บททั้งหมดของ INTENSE LOVE | คลั่งรักจอมมาร: บทที่ 71 - บทที่ 80

"กาเรตเห็นคุณลีอันโดรไหมจ๊ะ?" พิรตาเอ่ยถามหญิงสาวร่างบางวัยใกล้เคียงกับเธอที่กำลังง่วนอยู่กับการตักเศษใบไม้ออกจากสระว่ายน้ำหน้าบ้าน"ไม่เห็นนะคะคุณพอใจ เอ่อแล้วเมื่อคืนนายใหญ่ไม่ได้นอนอยู่กับคุณพอใจหรอคะ" แม้คำถามของหญิงสาวตรงหน้าจะถามออกมาอย่างซื่อๆ แต่กลับทำเอาคนที่ได้ยินหน้าแดงเห่อร้อนด้วยความเขิน"อะ เอ่อ คือฉัน.. หลับไปก่อนน่ะ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว" ตอบกลับสาวใช้ตรงหน้าเสร็จเธอก็ยิ่งหน้าแดงเพิ่มขึ้นอีก เมื่อนึกภาพก่อนที่ตัวเองจะหลับไป... ก็ตอนนั้นเธอกับเขากำลัง เอ่อ จูบกันอยู่นี่นา ก็สามีเธอจูบเก่งซะขนาดนั้น แถมยังเพิ่มความเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอแค่หลับตาเคลิ้มแปบเดียวเท่านั้นเอง... ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว แถมคนที่ทำเอาเธอหลับกลางอากาศอย่างเขายังหายหน้าหายตาไปไหนก็ไม่รู้"คุณลีอันโดรน่าจะออกไปทำงานแล้วมั้งคะ เพราะดิชั้นไม่เห็นรถจอดอยู่ที่โรงจอดรถเลยค่ะ" คำตอบของหญิงสาวตรงหน้าทำเอาคนท้องหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ก็จำต้องเอ่ยขอบคุณออกไปเสียงแผ่ว"หรอจ๊ะ ขอบคุณมากนะ"พิรตาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พลางพึมพำบ่นสามีอยู่คนเดียวอย่างโมโหน้อยใจ เธอละอุตส่าห์คิดว่าตื่นเช้ามาจะได้

"พอใจยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ค่ะ" พิรตาพูดกับรอฟที่ทำหน้าที่ขับรถให้เธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกจากลอเรนเซียวพาราไดซ์ของเขาได้สักพัก"อะ เอ่อ.. นายหญิงครับ คือนายใหญ่...""คุณรอฟอย่าเอ่ยชื่อเขาให้พอใจได้ยินอีกนะคะ" พิรตาสวนกลับคำพูดของสารถีหนุ่มที่กำลังจะเอ่ยแก้ตัวแทนเจ้านายของเขาไปทันที ตอนนี้เธอโกรธเธอโมโหจนไม่อยากแม้จะได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ"ตะ แต่ว่า..." รอฟยังไม่ลดละความพยายามที่จะอธิบายแทนเจ้านาย ทว่าเสียงขอร้องที่เจือสะอื้นของเจ้านายสาวก็ทำเอารอฟทำรีบหุบปากตัวเองไปทันที"พอใจขอร้อง ฮึก...ฮือ"รอฟเหลือบสายตามองกระจกมองหลังอย่างเป็นห่วง เขามองภาพของเมียเจ้านายที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเห็นใจระคนรู้สึกผิด เหตุการณ์ครั้งนี้จะว่าเขามีส่วนผิดก็ได้ เพราะหากเขาไม่ยอมให้คุณพอใจมาหาเจ้านายตั้งแต่แรก นายกับนายหญิงก็คงไม่ต้องมาผิดใจและทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้ เขาน่าจะอธิบายให้หญิงฟังว่านายเขากำลังตั้งใจในการจัดเซอร์ไพรส์ครั้งนี้มากแค่ไหน อีกทั้งเจ้านายของเขายังตั้งใจจะทำสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เพื่อให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มีความสุขที่สุดแต่ทว่าทุกอย่างก

ลีอันโดรวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะถอดกางเกงนอนขายาวที่ยังใส่ติดกายเอาไว้ มือหนาเขวี้ยงกางเกงผ้าเนื้อดีลงที่พื้นอย่างไม่ใยดีแล้วคุกเข่าลงฝังใบหน้าลงไปทักทายกลีบฉ่ำสีสวยที่เบ่งบานชวนลิ้มลองตรงหน้า"อร้ายยยย ซี๊ดดด"เสียงกรีดร้องและเสียงซู้ดปากของคนตัวเล็กทำเอาคนที่กำลังดูดเลียน้ำหวานจากร่องรักของเธอตวัดลิ้นสากปาดไล้ความชุ่มฉ่ำที่ไหลต่อเนื่องไม่ยอมหยุดอย่างหื่นกระหาย ความหวานละมุนที่เขาสัมผัสได้จากความสวยงามตรงหน้ายิ่งทำให้เขาต้องดูดกลืนความหอมหวานของเธอหนักขึ้นอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม บวกกับเสียงครวญครางเพราะทรมานของเธอยิ่งทำให้เขาไม่สามารถจะสั่งตัวเองให้หยุดได้"อ๊ะ ที่รัก... ซี๊ดด เสียวว!" ร่างเล็กแอ่นความสวยงามขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อปลายลิ้นร้อนตวัดระรัวใส่จนเกิดเสียงน่าอาย"อื้มม หวานอะไรขนาดนี้!"เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจกับความหวานละมุนที่ได้รับจากร่องสวยงามของเธอ ชายหนุ่มผละใบหน้าออกมาแล้วสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปแทนที่ลิ้นสากที่พึ่งตวัดปาดเลียร่องฉ่ำน้ำไปเมื่อครู่พลางขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ"อ๊ะ อ๊าา คุณ สะ เสียวว"สะโพกเล็กแอ่นขึ้นรับนิ้วเรียวที่สวนแทงเข้ามาสร้างค

ลีอันโดรนั่งมองใบหน้าสวยหวานของภรรยาที่หลับพริ้มพร้อมกับอมยิ้มออกมาราวกับกำลังฝันดี ปากหยักยกยิ้มอย่างมีความสุข...เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้นั่งมองเธอหลับแบบนี้ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน สามปีที่เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ สามปีที่ต้องทำอะไรเงียบๆ ไม่ยอมเปิดเผยหรือเผยตัวตนให้ใครรู้ แม้จะถูกจับได้จนแทบนับครั้งไม่ถ้วนจากมารดาและน้องชาย แต่ทุกครั้งเขาก็เอาตัวรอดได้ทุกครั้งไป และไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา… แต่ตอนนั้นเขาก็แค่อยากจะทดสอบความอดทนของตัวเองเช่นกัน เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนทุกอย่างต้องได้ดั่งที่ใจเขาคิดชีวิตเขาไม่จำเป็นต้องใช้คำว่า “รอ” เลยด้วยซ้ำ แค่จะเอาเธอมาเป็นเมียมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเพราะชีวิตเขาเกิดมาก็มีพร้อมทุกอย่างทั้งอำนาจและเงินตราแต่กับเธอ… เขาอยากจะใช้คำว่ารอ รอเธอพร้อม… รอเธอเรียนจบและเขาจะได้ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง แต่สุดท้ายเขาก็ถูกไอ้ความหึงหวงครอบงำจนทนไม่ไหวรีบตรงดิ่งกลับเมืองไทยเพื่อปลุกปล้ำเอาเธอทำเมียจนได้และตอนนี้เขาก็ได้กลายเป็นคนที่เสพติดเธอไปแล้ว เขาเสพติดเธอจนแทบอยากพกเธอไปด้วยทุกที่ทุกแห่งหากไม่ติดว่าเธอท้องและเสี่ยงอ

"กูบอกแล้วไงว่าอย่าให้ใครมารบกวน!"เท้าเล็กที่ค่อยๆ เดินย่องอย่างเงียบเชียบที่สุดหยุดชะงักทันควัน พลางขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเขาจะรู้ได้ไงว่ามีคนมา ก็เขานั่งหันหลังยกแก้วกระดกน้ำสีอำพันลงคออยู่นี่นา"ก็บอกแล้วไงว่า..."เสียงดุห้วนของลีอันโดรถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อจู่ๆ ก็มีเรียวแขนเล็กเอื้อมมากอดรอบคอเขาจากด้านหลัง... และไม่จำเป็นต้องเดาให้เสียเวลาเลยว่าเป็นใคร เพราะกลิ่นกายประจำตัวที่หอมราวแป้งเด็กของเธอนี่ไง... ผู้หญิงที่เป็นสาเหตุให้เขาขึ้นมานั่งกระดกเหล้าคนเดียวแบบนี้!"ทำไมไม่ลงไปกินข้าวคะ พอใจรอทานข้าวตั้งนาน" หญิงสาวยื่นใบหน้าไปถามชิดใบหูของสามีเสียงหวาน และเพราะความใกล้ชิดนั้นทำเอาคนตัวเล็กต้องย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจเมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา"ฝากบอกลีออนไปแล้วว่าไม่หิว" เสียงตอบราบเรียบจากเขาพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นมาปลดแขนของเธอที่โอบรอบคอแกร่งของเขาออก ทำเอาคิ้วเรียวเล็กขมวดจนแทบผูกเป็นปมกับอาการแปลกๆ และน้ำเสียงหมางเมินของสามี"คุณใหญ่เป็นอะไรไปคะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกหนูได้นะ" ร่างบอบบางเดินอ้อมโซฟาเข้าไปนั่งช้อนตักแกร่งของเขา พลางเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใ