บททั้งหมดของ ดั่งสายลมแห่งรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องแผดเผาผิวกายของคนที่กำลังทำงานกลางแจ้ง ทว่ากลับไม่ใช่เหว่ยเฟิงกลับที่กำลังรู้สึกเหมือนว่าความร้อนนั้นกำลังแผดเผาไปถึงหัวใจ หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดที่ยังคงกรีดลึกในอกเหว่ยเฟิงเดินออกมาจากประตูทางออกของท่าอากาศยานนานาชาติต้าหลี่ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลากไปตามพื้นคอนกรีตอย่างเชื่องช้า ราวกับแบกน้ำหนักของความผิดหวังเอาไว้อาคารสูงระฟ้าผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด รถยนต์คันหรูแล่นไปมาขวักไขว่ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเร่งรีบและวุ่นวาย ต่างจากภาพความทรงจำในวัยเด็กที่ยังคงติดตรึงอยู่ในใจเธอ“กลับมาแล้วนะ ต้าหลี่” เหว่ยเฟิงพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง เธอเปิดเปลือกตาขึ้น และมองตรงไปยังเบื้องหน้าภาพความทรงจำเก่า ๆ ค่อย ๆ ชัดขึ้นในใจของเหว่ยเฟิง...เหว่ยเฟิงเธอเห็นตัวเองในวัยสิบเจ็ดปี กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจใต้แสงไฟสลัว ๆ ในห้องเล็ก ๆ ที่แสนอบอุ่น ภายในไร่องุ่นที่พ่อของเธอนั้นทำงานอยู่แม้ความเหนื่อยล้าจะเกาะกิน แต่แววตาของเหว่ยเฟิงยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ดีว่าการศึกษาคือหนทางเดียวที่จะพาเธอและครอบครัวออกจากความยากจนได้และแล้ววันหนึ่งความฝันของเหว

เช้าวันใหม่ที่ไร่องุ่นหยางกวง เหว่ยเฟิงเริ่มต้นบทบาทใหม่ในชีวิต เธอสวมชุดทำงานเรียบร้อย เดินตรงไปยังห้องทำงานเล็ก ๆ ที่ถูกฉินหลงเจ๋อผู้เป็นเจ้านายของพ่อจัดเตรียมไว้ให้ เธอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มสำรวจเอกสารกองโตที่รอเธออยู่ระหว่างนี้ก็มีการได้เจอกับพี่ ๆ ในที่ทำงานคนอื่น ๆ อีกหลายคน ซึ่งทุกคนล้วนให้ความเป็นกันเองกับเหว่ยเฟิงเป็นอย่างมาก ทั้งยังคอยชี้แนะสิ่งต่าง ๆ ที่จัดวางอย่างเป็นระบบ ทำให้เธอทำงานได้อย่างไม่ติดขัดด้วยความรู้ด้านสถิติที่ร่ำเรียนมา เหว่ยเฟิงจึงสามารถตรวจสอบบัญชีและเอกสารซื้อขายได้อย่างคล่องแคล่ว เธอทำงานด้วยความตั้งใจ มุ่งมั่นที่จะใช้ความสามารถของเธอช่วยเหลือพ่อและไร่องุ่นแห่งนี้ให้เจริญเติบโตมากกว่านี้แม้ไร่องุ่นแห่งนี้จะมีเงินทุนมากมาย ทว่าก็ไม่ได้มีเงินเข้าตลอด ยิ่งช่วงนี้ผลผลิตน้อย เงินแทบไม่เข้าคลังเลย มีแต่จ่ายออกไป เหว่ยเฟิงศึกษาและตรวจสอบบัญชีดูแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจในช่วงพักกลางวัน หลังกินข้าวเที่ยงแล้ว เหว่ยเฟิงเดินไปหาเหว่ยเซินที่กำลังเดินดูแลสำรวจไร่องุ่นอยู่ เหว่ยเซินยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเห็นลูกสาวทำงานอย่างขยันขันแข็ง“เก่งมากลูกพ่อ” เหว่ยเซินเอ่ย

เช้าวันใหม่ที่ไร่องุ่นหยางกวง ขณะที่เหว่ยเฟิงกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบคุณภาพองุ่นอย่างตั้งอกตั้งใจ ท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าอยู่นั้น ใบหน้าของเธอเปล่งประกายสดใสไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขทันใดนั้นเอง เงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมาบนเถาองุ่น เหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้น ก็พบกับฉินป๋อหลิน ชายหนุ่มสุดหล่อผู้เป็นลูกชายเจ้าของไร่องุ่นหยางกวงแห่งนี้ คนที่เธอเคยเจอมาก่อนในสมัยเด็ก เธอจำเขาได้ลาง ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก“อ้าว ทำงานอยู่เหรอ” ฉินป๋อหลินเอ่ยทักเสียงเรียบ พร้อมกับเสมองไปทางอื่น เขาพยายามทำตัวให้ดูไม่สนใจคนตรงหน้า แต่ภายในใจกลับเต้นระรัว ไม่เจอกันนานหลายปี หญิงสาวดูโตขึ้นมากในสายตาของเขาเหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมองเขา พลางตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเคย “ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป๋อหลิน”ฉินป๋อหลินพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านเธอไปอย่างรวดเร็ว แม้จะพยายามเก็บอาการ แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาจากเหว่ยเฟิงได้ ความงามและความสดใสของเธอทำให้เขารู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูกเหว่ยเฟิงมองตามแผ่นหลังของฉินป๋อหลินไปจนลับสายตา เธอไม่ได้ใส่ใจท่าทีเย็นชาวางท่าของเขาเท่าไหร่นัก เพราะตอนนี้เธอมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าใ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉินป๋อหลินเริ่มเปิดใจรับฟังเหว่ยเฟิงมากขึ้น เขายอมรับว่าเธอมีความรู้ความสามารถ และเริ่มเห็นคุณค่าในตัวเธอ เขาเริ่มเข้าใจว่าการแก้ปัญหาบางครั้งต้องใช้เวลาและความอดทน ไม่ใช่ทุกอย่างจะแก้ไขได้ด้วยเงินหรืออำนาจใด ๆเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ ภายใต้การทำงานอย่างหนักของเหว่ยเฟิงและฉินป๋อหลิน รวมถึงความร่วมมือของคนงานในไร่ ในที่สุดพวกเขาก็สามารถควบคุมโรคระบาดได้สำเร็จ ผลผลิตองุ่นเริ่มกลับมาดีขึ้นเรื่อย ๆฉินหลงเจ๋อดีใจมากเมื่อเห็นไร่องุ่นที่ตนสร้างมากับมือกลับมาฟื้นตัวอีกครั้ง เขาจึงเรียกลูกชายและเหว่ยเฟิงเข้ามาขอบคุณที่ร่วมมือช่วยกันเพื่อแก้ไขปัญหาในครั้งนี้ได้สำเร็จ“ขอบใจมากนะเหว่ยเฟิง” ฉินหลงเจ๋อกล่าว “เธอช่วยไร่องุ่นของเราไว้ได้จริง ๆ”เหว่ยเฟิงยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลุง เหว่ยเฟิงก็แค่ทำหน้าที่เท่านั้น”“เอ๊ะ มาเรียกลุงได้ยังไงกัน ครั้งก่อนที่เจอกัน ฉันบอกให้เหว่ยเฟิงเรียกฉันว่าพ่อนิ ใช่ไหม” ฉินหลงเจ๋อเอ็ดเหว่ยเฟิงอย่างไม่จริงจังนัก หากก็มีความไม่พอใจปนอยู่ในประโยคคำพูดอยู่บ้าง“เอ่อ ค่ะ คุณพ่อ”“พ่อขอบใจลูกด้วยนะป๋อหลิน ที่ช่วยกันกับเหว่ยเฟิงทำให้ไร่องุ่นข

“ผมจำได้ครับ คุณฉิน” เหว่ยเซินพยักหน้าช้า ๆ หัวใจของเขาหนักอึ้งด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความเสียใจต่อเพื่อนรักที่กำลังจะจากไป และความกังวลต่ออนาคตของลูกสาว“ฉันรู้ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัว” ฉินหลงเจ๋อกล่าวต่อ “แต่ฉันเป็นห่วงป๋อหลินเหลือเกิน เขาไม่เคยต้องเผชิญความยากลำบากอะไรเลย ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่อยู่แล้ว เขาจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันอยากให้เหว่ยเฟิงช่วยดูแลเขา เธอเป็นเด็กดี มีความสามารถ และฉันเชื่อว่าเธอจะสามารถทำให้ป๋อหลินเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งได้”เหว่ยเซินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจความรู้สึกของฉินหลงเจ๋อดี เขาเองก็รักและเป็นห่วงลูกสาวของเขามากเช่นกัน แต่เขาก็รู้ว่าเหว่ยเฟิงมีความคิดเป็นของตัวเอง และเขาไม่อยากบังคับให้เธอทำอะไรที่เธอไม่ต้องการ“ผมจะคุยกับเหว่ยเฟิงเองครับ” เหว่ยเซินตอบในที่สุด “แต่ผมไม่สามารถบังคับให้เธอแต่งงานกับใครได้ การตัดสินใจอยู่ที่ตัวเธอเอง”ฉินหลงเจ๋อพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ฉันรู้ ฉันแค่ขอให้เธอพิจารณาเรื่องนี้ด้วยก็พอ”ย้อนกลับไปในวัยหนุ่ม เหว่ยเซินและฉินหลงเจ๋อเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเรียน ทั้งคู่มีความฝันร่วมกันที่จะสร้างไร่องุ่นที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่า