"ทานน้อยเกินไป กินเข้าไปอีก" ร่างสูงที่นั่งพิงหมอนเอนกายมองคนตัวเล็กนั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ พูดเสียงดุขึ้นทันทีเมื่อเห็นเธอรวบช้อนเข้าหากัน ตัวก็เล็กนิดเดียวยังจะกินน้อยอีก... ไม่โดนดุนี่ดื้อนักนะ"พอใจอิ่มแล้วค่ะ" เธอกินข้าวเยอะที่ไหนกันละ แม้มันจะอร่อยแสนอร่อยแต่แค่นี้ก็ถือว่าเธอทานไปเยอะกว่าทุกครั้งเลยนะ"หรือจะให้ป้อน" แววตาดุมองสบกับคนตัวเล็กที่ดื้อแสนดื้อแล้วอย่างจริงจัง"แต่พอ... อ่ะกินเองค่ะ กินแล้วๆ" คนตัวเล็กร้องเสียงหลงทันที เมื่อเขาหยัดกายเตรียมจะลุกมาป้อนข้าวอย่างที่เขาพูดเอาไว้"ตัวเล็กนิดเดียวหัดกินเยอะๆ หน่อย ผอมแห้งไร้เรี่ยวแรงแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนรับความดุเดือดของฉัน""คุณใหญ่ พูดอะไรก็ไม่รู้!""หรือไม่จริงกันละ เธอก็เห็นว่าผัวเธอกินจุแค่ไหน""หยุดพูดลามกแบบนี้เลย!" มือเล็กยกขึ้นปิดปากชายหนุ่มที่เอาแต่พ่นวาจาน่าเกลียดให้เธอหน้าแดงอับอาย คนผีทะเล!จุ๊บ!ชายหนุ่มจับมือเล็กที่ปิดปากเขาไว้มาจูบเบาๆ ทำเอาคนที่หน้าแดงอยู่แล้วกลับยิ่งแดงขึ้นไปอีก ทำไมเขาชอบทำอะไรให้เธอเขินด้วยก็ไม่รู้"คุณใหญ่ทานต่อไหมคะ" แม้จะป้อนอาหารเขาไปเยอะแล้วแต่ก็ยังอยากให้เขาทานอีกและทานเป็นเพื่อนเธอจะ
"เป็นอะไรครับ หื้มม..."ฟอดดดดจมูกคมสันกดหอมแก้มนวลของคนขี้งอนไปอีกครั้ง อ้อมแขนก็ไม่ยอมปล่อยจากร่างของเธอ"ถ้าไม่ยอมตอบเนี่ย จะจับกินบนรถโชว์ไอ้นิคนะ" เขาขู่คนที่เอาแต่นั่งเงียบอย่างเย้าแหย่ ทว่าคำพูดที่ตอบกลับมานั้นทำเอาเขารู้สึกผิดแทบไม่ทัน"คุณใหญ่ถนัดทำให้พอใจอับอายคนอื่นอยู่แล้วนิคะ อยากทำอะไรพอใจคงไม่มีสิทธิ์ห้ามอยู่แล้ว""ไม่เอาน่า... เมื่อกี้ฉันแค่หยอกเล่นเอง" ฟอดดดด ชายหนุ่มพูดไปกดหอมแก้มนุ่มไปอย่างขอลุแก่โทษ"..."ฟอดดดดพิรตานั่งเงียบไม่พูดเขาคนที่ทั้งกอดทั้งหอมเธอไปตลอดทาง ไม่นานรถหรูที่เธอกับเขานั่งก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านพักหลังใหญ่สไตล์ลอฟสีเทาทั้งหลัง ไม่ใช่หลังที่เธอกับเขาอยู่ก่อนหน้า และแม้จะอยากถามอยากรู้ว่าทำไมถึงได้มาที่นี่แทนการกลับไปบ้านพัก แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรและก้าวลงจากรถไปทันทีที่ลูกน้องของเขาเดินมาเปิดประตู ทิ้งให้ร่างสูงที่กอดเธอเอาไว้ได้แต่มองตามเธอตาละห้อย"ขอบคุณค่ะพี่นิค" พิรตาส่งยิ้มให้นิคพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว"เชิญด้านในเลยครับ พานายหญิงเข้าไปพัก" นิคพูดกับพิรตาเสียงสุภาพก่อนจะหันไปสั่งพนักงานสาวที่ยืนรอต้อนรับอยู่หน้าบ้านเสียงเ
"อื้ออ"เสียงครางในลำคออย่างรำคาญกับสัมผัสบริเวณแก้มนิ่มและลำคอที่กำลังปัดป่ายคลอเคลียจนต้องขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมามองสิ่งที่รบกวนการนอนของตัวเอง"ตื่นแล้วหรอเด็กขี้เซา" ลีอันโดรพูดกับคนตัวหอมใต้ร่างเสียงนุ่ม แต่ทว่าร่างเล็กกลับพยายามขืนกายออกจากอ้อมกอด เขาจึงก้มลงกดหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยว"..." ร่างเล็กไม่ตอบแต่ขยับพลิกกายหันหลังให้กับเขาแทน ทำเอาคนขี้หงุดหงิดหน้าเสียไปทันทีที่โดนเมิน"ยังไม่หายโกรธอีกหรือไง" ลีอันโดรขยับตามไปกอดเธอที่นอนตะแคงหันหลังให้กับเขาอีกรอบพลางเอ่ยถามออกไปพูดเสียงนุ่ม"พอใจไม่ได้โกรธอะไรนิคะ" เธอตอบเขากลับมาเสียงราบเรียบแล้วขืนตัวให้พ้นจากอ้อมแขนของเขา ทำเอาร่างสูงเริ่มหงุดหงิดกับการงอนไม่มีเหตุผลของคนตัวเล็กขึ้นมาบ้าง"เธอโกรธ""โกรธเรื่องอะไรคะ" ถามกลับเขาเสียงเรียบ เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบยังไง จะรู้ตัวไหมว่าตัวเองผิดเรื่องอะไร"ก็เรื่อง.... ช่างเถอะฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้ว" ร่างสูงกำลังจะพูดว่าเธอโกรธเรื่องที่เขาพูดจาไม่ดี แต่เพราะคิดว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย.. จึงต้องพูดเบี่ยงเบนความผิดของตัวเองใส่เธอราวกับคนหยิ่งยโส ร่างสูงปล่อยกอดก่อน
หลังจากออกจากโรงพยาบาลเขาก็พาเธอมาทานอาหารร้านที่ได้จองเอาไว้ แต่จะบอกว่าเขาพามาก็คงจะไม่ถูกสักเท่าไหร่เพราะคนตัวโตแต่ใจเท่ามดต้องคอยให้เธอประคองลงจากรถไปทานข้าว เอาแต่ร้องโอดโอยว่าเจ็บแผลอย่างนั้นอย่างนี้ คนปากเก่งปากร้ายก่อนหน้านี้หายเข้ากลีบเมฆไปแล้วหรือไงนะ"โอ้ยเจ็บแผล มันปวดๆ ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้""ฉีดยาแก้ปวดไปแล้วไม่ดีขึ้นหรอคะ" เธอหันไปถามเขาด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่มานั่งในร้านอาหารเขาเอาแต่พูดว่าเจ็บและปวดแผลตลอดเวลา"ไม่เลย มันเริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้วกินข้าวเองก็ไม่ไหวมือไม้อ่อนแรงไปหมด" ชายหนุ่มตอบคนตัวเล็กเสียงอ้อนเมื่อเห็นว่าเธอเป็นห่วง ความจริงเขาปวดแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เพราะเห็นว่าเธอเป็นห่วงแถมยังยอมพูดกับเขาแล้วเขาเลยต้องอ้อนเธอสักหน่อยเผื่อจะทำให้เธอหายโกรธ"เดี๋ยวผมป้อนไหมครับนาย" นิคที่นั่งทานอาหารอยู่โต๊ะข้างๆ เอ่ยถามเจ้านายด้วยความเป็นห่วงแกมรู้ทัน... คนอะไรเจ้าเล่ห์ร้ายกาจมาก อยากให้เมียยอมคุยด้วยถึงขั้นยอมเจ็บตัวเพื่อจะได้อ้อน แค่ขอโทษเมียบอกรักเมีย บอกว่าหวงว่าห่วงเธอสุดหัวใจ ป่านนี้เจ้านายเขาคงมีลูกไปเป็นโหลแล้ว...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าปากแสนร้ายกาจเย็นชาอม
"อืม..."เสียงครางในลำคอพร้อมกับเปลือกตาสวยที่ขยับเปิดของคนที่พึ่งตื่นจากการหลับหมดแรงกับวิธีการง้อของสามีหนุ่มหรี่มองไปทั่วห้องนอนอย่างแปลกใจกับสภาพห้องที่เปลี่ยนไป ดวงตากลมโตกวาดมองรอบห้องก่อนจะไปสะดุดกับหน้าต่างบานเล็กหลายบานที่ดึงม่านปิดเอาไว้ อีกทั้งยังมีบิวท์อินตกแต่งห้องด้วยโทนขาวและทองให้ความรู้สึกหรูหราและดูลักซูรี่สุดๆ แบบนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน...เครื่องบิน...นี่เธอหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ ที่สำคัญหลับจนไม่รู้ตัวว่าถูกเขาอุ้มมาขึ้นเครื่องตอนไหน...พิรตาก้มมองร่างกายของตัวเองที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาสีขาวก็พบว่าตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นมีเสื้อผ้าใส่เอาไว้เรียบร้อยและคงเป็นเขาอีกสินะที่เป็นคนแต่งตัวให้เธอ"ไปไหนของเขานะ... รังแกเราแล้วก็ทิ้งเราอีกตามเคย" คนตัวเล็กบ่นสามีด้วยความน้อยใจก่อนจะเลิกผ้าห่มออกให้พ้นตัวแล้วหยัดกายขึ้นลุกจากเตียงเดินไปเปิดม่านหน้าต่างเพื่อดูวิวข้างนอกแต่ก็พบเพียงความมืดเท่านั้น มือเล็กเลื่อนปิดลงเช่นเดิมก่อนจะเดินสำรวจรอบๆ ห้องต่อด้วยรอยยิ้ม... เธอกำลังจะได้กลับสเปนกับเขาแล้วจริงๆ งั้นหรอ ประเทศที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้ว่าอยากมาเที่ยวสักครั้ง
ลีอันโดรขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมองพื้นที่บนเตียงที่ว่างเปล่าไร้ร่างเล็กของเมียรักอย่างแปลกใจ เมื่อลำแขนที่กำลังจะคว้าเธอเข้ามากอดแนบอกคว้าได้เพียงอากาศกับสัมผัสที่เย็นชืดที่เธอทิ้งเอาไว้"พอใจ!"ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากเมื่อความอ่อนเพลียจากพิษไข้กำลังเล่นงานเขา สายตาคมดุกวาดมองหาร่างบางของภรรยาตัวน้อยไปทั่วห้องแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ร่างสูงขยับลุกลงจากเตียงเพื่อจะออกไปตามหาเมียรัก แต่ทว่าทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นและทรงตัวขึ้นยืนได้สำเร็จเขาก็ต้องทรุดนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเมื่อเกิดอาการหน้ามืดและเวียนหัวขึ้นมาอีกรอบร่างสูงกัดฟันลุกขึ้นยืนอีกรอบและฝืนกายประคับประคองตัวเองออกเดินไปนอกห้องอย่างทุลักทุเล ทว่าเปิดประตูออกมาเขาก็ได้กลิ่นอาหารที่ลอยเข้ามาปะทะจมูกทันที เขาไม่เคยให้ใครมาประกอบอาหารในเพนท์เฮ้าส์ของตัวเองและเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกลิ่นอาหารลอยอบอวลไปทั่วห้องแบบนี้ แน่นอนกลิ่นอาหารที่เขาได้กลิ่นอยู่ตอนนี้ต้องเป็นฝีมือของคนที่เขากำลังตามหาอยู่แน่ๆ เท้าหนาเปลี่ยนทิศทางเดินเข้าไปในครัวทันทีเมื่อสายตาเขาปะทะกับร่างเล็กที่กำลังยืนทำอาหารอย่างขะมักเขม้น... มุมปากหยักก็กระตุกยิ้มออ
"เอ่อ คะ? แปลกยังไงหรอคะ" พิรตาหันกลับมาถามอย่างสงสัยกับคำพูดของดารินที่ยืมมองเธอยิ้มๆ เธอไม่เห็นว่าคุณใหญ่จะแปลกตรงไหนเลย อารมณ์แปรปรวนแบบนี้นี่ละคือความปกติของเขา เธอทำใจและเตรียมใจแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่คิดจะงอนหรือถือโทษโกรธคนอารมณ์สองขั้วแบบเขาแล้ว หากงอนเขาอีกมีหวังเธอคงโดนเขาจับง้อด้วยวิธี... ง้อแบบคุณใหญ่อีกแน่!"อาการแบบนี้เหมือนอาการคนแพ้ท้องเลย""คะ?""หนูพอใจท้องหรือเปล่าจ๊ะ?""อะ เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะคุณท่าน คะ คือคุณใหญ่บอกว่าเป็นอาการเจ็ทแลคค่ะ พอใจกับคุณใหญ่พึ่งมาถึงที่นี่เมื่อวานตอนสายๆ คงไม่ใช่อย่างที่คุณท่านว่าหรอกค่ะ" หญิงสาวละล่ำละลักตอบมารดาของเขาไปยาวเหยียด เพราะไม่อยากให้ท่านมองเธอว่าปล่อยตัวให้ท้องเพื่อหวังจับลูกชายของท่าน แม้รอบเดือนเธอจะขาดไปสองสัปดาห์แล้ว แต่คงไม่ถึงขั้นท้องขึ้นมาจริงๆ หรอก"คุณใหญ่นี่นะมีอาการเจ็ทแลค!" ดารินอุทานอย่างเหลือเชื่อกับสิ่งที่ว่าที่ลูกสะใภ้บอก ลูกชายเธอเป็นถึงเจ้าของสายการบินนั่งเครื่องไปต่างประเทศไม่รู้กี่ประเทศ แต่กลับบอกเมียว่าเจ็ทแลคงั้นหรอ..."เอ่อ คุณใหญ่บอกพอใจแบบนั้นค่ะ อีกอย่างมาถึงแรกๆ พอใจก็มีอาการบ้างเหมือนกันแต่ตอนนี้ดีข
"คุณใหญ่ทานข้าวหรือยังคะ" พิรตาถามคนที่สะบัดหน้าหนีด้วยความงอน พร้อมกับยกมือไปประคองใบหน้าหล่อให้หันกลับมาหาอย่างอ่อนโยน"ไม่หิว!" ร่างสูงตอบเสียงขึ้นจมูกเพราะยังไม่หายงอน ทว่าเสียงที่ดังตามหลังมานั้นกลับทำเอาเธอกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่ไหวจ๊อกก จ๊อก"ไม่หิวแน่นะคะ" พิรตาเลิกคิ้วถามสามีหนุ่มยิ้มๆส่วนเขาได้แต่นั่งเม้มปากแน่นหน้าแดงไปทั้งแถบอย่างอับอายจากเสียงท้องร้องของตัวเอง ยิ่งได้เห็นเธอยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างขบขันก็ทำเอาเขาอายจนไม่อยากสู้หน้าเธอ มือหนาดันร่างบางของคนตัวเล็กลงจากตักอย่างแง่งอนก่อนที่ร่างของของจะขยับเอนกายลงไปนอนบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มผีนหนาขึ้นมาคลุมโปงราวกับเด็กน้อยหนีความผิดพิรตานั่งยิ้มมองความขี้งอนของสามีด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะตัดใจลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องอย่างระมัดระวัง เสียงเปิดและปิดประตูทำเอาคนที่มุดหน้าอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ต้องเลิกผ้าออกมามองหาเมียรักทันที ทว่าก็พบเพียงความว่างเปล่าเพราะเธอออกไปแล้ว ออกไปทั้งที่เขายังงอนและออกไปทั้งที่เธอยังไม่ง้อเขาเลย น้อยใจชะมัด!"คุณใหญ่เป็นยังไงบ้างลูก" ดารินถามร่างเล็กของลูกสะใภ้ที่พึ่งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยความอยา
หลายชั่วโมงผ่านไป..."อื้อ.. พะ พอแล้วค่ะ เดี๋ยวไปประชุมไม่ทันนะ" พิรตาพูดพร้อมกับดันบ่าแกร่งของสามีเอาไว้เมื่อเขานั้นทำราวกับจะเข้ามากอดมาจูบเธออีกครั้ง ในห้องน้ำก็สองยกบนเตียงก็หนึ่ง นี่เขายังจะทำกับเธอในห้องแต่งตัวอีกหรือไงกัน"ก็ใครอยากให้น่ารักขนาดนี้ล่ะ จุ๊บ!""อื้อ! รีบใส่เสื้อผ้าเลยนะคะ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวให้สามีหนุ่ม ก่อนจะผละตัวออกมายืนให้ห่างกับคนจอมหื่น"คร้าบบม๊ามี๊..."ฟรึ่บ!"อร๊ายยย"ชายหนุ่มยื่นมือไปรับเสื้อที่เธอส่งให้ก่อนจะกระตุกที่ชายเสื้อจนร่างเล็กที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่ปิดบังเรือนร่างถึงกับเซถลาตามแรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา"ก่อนใส่เสื้อ... ขอกินนมม๊ามี๊ก่อน"จ๊วบ!"อร๊ายย... คนเจ้าเล่ห์" แม้ปากจะต่อว่าเขาแต่มือเรียวกลับยกขึ้นมาบีบบ่าแกร่งของเขาแน่น เมื่อเขาก้มหน้าลงมาดูดที่ยอดทรวงหวานสีช้ำจากแรงดูดกินของเขา ปากหยักเพิ่มแรงดูดดึงจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่เพราะถูกความเสียวซ่านจากปลายลิ้นร้อนเล่นงานสุดท้ายก็แพ้เขาอีกตามเคยสินะ"อื้อ.. พอแล้วค่ะ พอ" หญิงสาวพูดกับร่างสูงที่ดูดเม้มหน้าอกเธออย่างเมามันอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงยอมผละกลีบปากออกมา แต่ทว่าก
"นะ หนูจะทำอะไร? พอใจ อ๊า!!" ร่างสูงร้องถามเสียงหลงเมื่อทันทีที่เธอขึ้นคร่อมทับเขาพิรตาไม่ตอบแต่กลับใช้มือเล็กคว้าท่อนเอ็นอุ่นที่แข็งขึงตั้งลำตรงจับสอดเข้ามาในร่องรักของตัวเองราวกับสาวร้อนรัก ทำเอาชายหนุ่มได้แต่ส่งเสียงครางซี๊ดปากอย่างเสียวซ่าน มือหนาที่พึ่งหยิบเครื่องป้องกันมา กำแน่นอย่างทรมานเมื่อสะโพกมนขยับส่ายวนไปมาอย่างยั่วเย้าบนแท่งรักที่อยู่ในกายสาวของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ต้องรีบยกไปจับที่เอวคอดเล็กเอาไว้แล้วบีบเคล้นเนื้อเนียนนุ่มเพื่อระบายความเสียวกลางกายสาวของเธอนั้นตอดความแข็งขึงเขาเป็นจังหวะจนเขานั้นปวดร้าวและทรมานไปทั้งลำ ยิ่งเธอส่ายวนสะโพกอย่างร่านร้อนชนิดที่ไม่ได้กลัวเอวหักเลยสักนิดก็ยิ่งทำเอาเขาเสียวทรมานจนต้องกัดกรามแกร่งเอาไว้แน่น"คุณใหญ่จะลงโทษที่พอใจขัดคำสั่งหรอคะ" ถามเสียงกระเส่าพร้อมกับกดสะโพกลงไปบนท่อนเอ็นของเขาหนักๆ แม้จะเสียวและทรมานไม่แพ้กับเขา แต่ยกนี้เธอต้องเป็นฝ่ายชนะเขาเท่านั้น"อ๊าาา... ซี๊ดด พะ พอก่อนที่รัก อ๊ะ!""พอได้ไงล่ะคะ... คุณใหญ่ยังไม่โดนฟาดเลยที่ทำตัวงี่เง่า!"เพลียะ!!!ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของเมียรักทันที หึ คงคิดว่าเขาจะโดนฟาดที่อื่นใช่ไห
"อ้ะ คุณใหญ่!!"หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อถูกผู้เป็นสามีฟาดฝ่ามือลงมาที่สะโพกกลมมนอย่างไม่เบามือนัก ร่างบางที่กำลังถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งดีดดิ้นไปมาพลางร้องขอความช่วยเหลือจากสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้น แต่ก็หาได้มีคนกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน เพราะแค่ถูกคนบ้าอำนาจที่อุ้มเธออยู่ตอนนี้ปรายตามองด้วยสายตาดุดันคาดโทษ ทุกคนก็ต่างก้มหน้างุดอย่างหวาดกลัวก่อนจะเดินหลบเลี่ยงไปอีกทางทันที"ช่วยด้วยค่ะ ป้าพอลล่าช่วยพอใจด้วยย...คุณใหญ่ปล่อยพอใจลงเดี๋ยวนี้นะคะ!""กะ เกิดอะไรขึ้นกันคะนายใหญ่ ทำไมถึง…" ป้าพอลล่าหัวหน้าแม่บ้านที่พึ่งเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มอย่างสงสัยใคร่รู้กับเหตุการณ์ตรงหน้า"ไปบอกไอ้รอฟให้ไปส่งเนลล่าที่โรงเรียน แล้วบอกมันเลื่อนประชุมเป็นตอนบ่าย!" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสูงวัย แต่กลับหันไปออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันน่ากลัวแทน"ตะ แต่ว่าา...นายญะ…""ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็หุบปากและรีบไปทำตามที่ฉันสั่งซะ!"ร่างสูงตะคอกเสียงดุใส่หญิงชราหัวหน้าแม่บ้านก่อนจะอุ้มร่างบางที่ยังคงดีดดิ้นบนบ่าเดินมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองทันทีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ปล่อยให้คนที่ถูกตะคอกเส
ครืด ครืด ครืด~เสียงมือถือเครื่องบางที่ดังขึ้นอยู่โต๊ะเล็กข้างเตียงนั้น ทำเอาเปลือกตาบางขยับเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปรือปรอยเปิดเปลือกตามองไปยังต้นเหตุของเสียงรบกวนนั้นอย่างแปลกใจที่ถูกรบกวนตั้งแต่เช้ามือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงดังเข้ามาถือเพื่อเตรียมจะกดรับ แต่ทว่าเวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือนั้นก็ทำเอาคนที่สะลึมสะลือในตอนแรกต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งแทบจะทันที เมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะแปดโมงเช้าแล้ว ซึ่งมันก็คือเวลาที่ลูกสาวตัวน้อยนั้นต้องได้ทานข้าวเพื่อเตรียมจะไปโรงเรียน แต่คนเป็นแม่อย่างเธอกลับนอนตื่นสาย ทั้งที่เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนดึกมากแถมไม่ได้ถูกสามีรังแกก่อนนอนด้วย"ตายละ... เนลล่าต้องงอนแน่เลย" พิรตาพึมพำพลางเตรียมจะลุกจากเตียงโดยไม่สนใจมือถือที่ส่งเสียงดังไม่หยุดของตัวเองเลยสักนิดเมื่อเห็นว่าตอนนี้สายเกินกว่าที่เธอจะให้ความสนใจได้ ใจเธอตอนนี้กังวลกลัวว่าจะลงไปทำอาหารให้ลูกน้อยและสามีทานไม่ทันเป็นที่สุด เนื่องจากลูกสาวตัวน้อยนั้นหากไม่ได้กินข้าวต้มกุ้งของโปรดฝีมือของมารดาในตอนเช้าหนูน้อยจะต้องเกิดอาการงอนจนไม่ยอมทานข้าวแน่คิดได้ดังนั้นร่างบางของเธอจึงรีบดีดตัว
"อะ เอ่อ…"พิรตาครางในลำคอพร้อมกับแอบเหลือบสายตามองสำรวจร่างกำยำของสามีที่เดินเปลือยท่อนบนโชว์เรือนร่างกำยำด้วยสายตาชื่นชมอย่างลืมตัว คุณใหญ่เป็นผู้ชายที่หุ่นสมบูรณ์แบบและเพอร์เฟคมากไม่ว่าจะเป็นแผงอกที่แน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามรวมไปถึงลอนกล้ามเนื้อที่เรียงตัวกันเป็นก้อนสวยงามชวนมอง แม้ว่าเขาจะอายุปาไป 36 ปีแล้วแต่เขากลับดูดีขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่ออายุมากขึ้นและยิ่งทำให้เธออดที่จะหวงแหนเขาไม่ได้หวงหรอ?พิรตานึกถึงคำพูดของบุตรสาวที่เอ่ยบอกเธอเมื่อตอนหัวค่ำ…คุณครูบอกว่าอยากเจอแด๊ดดี๊เพราะแด๊ดดี๊หล่องั้นหรอ? เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลย!"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมจากเขาทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงอย่างอับอายที่เผลอตัวแอบมองเขานานสองนาน สายตากลมหวานเลื่อนไปมองหน้าหล่อเหลาของสามีเล็กน้อยก่อนจะขยับเดินเข้าไปหาเขา"ทำไมอาบน้ำก่อนพอใจคะ" ถามพลางยกเรียวแขนเล็กขึ้นไปโอบรอบคอแกร่งเอาไว้แล้วมองเข้าไปในตาดุคมของเขาอย่างกระเง้ากระงอด"พี่เหนียวตัวน่ะ เลยอาบไปก่อน" เขาตอบพร้อมกับยกมือขึ้นแกะแขนเล็กออก ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวพิรตามองตามแผ่นหลังแน่นตึงของผู้เป็นสามีที่กำลังเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวด้วยสายตาตัดพ้อ เธออ่อย
"คุณผู้หญิงคะ นายใหญ่บอกว่าไม่หิวค่ะให้คุณผู้หญิงกับคุณหนูทานกันเลยค่ะ" เสียงรายงานของสาวใช้ทำเอาคนที่กำลังถูกบุตรสาวออดอ้อนให้ป้อนอาหารอยู่ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวทันที"มะ ไม่หิวหรอจ๊ะ""เอ่อ... ค่ะ""ม๊ามี๊ขาาา ป้อนได้เเล้วค่ะ" เสียงออดอ้อนเร่งเร้าให้มารดาที่กำลังเหม่อกับคำตอบของสาวใช้รีบป้อนอาหารให้หนูน้อยดังขึ้น ทำเอาพิรตาตัดใจแล้วหันไปตักแกงจืดเต้าหูหมูสับเมนูโปรดของลูกรักป้อนให้ทันที หญิงสาวตักป้อนบุตรสาวเงียบๆ พลางส่งยิ้มหวานให้ลูกรักไปด้วย แต่ตัวเธอนั้นไม่ยอมแตะอาหารที่ตัวเองตั้งใจทำเลยด้วยซ้ำ"วันนี้รอแด๊ดดี๊นานไหมคะคนเก่ง" หญิงสาวเอ่ยถามลูกน้อยที่กำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ หลังจากที่อิ่มจากการทานมื้อค่ำไปแล้ว"วันนี้แด๊ดดี๊ไม่ได้ไปรับเนลล่าค่ะม๊ามี๊" คำตอบของลูกน้อยนั้นทำเอาคิ้วคนถามขมวดมุ่นอย่างแปลกใจทันที เกิดอะไรขึ้นกันปกติคุณใหญ่จะต้องไปรับลูกด้วยตัวเองทุกครั้ง แม้งานจะยุ่งแค่ไหนเขาก็จะปลีกตัวมารับลูกก่อน แต่เหตุใดวันนี้เนลล่าถึงบอกว่าเขาไม่ได้ไปรับ"สงสัยแด๊ดดี๊กำลังยุ่งๆ อยู่กับงานถึงไปรับคนเก่งของม๊ามี๊ไม่ได้" พิรตาพยายามพูดแก้ต่างให้กับสามีเพราะไม่อยากให้บุตรสาว
"พอใจ!!!""ว๊ายยย ญะญ๋าา... ฉันตกใจหมด" มือเล็กยกขึ้นทาบอกแล้วหันกลับไปมองเพื่อนอย่างตกใจกับเสียงเรียกที่ดังจนเธอถึงกับสะดุ้ง"ก็มัวแต่นั่งเหม่อลอยอยู่แบบนี้ ฉันเรียกเธอเป็นสิบๆ ครั้งแล้วยังไม่ได้ยินอีก" ญะญ๋าบ่นพึมพำพลางทรุดกายลงนั่งข้างๆ เพื่อนสาวที่กำลังนั่งจับต้นกุหลาบเอาไว้"คิดอะไรอยู่อ่ะ ทำไมเธอดูซึมๆ" ญะญ๋าขยับเข้าไปกระซิบถามเพื่อนอย่างสงสัยใคร่รู้กับอาการเหม่อลอยและใบหน้าที่ซึมแปลกๆ นั้นของเพื่อนสาว"เปล่านี่... แล้วนี่เธอมากับใคร เห็นคุณใหญ่บอกว่าพี่นิคต้องไปโมร็อกโกสองวันไม่ใช่หรอ" พิรตาปฏิเสธความสงสัยของเพื่อนพลางรีบเอ่ยถามเพื่อนรักเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยทันที... เรื่องที่เธอเป็นกังวลจนทำให้มานั่งซึมอยู่ในสวนแบบนี้เธอไม่อยากบอกหรือคุยกับใครให้ไม่สบายใจไปกับเธอด้วยหรอก"ใช่... พี่นิคไปโมร็อกโก แต่ฉันไม่อยากไปด้วย""อ้าว ทำไมละ..." พิรตาถามกลับเพื่อนอย่างแปลกใจ ปกติเธอเห็นทั้งสองตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ ยิ่งช่วงข้าวใหม่ปลามันแบบนี้ด้วย...แต่จะว่าไปตอนนี้ญะญ๋ากับพี่นิคก็แต่งงานกันได้หลายเดือนแล้วสินะ แถมความรักความเอาใจใส่ที่พี่นิคมีให้เพื่อนของเธอก็ไม่มีท่าทีลดลงไปเลย ไม่เหม
"แด๊ดดี๊ขาาาา... ม๊ามี๊ไปหนายยย"เสียงเล็กๆ เอ่ยถามผู้เป็นบิดาทันทีอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นมารดายืนรอรับเหมือนทุกวัน ปกติหลังจากที่หนูน้อยกลับจากโรงเรียนพร้อมกับผู้เป็นบิดานั้น ม๊ามี๊คนสวยก็จะคอยเดินมารับเธอหน้าบ้านทุกวันเพื่อรอกอดและหอม"ม๊ามี๊น่าจะหลับอยู่ข้างบนมั้งคะ""งั้นเราไปหาม๊ามี๊กันเถอะ เนลล่าคิดถึงม๊ามี๊...""ครับคนเก่ง"ลีอันโดรรับคำบุตรสาวเสร็จก็อุ้มหนูน้อยเนลล่าวัยสี่ขวบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปหาเมียสุดที่รักหรือม๊ามี๊คนสวยของเนลล่าทันที... เห้อ นี่เขากับเธอก็อยู่ด้วยกันมาจนเนลล่าสี่ขวบแล้ว แต่ไอ้อาการคลั่งรักเมียและอาการหลงเมียกลับไม่ลดลงเลยสักนิดเดียว ตรงข้าม... นับวันยิ่งรักยิ่งหลงเมียมากขึ้นจนแทบไม่อยากอยู่ห่างนานๆที่สำคัญเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ก็ยิ่งทำให้เขารักเขาหลงไม่แพ้กัน และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่หลังจากเลิกงานเขาต้องไปรับบุตรสาวเป็นประจำทุกวัน... ความจริงแล้วเขาไม่อยากให้ลูกต้องไปโรงเรียนซะด้วยซ้ำ เพราะเนลล่ายังเด็กมากแล้วที่สำคัญเขาเป็นห่วงกลัวลูกถูกเพื่อนรังแก... เห็นลูกเขาฉลาดและหัวดื้อแบบนี้น่ะ ลูกสาวเขาก็ขี้แงเหมือนเมียเขาไม่มีผิด! แต่เมียเขาก็ไม่ยอมท
3 ปีต่อมา...จุ๊บ!!"จะไปไหนครับที่รัก"ลีอันโดรที่เดินเข้ามาสวมกอดและกดจูบแก้มนุ่มของภรรยาสุดที่รักเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งแต่งหน้าทาปากอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวอย่างสงสัยใคร่รู้เพราะปกติเวลาอยู่บ้านหรือจะออกไปไหนก็ตามน้อยครั้งมากที่เมียเขาจะแต่งหน้าแต่งตา แต่ทำไมวันนี้เธอถึงแต่งหน้าซะสวยผิดหูผิดตา ทำเอาต่อมความหวงเริ่มทำงานทันทีจนต้องก้มหน้าไปฝากรอยรักที่ซอกคอเรียวระหงของเธออย่างหวงแหนจุ๊บ จุ๊บ! ฟอดดดด"อ้ะ อื้ออ พอแล้วค่ะ" พิรตาพยายามดันใบหน้าของผู้เป็นสามีออกห่างซอกคอเล็กเมื่อเขานั้นเอาแต่ซุกไซร้และกดจูบและดูดดึงเนื้อเนียนสวยของเธอไม่ยอมหยุด"ที่รักจะไปไหนครับ" ชายหนุ่มยอมผละใบหน้าและริมฝีปากออกพลางเปลี่ยนมานั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ที่เธอนั่งอยู่ก่อนจะรั้งร่างบางให้นั่งทับลงมาบนตักแกร่งของเขาแทน"ความลับของสาวๆ ค่ะ วันนี้ฝากดูแลเนลล่าด้วยนะคะคุณแด๊ดดี้ แล้วพอใจจะรีบกลับน๊าา ฟอด!"เรียวแขนเล็กยกคล้องกอดคอหนา พลางกดจมูกเล็กเชิดรั้นหอมแก้มสากของสามีไปหนึ่งฟอดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปปัดแก้มต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับสีหน้าของคนที่เธอนั่งตักอยู่ตอนนี้"งั้นก็ฝันไปเถอะว่าจะได้ออกไปไห