ว่าที่สามี

"หรงเอ๋อร์!!! รีบตามแม่เข้ามาในห้องประเดี่ยวนี้ แม่ต้องการคำอธิบาย...? นางเมิงทำหน้าตาขึงขังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แววตานางลุกโชนราวกับเปลวไฟที่กำลังร้อนระอุ พร้อมที่จะปะทุได้ทุกเมื่อ

หญิงชราผู้นี้อยากจะรู้จริงๆเชียว ว่าบุตรสาวตัวดีของนางกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้พาบุรุษลึกลับไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ กลับมาพักที่ชายคาเดียวกันเช่นนี้ หากเป็นเพียงญาติสนิท นางยังพอจะอนุโลม แต่นี้นางเมิงไม่รู้จักบุรุษผู้นี้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเขามีที่มาที่ไปอย่างไร ยิ่งทำให้นางเมิงไม่พอใจเอามากๆ

"ท่านแม่ ท่านฟังข้า...." หรงหรงทำหน้าตาสำนึกผิด

"ไม่ แม่ไม่ฟัง รีบไล่เขาออกไป" หญิงชรารีบเอ่ยตัดบท

"ท่านแม่....แต่เขาคือผู้มีพระคุณของลูกนะเจ้าค่ะ ลูกจะกล้าไล่ผู้มีพระคุณของลูกไปได้อย่างไรกัน ท่านแม่เคยสอนลูกเอง ว่าเป็นหนี้ต้องทดแทนบุญคุณคน ลูกจะหลงลืมได้เยี่ยงไร" หรงหรงชักเอาแม่น้ำทั้งแปดขึ้นมาสาธยาย จนมารดาเริ่มคล้อยตาม

"ได้...แม่จะให้โอกาสเจ้าได้อธิบาย หากเจ้ามีเหตุผลไม่เพียงพอ แม่จะตีเจ้าให้ตาย และไล่ตะเพิดบุรุษผู้นั้นออกบัดประเดี๋ยวนี้.....?

หรงหรงเงียบไปครู่หนึ่ง นางจึงได้เริ่มพูดความจริงกับนางเมิงในเวลาต่อมา

"ท่านแม่...ท่านตั้งใจฟังในสิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ ให้ดีๆนะเจ้าค่ะ"

"รีบว่ามา อย่ามัวแต่เฉไฉ แม่ใกล้จะอกแตกตายแล้วตอนนี้..." นางเมิงอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น จึงรีบเร่งเร้าให้บุตรสาวพูดออกมา

"ท่านแม่ยังจำได้หรือไม่ เมื่อหลายวันก่อนที่ผ่านมา ท่านย่ามาหาลูก เพื่อที่จะให้ลูกขึ้นไปเอาฟืนที่เหลืออยู่บนเขากลางป่ากลับมาให้นาง แต่ลูกไม่คาดคิด...ว่าท่านย่าจะวางแผนยกลูกให้กับตระกูลเซิ๋นไปแล้ว และยังแอบนำเอาค่าสินสอดมาเก็บไว้ล่วงหน้าอีกด้วย วันนั้นท่านย่ายังวางแผนกับเจ้าอ้วนอี้ฟูอันธพาลในหมู่บ้าน สั่งให้รีบรวบรัดตัดตอน เพื่อกระทำการย่ำยีข่มเหงน้ำใจลูกอย่างป่าเถื่อน ทำให้ลูกเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดในยามนั้น แต่โชคยังดีที่สวรรค์คุ้มครองได้อาเฉินช่วยลูกไว้ หาไม่แล้ว....บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่าน คงได้สูญเสียความบริสุทธิ์ พร้อมทั้งยังตกไปเป็นเมียของเจ้าอ้วนคนชั่วนั้นไปแล้วละเจ้าค่ะ แค่นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ลูกยังอกสั่นขวัญแขวนไปไม่หาย...." พูดจบหรงหรงจึงแสร้งบีบน้ำตาขึ้นมาอย่างเศร้าโศกเสียใจไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"หรงเอ๋อร์...นี้เจ้าว่ากระไรนะ...!!! ท่านย่านะรึที่คิดจะรึขายเจ้าไป....อีกทั้งยัง....เฮ้ออออ...." นางเมิงพูดมาถึงตอนนี้ก็มีท่าทีไม่ปกติ ทั้งยังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คล้ายกลับนึกอะไรขึ้นมาได้

"ทุกอย่างที่ลูกเอ่ย ล้วนมิมีทางโป้ปด...คนเรามักรู้หน้ามิรู้ใจ"

"อืม" นางเมิงได้แต่พยักหน้า นางรู้สึกปวดใจขึ้นมาเป็นอย่างมากเมื่อได้รู้ความจริงที่เกิดขึ้น

" ตอนนี้เราเชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วเจ้าค่ะท่านแม่..." หรงหรงมองนางเมิงด้วยแววตาที่จริงจัง

"โชคดีที่ลูกแม่เป็นเด็กดี สวรรค์จึงคุ้มครอง..." นางเมิงโอบกอดบุตรสาวอันเป็นที่รักอย่างอ่อนโยน

"โชคดีที่อาเฉินช่วยลูกไว้ได้ทันท่วงทีน่ะเจ้าค่ะ บุญคุณก็ต้องทดแทน ลูกจึงพาอาเฉินกลับมารักษาด้วยอย่างไรล่ะเจ้าค่ะ อีกอย่างอาเฉินก็ไม่มีที่ไปด้วย ถ้าเช่นนั้น...." หรงหรงพูดจา ตะกุกตะกักขึ้นมา แววตานางจดจ้องไปทางมารดาเป็นเชิงรอคำตอบ

"แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษ เจ้ายังมิได้ออกเรือน มิควรใกล้ชิดกับเขา เข้าใจที่แม่บอกหรือไม่...? นางเมิงกล่าวออกไปอย่างจริงจัง พอนึกขึ้นมาได้ว่าบุตรสาวยังมิทันได้ออกเรือน

"ลูกมิสนใจหรอกเจ้าค่ะ ลูกรับปากอาเฉินเอาไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องรักษาเขาให้หายขาด จะผิดสัจจะวาจามิได้เด็ดขาด..."

"แต่เรือนเราหลังเล็กนิดเดียว จะอยู่กันยังไงตั้งสามคน แถมเขายังเป็นบุรุษอีก ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี อย่าให้ชาวบ้านมาติฉินนินทาเอาได้....? นางเมิงกังวลใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เรื่องนี้ท่านแม่มิต้องเป็นห่วงไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกเองเถอะเจ้าค่ะ"

"นี้....ลูกคิดจะทำเช่นไรอย่างนั้นหรือ......?

"ลูกพอจะรู้จักสมุนไพรหลายชนิดอยู่บ้าง ประเดี่ยวลูกจะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรป่า เพื่อนำเอาไปขายในตัวเมือง อาจจะได้ตำลึงมากพอ ถึงเวลานั้น....เราค่อยขยับขยายสร้างเรือนขึ้นมาใหม่ก็ยังมิสาย เรื่องนี้ท่านแม่มิต้องเป็นกังวลไปหรอกเจ้าค่ะ ลูกมองการณ์ไกลเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว"

"แต่จะให้เจ้าทำงานลำบากอยู่คนเดียว มันใช้ได้ที่ไหน ถึงอย่างไรลูกก็เป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรือน ที่ผ่านมาลูกก็เหนื่อยมามากพอแล้ว...ยังจะแบกรับภาระเอาไว้คนเดียวอีก" นางเมิงเป็นห่วงบุตรสาวจากก้นบึ้งของหัวใจ ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา นางเมิงมองเห็นถึงความลำบากลำบนของบุตรสาวอยู่ทุกวี่วัน แต่นางก็ทำอันใดมิได้ เนื่องด้วยสังขารไม่อำนวย

"ตอนนี้...เราอาจจะลำบากกันนิดหน่อย แต่ทนรอแค่ไม่นานหรอกนะเจ้าค่ะท่านแม่ ลูกให้สัญญา อีกไม่นานพออาเฉินร่างกายค่อยๆหายดีขึ้นมาเมื่อไหร่ ยามนั้นเขาจะต้องช่วยลูกอีกแรงในภายภาคหน้าแน่นอนเจ้าค่ะ ท่านแม่เชื่ลูกนะเจ้าค่ะ ลูกมองคนไม่ผิดแน่นอน..." หรงหรงกล่าวอย่างเชื่อมั่นในตัวโม่เฉิน

"แล้วถ้าลูกรักษาเขาไม่หายละ ลูกก็จะต้องทนแบกภาระอยู่กับเขาไปชั่วชีวิตกระนั้นรึ.....? นางเมิงไม่อยากให้บุตรสาวต้องมีสามีเป็นคนพิการ แค่คิดนางก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เป็นไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่อย่าลืมสิเจ้าค่ะ ว่าท่านเซียนได้ถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้ลูกแล้ว จะยังไงลูกก็ต้องรักษาอาเฉินให้กลับมาเดินอีกครั้ง ให้จงได้เจ้าค่ะ..." หรงหรงยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ นางเป็นถึงแพทย์หญิงอัฉริยะอันดับหนึ่งของกองทัพภาคสนาม จะให้เสียชื่อเสียงที่สั่งสมมาได้อย่างไร

"เฮ้ออออ....หรงเอ๋อร์ แม่แค่เป็นห่วงเจ้า ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้าก็อดทนลำบากมาโดยตลอด แม่แค่อยากให้เจ้าได้เจอบุรุษที่ดี ที่จะฝากผีฝากไข้ไว้ในยามแก่เฒ่า ไม่ใช่มามีสามีที่พิการอย่างไม่รู้ชะตากรรมเช่นนี้ เจ้ามันช่างดื้อดึงเหมือนผู้ใดกันนะ.....? นางเมิงถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นความดื้อด้านของบุตรสาว

"ท่านแม่....ที่ท่านพูดออกมาเช่นนี้ ท่านยอมให้ว่าที่สามีของลูกข้าที่นี้แล้ว ใช่หรือไหมเจ้าค่ะ......" หรงหรงเมื่อนึกถึงคำพูดมารดาที่เอ่ยออกมา นางพลันมีแววตาที่สุกสกาวราวกับดวงดาว

"เพลี้ยะ..."

"โอ้ย....ท่านแม่ ท่านตีลูกทำไมเจ้าค่ะ...?

"ให้ตายเถอะ...ว่าที่สามีอะไรกัน เจ้าช่างเอ่ยออกมาได้ไม่อายปาก แม่ยังไม่อนุญาติให้พวกเจ้าทั้งสองคนคบกัน อย่าได้พูดจาเหลวไหล ที่แม่พูดออกมาก่อนหน้านี้ แม่แค่สมมุติ แม่จะคอยสอดส่องจับตาดูพวกเจ้าทั้งสองคนตลอดเวลา ห้ามพวกเจ้าทั้งสองทำอะไรเกินเลยกว่าการรักษาเด็ดขาด ได้ยินที่แม่สั่งหรือไม่....?

"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ลูกรู้แล้ว ขอบคุณท่านแม่อีกครั้งน่ะเจ้าค่ะ แล้วเรื่องที่พักของอาเฉิน.....? หรงหรงโผเข้ากอดนางเมิงด้วยความดีใจ ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่พักของโม่เฉินขึ้นมา

"เอาเป็นว่าให้เขาอยู่เรือนเราไปก่อน หากลูกรักษาเขาหายดีแล้ว ถ้าเขาจะไป ลูกห้ามรั้งเขาไว้อย่างโดยเด็ดขาด สัญญากับแม่ก่อนได้หรือไม่......?

"เจ้าค่ะ ลูกสัญญาเจ้าค่ะ..."

"ดีมาก ถ้าเช่นนั้นก็ตกลงตามนี้..."

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ"หรงหรงสวมกอดนางเมิงด้วยความดีใจอีกครั้ง

สองแม่ลูกได้ปรึกษาหารือกันเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองจึงเดินออกมาจากในห้อง และเดินมุ่งหน้าไปยังลานหน้าบ้านในเวลาต่อมา

นางเมิงมองบุรุษผู้นั้นอย่างไม่ลดสายตา นางมองสำรวจชั่วครู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วจึงเอ่ยออกไป

"เจ้าชื่อว่ากระไร......?

"ข้าน้อยชื่อ..อาเฉินขอรับ ท่านแม่..."

"ใครเป็นแม่ของเจ้า...เรียกข้าว่าท่านน้าก็พอ "

"คิก...คิก" หรงหรงแอบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้เห็นว่ามารดาตำหนิคำเรียกของโม่เฉิน

"ได้ขอรับ ท..ท่านน้า..."

"เจ้า...อย่าได้คิดว่าเจ้าหน้าตาดี แล้วจะมาล่อลวงหรงเอ๋อร์ของข้า หากข้ายังอยู่ เจ้าไม่มีวันได้สมใจแน่ ข้าจะจับตาดูเจ้าทุกฝีก้าว คอยดูเถอะ..."

"ข้าให้สัญญาขอรับท่านน้า ข้าน้อยจะไม่มีวันชิงสุกก่อนห่าม เเน่นอน ข้าจะให้เกียรติหรงเอ๋อร์ และปกป้องนางจนสุดชีวิต เท่าที่ข้าจะทำได้ขอรับ"

"หึ...ให้มันจริงเถอะ....จงจำคำพูดของเจ้าเอาไว้ให้ดี หากข้าไม่อนุญาติ พวกเจ้าทั้งสองก็ห้ามใกล้ชิดกัน ทำได้เพียงแค่รักษาเท่านั้น ได้ยินหรือไม่...? พูดจบก็หญิงชราก็หันสายตาไปมองค้อนบุตรสาวทันทีเพื่อเป็นการตักเตือน

หรงหรงรีบหลุบตามองต่ำและยิ้มเจือนๆออกมา

"ขอรับท่านน้า" โม่เฉินตกปากรับคำอย่างจริงจัง

"ตอนนี้เรือนของเราก็มีแค่ห้องเดียว ข้าจะเอาผ้ากั้นกลางระหว่างห้องเอาไว้ หรงเอ๋อร์หากลูกไม่ได้รักษาอาเฉิน ห้ามลูกข้ามไปในเขตแดนของเขาเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหม...? นางเมิงกล่าวออกไปด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราด

"เจ้าค่ะ...ท่านแม่ แหะ...แหะ... " หรงหรงยิ้มแห้งๆออกมา ก่อนจะหันไปขยิบตาให้โม่เฉิน

ส่วนโม่เฉินได้แต่อมยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

"หากไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าสองคนก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว โดยเฉพาะเจ้า....หรงเอ๋อร์ หากไม่จำเป็น เจ้าก็ไม่ต้องเข้าไปใกล้เขาให้มากนัก ชายหญิงมิควรใกล้ชิดกัน "นางเมิงรีบบอกกล่าวบุตรสาวอย่างหงุดหงิดใจ

"แต่ท่านแม่ ตอนนี้อาเฉินได้เวลาล้างแผลแล้วนะเจ้าค่ะ" หรงหรงรีบชี้นิ้วไปที่บาดแผลโม่เฉิน

"หึ....ถ้าเช่นนั้นแม่จะนั่งเป็นเพื่อน จนกว่าเจ้าจะล้างแผลให้เขาเสร็จ" สิ้นเสียงนางเมิงก็นั่งลงจ้องเขม็งดูบุตรสาวล้างแผลให้บุรุษตัวต้นเรื่องอย่างไม่กระพริบตา

หรงหรงนั่งล้างแผลอย่างกดดัน สายตานางเมิงยังคงจับจ้องมองบุตรสาวอยู่อย่างนั้นจนกว่าบุตรสาวจะล้างแผลเสร็จ

หรงหรงกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างฝืดเคือง ก่อนจะเริ่มลงมือล้างแผล นี้เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองไม่พูดคุยกัน บรรยากาศดูจะยิ่งอึดอัดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"เฮ้อออ....เอาละเสร็จเรียบร้อย ท่านแม่...ท่านเลิกจ้องข้าได้แล้วเจ้าค่ะ....?

"ข้าไปจ้องพวกเจ้าเมื่อไหร่กัน ข้าแค่ดูเวลาล้างแผลไปก็เท่านั้น.....?

"เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ไม่จ้องก็ไม่จ้อง" หรงหรงยกยิ้มที่มุมปากอย่างขบขัน

"ขอบคุณหรงเอ๋อร์" โม่เฉินกล่าวขึ้นอย่างอ่อนโยน

"เหตุใด...เจ้าถึงเรียกนางว่าหรงเอ๋อร์เสียสนิทอย่างนั้น ทั้งที่พวกเจ้าสองคนพึ่งจะเจอกันแค่ครั้งแรก...?

โม่เฉินได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่านางเมิงจะหวงลูกสาวขนาดนี้ เขาทำได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม

"ท่าน....แม่ ก็แค่ชื่อเรียกเองนี้เจ้าค่ะ ลูกเป็นคนบอกให้อาเฉินเรียกแบบนั้น ท่านจะไปดุด่าอาเฉินทำไมเจ้าค่ะ เขาก็แค่เรียกตามที่ลูกบอก...?

"หน่อยแน่ ข้าเป็นแม่เจ้านะ เหตุใดถึงได้ไปเข้าข้างคนแปลกหน้า แล้วข้าไปดุด่าเขาเมื่อไหร่กัน...ข้าก็แค่ถาม...ทำไม....ข้าถามไม่ได้หรืออย่างไร...?

"โถ้...ท่านแม่ละก็ ลูกมิได้เข้าข้างเขานะเจ้าค่ะ ลูกก็แค่บอกให้ท่านฟังเจ้าคะ เรารีบไปเก็บผักในคลองกันดีกว่า ไปสิเจ้าค่ะท่านแม่"

"เชอะ...."

"อาเฉิน ข้าฝากดูแลเรือนด้วยนะ ข้าจะพาท่านแม่ออกไปสูดอากาศบริสุทธิเสียหน่อย แล้วจะรีบกลับมา ข้าไปนะ" หรงหรงรีบดึงแขนมารดาออกไปทันทีอย่างรวดเร็วทันใจ

"ได้..." โม่เฉินพยักหน้ารับรู้

ก่อนไป หญิงชรายังหันมามองค้อนโม่เฉินอีกครั้ง ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้ล่อลวงบุตรสาวของตนเช่นไร บุตรสาวถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยหลงไหลเขาจนออกหน้าออกตาเช่นนี้