินข้าว..." ใบหน้าเฉยชาดูเคร่งขรึมขึ้นมาถนัดตา "แต่ว่า...." หรงหรงกำลังจะพูด แต่ถูกโม่เฉินเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน "ถือว่าข้าขอร้อง...โม่เฉิมจ้องมองไปที่หรงหรง แววตาเขาดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา หรงหรงนิ่งไปชั่วครู่ เมื่อเห็นท่าทีของบุรุษตรงหน้าแสดงออกมา แต่เหตุใด...น้ำเสียงของโม่เฉิน ฟังดูเหมือนกำลังขุ่นเคืองนางอยู่ยังไงยังงั้น..... "อาเฉิน เหตุใดท่านถึงได้ดูไม่ดีใจเลยสักนิด นี้ข้าตั้งใจซื้อชุดใหม่มาให้ จ้าเลือกสรรเองกับมือข้าเลยนะ ท่านควรจะดีใจมิใช่หรือ

หลังจากกลุ่มอันธพาลทั้งหมดถูกโม่เฉินสั่งสอนไป พวกเขาก็พากันวิ่งตะเลิดไปคนละทิศคนละทางราวกับเห็นผี ชาวบ้านหลายคนที่พากันเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ต่างพากันงงเป็นไก่ตาแตก ในยามที่พวกอันธพาลทั้งหลาย พากันยกโขยงเข้าไปภายในเรือนของนางเมิงได้ไม่ทันไร หม้อข้าวยังไม่ทันจะสุก อันธพาลหลายคนก็วิ่งแตกกระเจิงหนีตายกันออกมาอย่างหัวซุกหัวซุน ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านอีกหลายคน ในเวลาเพียงแค่ครึ่งก้านธูป เหตุการณ์ที่อันธพาลยกโขยงไปที่เรือนของนางเมิง ต่างถูกใส่สีตีไข่ กลายเป็นเรื่องโจษจันทั่วทั้งระแวกใก้ลไกล รวดเร็วยิ่งกว่าข่าวหน้าหนึ่งในละครทีวีเสียอีก อี้ฟูเมื่อได้รับรู้ว่ากลุ่มอันธพาลที่ตนเองจ้าง เพื่อส่งไปสั่งสอนหรงหรง แผนการกลับล้มเหลวไม่เป็นท่าขึ้นมา เขาถึงกับมีใบหน้าแดงก่ำอย่างโกรธเคือง พร้อมทั้งอาละวาดพังข้าวของแตกกระจัดกระจาย ด้วยความโมโหสุดขีด "หรงหรง....นังตัวดี คอยดูเถอะ ข้านี้แหละ...จะเป็นคนจัดการเจ้าด้วยมือของข้าเอง...? เมื่ออี้ฟูนึกถึงเรื่องราวที่หรงหรงได้จัดการกล่องดวงใจของตนจนใช้การไม่ได้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกเคียดแค้นนางเป็นอย่างมาก เนื้อตัวเขาเริ่มสั่นเทาด้วยความโกรธแค้น เหตุการณ

ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน หรงหรงรู้สึกอ่อนเพลียจากการขึ้นเขาไปล่าสัตว์เมื่อตอนกลางวันอยู่ไม่น้อย โดยนิสัยของนางควรจะหลับสนิทไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่ลางสังหรณ์ของนางบอกว่า วันนี้จะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาแน่ๆ หรงหรงจึงได้หลับๆตื่นๆ และลุกขึ้นออกมาสูดอากาศในกลางดึกเพียงลำพัง สตรีร่างบางใช้วิชาตัวเบาดีดตัวเองให้ลอยขึ้นไปกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งตั้งตระหง่านตาอยู่ในบริเวณลานบ้าน ในมือนางพลางกัดแอปเปิ้ลไปคำ พร้อมทั้งแหงนหน้ามองไปบนฟ้า เพื่อดูทิวทัศน์ในยามค่ำคืน ทิวทัศน์ในยามนี้ช่างแตกต่างในตอนกลางอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้มีเพียงความมืดสนิทและเสียงจิ้งหรีดเรไร ต่างร้องขับขานประสานเสียงกันขึ้นลงเป็นจังหวะ อยู่เป็นครั้งคราว ค่ำคืนที่มืดสนิททำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่ บนท้องฟ้ามีดวงดาวประปรายเพียงน้อยนิด หรงหรงพลันเหลือบไปเห็นถึงความเคลื่อนไหวของเงาคนนอกรั้วบ้าน นางมองผ่านเเสงตะเกียงริบหรี่ ที่ส่องออกไปทางฝั่งประตูรั้วได้อย่างชัดเจน หากหลับตาฟังให้ดีๆ จะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเบาของคนจำนวนหนึ่งจากทางด้านนอก ลำพังเพียงคนธรรมดาทั่วไปไม่อาจสัมผัสได้ถึงความผิดปกติอ