บททั้งหมดของ INTENSE LOVE | คลั่งรักจอมมาร: บทที่ 21 - บทที่ 30

เปลือกตาหนาขยับเปิดขึ้นมาอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังแว่วๆ เข้ามาในโสตประสาท เขาเหลือบสายตามองหาเสียงน่ารำคาญที่ดังรบกวนเขาอยู่ที่ไหนซักแห่งอย่างหงุดหงิด พลันตาคมดุก็ไปสะดุดกับกางเกงสแลคที่ถอดกองอยู่ข้างเตียง ซึ่งข้างในนั้นมันมีมือถือของเขาที่ไม่ได้เอาออกมาเพราะมัวแต่โกรธและอยากทำโทษคนตัวเล็กในอ้อมกอดจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ ทั้งนั้นชายหนุ่มประคองศีรษะเล็กที่ซวนซบหลับใหลอยู่บนแผงอกของเขาลงนอนที่หมอนใบโตข้างๆ แทนแขนกำยำของตัวเองอย่างเบามือ"อื้อออ คุณใหญ่~" เสียงเล็กครางงุ้งงิ้งน่ารัก แต่ทว่าเปลือกตาสวยกลับยังปิดหลับสนิท"คร้าบบบ" เขาครางเสียงตอบรับหวานหู มือก็เลื่อนลงไปตบที่ก้นเธอเบาๆ คล้ายกล่อมเด็กให้นอน มุมปากเล็กยิ้มละมุนราวกับกำลังหลับฝันดี เขาจึงก้มลงกดจูบที่ปากอวบอิ่มแรงๆ อย่างมันเขี้ยวก่อนจะเลื่อนปลายจมูกไปหอมแก้มนิ่มของเธออย่างอดใจไม่ไหวจุ๊บ!ลีอันโดรตัดใจจากเรียวปากอิ่มสวยก่อนจะพลิกกายใหญ่ล่ำสันลงจากเตียงก้มไปหยิบกางเกงที่ถอดกองอยู่บนพื้นขึ้นมาล้วงมือควานหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังรบกวนการนอนของเขา"กูบอกมึงว่าไง! อย่าโทรมารบกวนกู!" ลีอันโดรกรอกเสียงเข้มดุใส่นิคทั

พิรตาถูกพามาบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ของคุณท่านโดยท่านพาเธอเข้ามาในห้องนอนใหญ่อีกห้องซึ่งอยู่ติดกับห้องของคุณท่านและคุณอันเดรสเพราะคุณท่านยังไม่ให้เธอกลับไปหาแม่และญะญ๋าเพราะดึกมากแล้ว ท่านให้เหตุผลว่าตอนนี้ทุกคนกำลังตกใจและเครียดที่เธอหายไป ท่านไม่อยากให้เธอไปพบกับทุกคนตอนนี้เพราะกลัวว่าเธอจะตอบคำถามทุกคนไม่ได้ว่าเธอหายไปไหนกับใครมา ซึ่งก็จริงนะหากเธอไปพบทุกคนตอนนี้เธอคงตอบคำถามไม่ถูกแน่ ยิ่งคนโกหกไม่เป็นแบบเธอยิ่งแล้วไปใหญ่"นั่งก่อนลูก" ดารินโอบประคองร่างเล็กของว่าที่ลูกสะใภ้มานั่งที่เตียงใหญ่กลางห้อง มือเรียวสุขภาพดียกขึ้นเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยของพิรตาอย่างแผ่วเบาอ่อนโยนพิรตาที่เห็นท่านมีท่าทางราวกับไม่ได้โกรธหรือรังเกียจอะไรเธอ ก็ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้นไปอีก ร่างบอบบางภายใต้ชุดเสื้อคลุมทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นและก้มกราบที่เท้าของดารินเพื่อขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น กับสิ่งที่เธอบังอาจไปมีอะไรกับลูกชายของท่านซึ่งถือว่าเป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวของเธอ เธอได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาไปแล้วเต็มตัวแล้วจากเหตุการณ์นี้ แม้ตอนแรกเขาจะฉุดเธอไปแต่เธอก็ไม่ได้หนี

"แม่ก็ต้องเคลียร์กับผมเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน!" น้ำเสียงของเขาที่เปล่งออกมานั้นฟังดูแล้วคงยังไม่หายโมโหเรื่องเมื่อคืนแน่ เจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันสินะลูกชายเธอเนี้ย"นะ นี่อย่ามามองแม่ด้วยสายตาดุดันแบบนี้นะ ตัวเองทำผิดแท้ๆ เลยมีอย่างที่ไหนพาหนูพอใจไปแบบนั้น รู้ไหมทุกคนตกใจกันแค่ไหนคุณใหญ่" ดารินสวนกลับลูกชายอย่างไม่ยอมแพ้แม้จะแอบหวั่นกับท่าทางเยือกเย็นนั้น"แล้วใครใช้ให้แม่..." จับเมียผมใส่บิกินี่โชว์ไอ้พวกการ์ดกันล่ะ! เขาได้แต่ต่อประโยคนี้อยู่ในใจ เพราะทุกคนยังอยู่ที่นี่ เขาไม่อยากพูดอะไรให้ตัวเองเสียฟอร์ม เพราะช่วงหลังมานี้หลุดบ่อยเหลือเกิน"แม่อะไร" ดารินถามลูกชายด้วยความอยากรู้ แต่ในใจกำลังยิ้มร่าเพราะรู้สาเหตุดี ตอนแรกเธอคิดว่าแผนจับหนูพอใจใส่ชุดบิกินี่เพื่อล่อลูกชายเธอมาที่ไทยจะไม่สำเร็จด้วยซ้ำเพราะหลังจากที่เธอส่งรูปให้เจ้าลูกชายดู ก็ไม่เห็นตอบอะไรกลับมานอกจากขึ้ว่าอ่านแล้วเท่านั้น แต่ที่ไหนได้คนที่ไม่ตอบแชททำเป็นนิ่งเฉยกลับกำลังรีบนั่งเจ็ตมาหาลูกสะใภ้ของเธอ ปากแข็งให้ได้ตลอดเถอะคุณใหญ่"เปล่า! ออกไปกันได้แล้ว ผมอยากพักผ่อน" ลีอันโดรเฉไฉตอบมารดาด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ ก่อนจะหันไปไ

"เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเมียฉันมาย่า!" ลีอันโดรตวัดสายตาดุดันมองนางแบบสาวที่กล้ามาดูถูกเมียเขาด้วยความโมโห เมียเขามีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถดุเธอได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์"มะ เมียงั้นหรอคะ" มาย่าถามออกมาด้วยความเหลือเชื่อ เขาที่หวงความโสดขนาดนี้ถึงกับเรียกผู้หญิงคนเมื่อกี้ว่าเมียงั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ ขนาดเธอที่พยายามหาทุกสารพัดวิธีเพื่อให้เขาพอใจและหลงใหลเขายังไม่เคยเรียกเธอว่าเมียเลยสักครั้ง แล้วอีกอย่างเขาก็หวงตัวอย่างกับอะไรดี ทุกคนคงมองว่าเธอน่าอิจฉาที่เป็นผู้หญิงที่ได้ใกล้ชิดชายหนุ่มผู้กุมบังเหียนธุรกิจมากมายของตระกูลลอเรนเซียสที่ทั้งร่ำรวยและมีอำนาจมากที่สุดของสเปนและอีกหลายประเทศแถบยุโรป แต่ใครเลยจะรู้ว่าสิ่งที่ปรากฏออกไปตามข่าวนั้นเป็นเพียงการจัดฉากเพื่อให้ได้ใกล้ชิดเขาทั้งนั้น ก็ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเขามาหลายปีเขากับเธอมีอะไรกันแค่ครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อนและตอนนั้นก็เพราะเธอวางยาปลุกเซ็กซ์เขา ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะได้แตะเนื้อต้องตัวเขาได้ง่ายๆ ผู้ชายตระกูลนี้หวงตัวอย่างกับอะไรดี แต่กับยายผู้หญิงคนเมื่อกี้เขากลับบอกว่าเป็นเมียอย่างงั้นหรอ"ใช่! แล้วต่อไปเธอก็เลิกจัดฉากเพื่ออัพตัวเ

"มอนิ่งค่าาาทุกคนนน" เสียงเล็กสดใสดังขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันที่ห้องอาหารของโรงแรม ทุกสายตาต่างหันไปมองยังร่างของผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน"อ้าวคนสวยของป้า มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก" ดารินรีบอ้าแขนออกกว้างเพื่อรอรับร่างเล็กของเจ้าของเสียงที่กำลังเดินยิ้มร่าตรงเข้ามาหาเธอ"เมื่อกี้เองค่ะคุณป้า เกือบมาไม่ทันทานอาหารเช้าพร้อมทุกคน" คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะหันซ้ายแลขวาหาคนที่เธอคิดถึงและไม่ได้เจอเขามาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม...เพราะเขาเอาแต่หลบหน้า"พี่ลีออนไปไหนคะคุณป้า""แหม...มาถึงก็ถามหาพี่เขาเลย มาทานข้าวกับป้ากันก่อนดีกว่า วันนี้ยังไงก็ได้เจอพี่เขาอยู่แล้วจ้ะ" มินนี่ได้แต่ยิ้มเอียงอายกับคำแซว ก่อนจะเดินตามแรงประคองของดารินมาทรุดนั่งเก้าอี้ที่ยังว่าง"โห่วว ใครกันคะคุณป้าสวยจัง!" มินนี่ร้องอุทานกับความสวยของผู้หญิงที่พึ่งเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เธอ...ผู้หญิงอะไรสวยหวานมากเลยทั้งปากอวบอิ่มที่หยักสวยเป็นกระจับ จมูกเล็กที่โด่งเชิดรั้นรับกับคิ้วที่เรียงตัวโก่งสวย ส่วนผิวพรรณไม่ต้องพูดถึงเพราะทั้งขาวและอมชมพูจนเธออิจฉา ทำไมสวยขนาดนี้นะสวยจน