All Chapters of GOT TO BELIEVE IN LOVE: Chapter 11 - Chapter 20

Araw ng huling libing ni Tiffany, at ang buong paligid ay puno ng kalungkutan. Ang mga tao na nagtipon-tipon ay tahimik, at ang hangin ay tila nagdadala ng kabiguan. Si Drake ay nakatayo sa tabi ng libingan, ang kanyang tingin ay malayo at walang buhay. Tila ang oras ay huminto sa kanyang harap, at ang sakit ay nakatanim pa rin sa kanyang mga mata—isang sakit na hindi kayang ilarawan ng kahit anong salita.Si Dianne, na nakatayo sa malapit, ay nakamasid sa kanya. Hindi niya kayang ipagkait ang nararamdamang awa para kay Drake. Ngunit alam niyang hindi ito ang tamang panahon para ipakita ang kanyang nararamdaman. Ang pagkawala ni Tiffany ay isang sugat na malalim at hindi kayang palitan ng kahit anong pag-ibig, at alam niyang hindi niya kailanman magiging kasing kahulugan ng asawa ni Drake.“Drake...” ang tinig ni Dianne ay malumanay at puno ng malasakit, ngunit hindi niya alam kung paano lalapit sa kanya. Si Drake ay tila isang bangungot na hindi makakalabas, ang kanyang katauhan ay t

Araw-araw, hinahatiran ni Dianne si Drake ng pagkain sa kanyang kwarto. Alam niyang hindi nito ginagalaw ang mga inihahain ng mga katulong, kaya’t siya na mismo ang gumagawa ng paraan upang siguraduhing nakakakain ito. Sa bawat pagpasok niya sa kwarto ni Drake, naroroon pa rin ang parehong tanawin—nakaupo ito sa gilid ng kama, nakatulala sa kawalan, mistulang wala sa sarili.“Drake, kumain ka na,” sabi ni Dianne, pilit na inilalapit ang tray ng pagkain.Hindi sumagot si Drake. Ang mga mata nito ay tila ba nakatingin sa malayo, sa mga alaala ng nakaraan. Alam ni Dianne na nahihirapan ito, ngunit hindi niya kayang hayaang tuluyang mawala sa sarili ang taong alam niyang kailangang mabuhay hindi lamang para sa kanyang sarili, kundi para rin sa anak nila ni Tiffany.“Kung hindi ka kakain, paano mo haharapin ang bukas? Paano ang anak mo? Kailangan ka niya, Drake,” dagdag niya, ang tinig ay puno ng pag-aalala.Napabuntong-hininga si Drake bago tahimik na tinignan si Dianne. “Wala nang saysay

Nang sumunod na araw, hinarap ni Drake ang salamin, tinignan ang sarili, at napagtanto ang kawalan niya ng direksyon nitong nakaraang buwan. Ang mga salamin sa kanyang mga mata ay sumasalamin sa lalaking minsan ay puno ng determinasyon, ngunit ngayon ay natabunan ng sakit at kawalan. Huminga siya ng malalim, at sa unang pagkakataon, nagdesisyon siyang bumangon, literal at figuratively, mula sa pagkakadapa ng kanyang damdamin.Nagpunta siya sa barbershop, isang simpleng bagay na matagal na niyang binalewala. Habang ginugupit ang kanyang buhok, naramdaman niya ang tila bagong simula sa bawat bagsak ng gunting. Ang kanyang clean-shaven look, na dati ay parte ng kanyang araw-araw na imahe bilang isang negosyante, ay muling bumalik. Ngayon, tila hindi lang ito pisikal na pagbabago kundi isang paalala sa kanya na ang buhay ay kailangang magpatuloy, kahit pa mabigat ang dala.Pagkatapos ng maikling trip na iyon, nagdesisyon siyang bumalik sa kanyang opisina. Alam niyang marami siyang naiwang

Ang salitang “ninyo” ay parang balakid na pilit niyang sinisingit sa bawat pangungusap, para paalalahanan ang sarili kung saan siya nakatayo sa buhay ni Drake. Siya’y isang surrogate, walang iba.Pagkarating nila sa bahay, inuna ni Drake na bumaba at buksan ang pinto para kay Dianne. Bagamat pagod sa maghapong trabaho at emosyon, pinilit niyang maging magaan ang kilos. Sa kabila ng pagkakulong sa lungkot at trabaho, may bahagi sa kanya na ayaw ipakita kay Dianne ang kanyang kahinaan.“Goodnight, Dianne,” sabi ni Drake bago ito tumuloy sa sariling kwarto.“Goodnight,” sagot ni Dianne, ngunit nang maisara na niya ang pinto ng kanyang silid, doon na pumatak ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan.Sa loob ng kwarto, tahimik niyang hinaplos ang kanyang tiyan, na para bang kinakausap ang sanggol na kanyang dinadala. “Anak,” bulong niya, “patawad kung naiisip kong sana’y akin na lang ang ama mo. Pero surrogate mother lang ako, hindi ko dapat hinahayaang makuha ako ng damdaming ito.”Haban

Habang lumapit si Dianne, tiningnan ni Drake ang mga mata nito. Tinutok ni Dianne ang kanyang mga mata kay Drake, ngunit hindi niya matukoy kung ano ang nararamdaman nito. Malumanay, ngunit mariin ang tinig ni Drake nang magsalita ito, "Kumusta ang check-up? Kumusta ang baby?"Walang emosyon sa boses ni Drake, ngunit ang mga mata nito ay nagsisilibing salamin ng kalungkutan at pagkabahala."Okay lang," sagot ni Dianne, ang tinig niya ay mabigat, puno ng hindi nasabing sakit. "Normal lang ang lahat. Magandang senyales."Ngunit sa mga salitang iyon, pakiramdam ni Dianne ay hindi pa rin siya nakakapagbigay ng sapat na sagot. Naramdaman niya ang bigat ng kanyang mga salita, hindi dahil sa hindi totoo ang sinabi niya, kundi dahil sa katotohanan ng sitwasyon nila. Ang bawat salita, bawat sagot, bawat kilos—lahat ay nagiging isang patibong ng hindi pagkakaintindihan at nakatagong sakit.Umupo si Dianne sa kabilang sofa, pinipilit niyang maging kalmado. Ngunit ang sakit na hindi pa rin naaali