All Chapters of GOT TO BELIEVE IN LOVE: Chapter 31 - Chapter 40

Habang patuloy na lumalaki ang tiyan ni Dianne, ang mga pagbabago sa kanyang katawan at damdamin ay mas nagiging mahirap at hindi na kayang itago. Minsan, nakakaramdam siya ng pagod at pagkabigo, at sa mga gabi ng hindi mapigilang cravings, ang bawat kagat ng pagkain ay tila isang pagtakas mula sa kalungkutan at pangarap na wala na sa kanyang mga kamay.Isang araw, habang naglalakad sila ni Drake sa mall, naramdaman niyang muli ang matinding gutom, at hindi na niya kayang pigilan ang mga kakaibang paghahangad ng kanyang katawan. Hindi na siya nagdalawang-isip, kaya’t tumingin siya kay Drake at nagsalita, ang mata ay kumikislap sa kagustuhan ng mga pagkain."Drake," sabi ni Dianne, ang boses ay may halong saya at pagnanasa, "gusto ko ng sundae… at orange. Isang malaking sundae at maraming orange."Nagulat si Drake sa kanyang sinabi. Halos hindi siya makapaniwala sa narinig. "Sundae at orange?" tanong niya, ang mga mata ay nagtataka. Hindi pa rin siya sanay sa mga ganitong hiling ni Dia

Habang nasa biyahe pauwi ng Pilipinas, hindi maiwasang mag-isip si Andrew tungkol sa kanyang kuya, si Drake, at sa malungkot na balitang kanyang natanggap. Ang pagkawala ni Tiffany, ang mahal na asawa ni Drake, ay isang napakalaking dagok sa kanilang pamilya. Dahil sa kanyang pagkakaospital sa UK matapos magka-fracture sa paa dahil sa paglalaro ng rugby, hindi siya nakadalo sa libing ni Tiffany. Ngayon, habang tuluyang gumaling, ang tanging layunin niya ay ang makauwi at mapanatili ang suporta at pagmamahal sa kanyang kuya.Malalim ang kanyang buntong-hininga habang tinitingnan ang ulap mula sa bintana ng eroplano. “Paano na si Kuya?” tanong niya sa sarili. Alam niyang malapit nang masira ang mundo ni Drake, lalo na’t nagsimula na sila sa surrogacy journey bago pa man pumanaw si Tiffany. Ang plano ng mag-asawa na magkaroon ng anak ay tila isang sagisag ng pag-asa, ngunit ngayon ay napalitan ng lungkot at pangungulila.Paglapag sa Maynila, agad siyang sinalubong ng kanilang pamilya. An

“Tiffany,” wika ni Drake, ang tinig ay puno ng pighati. “Pasensya ka na kung ngayon lang ako nakabalik ulit dito. Napakahirap, mahal. Napakahirap nang wala ka. Pero gusto kong malaman mo na... magkakaroon na tayo ng anak. Babae siya. Ang pangarap natin, unti-unti nang nagkakatotoo hindi ko na dinala si Dianne ulit dito baka makasama sa kanya ang pagbiyahe. Pero sana... sana nandito ka.”Hindi napigilan ni Drake ang kanyang luha. Niyakap siya ni Andrew, at sa mga sandaling iyon, naramdaman niyang hindi siya nag-iisa. “Kuya, nandito lang kami. Hindi mo kailangang dalhin lahat ng sakit na ‘yan mag-isa.”“Salamat, Andrew,” sagot ni Drake, ang boses ay garalgal. “Salamat sa lahat ng ginagawa mo para sa akin.”Tahimik silang nanatili sa harap ng puntod ni Tiffany. At sa mga sandaling iyon, tila nabawasan ang bigat sa puso ni Drake. Alam niyang mahaba pa ang kanilang lalakbayin, ngunit alam din niyang hindi siya nag-iisa. Ang pagmamahal ng pamilya, ang suporta ng kanyang kapatid, at ang alaa

Laging madilim ang gabi kay Drake. Anim na buwan na ang lumipas mula nang pumanaw si Tiffany, ang asawa niyang minahal higit pa sa lahat. Sa kabila ng paglipas ng panahon, tila sariwa pa rin ang sakit sa kanyang puso. Ang bawat araw ay nagiging tila larawan ng nakaraan—masasayang sandaling tinuldukan ng isang malupit na tadhana. Ang kanilang mga pangarap na magkasama, ang mga hindi natapos na usapan, ang mga plano nilang bumuo ng isang pamilya—lahat ng iyon ay naglaho sa isang iglap.Sa gitna ng kanyang paghihirap, si Dianne ang nagsilbing ilaw sa kanyang madilim na mundo. Si Dianne, ang surrogate mother na hinirang nila ni Tiffany upang tuparin ang kanilang pangarap na magkaanak. Matapos ang maraming pagsubok sa pagkakaroon ng sariling anak, napagdesisyunan nilang mag-asawa na kumuha ng surrogate upang maisakatuparan ang matagal na nilang inaasam. Ngunit hindi kailanman inakala ni Drake na ang babaeng ito, na una niyang nakilala bilang katuwang sa isang plano, ang magiging sandigan n

“Alam mo, Drake,” mahinahon niyang tugon, “normal lang na maguluhan. Lalo na sa sitwasyong ganito. Pero nandito kami ni Andrew. Hindi ka nag-iisa.”Tumango si Drake, ngunit sa loob-loob niya, alam niyang ang damdaming bumabagabag sa kanya ay higit pa sa pagiging mag-isa. Hindi niya maalis ang nararamdaman niyang selos sa tuwing makikita niya sina Dianne at Andrew na magkasama. Hindi niya rin maintindihan kung bakit tila nagiging mas malapit na si Dianne kay Andrew kaysa sa kanya, gayong siya ang ama ng batang dinadala nito.“Salamat, Dianne,” maikli niyang sagot bago siya lumakad pabalik sa sala, iniwang naguguluhan si Dianne.Sa mga sumunod na araw, hindi maitatanggi ang pagiging mas malapit nina Andrew at Dianne. Magkasama sila sa halos lahat ng bagay—pag-aayos ng nursery, pagbili ng gamit, at kahit sa pagluluto ng hapunan. Ang lahat ng ito ay parang isang malaking pader na naghihiwalay kay Drake sa kanilang mundo.Isang gabi, hindi na napigilan ni Drake ang kanyang damdamin. Habang