"พอใจเดินเองก็ได้นะคะ" พิรตาเอ่ยพูดกับร่างสูงของสามีเมื่อถูกเขาช้อนอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ก่อนจะขยับก้าวเดินช้าๆ ทว่ามั่นคง"เดี๋ยวเมื่อย ฉันอุ้มไปน่ะดีแล้วปลอดภัยทั้งแม่และลูก" ร่างสูงก้มใบหน้าตอบคนในอ้อมแขนเสียงเรียบพลางกระชับร่างเธอแน่นก่อนจะก้วขาออกเดินไปอย่างมั่นคง"พอใจกลัวคุณใหญ่หนัก" ปากพูดด้วยความห่วงแต่ทว่าเรียวแขนเล็กกลับยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขาจนแก้มบุ๋มเป็นลักยิ้มสวย"ไม่หนักหรอกตัวแค่นี้ อีกอย่างฉันอุ้มเธอได้ทั้งชีวิตอยู่แล้วน่า" ร่างสูงพยายามปั้นสีหน้าให้เรียบนิ่งหลังจากที่พูดประโยคนั้นกับคนในอ้อมแขน ทว่าใบหน้าหล่อกับเห่อร้อนและแดงก่ำไปด้วยความเขิน ยิ่งถูกเจอจ้องมองไม่วางตาก็ยิ่งทำให้เขาแทบไม่เป็นตัวของตัวเองจุ๊บ!"งั้นก็อุ้มพอใจกับลูกไปทั้งชีวิตเลยนะคะแด๊ดดี้" พิรตายื่นใบหน้าขึ้นไปจุมพิตแก้มสากเคราที่แดงก่ำด้วยความเขินของเขาอย่างแสนรัก พลางส่งสายตายั่วเย้าอย่างหวานชื่นให้สามีหนุ่มที่พยายามเก๊กหน้าราบเรียบลีอันโดรก้มหน้ามาสบตาหญิงสาวในอ้อมกอดเพียงแว๊บเดียว ก่อนจะขยับขาก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อไม่สามารถทนต่อความน่ารักน่าฟัดของคน
"คุณใหญ่รักพอใจมากไหมคะ?" เสียงหวานเอ่ยถามคนที่กระชับกอดเธอแน่นหลังจากที่เขานวดขาให้เธอจนรู้สึกดีขึ้น ส่วนเธอก็ตอบแทนความน่ารักของเขาโดยการทำแผลที่หลังมือให้แล้วมานอนกอดกันดูดาวที่ส่องสว่างบนท้องฟ้าอย่างโรแมนติก"...""คุณใหญ่!" พิรตาเงยหน้าไปเรียกสามีเสียงดุทันทีเมื่อคำถามของเธอไร้คำตอบจากเขา"คร้าบบบ""ไม่ได้ยินที่หนูถามรึไงคะ""อะ เอ่อเมื่อกี้ดูดาวเพลินไปน่ะ เลยไม่ได้ยินหนูพูด เอ่อหนูถามว่าไงนะ" ชายหนุ่มรีบแก้ต่างให้ตัวเองอย่างร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเห็นสายตาเคืองขุ่นมองสบเขาอย่างไม่พอใจ"หนูไม่สำคัญรึไงคะ ทำไมถึงไม่สนใจคำพูดหนูเลย"เสียงตัดพ้อราวกับน้อยอกน้อยใจนั้น ทำเอาเขาต้องรีบพลิกกายมาโอบกอดเธอเอาไว้อย่างเอาใจ เดี๋ยวนี้เธอทั้งขี้งอนและขี้น้อยใจแถมเอาแต่ใจที่สุด ไม่ได้ดั่งใจอะไรเธอก็จะวีนใส่เขา ย้ำ! ว่าวีนใส่เขาแค่คนเดียวด้วย สงสัยเหมือนกันว่าเมื่อก่อนเขาทำกับเธอหนักเกินไปหรืออย่างไร...แต่เมื่อก่อนเขาวีนใส่เธอที่ไหนกันละเต็มที่ก็แค่ขึ้นเสียงแล้วก็ดุเธอนิดๆหน่อยๆ"สำคัญสิครับ สำคัญมากๆ ทำไมหนูคิดแบบนี้ละ" ชายหนุ่มเลื่อนมือหนาจับเส้นผมนุ่มหอมของเธอที่โดนลมพัดจนมาเกลี่ยบริเวณแก้มเนียนข
"กาเรตเห็นคุณลีอันโดรไหมจ๊ะ?" พิรตาเอ่ยถามหญิงสาวร่างบางวัยใกล้เคียงกับเธอที่กำลังง่วนอยู่กับการตักเศษใบไม้ออกจากสระว่ายน้ำหน้าบ้าน"ไม่เห็นนะคะคุณพอใจ เอ่อแล้วเมื่อคืนนายใหญ่ไม่ได้นอนอยู่กับคุณพอใจหรอคะ" แม้คำถามของหญิงสาวตรงหน้าจะถามออกมาอย่างซื่อๆ แต่กลับทำเอาคนที่ได้ยินหน้าแดงเห่อร้อนด้วยความเขิน"อะ เอ่อ คือฉัน.. หลับไปก่อนน่ะ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว" ตอบกลับสาวใช้ตรงหน้าเสร็จเธอก็ยิ่งหน้าแดงเพิ่มขึ้นอีก เมื่อนึกภาพก่อนที่ตัวเองจะหลับไป... ก็ตอนนั้นเธอกับเขากำลัง เอ่อ จูบกันอยู่นี่นา ก็สามีเธอจูบเก่งซะขนาดนั้น แถมยังเพิ่มความเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอแค่หลับตาเคลิ้มแปบเดียวเท่านั้นเอง... ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว แถมคนที่ทำเอาเธอหลับกลางอากาศอย่างเขายังหายหน้าหายตาไปไหนก็ไม่รู้"คุณลีอันโดรน่าจะออกไปทำงานแล้วมั้งคะ เพราะดิชั้นไม่เห็นรถจอดอยู่ที่โรงจอดรถเลยค่ะ" คำตอบของหญิงสาวตรงหน้าทำเอาคนท้องหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ก็จำต้องเอ่ยขอบคุณออกไปเสียงแผ่ว"หรอจ๊ะ ขอบคุณมากนะ"พิรตาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พลางพึมพำบ่นสามีอยู่คนเดียวอย่างโมโหน้อยใจ เธอละอุตส่าห์คิดว่าตื่นเช้ามาจะได้
"ถ้าไม่เอามือและไสหัวออกไป เธอได้ตายจริงๆ แน่!" ลีอันโดรกัดฟันพูดกับเรนิต้าเสียงกระด้างน่ากลัว สายตาสุดเยือกเย็นมองคนที่นั่งบดบนตักแกร่งของเขาอย่างไม่พอใจ ทำเอาคนที่คิดจะทอดสะพานเริ่มร้อนๆ หนาวๆพลัวะ!!!เสียงผลักประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะทำเอาสองชายหญิงที่อยู่กันคนละอารมณ์ต้องหันไปมองที่ประตูอย่างตกใจ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของคนเข้ามาใหม่... หัวใจสุดแข็งแกร่งของเขากลับกระตุกและสั่นระรัวไปด้วยความกลัว"คุณใหญ่!!" พิรตาอุทานเรียกสามีอย่างตกใจกับภาพที่เห็น น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนตีรื้นขึ้นมาจนเต็มหน่วยตา... เมื่อเห็นผู้หญิงคนอื่นกำลังนั่งคร่อมทับตักแกร่งของเขาที่เธอเคยนั่งมาก่อน และที่ตรงนั้นมันก็เป็นของเธอ"พะ พอใจ..." เสียงของเขาแทบขาดหายไปเมื่อมองเห็นประกายไฟจากดวงตาของเมียสุดที่รักที่กำลังลุกโชนอย่างน่ากลัว พิรตาเดินเข้าไปกระชากแขนของหญิงสาวที่นั่งบนตักของสามีออกมา ก่อนจะง้างมือฟาดไปเต็มแรง!ฟรึบ!! เพลียะ!!!"กรี๊ด!!"แน่นอนว่าคนที่โดนเธอตบจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้.. นอกจากสามีสุดหล่อของเธอ พิรตาทั้งทุบทั้งตบและข่วนสามีหนุ่มเพื่อระบายอารมณ์โกรธอารมณ์โมโห เธออยากจะข่วนใบหน้าหล่อๆ ของเขาให้เสี
"พอใจยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ค่ะ" พิรตาพูดกับรอฟที่ทำหน้าที่ขับรถให้เธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกจากลอเรนเซียวพาราไดซ์ของเขาได้สักพัก"อะ เอ่อ.. นายหญิงครับ คือนายใหญ่...""คุณรอฟอย่าเอ่ยชื่อเขาให้พอใจได้ยินอีกนะคะ" พิรตาสวนกลับคำพูดของสารถีหนุ่มที่กำลังจะเอ่ยแก้ตัวแทนเจ้านายของเขาไปทันที ตอนนี้เธอโกรธเธอโมโหจนไม่อยากแม้จะได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ"ตะ แต่ว่า..." รอฟยังไม่ลดละความพยายามที่จะอธิบายแทนเจ้านาย ทว่าเสียงขอร้องที่เจือสะอื้นของเจ้านายสาวก็ทำเอารอฟทำรีบหุบปากตัวเองไปทันที"พอใจขอร้อง ฮึก...ฮือ"รอฟเหลือบสายตามองกระจกมองหลังอย่างเป็นห่วง เขามองภาพของเมียเจ้านายที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเห็นใจระคนรู้สึกผิด เหตุการณ์ครั้งนี้จะว่าเขามีส่วนผิดก็ได้ เพราะหากเขาไม่ยอมให้คุณพอใจมาหาเจ้านายตั้งแต่แรก นายกับนายหญิงก็คงไม่ต้องมาผิดใจและทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้ เขาน่าจะอธิบายให้หญิงฟังว่านายเขากำลังตั้งใจในการจัดเซอร์ไพรส์ครั้งนี้มากแค่ไหน อีกทั้งเจ้านายของเขายังตั้งใจจะทำสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เพื่อให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้มีความสุขที่สุดแต่ทว่าทุกอย่างก
"ทานข้าวมาหรือยังคะ" พิรตาถามคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำเสียงหวานพลางย่างกายเข้าไปหาเข้าใกล้ๆ แต่ทว่าเขากลับเดินเบี่ยงตัวหนีเธอเข้าไปในห้องแต่งตัวโดยไม่ยอมตอบคำถามเธอคิดว่าเธอจะยอมแพ้ง่ายๆ งั้นหรอ!"วันนี้พอใจทำอาหารไทยหลายอย่างเลยค่ะ คุณใหญ่ลองทานดูนะคะ" ทันทีที่เดินตามสามีเข้ามาในห้องแต่งตัว เธอก็เปิดปากพูดกับเขาเสียงหวานเช่นเดิมอย่างเอาอกเอาใจ วันนี้เธอตั้งใจทำอาหารเพื่อง้อเขาสุดชีวิตเลยนะ"..." และก็ยังคงมีความเงียบเป็นคำตอบสำหรับเธอเช่นเดิม ต่อให้เขากลับไปเป็นลีอันโดรเวอร์ชั่นเดิมเธอก็ไม่ยอมแพ้หรอก สาบานเลยว่าเธอจะทำทุกอย่างให้เขากลับมาน่ารักและเอาใจใส่เธอเหมือนก่อนหน้านี้ให้ได้"พอใจช่วยค่ะ" คนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้เขาเมื่อชายหนุ่มหยิบชุดนอนที่แขวนไว้อย่างเป็นระเบียบในตู้เสื้อผ้าออกมาเพื่อเตรียมจะใส่ แต่มือเรียวของเธอกลับดึงชุดนอนจากมือเขามาถือไว้เองอย่างรวดเร็ว นาทีนี้เธอหมดความเขินอายไปแล้ว สิ่งเดียวที่เธออยากทำในตอนนี้ก็คืออยากขอโทษและเอาอกเอาใจให้เขาหายงอนและกลับมาเป็นคนน่ารักเหมือนเดิมเท่านั้น"ใส่เองได้" ลีอันโดรพูดเสียงเรียบพลางดึงชุดคืน ทว่าคนตัวเล็กกลับเบี่ยงตัวหนีหันหลังใ
ลีอันโดรวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะถอดกางเกงนอนขายาวที่ยังใส่ติดกายเอาไว้ มือหนาเขวี้ยงกางเกงผ้าเนื้อดีลงที่พื้นอย่างไม่ใยดีแล้วคุกเข่าลงฝังใบหน้าลงไปทักทายกลีบฉ่ำสีสวยที่เบ่งบานชวนลิ้มลองตรงหน้า"อร้ายยยย ซี๊ดดด"เสียงกรีดร้องและเสียงซู้ดปากของคนตัวเล็กทำเอาคนที่กำลังดูดเลียน้ำหวานจากร่องรักของเธอตวัดลิ้นสากปาดไล้ความชุ่มฉ่ำที่ไหลต่อเนื่องไม่ยอมหยุดอย่างหื่นกระหาย ความหวานละมุนที่เขาสัมผัสได้จากความสวยงามตรงหน้ายิ่งทำให้เขาต้องดูดกลืนความหอมหวานของเธอหนักขึ้นอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม บวกกับเสียงครวญครางเพราะทรมานของเธอยิ่งทำให้เขาไม่สามารถจะสั่งตัวเองให้หยุดได้"อ๊ะ ที่รัก... ซี๊ดด เสียวว!" ร่างเล็กแอ่นความสวยงามขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อปลายลิ้นร้อนตวัดระรัวใส่จนเกิดเสียงน่าอาย"อื้มม หวานอะไรขนาดนี้!"เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจกับความหวานละมุนที่ได้รับจากร่องสวยงามของเธอ ชายหนุ่มผละใบหน้าออกมาแล้วสอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปแทนที่ลิ้นสากที่พึ่งตวัดปาดเลียร่องฉ่ำน้ำไปเมื่อครู่พลางขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเนิบนาบ"อ๊ะ อ๊าา คุณ สะ เสียวว"สะโพกเล็กแอ่นขึ้นรับนิ้วเรียวที่สวนแทงเข้ามาสร้างค
"พอใจรู้ว่าคุณคงไม่ยอมให้อภัยพอใจแล้ว ฮึก พอใจจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจะไม่อยู่ให้คุณ ฮึก รำคาญใจอีก ฮือ...""สมองกลวงๆ ของเธอคิดได้แค่ว่าต้องหนีจากฉันให้ได้รึไง!!" ลีอันโดรอดตวาดใส่หญิงสาวในอ้อมแขนเสียงเข้มไม่ได้ มีอย่างที่ไหนวันๆ คิดแต่เรื่องจะหนีจากเขา ไม่ได้ดังใจอะไรก็จะหนี ไม่พอใจอะไรก็คิดจะหนีจากเขาอย่างเดียว นี่เธอรักเขาจริงๆ บ้างไหมวะ"ก็คุณใหญ่ไม่ยอมให้อภัย ฮือ พอใจ" ใบหน้าสวยหวานที่แดงก่ำเพราะกำลังร้องไห้นั้น เงยหน้าขึ้นไปตอบและสบตาสามีทั้งน้ำตา"พอใจง้อจนเจ็บตรงนั้น จนมันระบมไปหมดแล้ว คุณใหญ่ก็ยังไม่หายงอนสักที ฮือๆ" เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเจ็บส่วนนั้นมากแค่ไหน เพราะเขาเป็นฝ่ายกระแทกเอาๆ แต่เพราะคิดว่าเธอเองก็ทำผิดกับเขาไว้เยอะไง ถึงต้องง้อเขาโดยการปล่อยให้เขาทำตามใจกับเรือนร่างของเธอ ไม่ว่าเขาจะต้องการแบบไหนยังไงเมื่อคืนเธอไม่ขัดเขาเลยสักอย่าง แถมตอบสนองเขาจนตัวเองหมดแรงสลบเหมือดไปตอนไหนก็ไม่รู้"ฮึก... พอใจไม่รู้จะทำยังไงแล้ว อึก!" ทั้งพูดทั้งสะอื้นอย่างน่าสงสาร"เจ็บตรงไหนล่ะ?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามพลางกระตุกยิ้มล้อเลียน"คุณใหญ่! คนลามก" คนตัวเล็กใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบไปที่ไหล่
หลายชั่วโมงผ่านไป..."อื้อ.. พะ พอแล้วค่ะ เดี๋ยวไปประชุมไม่ทันนะ" พิรตาพูดพร้อมกับดันบ่าแกร่งของสามีเอาไว้เมื่อเขานั้นทำราวกับจะเข้ามากอดมาจูบเธออีกครั้ง ในห้องน้ำก็สองยกบนเตียงก็หนึ่ง นี่เขายังจะทำกับเธอในห้องแต่งตัวอีกหรือไงกัน"ก็ใครอยากให้น่ารักขนาดนี้ล่ะ จุ๊บ!""อื้อ! รีบใส่เสื้อผ้าเลยนะคะ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวให้สามีหนุ่ม ก่อนจะผละตัวออกมายืนให้ห่างกับคนจอมหื่น"คร้าบบม๊ามี๊..."ฟรึ่บ!"อร๊ายยย"ชายหนุ่มยื่นมือไปรับเสื้อที่เธอส่งให้ก่อนจะกระตุกที่ชายเสื้อจนร่างเล็กที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวใหญ่ปิดบังเรือนร่างถึงกับเซถลาตามแรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา"ก่อนใส่เสื้อ... ขอกินนมม๊ามี๊ก่อน"จ๊วบ!"อร๊ายย... คนเจ้าเล่ห์" แม้ปากจะต่อว่าเขาแต่มือเรียวกลับยกขึ้นมาบีบบ่าแกร่งของเขาแน่น เมื่อเขาก้มหน้าลงมาดูดที่ยอดทรวงหวานสีช้ำจากแรงดูดกินของเขา ปากหยักเพิ่มแรงดูดดึงจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่เพราะถูกความเสียวซ่านจากปลายลิ้นร้อนเล่นงานสุดท้ายก็แพ้เขาอีกตามเคยสินะ"อื้อ.. พอแล้วค่ะ พอ" หญิงสาวพูดกับร่างสูงที่ดูดเม้มหน้าอกเธออย่างเมามันอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงยอมผละกลีบปากออกมา แต่ทว่าก
"นะ หนูจะทำอะไร? พอใจ อ๊า!!" ร่างสูงร้องถามเสียงหลงเมื่อทันทีที่เธอขึ้นคร่อมทับเขาพิรตาไม่ตอบแต่กลับใช้มือเล็กคว้าท่อนเอ็นอุ่นที่แข็งขึงตั้งลำตรงจับสอดเข้ามาในร่องรักของตัวเองราวกับสาวร้อนรัก ทำเอาชายหนุ่มได้แต่ส่งเสียงครางซี๊ดปากอย่างเสียวซ่าน มือหนาที่พึ่งหยิบเครื่องป้องกันมา กำแน่นอย่างทรมานเมื่อสะโพกมนขยับส่ายวนไปมาอย่างยั่วเย้าบนแท่งรักที่อยู่ในกายสาวของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ต้องรีบยกไปจับที่เอวคอดเล็กเอาไว้แล้วบีบเคล้นเนื้อเนียนนุ่มเพื่อระบายความเสียวกลางกายสาวของเธอนั้นตอดความแข็งขึงเขาเป็นจังหวะจนเขานั้นปวดร้าวและทรมานไปทั้งลำ ยิ่งเธอส่ายวนสะโพกอย่างร่านร้อนชนิดที่ไม่ได้กลัวเอวหักเลยสักนิดก็ยิ่งทำเอาเขาเสียวทรมานจนต้องกัดกรามแกร่งเอาไว้แน่น"คุณใหญ่จะลงโทษที่พอใจขัดคำสั่งหรอคะ" ถามเสียงกระเส่าพร้อมกับกดสะโพกลงไปบนท่อนเอ็นของเขาหนักๆ แม้จะเสียวและทรมานไม่แพ้กับเขา แต่ยกนี้เธอต้องเป็นฝ่ายชนะเขาเท่านั้น"อ๊าาา... ซี๊ดด พะ พอก่อนที่รัก อ๊ะ!""พอได้ไงล่ะคะ... คุณใหญ่ยังไม่โดนฟาดเลยที่ทำตัวงี่เง่า!"เพลียะ!!!ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของเมียรักทันที หึ คงคิดว่าเขาจะโดนฟาดที่อื่นใช่ไห
"อ้ะ คุณใหญ่!!"หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บเมื่อถูกผู้เป็นสามีฟาดฝ่ามือลงมาที่สะโพกกลมมนอย่างไม่เบามือนัก ร่างบางที่กำลังถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งดีดดิ้นไปมาพลางร้องขอความช่วยเหลือจากสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้น แต่ก็หาได้มีคนกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน เพราะแค่ถูกคนบ้าอำนาจที่อุ้มเธออยู่ตอนนี้ปรายตามองด้วยสายตาดุดันคาดโทษ ทุกคนก็ต่างก้มหน้างุดอย่างหวาดกลัวก่อนจะเดินหลบเลี่ยงไปอีกทางทันที"ช่วยด้วยค่ะ ป้าพอลล่าช่วยพอใจด้วยย...คุณใหญ่ปล่อยพอใจลงเดี๋ยวนี้นะคะ!""กะ เกิดอะไรขึ้นกันคะนายใหญ่ ทำไมถึง…" ป้าพอลล่าหัวหน้าแม่บ้านที่พึ่งเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มอย่างสงสัยใคร่รู้กับเหตุการณ์ตรงหน้า"ไปบอกไอ้รอฟให้ไปส่งเนลล่าที่โรงเรียน แล้วบอกมันเลื่อนประชุมเป็นตอนบ่าย!" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสูงวัย แต่กลับหันไปออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันน่ากลัวแทน"ตะ แต่ว่าา...นายญะ…""ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็หุบปากและรีบไปทำตามที่ฉันสั่งซะ!"ร่างสูงตะคอกเสียงดุใส่หญิงชราหัวหน้าแม่บ้านก่อนจะอุ้มร่างบางที่ยังคงดีดดิ้นบนบ่าเดินมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองทันทีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ปล่อยให้คนที่ถูกตะคอกเส
ครืด ครืด ครืด~เสียงมือถือเครื่องบางที่ดังขึ้นอยู่โต๊ะเล็กข้างเตียงนั้น ทำเอาเปลือกตาบางขยับเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปรือปรอยเปิดเปลือกตามองไปยังต้นเหตุของเสียงรบกวนนั้นอย่างแปลกใจที่ถูกรบกวนตั้งแต่เช้ามือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงดังเข้ามาถือเพื่อเตรียมจะกดรับ แต่ทว่าเวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือนั้นก็ทำเอาคนที่สะลึมสะลือในตอนแรกต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งแทบจะทันที เมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะแปดโมงเช้าแล้ว ซึ่งมันก็คือเวลาที่ลูกสาวตัวน้อยนั้นต้องได้ทานข้าวเพื่อเตรียมจะไปโรงเรียน แต่คนเป็นแม่อย่างเธอกลับนอนตื่นสาย ทั้งที่เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนดึกมากแถมไม่ได้ถูกสามีรังแกก่อนนอนด้วย"ตายละ... เนลล่าต้องงอนแน่เลย" พิรตาพึมพำพลางเตรียมจะลุกจากเตียงโดยไม่สนใจมือถือที่ส่งเสียงดังไม่หยุดของตัวเองเลยสักนิดเมื่อเห็นว่าตอนนี้สายเกินกว่าที่เธอจะให้ความสนใจได้ ใจเธอตอนนี้กังวลกลัวว่าจะลงไปทำอาหารให้ลูกน้อยและสามีทานไม่ทันเป็นที่สุด เนื่องจากลูกสาวตัวน้อยนั้นหากไม่ได้กินข้าวต้มกุ้งของโปรดฝีมือของมารดาในตอนเช้าหนูน้อยจะต้องเกิดอาการงอนจนไม่ยอมทานข้าวแน่คิดได้ดังนั้นร่างบางของเธอจึงรีบดีดตัว
"อะ เอ่อ…"พิรตาครางในลำคอพร้อมกับแอบเหลือบสายตามองสำรวจร่างกำยำของสามีที่เดินเปลือยท่อนบนโชว์เรือนร่างกำยำด้วยสายตาชื่นชมอย่างลืมตัว คุณใหญ่เป็นผู้ชายที่หุ่นสมบูรณ์แบบและเพอร์เฟคมากไม่ว่าจะเป็นแผงอกที่แน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามรวมไปถึงลอนกล้ามเนื้อที่เรียงตัวกันเป็นก้อนสวยงามชวนมอง แม้ว่าเขาจะอายุปาไป 36 ปีแล้วแต่เขากลับดูดีขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่ออายุมากขึ้นและยิ่งทำให้เธออดที่จะหวงแหนเขาไม่ได้หวงหรอ?พิรตานึกถึงคำพูดของบุตรสาวที่เอ่ยบอกเธอเมื่อตอนหัวค่ำ…คุณครูบอกว่าอยากเจอแด๊ดดี๊เพราะแด๊ดดี๊หล่องั้นหรอ? เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลย!"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมจากเขาทำเอาเธอถึงกับหน้าแดงอย่างอับอายที่เผลอตัวแอบมองเขานานสองนาน สายตากลมหวานเลื่อนไปมองหน้าหล่อเหลาของสามีเล็กน้อยก่อนจะขยับเดินเข้าไปหาเขา"ทำไมอาบน้ำก่อนพอใจคะ" ถามพลางยกเรียวแขนเล็กขึ้นไปโอบรอบคอแกร่งเอาไว้แล้วมองเข้าไปในตาดุคมของเขาอย่างกระเง้ากระงอด"พี่เหนียวตัวน่ะ เลยอาบไปก่อน" เขาตอบพร้อมกับยกมือขึ้นแกะแขนเล็กออก ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวพิรตามองตามแผ่นหลังแน่นตึงของผู้เป็นสามีที่กำลังเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวด้วยสายตาตัดพ้อ เธออ่อย
"คุณผู้หญิงคะ นายใหญ่บอกว่าไม่หิวค่ะให้คุณผู้หญิงกับคุณหนูทานกันเลยค่ะ" เสียงรายงานของสาวใช้ทำเอาคนที่กำลังถูกบุตรสาวออดอ้อนให้ป้อนอาหารอยู่ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวทันที"มะ ไม่หิวหรอจ๊ะ""เอ่อ... ค่ะ""ม๊ามี๊ขาาา ป้อนได้เเล้วค่ะ" เสียงออดอ้อนเร่งเร้าให้มารดาที่กำลังเหม่อกับคำตอบของสาวใช้รีบป้อนอาหารให้หนูน้อยดังขึ้น ทำเอาพิรตาตัดใจแล้วหันไปตักแกงจืดเต้าหูหมูสับเมนูโปรดของลูกรักป้อนให้ทันที หญิงสาวตักป้อนบุตรสาวเงียบๆ พลางส่งยิ้มหวานให้ลูกรักไปด้วย แต่ตัวเธอนั้นไม่ยอมแตะอาหารที่ตัวเองตั้งใจทำเลยด้วยซ้ำ"วันนี้รอแด๊ดดี๊นานไหมคะคนเก่ง" หญิงสาวเอ่ยถามลูกน้อยที่กำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ หลังจากที่อิ่มจากการทานมื้อค่ำไปแล้ว"วันนี้แด๊ดดี๊ไม่ได้ไปรับเนลล่าค่ะม๊ามี๊" คำตอบของลูกน้อยนั้นทำเอาคิ้วคนถามขมวดมุ่นอย่างแปลกใจทันที เกิดอะไรขึ้นกันปกติคุณใหญ่จะต้องไปรับลูกด้วยตัวเองทุกครั้ง แม้งานจะยุ่งแค่ไหนเขาก็จะปลีกตัวมารับลูกก่อน แต่เหตุใดวันนี้เนลล่าถึงบอกว่าเขาไม่ได้ไปรับ"สงสัยแด๊ดดี๊กำลังยุ่งๆ อยู่กับงานถึงไปรับคนเก่งของม๊ามี๊ไม่ได้" พิรตาพยายามพูดแก้ต่างให้กับสามีเพราะไม่อยากให้บุตรสาว
"พอใจ!!!""ว๊ายยย ญะญ๋าา... ฉันตกใจหมด" มือเล็กยกขึ้นทาบอกแล้วหันกลับไปมองเพื่อนอย่างตกใจกับเสียงเรียกที่ดังจนเธอถึงกับสะดุ้ง"ก็มัวแต่นั่งเหม่อลอยอยู่แบบนี้ ฉันเรียกเธอเป็นสิบๆ ครั้งแล้วยังไม่ได้ยินอีก" ญะญ๋าบ่นพึมพำพลางทรุดกายลงนั่งข้างๆ เพื่อนสาวที่กำลังนั่งจับต้นกุหลาบเอาไว้"คิดอะไรอยู่อ่ะ ทำไมเธอดูซึมๆ" ญะญ๋าขยับเข้าไปกระซิบถามเพื่อนอย่างสงสัยใคร่รู้กับอาการเหม่อลอยและใบหน้าที่ซึมแปลกๆ นั้นของเพื่อนสาว"เปล่านี่... แล้วนี่เธอมากับใคร เห็นคุณใหญ่บอกว่าพี่นิคต้องไปโมร็อกโกสองวันไม่ใช่หรอ" พิรตาปฏิเสธความสงสัยของเพื่อนพลางรีบเอ่ยถามเพื่อนรักเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุยทันที... เรื่องที่เธอเป็นกังวลจนทำให้มานั่งซึมอยู่ในสวนแบบนี้เธอไม่อยากบอกหรือคุยกับใครให้ไม่สบายใจไปกับเธอด้วยหรอก"ใช่... พี่นิคไปโมร็อกโก แต่ฉันไม่อยากไปด้วย""อ้าว ทำไมละ..." พิรตาถามกลับเพื่อนอย่างแปลกใจ ปกติเธอเห็นทั้งสองตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ ยิ่งช่วงข้าวใหม่ปลามันแบบนี้ด้วย...แต่จะว่าไปตอนนี้ญะญ๋ากับพี่นิคก็แต่งงานกันได้หลายเดือนแล้วสินะ แถมความรักความเอาใจใส่ที่พี่นิคมีให้เพื่อนของเธอก็ไม่มีท่าทีลดลงไปเลย ไม่เหม
"แด๊ดดี๊ขาาาา... ม๊ามี๊ไปหนายยย"เสียงเล็กๆ เอ่ยถามผู้เป็นบิดาทันทีอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นมารดายืนรอรับเหมือนทุกวัน ปกติหลังจากที่หนูน้อยกลับจากโรงเรียนพร้อมกับผู้เป็นบิดานั้น ม๊ามี๊คนสวยก็จะคอยเดินมารับเธอหน้าบ้านทุกวันเพื่อรอกอดและหอม"ม๊ามี๊น่าจะหลับอยู่ข้างบนมั้งคะ""งั้นเราไปหาม๊ามี๊กันเถอะ เนลล่าคิดถึงม๊ามี๊...""ครับคนเก่ง"ลีอันโดรรับคำบุตรสาวเสร็จก็อุ้มหนูน้อยเนลล่าวัยสี่ขวบเดินขึ้นบันไดเพื่อไปหาเมียสุดที่รักหรือม๊ามี๊คนสวยของเนลล่าทันที... เห้อ นี่เขากับเธอก็อยู่ด้วยกันมาจนเนลล่าสี่ขวบแล้ว แต่ไอ้อาการคลั่งรักเมียและอาการหลงเมียกลับไม่ลดลงเลยสักนิดเดียว ตรงข้าม... นับวันยิ่งรักยิ่งหลงเมียมากขึ้นจนแทบไม่อยากอยู่ห่างนานๆที่สำคัญเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ก็ยิ่งทำให้เขารักเขาหลงไม่แพ้กัน และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่หลังจากเลิกงานเขาต้องไปรับบุตรสาวเป็นประจำทุกวัน... ความจริงแล้วเขาไม่อยากให้ลูกต้องไปโรงเรียนซะด้วยซ้ำ เพราะเนลล่ายังเด็กมากแล้วที่สำคัญเขาเป็นห่วงกลัวลูกถูกเพื่อนรังแก... เห็นลูกเขาฉลาดและหัวดื้อแบบนี้น่ะ ลูกสาวเขาก็ขี้แงเหมือนเมียเขาไม่มีผิด! แต่เมียเขาก็ไม่ยอมท
3 ปีต่อมา...จุ๊บ!!"จะไปไหนครับที่รัก"ลีอันโดรที่เดินเข้ามาสวมกอดและกดจูบแก้มนุ่มของภรรยาสุดที่รักเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งแต่งหน้าทาปากอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวอย่างสงสัยใคร่รู้เพราะปกติเวลาอยู่บ้านหรือจะออกไปไหนก็ตามน้อยครั้งมากที่เมียเขาจะแต่งหน้าแต่งตา แต่ทำไมวันนี้เธอถึงแต่งหน้าซะสวยผิดหูผิดตา ทำเอาต่อมความหวงเริ่มทำงานทันทีจนต้องก้มหน้าไปฝากรอยรักที่ซอกคอเรียวระหงของเธออย่างหวงแหนจุ๊บ จุ๊บ! ฟอดดดด"อ้ะ อื้ออ พอแล้วค่ะ" พิรตาพยายามดันใบหน้าของผู้เป็นสามีออกห่างซอกคอเล็กเมื่อเขานั้นเอาแต่ซุกไซร้และกดจูบและดูดดึงเนื้อเนียนสวยของเธอไม่ยอมหยุด"ที่รักจะไปไหนครับ" ชายหนุ่มยอมผละใบหน้าและริมฝีปากออกพลางเปลี่ยนมานั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ที่เธอนั่งอยู่ก่อนจะรั้งร่างบางให้นั่งทับลงมาบนตักแกร่งของเขาแทน"ความลับของสาวๆ ค่ะ วันนี้ฝากดูแลเนลล่าด้วยนะคะคุณแด๊ดดี้ แล้วพอใจจะรีบกลับน๊าา ฟอด!"เรียวแขนเล็กยกคล้องกอดคอหนา พลางกดจมูกเล็กเชิดรั้นหอมแก้มสากของสามีไปหนึ่งฟอดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปปัดแก้มต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับสีหน้าของคนที่เธอนั่งตักอยู่ตอนนี้"งั้นก็ฝันไปเถอะว่าจะได้ออกไปไห