"เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเมียฉันมาย่า!" ลีอันโดรตวัดสายตาดุดันมองนางแบบสาวที่กล้ามาดูถูกเมียเขาด้วยความโมโห เมียเขามีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถดุเธอได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์"มะ เมียงั้นหรอคะ" มาย่าถามออกมาด้วยความเหลือเชื่อ เขาที่หวงความโสดขนาดนี้ถึงกับเรียกผู้หญิงคนเมื่อกี้ว่าเมียงั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ ขนาดเธอที่พยายามหาทุกสารพัดวิธีเพื่อให้เขาพอใจและหลงใหลเขายังไม่เคยเรียกเธอว่าเมียเลยสักครั้ง แล้วอีกอย่างเขาก็หวงตัวอย่างกับอะไรดี ทุกคนคงมองว่าเธอน่าอิจฉาที่เป็นผู้หญิงที่ได้ใกล้ชิดชายหนุ่มผู้กุมบังเหียนธุรกิจมากมายของตระกูลลอเรนเซียสที่ทั้งร่ำรวยและมีอำนาจมากที่สุดของสเปนและอีกหลายประเทศแถบยุโรป แต่ใครเลยจะรู้ว่าสิ่งที่ปรากฏออกไปตามข่าวนั้นเป็นเพียงการจัดฉากเพื่อให้ได้ใกล้ชิดเขาทั้งนั้น ก็ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเขามาหลายปีเขากับเธอมีอะไรกันแค่ครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อนและตอนนั้นก็เพราะเธอวางยาปลุกเซ็กซ์เขา ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะได้แตะเนื้อต้องตัวเขาได้ง่ายๆ ผู้ชายตระกูลนี้หวงตัวอย่างกับอะไรดี แต่กับยายผู้หญิงคนเมื่อกี้เขากลับบอกว่าเป็นเมียอย่างงั้นหรอ"ใช่! แล้วต่อไปเธอก็เลิกจัดฉากเพื่ออัพตัวเ
"ใครมาหรอญะญ๋า" พิรตาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ ก่อนจะขยับร่างเล็กลงจากเตียงเพื่อเดินตามเพื่อนออกมาดูที่หน้าประตูห้อง"คะ คุณใหญ่!""อะ เอ่อ... คือ..." ญะญ๋าได้แต่ยืนอึ้งมองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่หน้าประตูอย่างพูดไม่ออก ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กของเพื่อนที่เดินตามมาก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเธอเลย"มานี่!" เสียงเข้มออกคำสั่งให้คนที่ยืนอึ้งอยู่ข้างในห้องเดินมาหาเขา"งะ งั้นหนูขอตัวนะคะ" ญะญ๋าเอ่ยขออนุญาตเขาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวแทบไม่ได้ยินก่อนจะหมุนเท้าเดินเข้าไปในห้อง คืนนี้เธอคงได้นอนคนเดียวอีกแล้วสินะ คุณลีอันโดรถึงขั้นมาเคาะเรียกเพื่อนเธอกลางดึกแบบนี้ คงไม่ใช่แค่มาบอกฝันดีเฉยๆ หรอกคงต้องพาเพื่อนไปด้วยแน่ๆพิรตามองเพื่อนสาวที่กำลังเดินสวนเธอกลับเข้าไปที่เตียงพลางเห็นสายตาเศร้าสร้อยจากเพื่อนก็พลอยทำเอาเธอใจเสียไปด้วย"ไม่ได้ยินที่พูดรึไง บอกให้มานี่!""เอ่อค่ะ" หญิงสาวรีบขยับเดินไปหาเขาที่ยืนทำหน้าหงุดหงิดมือล้วงกระเป๋าอยู่หน้าห้องทันที"คะ คุณใหญ่มีอะไรรึเปล่าคะ" ถามเสียงสั่นอย่างแปลกใจ ทำไมเขาถึงมาหาเธอเอาตอนนี้เพราะก่อนขึ้นมาเธอยังเห็นเขานั่งดื่มไม่ได้สนใจอะไรเธออยู่เลย"
"มอนิ่งค่าาาทุกคนนน" เสียงเล็กสดใสดังขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันที่ห้องอาหารของโรงแรม ทุกสายตาต่างหันไปมองยังร่างของผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน"อ้าวคนสวยของป้า มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก" ดารินรีบอ้าแขนออกกว้างเพื่อรอรับร่างเล็กของเจ้าของเสียงที่กำลังเดินยิ้มร่าตรงเข้ามาหาเธอ"เมื่อกี้เองค่ะคุณป้า เกือบมาไม่ทันทานอาหารเช้าพร้อมทุกคน" คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะหันซ้ายแลขวาหาคนที่เธอคิดถึงและไม่ได้เจอเขามาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม...เพราะเขาเอาแต่หลบหน้า"พี่ลีออนไปไหนคะคุณป้า""แหม...มาถึงก็ถามหาพี่เขาเลย มาทานข้าวกับป้ากันก่อนดีกว่า วันนี้ยังไงก็ได้เจอพี่เขาอยู่แล้วจ้ะ" มินนี่ได้แต่ยิ้มเอียงอายกับคำแซว ก่อนจะเดินตามแรงประคองของดารินมาทรุดนั่งเก้าอี้ที่ยังว่าง"โห่วว ใครกันคะคุณป้าสวยจัง!" มินนี่ร้องอุทานกับความสวยของผู้หญิงที่พึ่งเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เธอ...ผู้หญิงอะไรสวยหวานมากเลยทั้งปากอวบอิ่มที่หยักสวยเป็นกระจับ จมูกเล็กที่โด่งเชิดรั้นรับกับคิ้วที่เรียงตัวโก่งสวย ส่วนผิวพรรณไม่ต้องพูดถึงเพราะทั้งขาวและอมชมพูจนเธออิจฉา ทำไมสวยขนาดนี้นะสวยจน
"ผมได้ข้อมูลของผู้หญิงที่นายให้ไปสืบแล้วครับ""ว่ามา""เธอชื่อพิรตาครับ ชื่อเล่นพอใจเป็นลูกสาวของแม่ครัวที่ทำงานอยู่ในมูลนิธิของมาดามดารินครับนาย""หึ! คนอย่างลีอันโดร ลอเรนเซียสมีเมียทั้งทีหาได้แค่เด็กในปกครองของแม่หรอวะ น่าขำสิ้นดี!" เดรโกรเย้ยหยันผู้ชายที่ใครต่างขนานนามว่าน่าเกรงขาม เพราะมีนิสัยที่ทั้งโหดดุดันและยังฉลาดหลักแหลมจนก้าวขึ้นมาควบคุมกิจการทั้งหมดแทนพ่อตั้งแต่อายุเพียงยี่สิบปีอย่างดูแคลน หึ...มันคงเป็นแค่สิ่งที่ทุกคนพูดกันปากต่อปากเท่านั้นแหละ สำหรับเขาแล้วลีอันโดรและน้องของมันกระจอกสิ้นดี แม้เขาจะแพ้การประมูลแต่อย่าหวังว่าอย่างอื่นเขาจะแพ้พวกมัน!"เอ่อ ผมได้ยินมาอีกว่ามาดามดารินเองจองผู้หญิงคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้มานานแล้วครับนาย""ใฝ่ต่ำกันทั้งครอบครัว!""ตะ แต่เธอสวยมากเลยนะครับนาย""แล้วยังไง สวยแล้วมีประโยชน์กับธุรกิจกูไหม" เขาไม่เถียงหรอกว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมาก แต่ถ้าจะเอามายกย่องเป็นเมีย เธอคนนั้นต้องมีทุกอย่างที่เพียบพร้อมสนับสนุนเขาไม่ใช่เป็นแค่ลูกสาวแม่ครัวกระจอกๆ นั่น ถ้าจะเอาเล่นๆ แก้เบื่ออย่างนี้ก็น่าสนไม่เบา แต่ถ้าจะมาตามติดเขาต้อยๆ อย่างผู้หญิงหลายคนที่เขาแย่งม
"เพราะเธอคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับของเล่นแก้ขัดของกู อีกอย่างตอนนี้กูเริ่มเบื่อละ จะเอาต่อกูไหมล่ะ""คุณใหญ่~" เสียงที่เปล่งเรียกชื่อเขาออกมานั้นแหบพร่าเต็มไปด้วยความรวดร้าวกับสิ่งที่เขาพูด พิรตามองชายหนุ่มที่ยังจับกุมมือของเธอแน่นด้วยความเสียใจ แค่ของเล่นแก้ขัดงั้นหรอ เธอคงเป็นได้แค่นี้สินะ เธอทำใจมาบ้างแล้วล่ะว่าเขาคงไม่จริงจังกับเธอหรอก แต่พอได้ยินถึงสถานะตัวเองชัดเจนแล้ว น้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้สุดความสามารถก็ไหลอาบแก้มเนียนสวยของเธออย่างห้ามไม่ไหว"ฮ่าๆ ของเล่นแก้ขัดหรอวะ งั้นที่กูได้ยินมาว่ามึงจะแต่งงานกับของเล่นแก้ขัดเนี้ย คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดสินะ" ลีอันโดรได้แต่กำหมัดแน่นกับเสียงหัวเราะของเดรโกร ไหนจะคนตัวเล็กข้างกายที่ยืนร้องไห้และพยายามปลดข้อมือออกจากมือแกร่งของเขาก็ยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองให้นิ่งต่อไปแทบไม่ไหว"ดีเลย งั้นเธอคนนี้กูขอละกัน""หมาลอบกัดอย่างมึงรู้จักขอด้วยหรอ เห็นทุกทีก็แอบลักกินขโมยกินตลอด อย่างมึงคงมันได้แค่นี้จริงๆ สินะ... กินต่อจากพวกกูอร่อยดีไใช่มั้ยเดรโกร" ลีอันโดรตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยามหยัน ทำเอาเดรโกรถึงกับถลึงตาด้วยความโกรธแค้นก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหมายจ
เปลือกตาบางสวยที่ปกปิดดวงตากลมโตของคนป่วยเอาไว้ขยับเปิดปรือขึ้นช้าๆ มองแสงจากภายนอกที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนใหญ่ ความหนักอึ้งที่บริเวณหน้าอกทำเอาคนที่พึ่งตื่นต้องหรี่ตามอง จึงทำให้ได้เห็นศีรษะของผู้ชายกำลังนอนซบและคลอเคลียอยู่บริเวณลำคอและหน้าอกของตัวเองอยู่คุณลีอันโดร...พิรตาเลื่อนสายตาลงไปมองลำแขนแข็งแกร่งที่กอดเอวคอดเธอแล้วเลื่อนมือลูบไล้แขนเรียวเล็กของเธอไปมาเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทำเอาเธออดยิ้มออกมาไม่ได้แต่ทว่าก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บกับแผลที่พึ่งโดนต่อยมาสดๆ ร้อนๆหญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบบริเวณห้องนอนใหญ่ที่เธอรู้สึกไม่คุ้นตานักเพื่อสำรวจ ที่นี่น่าจะเป็นห้องไหนสักห้องในโรงแรมเขาครอบครัวเขาเพราะหากเป็นบ้านพักคุณท่านเธอคงจำได้บ้าง หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมา เธอจำได้รางๆ ว่าตอนนั้นเธอเห็นผู้ชายที่คุณใหญ่เรียกว่าเดรโกรผลักเขาล้มใส่เก้าอี้แล้วจะตามเข้ามาฟาดหมัดใส่เขา ไม่ต้องให้คิดอะไรมากให้เสียเวลา เพราะเห็นแค่นั้นเธอก็รีบวิ่งเข้าไปกางปีกปกป้องเขาจากผู้ชายคนที่ช่วยเธอเอาไว้เมื่อคืนก่อนจนโดนหมัดหนักๆ ของผู้ชายคนนั้นซัดใส่ใบหน้าบริเวณมุมปากอวบอิ่มของเธอสุดแรงจนเซถลาตก
"ไหนบอกจะฉีดยาคะ แล้วเข็มอยู่ไหนกัน" พิรตาถามคนตัวโตที่จับเธอขึ้นมานั่งคร่อมทับพร้อมบดเบียดอกนุ่มไปมายิ้มๆ ราวกับรู้และเข้าใจแล้วว่าเข็มในความหมายของชายหนุ่มคืออะไร ลีอันโดรพอเห็นท่าทางยั่วยวนและรอยยิ้มราวกับผู้ชนะของเธอ ก็ทำเอาชายหนุ่มกัดกรามแน่นกับคำพูดท้าทายของเมีย ได้!! ในเมื่อถามหาเข็มเขาก็จัดให้แม่เมียอวดดี ^^ฟรึบ!"อร้ายยยย อื่ออ"ชายหนุ่มจับร่างเล็กของคนป่วยที่นั่งคร่อมเขาอยู่เหวี่ยงไปนอนราบบนเตียงนุ่มก่อนจะจัดการดึงแพนตี้ตัวเล็กที่ปกปิดความสวยงามของเธอออกทันที จนหญิงสาวได้แต่ร้องเสียงหลงตกใจกับความป่าเถื่อนของเขา"อ๊ะ คุณยะ อร้ายยย ซี๊ด"เมื่อแพนตี้สวยหลุดจากกายสาว มือหนาก็จับขาเรียวเล็กแยกออกจากกันเพื่อเปิดทางให้เขาได้ลงโทษคนอวดเก่ง ใบหน้าหล่อก็กดลงไปดูดดึงเม็ดเสียวของเธอทำเอาหญิงสาวได้แต่ร้องครวญครางและบิดกายด้วยความเสียวซ่านทรมานกับการแทรกซอนและละเลงปลายลิ้นไล้เลียกายสาวบอบบางของเธอ"อ๊ะ อ๊าาา เสียววว"ยิ่งได้ยินเสียงครางเสียงกรีดร้องจากเธอ ชายหนุ่มที่ฝังใบหน้าอยู่กลีบดอกไม้แสนหวานก็ยิ่งขบเม้มบดขยี้ริมฝีปากและสะบัดลิ้นระรัว จนทำเอาร่างเล็กส่ายเอวพริ้วไหวด้วยความเสียวกระสั
เปลือกตาบางขยับเปิดปรือด้วยความหงุดหงิดทันทีเมื่อได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ คนที่พึ่งจะได้หลับเอาแรงจากการโดนคนจอมหื่นกามรังแกย่นจมูกเล็กน้อยพลางกวาดสายตามองหาที่มาของกลิ่นด้วยใบหน้าบึ้งตึง"คุณใหญ่!" หญิงสาวเอ่ยเรียกคนที่ยืนเปลือยท่อนบนกำลังหันหลังสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงเสียงเข้ม ทำไมเขาต้องดูดบุหรี่บ่อยขนาดนี้ด้วยนะไม่รู้จักห่วงสุขภาพตัวเองเลยหรือไง"ครับ"ชายหนุ่มขานรับพลางหันกลับมาก็พบเข้ากับแววตาดุไม่ชอบใจจากคนบนเตียงที่นั่งมองมาทางที่เขายืนอยู่อย่างเอาเรื่อง และเขายังค้นพบความจริงอีกข้อว่าตอนที่ออกมาดูดบุหรี่เขาลืมปิดประตูระเบียง ทำให้มันส่งกลิ่นไปรบกวนการนอนของคุณผู้หญิงเข้าจนได้...ดูสิตื่นมาเลยทำหน้าบึ้งใส่เขาเลย มือหนารีบดึงบุหรี่มวนที่สองที่พึ่งดูดไปเพียงครึ่งมวนออกจากปากและทิ้งลงจานแก้วข้างๆ ทันทีเมื่อรู้สาเหตุที่ทำเมียตื่น"ทำไมต้องดูดตลอดเวลาด้วยคะ" คนตัวเล็กถามคนที่กำลังเดินเข้ามาเสียงดุทั้งแววตาและน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ ลืมความกลัวเกรงเขาไปเลย"พึ่งจะดูดไปเองครับ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาคล้ายคนที่แอบทำผิด แล้วเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งหน้าดุเปลือยอกอวบอิ่มอย
หลายชั่วโมงผ่านไป..."อื้อ.. พะ พอแล้วค่ะ เดี๋ยวไปประชุมไม่ทันนะ" พิรตาพูดพร้อมกับดันบ่าแกร่งของสามีเอาไว้เมื่อเขานั้นทำราวกับจะเข้ามากอดมาจูบเธออีกครั้ง ในห้องน้ำก็สองยกบนเตียงก็หนึ่ง นี่เขายังจะทำกับเธอในห้องแต่งตัวอีกหรือไงกัน"ก็ใครอยากให้น่ารักขนาดนี้ล่ะ จุ๊บ!""อื้อ! รีบใส่เสื้อผ้าเลยนะคะ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวให้สามีหนุ่ม ก่อนจะผละตัวออกมายืนให้ห่างกับคนจอมหื่น"คร้าบบม๊ามี๊..."ฟรึ่บ!"อร๊ายยย"ชายหนุ่มยื่นมือไปรับเสื้อที่เธอส่งให้ก่อนจะกระตุกที่ชายเสื้อจนร่างเล็กที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่ปิดบังเรือนร่างถึงกับเซถลาตามแรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา"ก่อนใส่เสื้อ... ขอกินนมม๊ามี๊ก่อน"จ๊วบ!"อร๊ายย... คนเจ้าเล่ห์" แม้ปากจะต่อว่าเขาแต่มือเรียวกลับยกขึ้นมาบีบบ่าแกร่งของเขาแน่น เมื่อเขาก้มหน้าลงมาดูดที่ยอดทรวงหวานสีช้ำจากแรงดูดกินของเขา ปากหยักเพิ่มแรงดูดดึงจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่เพราะถูกความเสียวซ่านจากปลายลิ้นร้อนเล่นงานสุดท้ายก็แพ้เขาอีกตามเคยสินะ"อื้อ.. พอแล้วค่ะ พอ" หญิงสาวพูดกับร่างสูงที่ดูดเม้มหน้าอกเธออย่างเมามันอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงยอมผละกลีบปากออกมา แต่ทว่าก
"นะ หนูจะทำอะไร? พอใจ อ๊า!!" ร่างสูงร้องถามเสียงหลงเมื่อทันทีที่เธอขึ้นคร่อมทับเขาพิรตาไม่ตอบแต่กลับใช้มือเล็กคว้าท่อนเอ็นอุ่นที่แข็งขึงตั้งลำตรงจับสอดเข้ามาในร่องรักของตัวเองราวกับสาวร้อนรัก ทำเอาชายหนุ่มได้แต่ส่งเสียงครางซี๊ดปากอย่างเสียวซ่าน มือหนาที่พึ่งหยิบเครื่องป้องกันมา กำแน่นอย่างทรมานเมื่อสะโพกมนขยับส่ายวนไปมาอย่างยั่วเย้าบนแท่งรักที่อยู่ในกายสาวของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ต้องรีบยกไปจับที่เอวคอดเล็กเอาไว้แล้วบีบเคล้นเนื้อเนียนนุ่มเพื่อระบายความเสียวกลางกายสาวของเธอนั้นตอดความแข็งขึงเขาเป็นจังหวะจนเขานั้นปวดร้าวและทรมานไปทั้งลำ ยิ่งเธอส่ายวนสะโพกอย่างร่านร้อนชนิดที่ไม่ได้กลัวเอวหักเลยสักนิดก็ยิ่งทำเอาเขาเสียวทรมานจนต้องกัดกรามแกร่งเอาไว้แน่น"คุณใหญ่จะลงโทษที่พอใจขัดคำสั่งหรอคะ" ถามเสียงกระเส่าพร้อมกับกดสะโพกลงไปบนท่อนเอ็นของเขาหนักๆ แม้จะเสียวและทรมานไม่แพ้กับเขา แต่ยกนี้เธอต้องเป็นฝ่ายชนะเขาเท่านั้น"อ๊าาา... ซี๊ดด พะ พอก่อนที่รัก อ๊ะ!""พอได้ไงล่ะคะ... คุณใหญ่ยังไม่โดนฟาดเลยที่ทำตัวงี่เง่า!"เพลียะ!!!ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของเมียรักทันที หึ คงคิดว่าเขาจะโดนฟาดที่อื่นใช่ไห
"อ้ะ คุณใหญ่!!"หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อถูกผู้เป็นสามีฟาดฝ่ามือลงมาที่สะโพกกลมมนอย่างไม่เบามือนัก ร่างบางที่กำลังถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งดีดดิ้นไปมาพลางร้องขอความช่วยเหลือจากสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้น แต่ก็หาได้มีคนกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน เพราะแค่ถูกคนบ้าอำนาจที่อุ้มเธออยู่ตอนนี้ปรายตามองด้วยสายตาดุดันคาดโทษ ทุกคนก็ต่างก้มหน้างุดอย่างหวาดกลัวก่อนจะเดินหลบเลี่ยงไปอีกทางทันที"ช่วยด้วยค่ะ ป้าพอลล่าช่วยพอใจด้วยย...คุณใหญ่ปล่อยพอใจลงเดี๋ยวนี้นะคะ!""กะ เกิดอะไรขึ้นกันคะนายใหญ่ ทำไมถึง…" ป้าพอลล่าหัวหน้าแม่บ้านที่พึ่งเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มอย่างสงสัยใคร่รู้กับเหตุการณ์ตรงหน้า"ไปบอกไอ้รอฟให้ไปส่งเนลล่าที่โรงเรียน แล้วบอกมันเลื่อนประชุมเป็นตอนบ่าย!" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสูงวัย แต่กลับหันไปออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันน่ากลัวแทน"ตะ แต่ว่าา...นายญะ…""ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็หุบปากและรีบไปทำตามที่ฉันสั่งซะ!"ร่างสูงตะคอกเสียงดุใส่หญิงชราหัวหน้าแม่บ้านก่อนจะอุ้มร่างบางที่ยังคงดีดดิ้นบนบ่าเดินมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองทันทีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ปล่อยให้คนที่ถูกตะคอกเส
ครืด ครืด ครืด~เสียงมือถือเครื่องบางที่ดังขึ้นอยู่โต๊ะเล็กข้างเตียงนั้น ทำเอาเปลือกตาบางขยับเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปรือปรอยเปิดเปลือกตามองไปยังต้นเหตุของเสียงรบกวนนั้นอย่างแปลกใจที่ถูกรบกวนตั้งแต่เช้ามือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงดังเข้ามาถือเพื่อเตรียมจะกดรับ แต่ทว่าเวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือนั้นก็ทำเอาคนที่สะลึมสะลือในตอนแรกต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งแทบจะทันที เมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะแปดโมงเช้าแล้ว ซึ่งมันก็คือเวลาที่ลูกสาวตัวน้อยนั้นต้องได้ทานข้าวเพื่อเตรียมจะไปโรงเรียน แต่คนเป็นแม่อย่างเธอกลับนอนตื่นสาย ทั้งที่เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนดึกมากแถมไม่ได้ถูกสามีรังแกก่อนนอนด้วย"ตายละ... เนลล่าต้องงอนแน่เลย" พิรตาพึมพำพลางเตรียมจะลุกจากเตียงโดยไม่สนใจมือถือที่ส่งเสียงดังไม่หยุดของตัวเองเลยสักนิดเมื่อเห็นว่าตอนนี้สายเกินกว่าที่เธอจะให้ความสนใจได้ ใจเธอตอนนี้กังวลกลัวว่าจะลงไปทำอาหารให้ลูกน้อยและสามีทานไม่ทันเป็นที่สุด เนื่องจากลูกสาวตัวน้อยนั้นหากไม่ได้กินข้าวต้มกุ้งของโปรดฝีมือของมารดาในตอนเช้าหนูน้อยจะต้องเกิดอาการงอนจนไม่ยอมทานข้าวแน่คิดได้ดังนั้นร่างบางของเธอจึงรีบดีดตัว
"อะ เอ่อ…"พิรตาครางในลำคอพร้อมกับแอบเหลือบสายตามองสำรวจร่างกำยำของสามีที่เดินเปลือยท่อนบนโชว์เรือนร่างกำยำด้วยสายตาชื่นชมอย่างลืมตัว คุณใหญ่เป็นผู้ชายที่หุ่นสมบูรณ์แบบและเพอร์เฟคมากไม่ว่าจะเป็นแผงอกที่แน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามรวมไปถึงลอนกล้ามเนื้อที่เรียงตัวกันเป็นก้อนสวยงามชวนมอง แม้ว่าเขาจะอายุปาไป 36 ปีแล้วแต่เขากลับดูดีขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่ออายุมากขึ้นและยิ่งทำให้เธออดที่จะหวงแหนเขาไม่ได้หวงหรอ?พิรตานึกถึงคำพูดของบุตรสาวที่เอ่ยบอกเธอเมื่อตอนหัวค่ำ…คุณครูบอกว่าอยากเจอแด๊ดดี๊เพราะแด๊ดดี๊หล่องั้นหรอ? เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลย!"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมจากเขาทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงอย่างอับอายที่เผลอตัวแอบมองเขานานสองนาน สายตากลมหวานเลื่อนไปมองหน้าหล่อเหลาของสามีเล็กน้อยก่อนจะขยับเดินเข้าไปหาเขา"ทำไมอาบน้ำก่อนพอใจคะ" ถามพลางยกเรียวแขนเล็กขึ้นไปโอบรอบคอแกร่งเอาไว้แล้วมองเข้าไปในตาดุคมของเขาอย่างกระเง้ากระงอด"พี่เหนียวตัวน่ะ เลยอาบไปก่อน" เขาตอบพร้อมกับยกมือขึ้นแกะแขนเล็กออก ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวพิรตามองตามแผ่นหลังแน่นตึงของผู้เป็นสามีที่กำลังเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวด้วยสายตาตัดพ้อ เธออ่อย
"คุณผู้หญิงคะ นายใหญ่บอกว่าไม่หิวค่ะให้คุณผู้หญิงกับคุณหนูทานกันเลยค่ะ" เสียงรายงานของสาวใช้ทำเอาคนที่กำลังถูกบุตรสาวออดอ้อนให้ป้อนอาหารอยู่ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวทันที"มะ ไม่หิวหรอจ๊ะ""เอ่อ... ค่ะ""ม๊ามี๊ขาาา ป้อนได้เเล้วค่ะ" เสียงออดอ้อนเร่งเร้าให้มารดาที่กำลังเหม่อกับคำตอบของสาวใช้รีบป้อนอาหารให้หนูน้อยดังขึ้น ทำเอาพิรตาตัดใจแล้วหันไปตักแกงจืดเต้าหูหมูสับเมนูโปรดของลูกรักป้อนให้ทันที หญิงสาวตักป้อนบุตรสาวเงียบๆ พลางส่งยิ้มหวานให้ลูกรักไปด้วย แต่ตัวเธอนั้นไม่ยอมแตะอาหารที่ตัวเองตั้งใจทำเลยด้วยซ้ำ"วันนี้รอแด๊ดดี๊นานไหมคะคนเก่ง" หญิงสาวเอ่ยถามลูกน้อยที่กำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ หลังจากที่อิ่มจากการทานมื้อค่ำไปแล้ว"วันนี้แด๊ดดี๊ไม่ได้ไปรับเนลล่าค่ะม๊ามี๊" คำตอบของลูกน้อยนั้นทำเอาคิ้วคนถามขมวดมุ่นอย่างแปลกใจทันที เกิดอะไรขึ้นกันปกติคุณใหญ่จะต้องไปรับลูกด้วยตัวเองทุกครั้ง แม้งานจะยุ่งแค่ไหนเขาก็จะปลีกตัวมารับลูกก่อน แต่เหตุใดวันนี้เนลล่าถึงบอกว่าเขาไม่ได้ไปรับ"สงสัยแด๊ดดี๊กำลังยุ่งๆ อยู่กับงานถึงไปรับคนเก่งของม๊ามี๊ไม่ได้" พิรตาพยายามพูดแก้ต่างให้กับสามีเพราะไม่อยากให้บุตรสาว
"พอใจ!!!""ว๊ายยย ญะญ๋าา... ฉันตกใจหมด" มือเล็กยกขึ้นทาบอกแล้วหันกลับไปมองเพื่อนอย่างตกใจกับเสียงเรียกที่ดังจนเธอถึงกับสะดุ้ง"ก็มัวแต่นั่งเหม่อลอยอยู่แบบนี้ ฉันเรียกเธอเป็นสิบๆ ครั้งแล้วยังไม่ได้ยินอีก" ญะญ๋าบ่นพึมพำพลางทรุดกายลงนั่งข้างๆ เพื่อนสาวที่กำลังนั่งจับต้นกุหลาบเอาไว้"คิดอะไรอยู่อ่ะ ทำไมเธอดูซึมๆ" ญะญ๋าขยับเข้าไปกระซิบถามเพื่อนอย่างสงสัยใคร่รู้กับอาการเหม่อลอยและใบหน้าที่ซึมแปลกๆ นั้นของเพื่อนสาว"เปล่านี่... แล้วนี่เธอมากับใคร เห็นคุณใหญ่บอกว่าพี่นิคต้องไปโมร็อกโกสองวันไม่ใช่หรอ" พิรตาปฏิเสธความสงสัยของเพื่อนพลางรีบเอ่ยถามเพื่อนรักเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยทันที... เรื่องที่เธอเป็นกังวลจนทำให้มานั่งซึมอยู่ในสวนแบบนี้เธอไม่อยากบอกหรือคุยกับใครให้ไม่สบายใจไปกับเธอด้วยหรอก"ใช่... พี่นิคไปโมร็อกโก แต่ฉันไม่อยากไปด้วย""อ้าว ทำไมละ..." พิรตาถามกลับเพื่อนอย่างแปลกใจ ปกติเธอเห็นทั้งสองตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ ยิ่งช่วงข้าวใหม่ปลามันแบบนี้ด้วย...แต่จะว่าไปตอนนี้ญะญ๋ากับพี่นิคก็แต่งงานกันได้หลายเดือนแล้วสินะ แถมความรักความเอาใจใส่ที่พี่นิคมีให้เพื่อนของเธอก็ไม่มีท่าทีลดลงไปเลย ไม่เหม
"แด๊ดดี๊ขาาาา... ม๊ามี๊ไปหนายยย"เสียงเล็กๆ เอ่ยถามผู้เป็นบิดาทันทีอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นมารดายืนรอรับเหมือนทุกวัน ปกติหลังจากที่หนูน้อยกลับจากโรงเรียนพร้อมกับผู้เป็นบิดานั้น ม๊ามี๊คนสวยก็จะคอยเดินมารับเธอหน้าบ้านทุกวันเพื่อรอกอดและหอม"ม๊ามี๊น่าจะหลับอยู่ข้างบนมั้งคะ""งั้นเราไปหาม๊ามี๊กันเถอะ เนลล่าคิดถึงม๊ามี๊...""ครับคนเก่ง"ลีอันโดรรับคำบุตรสาวเสร็จก็อุ้มหนูน้อยเนลล่าวัยสี่ขวบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปหาเมียสุดที่รักหรือม๊ามี๊คนสวยของเนลล่าทันที... เห้อ นี่เขากับเธอก็อยู่ด้วยกันมาจนเนลล่าสี่ขวบแล้ว แต่ไอ้อาการคลั่งรักเมียและอาการหลงเมียกลับไม่ลดลงเลยสักนิดเดียว ตรงข้าม... นับวันยิ่งรักยิ่งหลงเมียมากขึ้นจนแทบไม่อยากอยู่ห่างนานๆที่สำคัญเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ก็ยิ่งทำให้เขารักเขาหลงไม่แพ้กัน และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่หลังจากเลิกงานเขาต้องไปรับบุตรสาวเป็นประจำทุกวัน... ความจริงแล้วเขาไม่อยากให้ลูกต้องไปโรงเรียนซะด้วยซ้ำ เพราะเนลล่ายังเด็กมากแล้วที่สำคัญเขาเป็นห่วงกลัวลูกถูกเพื่อนรังแก... เห็นลูกเขาฉลาดและหัวดื้อแบบนี้น่ะ ลูกสาวเขาก็ขี้แงเหมือนเมียเขาไม่มีผิด! แต่เมียเขาก็ไม่ยอมท
3 ปีต่อมา...จุ๊บ!!"จะไปไหนครับที่รัก"ลีอันโดรที่เดินเข้ามาสวมกอดและกดจูบแก้มนุ่มของภรรยาสุดที่รักเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งแต่งหน้าทาปากอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวอย่างสงสัยใคร่รู้เพราะปกติเวลาอยู่บ้านหรือจะออกไปไหนก็ตามน้อยครั้งมากที่เมียเขาจะแต่งหน้าแต่งตา แต่ทำไมวันนี้เธอถึงแต่งหน้าซะสวยผิดหูผิดตา ทำเอาต่อมความหวงเริ่มทำงานทันทีจนต้องก้มหน้าไปฝากรอยรักที่ซอกคอเรียวระหงของเธออย่างหวงแหนจุ๊บ จุ๊บ! ฟอดดดด"อ้ะ อื้ออ พอแล้วค่ะ" พิรตาพยายามดันใบหน้าของผู้เป็นสามีออกห่างซอกคอเล็กเมื่อเขานั้นเอาแต่ซุกไซร้และกดจูบและดูดดึงเนื้อเนียนสวยของเธอไม่ยอมหยุด"ที่รักจะไปไหนครับ" ชายหนุ่มยอมผละใบหน้าและริมฝีปากออกพลางเปลี่ยนมานั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ที่เธอนั่งอยู่ก่อนจะรั้งร่างบางให้นั่งทับลงมาบนตักแกร่งของเขาแทน"ความลับของสาวๆ ค่ะ วันนี้ฝากดูแลเนลล่าด้วยนะคะคุณแด๊ดดี้ แล้วพอใจจะรีบกลับน๊าา ฟอด!"เรียวแขนเล็กยกคล้องกอดคอหนา พลางกดจมูกเล็กเชิดรั้นหอมแก้มสากของสามีไปหนึ่งฟอดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปปัดแก้มต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับสีหน้าของคนที่เธอนั่งตักอยู่ตอนนี้"งั้นก็ฝันไปเถอะว่าจะได้ออกไปไห