Semua Bab INTENSE LOVE | คลั่งรักจอมมาร: Bab 61 - Bab 70

"คราวหลังถ้าทำอะไรไม่รู้จักคิดแบบนี้อีก ก็ไม่ต้องออกมาแล้วนะ!"เสียงเข้มเอ่ยดุคนตัวเล็กทันทีเมื่อเข้ามานั่งในร้านอาหารสุดหรูชื่อดังภายในห้าง สายตาคมดุเหลือบมองเมียจอมดื้อที่กำลังนั่งทำหน้าหงอยซึมอยู่ข้างกาย คิดว่าตัวเองทำหน้าแบบนี้แล้วเขาจะหายโกรธหรือไง มีอย่างที่ไหนวิ่งตื่นเต้นดีใจอย่างกับตัวเองไม่ได้กำลังท้องเพื่อไปดูกระต่าย กระต่ายมันสำคัญกว่าลูกกว่าร่างกายตัวเองหรือไง ทำอะไรไม่คิดแบบนี้เดี๋ยวกลับบ้านจะฟาดให้ก้นแดงเป็นรอยมือเลยคอยดู!"พอใจแค่อยากเห็นกระต่ายใกล้ๆ นิคะ" คนตัวเล็กรีบอธิบายในสิ่งที่จะทำให้ตัวเองมีความผิดน้อยลง แต่ทว่ายังโดนดุอีกเหมือนเดิม"ยังจะกล้าเถียงอีก!""ก็จริง...""พิรตา!" เขากดเสียงต่ำเรียกชื่อเธอ เมื่อคนตัวเล็กไม่ฟังอะไรแถมยังเถียงเขาราวกับตัวเองไม่ได้ทำผิด"เอาน่าคุณใหญ่... น้องก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยจะดุอะไรน้องขนาดนั้นนั้นละลูก" ดารินที่เห็นท่าไม่ทีเมื่อลูกสะใภ้สุดที่รักโดนลูกชายเธอดุ จึงเอ่ยห้ามปรามบุตรชายพลางกวักมือเรียกคนตัวเล็กที่นั่งหน้าซึมอยู่ข้างสามีให้มานั่งกับเธอ"มานั่งกับแม่มาลูก"ร่างเล็กขยับจะลุกออกจากที่ตัวเองไปหาแม่สามีอย่างว่าง่ายเพราะเธอเอ

ลีอันโดรที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่สำหรับประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างลอเรนเซียส กรุ๊ป ส่ายศีรษะไปมาเมื่อสมองอันชาญฉลาดที่เคยมีแต่คำว่างานและหน้าที่กำลังถูกใบหน้าสวยหวานของแม่เมียตัวเล็กลอยมาวนเวียนหลอกหลอนเขาตั้งแต่ที่เขาเหยียบย่างมาถึงบริษัท... เพราะเธอคนเดียวเลยที่ทำให้เขาหลงเธอติดเธอหนักขนาดนี้ ห่างแค่นี้ก็ทำเอาเขาคิดถึงจนแทบบ้า ล่ำๆ จะสั่งปิดประชุมเพื่อกลับไปนอนกอดเมียกอดลูกให้หายคิดถึง คอยดูเถอะกลับไปจะจูบให้ขาดใจเลยโทษฐานที่ทำเขาคิดถึงจนประชุมไม่รู้เรื่อง!"ใจลอยไปหาเมียที่เพนท์เฮ้าส์หรอครับพี่ใหญ่" เสียงลีออนที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือเอ่ยทักขึ้นขณะที่เหล่าหุ้นส่วนและคณะกรรมการต่างแยกย้ายกันออกจากห้องประชุมกันแล้วหลังจากที่เขาเอ่ยปิดประชุม จึงเหลือแค่สามพี่น้องผู้บริหารสูงสุดของลอเรนเซียส กรุ๊ป ที่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม"นั่นสิ ผมเห็นพี่ใหญ่เหม่อลอยตั้งแต่เริ่มประชุมแล้ว อาการหนักนะครับทุกวันนี้" ลีโอนาโดรเอ่ยเสริมคำพูดน้องชายิ้มๆ"ไร้สาระน่าลีโอ พี่ปกติทุกอย่างพวกนายคิดมากไป""ยังคงปากแข็งเหมือนเดิมสินะ สงสารน้องพอใจชะมัดที่ได้คนปากแข็งอย่างพี่ใหญ่ไปเป็นสามี"ลีโอนาโดรเปรยขึ้นหมั่นไส้คว

"แม่บอกผมสักทีได้ไหมครับ บอกผมได้ไหมว่าน้องอยู่ที่ไหนสองเดือนที่ผ่านมาผมทรมานแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว บอกผมเถอะครับ ผมขอร้อง ฮึก!" น้ำเสียงอ้อนวอนเจือสะอื้นของบุตรชาย ทำเอาดารินรีบทรุดลงไปนั่งและกอดร่างสูงของลูกชายอย่างรู้สึกผิด ลีอันโดรไม่เคยต้องคุกเข่าให้ใคร ไม่เคยต้องอ้อนวอนขอร้องใครและไม่เคยเสียน้ำตาให้กับอะไรง่ายๆ ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนที่เขาเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ แต่ทว่าตอนนี้คนที่เคยยิ่งผยองและเยือกเย็นกำลังอ้อนวอนเธอเพื่อแค่อยากเจอผู้หญิงที่ตัวเองรักเท่านั้น"โธ่คุณใหญ่ของแม่""ผมยอมแล้วครับ ยอมทุกอย่าง ฮึก!"ลีอันโดรยกมือกอดมารดาแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลรินเพราะความทรมานอย่างไม่อายอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาไม่เคยห่างเธอนานขนาดนี้ด้วยซ้ำตั้งแต่ที่เจอวันนั้น หรือถ้าเขาต้องห่างเธอ...ลูกน้องก็จะคอยรายงานความเป็นอยู่ของเธอให้เขาทราบทุกเวลา แต่ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเธอทำอะไร อยู่ที่ไหนและกับใคร ไม่รู้เลยว่ามื้อนี้เธอทานข้าวไปแล้วหรือยัง เธอจะหนาวบ้างไหม เธอจะแพ้ท้องหรือเปล่า... มันทรมานมากเลยนะกับการที่คิดถึงเธอขนาดนี้แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากซดเหล้าอัดบุหรี่ เขาไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วมันเจ็บ

3 ชั่วโมงผ่านไป"คุณใหญ่!" พิรตาอุทานอย่างแปลกใจเมื่อเปิดเปลือกตามาพบกับสายตาสุดหวานหยาดเยิ้มกำลังก้มมองเธออยู่ก่อนแล้ว"ตื่นเร็วดีนะ แสดงว่าหายเหนื่อยแล้วใช่ไหม" เขาพูดกับเธอเสียงทุ้มนุ่มนวล แววตาที่มองก็อ่อนแสงจนเธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นแววตาแบบนี้จากเขา พิรตามองมองหน้าหล่อคมของสามีที่ดูซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด หนวดเคราก็ขึ้นจนรกกรอบหน้าแถมแถมตัวเขายังมีกลิ่นเหล้าและบุหรี่อ่อนๆ ติดมาด้วย อย่าบอกนะว่าเขาดูดบุหรี่อีกแล้ว"พอแล้วค่ะ ลุกออกไปเลยมันหนัก" พูดพร้อมกับดันตัวเขาที่คร่อมทับเธอไว้ออกอย่างหวั่นใจเมื่อเห็นสายตาของเขาที่จ้องเธอราวกับจะกลืนกินไปอีกรอบจ๊วบบ!"เป็นไงจำได้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร""อื้ออ.. เป็นใครก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ เพราะยังไงแล้วพอใจก็ไม่ใช่คนที่คุณใหญ่รักอยู่ดี" เสียงตัดพ้อน้อยใจของภรรยาทำเอาเขารู้สึกผิดขึ้นมาทันควันที่เอาแต่ปากแข็งกับเธอตลอดเวลา"ไม่รักจะตามหาจนเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ทำไมกัน ไม่รักจะหึงหวงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอทำไมวะ""รักแล้วใจร้ายกับพอใจแบบนี้หรอคะ รักแล้วต้องพูดทำร้ายจิตใจกันหรอคะ" คนตัวเล็กกระชากเสียงถามเขากลับด้วยความขุ่นเคือง"เธอต่างหากที่ใ

"พอใจเดินเองก็ได้นะคะ" พิรตาเอ่ยพูดกับร่างสูงของสามีเมื่อถูกเขาช้อนอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ก่อนจะขยับก้าวเดินช้าๆ ทว่ามั่นคง"เดี๋ยวเมื่อย ฉันอุ้มไปน่ะดีแล้วปลอดภัยทั้งแม่และลูก" ร่างสูงก้มใบหน้าตอบคนในอ้อมแขนเสียงเรียบพลางกระชับร่างเธอแน่นก่อนจะก้วขาออกเดินไปอย่างมั่นคง"พอใจกลัวคุณใหญ่หนัก" ปากพูดด้วยความห่วงแต่ทว่าเรียวแขนเล็กกลับยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขาจนแก้มบุ๋มเป็นลักยิ้มสวย"ไม่หนักหรอกตัวแค่นี้ อีกอย่างฉันอุ้มเธอได้ทั้งชีวิตอยู่แล้วน่า" ร่างสูงพยายามปั้นสีหน้าให้เรียบนิ่งหลังจากที่พูดประโยคนั้นกับคนในอ้อมแขน ทว่าใบหน้าหล่อกับเห่อร้อนและแดงก่ำไปด้วยความเขิน ยิ่งถูกเจอจ้องมองไม่วางตาก็ยิ่งทำให้เขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเองจุ๊บ!"งั้นก็อุ้มพอใจกับลูกไปทั้งชีวิตเลยนะคะแด๊ดดี้" พิรตายื่นใบหน้าขึ้นไปจุมพิตแก้มสากเคราที่แดงก่ำด้วยความเขินของเขาอย่างแสนรัก พลางส่งสายตายั่วเย้าอย่างหวานชื่นให้สามีหนุ่มที่พยายามเก๊กหน้าราบเรียบลีอันโดรก้มหน้ามาสบตาหญิงสาวในอ้อมกอดเพียงแว๊บเดียว ก่อนจะขยับขาก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อไม่สามารถทนต่อความน่ารักน่าฟัดของคน