All Chapters of INTENSE LOVE | คลั่งรักจอมมาร: Chapter 51 - Chapter 60

"เป็นอะไรครับ หื้มม..."ฟอดดดดจมูกคมสันกดหอมแก้มนวลของคนขี้งอนไปอีกครั้ง อ้อมแขนก็ไม่ยอมปล่อยจากร่างของเธอ"ถ้าไม่ยอมตอบเนี่ย จะจับกินบนรถโชว์ไอ้นิคนะ" เขาขู่คนที่เอาแต่นั่งเงียบอย่างเย้าแหย่ ทว่าคำพูดที่ตอบกลับมานั้นทำเอาเขารู้สึกผิดแทบไม่ทัน"คุณใหญ่ถนัดทำให้พอใจอับอายคนอื่นอยู่แล้วนิคะ อยากทำอะไรพอใจคงไม่มีสิทธิ์ห้ามอยู่แล้ว""ไม่เอาน่า... เมื่อกี้ฉันแค่หยอกเล่นเอง" ฟอดดดด ชายหนุ่มพูดไปกดหอมแก้มนุ่มไปอย่างขอลุแก่โทษ"..."ฟอดดดดพิรตานั่งเงียบไม่พูดเขาคนที่ทั้งกอดทั้งหอมเธอไปตลอดทาง ไม่นานรถหรูที่เธอกับเขานั่งก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพักหลังใหญ่สไตล์ลอฟสีเทาทั้งหลัง ไม่ใช่หลังที่เธอกับเขาอยู่ก่อนหน้า และแม้จะอยากถามอยากรู้ว่าทำไมถึงได้มาที่นี่แทนการกลับไปบ้านพัก แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรและก้าวลงจากรถไปทันทีที่ลูกน้องของเขาเดินมาเปิดประตู ทิ้งให้ร่างสูงที่กอดเธอเอาไว้ได้แต่มองตามเธอตาละห้อย"ขอบคุณค่ะพี่นิค" พิรตาส่งยิ้มให้นิคพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว"เชิญด้านในเลยครับ พานายหญิงเข้าไปพัก" นิคพูดกับพิรตาเสียงสุภาพก่อนจะหันไปสั่งพนักงานสาวที่ยืนรอต้อนรับอยู่หน้าบ้านเสียงเ

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเขาก็พาเธอมาทานอาหารร้านที่ได้จองเอาไว้ แต่จะบอกว่าเขาพามาก็คงจะไม่ถูกสักเท่าไหร่เพราะคนตัวโตแต่ใจเท่ามดต้องคอยให้เธอประคองลงจากรถไปทานข้าว เอาแต่ร้องโอดโอยว่าเจ็บแผลอย่างนั้นอย่างนี้ คนปากเก่งปากร้ายก่อนหน้านี้หายเข้ากลีบเมฆไปแล้วหรือไงนะ"โอ้ยเจ็บแผล มันปวดๆ ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้""ฉีดยาแก้ปวดไปแล้วไม่ดีขึ้นหรอคะ" เธอหันไปถามเขาด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่มานั่งในร้านอาหารเขาเอาแต่พูดว่าเจ็บและปวดแผลตลอดเวลา"ไม่เลย มันเริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้วกินข้าวเองก็ไม่ไหวมือไม้อ่อนแรงไปหมด" ชายหนุ่มตอบคนตัวเล็กเสียงอ้อนเมื่อเห็นว่าเธอเป็นห่วง ความจริงเขาปวดแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เพราะเห็นว่าเธอเป็นห่วงแถมยังยอมพูดกับเขาแล้วเขาเลยต้องอ้อนเธอสักหน่อยเผื่อจะทำให้เธอหายโกรธ"เดี๋ยวผมป้อนไหมครับนาย" นิคที่นั่งทานอาหารอยู่โต๊ะข้างๆ เอ่ยถามเจ้านายด้วยความเป็นห่วงแกมรู้ทัน... คนอะไรเจ้าเล่ห์ร้ายกาจมาก อยากให้เมียยอมคุยด้วยถึงขั้นยอมเจ็บตัวเพื่อจะได้อ้อน แค่ขอโทษเมียบอกรักเมีย บอกว่าหวงว่าห่วงเธอสุดหัวใจ ป่านนี้เจ้านายเขาคงมีลูกไปเป็นโหลแล้ว...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าปากแสนร้ายกาจเย็นชาอม

ลีอันโดรขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมองพื้นที่บนเตียงที่ว่างเปล่าไร้ร่างเล็กของเมียรักอย่างแปลกใจ เมื่อลำแขนที่กำลังจะคว้าเธอเข้ามากอดแนบอกคว้าได้เพียงอากาศกับสัมผัสที่เย็นชืดที่เธอทิ้งเอาไว้"พอใจ!"ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากเมื่อความอ่อนเพลียจากพิษไข้กำลังเล่นงานเขา สายตาคมดุกวาดมองหาร่างบางของภรรยาตัวน้อยไปทั่วห้องแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ร่างสูงขยับลุกลงจากเตียงเพื่อจะออกไปตามหาเมียรัก แต่ทว่าทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นและทรงตัวขึ้นยืนได้สำเร็จเขาก็ต้องทรุดนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเมื่อเกิดอาการหน้ามืดและเวียนหัวขึ้นมาอีกรอบร่างสูงกัดฟันลุกขึ้นยืนอีกรอบและฝืนกายประคับประคองตัวเองออกเดินไปนอกห้องอย่างทุลักทุเล ทว่าเปิดประตูออกมาเขาก็ได้กลิ่นอาหารที่ลอยเข้ามาปะทะจมูกทันที เขาไม่เคยให้ใครมาประกอบอาหารในเพนท์เฮ้าส์ของตัวเองและเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกลิ่นอาหารลอยอบอวลไปทั่วห้องแบบนี้ แน่นอนกลิ่นอาหารที่เขาได้กลิ่นอยู่ตอนนี้ต้องเป็นฝีมือของคนที่เขากำลังตามหาอยู่แน่ๆ เท้าหนาเปลี่ยนทิศทางเดินเข้าไปในครัวทันทีเมื่อสายตาเขาปะทะกับร่างเล็กที่กำลังยืนทำอาหารอย่างขะมักเขม้น... มุมปากหยักก็กระตุกยิ้มออ

"คุณใหญ่ทานข้าวหรือยังคะ" พิรตาถามคนที่สะบัดหน้าหนีด้วยความงอน พร้อมกับยกมือไปประคองใบหน้าหล่อให้หันกลับมาหาอย่างอ่อนโยน"ไม่หิว!" ร่างสูงตอบเสียงขึ้นจมูกเพราะยังไม่หายงอน ทว่าเสียงที่ดังตามหลังมานั้นกลับทำเอาเธอกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่ไหวจ๊อกก จ๊อก"ไม่หิวแน่นะคะ" พิรตาเลิกคิ้วถามสามีหนุ่มยิ้มๆส่วนเขาได้แต่นั่งเม้มปากแน่นหน้าแดงไปทั้งแถบอย่างอับอายจากเสียงท้องร้องของตัวเอง ยิ่งได้เห็นเธอยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างขบขันก็ทำเอาเขาอายจนไม่อยากสู้หน้าเธอ มือหนาดันร่างบางของคนตัวเล็กลงจากตักอย่างแง่งอนก่อนที่ร่างของของจะขยับเอนกายลงไปนอนบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มผีนหนาขึ้นมาคลุมโปงราวกับเด็กน้อยหนีความผิดพิรตานั่งยิ้มมองความขี้งอนของสามีด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะตัดใจลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องอย่างระมัดระวัง เสียงเปิดและปิดประตูทำเอาคนที่มุดหน้าอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ต้องเลิกผ้าออกมามองหาเมียรักทันที ทว่าก็พบเพียงความว่างเปล่าเพราะเธอออกไปแล้ว ออกไปทั้งที่เขายังงอนและออกไปทั้งที่เธอยังไม่ง้อเขาเลย น้อยใจชะมัด!"คุณใหญ่เป็นยังไงบ้างลูก" ดารินถามร่างเล็กของลูกสะใภ้ที่พึ่งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยความอยา

"อ๊ะ คุณใหญ่พอใจเดินเองได้นะคะ" พิรตาหวีดร้องอย่างตกใจที่โดนพ่อสามีจอมเห่ออุ้มร่างของเธอที่กำลังจะก้าวลงบันไดเพียงสามขั้น... ฟังไม่ผิดหรอก เพียงสามขั้นเท่านั้น แต่เขากลับทำราวกับว่าเธอจะลงบันไดเป็นสิบๆ ขั้นอย่างนั้นแหละไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่รีบบอกเขาว่าเธอท้อง... เพราะตั้งแต่บอกไปเธอก็แทบจะไม่ได้เดินเองเลยด้วยซ้ำ ไปไหนมาไหนเขาจะคอยอุ้มคอยประคองตลอด มันก็ดีที่เขาดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้แต่มันก็มากเกินจนใครจะเข้าใกล้เธอก็แทบไม่ได้ ขนาดเมื่อวานคุณแม่มาหาเพื่อจะพาไปเดินเล่น ชอปปิ้งบ้าง เขายังไม่ยอมให้เธอออกมาพบท่านเลย บอกแค่ว่าไม่อยากให้เธอเดินเยอะเดี๋ยวลูกจะเป็นอันตราย เขานี่มันหวงลูกโอเวอร์สุดๆ ทั้งบ้าอำนาจทั้งเผด็จการ เธออธิบายอะไรยังไงไปเขาก็ไม่ฟังสักอย่าง เธอจึงทำได้แค่ปล่อยเลยตามเลยไป"เดินเยอะเดี๋ยวสะเทือนถึงลูก"เขาตอบเสียงเรียบพลางก้มกดหอมแก้มนิ่มของเธอแรงๆ ไปหนึ่งฟอด ดูเอาเถอะ เขาบอกไม่ให้เธอเดินเยอะกลัวจะกระทบกระเทือนลูก แต่ตั้งแต่วันที่รู้ว่าเธอท้องเขาก็ไม่ได้หยุดเข้ามาในร่างกายเธอเลยสักวัน แถมเวลาที่เขาขยับก็ไม่ได้อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด! และพอโดนเธอดุเขาก็เอาแต่บอก