บททั้งหมดของ INTENSE LOVE | คลั่งรักจอมมาร: บทที่ 41 - บทที่ 50

"หนูญะญ๋าเป็นยังไงบ้างลูก แล้วหมอออกมาหรือยังพอใจเป็นยังไงบ้างปลอดภัยไหม" เสียงร้องเรียกจากข้างหลังทำเอาญะญ๋าที่นั่งเฝ้ารอฟังอาการของเพื่อนต้องหันมามองก่อนจะปล่อยโฮวิ่งเข้าไปกอดบุคคลมาใหม่ราวกับคนเสียขวัญทันที"น้าเพียงขาา ฮึกพอใจยังไม่ออกมาเลยค่ะ ฮือๆ" ญะญ๋ากอดซบมารดาของเพื่อนพลางสะอึกสะอื้นออกมาราวกับคนขวัญเสีย จนมือนุ่มของเพียงใจต้องยกขึ้นกอดและลูบหลังเพื่อปลอบประโลมทั้งที่เธอเองก็กำลังเสียใจขวัญเสียไม่แพ้กัน"โธ่ พอใจของแม่เกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้กับลูกขึ้นได้ยังไงกัน" ลูกเธอไปสร้างศัตรูที่ไหนหรือก็ไม่ เธอเลี้ยงดูลูกเธอมา เธอย่อมรู้ดีว่าลูกสาวเธอขี้อายและขี้เกรงใจคนแค่ไหน ไม่เคยเอาเปรียบหรือคิดร้ายกับใคร แล้วทำไมถึงต้องมีคนปองร้ายคิดจะเอาชีวิตแบบนี้"แล้วมีใครเป็นอะไรอีกไหมหนูญะญ๋า ทุกคนปลอดภัยไหมลูก" แม่ครูเพ็ญเอ่ยถามคนที่อยู่ในอ้อมกอดของน้องสาวด้วยความกังวลระคนเป็นห่วง พอเธอเดินทางถึงบ้านไออุ่นก็ได้รับสายจากหนูญะญ๋าโทรมาบอกข่าวร้ายว่าหลานสาวเธอโดนลอบยิง เธอและน้องสาวจึงรีบตรงดิ่งมาถึงที่นี่รวดเร็วทันท่วงทีจากการอำนวยความสะดวกของคุณท่าน ที่ปานนี้ไม่รู้ว่าท่านอาการดีขึ้นรึยังเพราะเ

"คะ คุณใหญ่ มาได้ยังไงค.. อ้ะ ซี๊ดด" เสียงร้องด้วยความเจ็บและมือที่จับกุมเอาไว้บริเวณหน้าท้องทำเอาร่างสูงรีบถลาเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง"เจ็บตรงไหน..." เขาถามเธอเสียงเบาอ่อนโยนผิดกับเมื่อครู่ที่ไล่เพื่อนเธอออกไปมาก มือหนาของเขาจับมือเล็กที่กุมเอาหน้าท้องออกก่อนจะเลิกเสื้อเธอขึ้นเพื่อสำรวจบาดแผลที่เธอพยายามเอามือกุมไว้"คุณใหญ่ขาา" เธอเรียกเขาเสียงหวานอย่างออดอ้อน แต่ทว่าเขากลับทำเพียงแค่เงยหน้ามาสบตาเธอนิ่งแล้วเงียบไป เธอสังเกตเห็นกรามแกร่งของเขานูนจนเป็นสันแววตาก็แดงก่ำอย่างน่ากลัว"..."ลีอันโดรยืนมองใบหน้าของเธอที่นอนเจ็บบนเตียงนิ่ง ก่อนหน้านี้ก็เกือบจมน้ำตายแล้วคราวนี้ยังโดนลอบยิงแถมไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร แล้วอย่างนี้เขาจะปล่อยเธอห่างกายเขาได้ยังไง แค่รู้ว่าเธอต้องเจ็บแค่รู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตรายหัวใจเขาก็บีบรัดแน่นจนแทบขาดใจเพราะความห่วง ห่วงจนไม่สนอะไรทั้งนั้น ไม่สนว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ไม่สนว่าตัวเองทิ้งน้องชายทั้งสองให้จัดการกับปัญหาและศัตรูอย่างอัลเลนเพื่อมาหาเธอที่เมืองไทยทั้งที่เขาก็พึ่งกลับสเปนไปได้เพียงสามวันจะบอกว่าเขาไร้ความรับผิดชอบก็ได้ เห็นเธอสำคัญกว่าทุกอย่า

ผ่านไปสองวันแล้วที่เขามาหาเธอที่โรงพยาบาล จะบอกว่ามาหาเธอก็พูดได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่เพราะเขาก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนอย่างที่เขามาถึงแรกๆ ด้วยซ้ำตอนแรกเธอจะโดนส่งตัวกลับไปพักฟื้นต่อที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ แต่ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนแผนไปหมดเพราะคำสั่งของคนเผด็จการที่ตั้งแต่มาถึงก็จัดการทุกอย่างเองไม่ปรึกษาหรือถามความเห็นใครเลยสักนิดแต่เขาจะถามอะไรใครทำไมล่ะ ขนาดเธอที่นอนอยู่กับเขาในห้องนี้ตลอดเวลา เขายังพูดกับเธอแทบนับคำได้เลย เป็นเธอเสียมากกว่าที่คอยถามคอยชวนเขาพูด ส่วนเขาก็เอาแต่ตีหน้าเรียบนิ่งดูงานสั่งงานผ่านมือถือทั้งวันไม่พูดไม่จาอะไรกับเธอเลยไม่สิ ยังมีคนที่ทำให้เขายอมปริปากพูดได้ก็คือคุณพยาบาลคนดีคนเดิมที่ขยันแวะเวียนมาดูอาการเขาทุกชั่วโมง เหมือนอย่างตอนนี้ไงล่ะ ก่อนหน้านี้เขายังนั่งทำหน้านิ่งเรียบเฉยอยู่เลย แต่พอเห็นพยาบาลคนสวยเดินเข้ามาในห้อง จากใบหน้าบึ้งก็ฉีกยิ้มจนเธอแทบอยากลุกไปหยิกเขาให้ตัวแดงนัก แต่สุดท้ายเธอก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ อย่างเธอจะไปมีสิทธิ์อะไรในตัวเขามีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงเขาเวลาที่เขาจะยิ้มหรือพอใจใคร แค่เขาทำดีด้วยแค่เขามาดูว่าเธอเป็นยังไงก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาม

"ออกไปได้แล้วค่ะพี่นิค ผู้หญิงเขาจะเม้าส์กัน" ญะญ๋าเอ่ยไล่คนที่ตัวเองอยู่ด้วยมาตลอดหลายวันออกจากห้อง ทำเอานิคที่โดนไล่ต้องบ่นกระเง้ากระงอดใส่เธออย่างน้อยใจ"พออยู่กับเพื่อนก็ไล่พี่เลยนะครับ""หรือจะฟังผู้หญิงเค้าเม้าส์กันล่ะคะ ถ้างั้นก็ตามสบายนะ" พิรตานั่งมองลูกน้องของเขากับเพื่อนของเธอคุยกันพลางอมยิ้มออกมากับความน่ารักของทั้งคู่"แฮร่ๆ พี่ล้อเล่นคร้าบบบ ไปแล้วครับน้องญะญ๋าขอตัวครับคุณพอใจ" ร่างสูงใหญ่ในชุดคนไข้ของนิคเดินออกไปจากห้อง ปล่อยสองสาวที่แม้จะอยู่ใกล้กันแค่ไหนก็แทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยให้อยู่ด้วยกันตามลำพัง"ญะญ๋าาา" พิรตากางแขนกว้างเพื่อกอดร่างของเพื่อนสาว ทั้งยังต้องการไออุ่นจากเพื่อนเพื่อปลอบใจที่โดนเขาเมินใส่"ไม่ต้องพูด...ฉันรู้ว่าเธอจะตัดพ้อเรื่องคุณลีอันโดร" ญะญ๋าสวนขึ้นทันควันก่อนที่เพื่อนจะพูดตัดพ้อน้อยใจชายหนุ่มสุดหล่อที่ออกไปก่อนหน้านี้"คุณใหญ่ต้องโกรธฉันแน่เลย เมื่อกี้ฉันไล่คุณใหญ่แถมยังไม่ให้เอ่อ... เขากอดอีก""ห้ะ... เอ่อเมื่อกี้เธอกับคุณใหญ่ ไม่ได้...""หื้อออ" พิรตาส่ายหน้าพลางครางปฏิเสธคำถามของเพื่อน"ฉันก็นึกว่าเธอเสร็จคุณใหญ่กลางโรงพยาบาลซะอีก" เพลียะ!"อย

"น่ารักอะไรขนาดนี้ หื้ม..."ฟอดดดดดลีอันโดรโถมตัวลงไปกอดคนตัวเล็กที่ตัวอ่อนปวกเปียกเอาไว้แน่น ปากหยักและจมูกคมสันกดหอมแก้มนุ่มและซุกไซร้สูดดมซอกคอคนในอ้อมกอดอย่างหลงใหล ทว่าท่อนเอ็นอุ่นก็ยังคงฝังลึกในร่องรักไม่ยอมถออดถอนออกมา"ตะ เตียงหักไปแล้วค่ะ" เธอพูดเสียงแหบแห้งเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสภาพของเตียงนอนที่หักไป...สิ่งที่เธอต้องการจะสื่อก็คือขอให้เขาถอนตัวตนออกไปและหยุดรังแกเธอได้แล้ว แต่ดูสิ่งที่เขาตอบเธอมาสิ"ใครบอกเธอทำฉันอดใจไม่ไหวละ" พูดพร้อมขยับท่อนลำแข็งขึงที่ไม่ยอมสงบกดสะโพกเข้าหาเธอหนักๆ อย่างยั่วเย้า"อะ อื้ออ""ขออีกรอบแล้วจะให้พัก 10 นาที""ห้ะ ดะ เดี๋ยวว กรี๊ดดด" พิรตาร้องเสียงหลงเมื่อถูกร่างสูงที่ตะกองกอดตวัดร่างของเธอขึ้นอุ้มโดยให้สองขาของเธอหนีบที่เอวสอบของเขาเอาไว้ เธอจึงรีบยกเรียวแขนเล็กคว้ากอดคอเขาเอาไว้แน่นอย่างกลัวตกปากหยักกระตุกยิ้มให้เมียรักอย่างเจ้าเล่ห์ สองมือหนาเลื่อนลงไปจับสะโพกมนเอาไว้แน่นก่อนจะสาวลำรักเข้าออกรัวเร็วและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อรวมไปถึงเสียงครวญครางไม่เป็นภาษาของคนในอ้อมแขนปั่ก ปึ่ก ปั่ก ปั่ก"อะ อ๊ะ ซี๊ด จุกกพอใจจุก อร้า