All Chapters of ไม่อยากเป็นแค่พี่น้อง: Chapter 1 - Chapter 10

ณ.ที่บ้านของทิวา วันนี้พ่อแม่ของภาคินและพ่อแม่ของทิวากำลังนั่งคุยปรึกษากันอยู่ภายในบ้าน เพราะวันนี้ ทิวาจะต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย และต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันกับภาคินที่คอนโดในกรุงเทพฯ ทำให้พวกเขาเป็นห่วงทิวากันเป็นอย่างมาก เพราะปกติแล้วทิวาไม่เคยเดินทางไกล หรือไปอยู่ที่ไหนไกลหูไกลตาพ่อกับแม่ของเขาเลยสักครั้ง “น้องวา ไปอยู่กับพี่คินเขา อย่าดื้อนะครับลูก ต้องเชื่อฟังพี่คินเขา คิดซะว่าพี่เขาเป็นพี่ชาย ของวานะครับลูก” พ่อตูนบอกกับลูกชายเพียงคนเดียวของเขาพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนไปให้ “ห้ามดื้อกับพี่เขานะคะลูกน้องวา เป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่เขานะครับ อาฝากน้องวาด้วยนะลูกพี่คิน คิดซะว่าน้องวาเป็นน้องชายของพี่คินอีกคนนะครับ ถ้าน้องดื้อก็จัดการได้เลย อาอนุญาต” แม่จูน บอกกับลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ก่อนจะหันไปคุยกับ ลูกชายของเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับฝ่าฝังลูกชายของตัวเอง “โธ!!พ่อครับแม่ครับ วาโตแล้วนะครับ ดูแลตัวเองได้ และอีกอย่างคำว่าพี่ชายน้องชาย ก็พูดกรอกหูทุกวัน จนวาจำขึ้นใจได้แล้วครับ” ทิวาที่นั่งอยู่ กับพ่อกับแม่ของเขา บ่นอย่างกะปอดกะแปดออกมา “เด็กคนนี้นี่ ยอกย้อนเก่งนัก เดี๋ยวเถอะ”

เช้านี้ ทิวารีบตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน เพราะวันนี้เปิดเรียนเป็นวันแรก แต่เขากำลังมีปัญหากับการผูกเนกไทเพราะไม่ว่าเขาจะพยายามสักเท่าไหร่เขาก็ไม่สามารถผูกมันได้สักที ทั้ง ๆที่เมื่อวานนี้ทั้งวันเขาก็พยายามดูคลิปวิธีการผูกตั้งหลายรอบ แต่ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี ก๊อก ๆๆ เสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ทำให้ทิวาเดินหน้ายุ่งพร้อมกับเนกไทที่พันเป็นปมยุ่งเหยิง เดินมาเปิดประตูห้อง “มึงมัวทำอะไรอยู่วะ นี่มันกี่โมงแล้ว ไปเรียนวันแรกก็จะสายเลยหรือไง” ภาคินบ่นทิวาทันทีหลังจากที่เจ้าของห้องเปิดประตูออก “อย่าบ่นมากได้ไหมหล่ะ ก็รีบอยู่ ไม่เห็นเหรอ”ทิวาตอบภาคินหน้ายุ่งพร้อมกับก้มหน้าก้มตาพยายามผูกเนกไทของตัวเองอยู่ที่ตอนนี้เป็นปมหลายปมจนมองแทบไม่ออกว่าเคยเป็นเนกไทมาก่อน “แล้วนี่มึงทำอะไรของมึง เนกไทเขาผูกกันแบบนี้เหรอ อย่าบอกนะว่ามึงผูกไม่เป็น”ภาคินถามคนตรงหน้าพร้อมจับดูเนกไทที่ผูกไว้ที่คอพลิกไปพลิกมา “ก็ใช่หนะสิ ผูกไม่เป็น ถ้าผูกเป็นมันจะมีสภาพแบบนี้เหรอ”ทิวาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด “แล้วก็ไม่บอกมานี่จะสอนผูก” พูดจบภาคินก็ดันทิวาเข้าไปในห้องนอน ตรงไปที่กระจก พร้อมกับจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่าง

วันนี้หลังจากเลิกเรียน ทิวาและเพื่อน ๆก็เข้ามาร่วมกิจกรรมภายในชมรม เคนตะได้รับคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาของทีม เนื่องจากเขามีพื้นฐานและเคยเป็นนักกีฬาเก่าจากโรงเรียนเดิมมาก่อน ส่วนทิวากับโอโซนได้อยู่แผนกสวัสดิการเนื่องจากพวกเขาทั้งคู่เล่นไม่เป็นและไม่มีพื้นฐานทางด้านนี้เลย “หน้าระรื่นเลยนะโอโซน ได้เข้ามาอยู่ในชมรมบาสอย่างที่หวัง”ทิวาเอ่ยแซวเพื่อนขึ้น เมื่อเห็นอาการกระดี๊กระด๊าระริกระรี้ออกหน้าออกตาอย่างเห็นได้ชัด “ของมันแน่อยู่แล้ว มึงดูสิวา มีแต่คนหล่อ ๆทั้งนั้น ชมรมบาสเป็นศูนย์รวมของคนหล่อเลยนะมึง ใคร ๆก็อยากจะเข้า ดีนะที่นี่เขามีกฎไม่รับชะนี ไม่งั้น คงวุ่นวายตายเลย” “เออนั่นสิ กูว่าจะถามพี่คินก็ลืมเลยว่าทำไมเขาถึงไม่รับผู้หญิงเข้าชมรม” “เอ้า!! นี่มึงไม่รู้เหรอวา เสียชื่อน้องชายประธานชมรมจริง ๆ มานี่กูจะเล่าให้ฟัง” หลังจากพูดแขวะเพื่อนจบโอโซนก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นสาเหตุให้มีกฎห้ามรับผู้หญิงเข้าชมรมให้เพื่อนรักของเขาฟังทันที เพราะเมื่อก่อนที่ยังไม่มีกฎแบบนี้ ภายในชมรมก็มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายสมัครเข้ามาภายในชมรม แล้วก็เกิดเรื่องชู้สาวหึงหวงทะเลาะตบตีกันภายในชมรมจนกลายเป็นเรื่องใหญ่

วันนี้ที่คณะบริหารธุรกิจมีการคัดเลือกน้องปี1เพื่อเข้าประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ทิวาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นตัวแทนของคณะเพื่อประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย แต่เขากลับปฏิเสธ และให้เหตุผลว่า ตัวเขาเองไม่เหมาะสม และเสนอเคนตะแทน และเมื่อทุกคนพิจารณากันดี ๆแล้ว จึงยอมรับข้อเสนอของทิวาเพราะเคนตะเอง ก็เป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาวรูปร่างดีสูงโปร่ง ยิ้มเก่งอารมณ์ดี น่าจะเหมาะกับการประกวดครั้งนี้ ซึ่งเคนตะเองก็ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรักของเขา เพราะนอกจากที่ทิวาจะเสนอชื่อเขาแล้ว โอโซนยังเป็นฝ่ายสนับสนุน ให้รุ่นพี่ทั้งหมดพร้อมกับเพื่อน ๆ ลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เขาประกวดอีกด้วย ส่วนทิวากับโอโซน ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ “พวกมึงสองคนเนี่ยนะ ผลักภาระให้กูอีกแล้ว โดยเฉพาะมึงไอ้วา เขาเสนอชื่อมึงแล้วแท้ ๆ เสือกโยนมาให้กูซะงั้น” เคนตะบ่นเพื่อนของเขาทันทีที่เดินเข้ามานั่งด้วยกัน ด้วยอาการเคืองนิดๆ “เอาน่าไอ้เคนตะ ไอ้วามันไม่มั่นใจ แล้วมันก็ไม่กล้า กูว่ามึงนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว เชื่อกู” โอโซน บอกกับเพื่อนรักของเขา “มึงด้วย ไอ้โอโซน เห็นดีเห็นงาม กับไอ้วา พูดนั่นพูดนี่ จนรุ่นพี่เลือกกูจนได้ จริงๆกูน่าจะเส

วันนี้บรรยากาศที่ชมรมบาสเกตบอลแตกต่างจากทุกครั้งเพราะมีผู้คนมากมายคับคั่ง เต็มไปด้วยสาวน้อยสาวใหญ่สาวแท้สาวเทียม และหนุ่ม ๆมากหน้าหลายตา เข้ามาจับจองที่นั่งภายในชมรมจนเต็มอัฒจันทร์ไปหมด เพราะวันนี้ที่ชมรมบาสเกตบอล มีการแข่งขันกระชับมิตรระหว่างทีมของภาคินกับทีมของมหาวิทยาลัยอื่น ภาคิน พีระ และนที ก็ได้ลงสนามเป็นตัวจริงเหมือนเช่นเคย และครั้งนี้ เคนตะ ก็ได้รับโอกาส ในการลงสนามเป็นตัวจริงอีกด้วย และแน่นอนว่าทิวาและโอโซนที่อยู่หน่วยสวัสดิการ ก็ต้องมานั่งอยู่ข้างสนาม เพื่อคอยดูแลนักกีฬาด้วย อาจารย์โจ้หรือโค้ชโจ้ ที่เป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และเป็นโค้ชให้กับทีมของภาคิน ก็ได้เรียกสมาชิกทุกคนเข้ามาประชุม พร้อมกับสอน และวางแผนเกมก่อนการแข่งขัน และอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างสนามคือไรวิน ก็มานั่งเชียร์คนรักของเขาอยู่ข้างๆกับโอโซน และทิวาด้วยเช่นกัน เพราะเขาเองก็อยู่ชมรมนี้เช่นกัน แต่อยู่ในฝ่ายสวัสดิการ เหมือนกับทิวาและโอโซน “วันนี้คนเยอะจังเลยนะครับพี่วิน” ทิวาคุยกับไรวินด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ตื่นเต้น “มันก็ต้องเยอะหนะสิ ก็ทีมบาสลงแข่งทั้งที ใครๆก็ต้องอยากมาดู เพราะพวกเขาได้ขึ้นชื่อว่าเ