บททั้งหมดของ ดั่งสายลมแห่งรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

อย่างนั้นแล้ว ข่าวการแต่งงานของฉินป๋อหลินกับเหว่ยเฟิงก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาหลักในไร่องุ่นหยางกวงราวกับพายุที่พัดกระหน่ำ ความยินดีปะปนกับเสียงวิจารณ์ดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่สำหรับหย่าจือ หญิงสาวที่เฝ้ารอคอยป๋อหลินมาเนิ่นนาน ข่าวนี้นำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส เหมือนโลกทั้งใบของเธอมืดมิดลงในพริบตาซึ่งข่าวที่แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วนี้เอง เหว่ยเฟิงเองก็ไม่รอดพ้นจากสายตาและคำพูดของผู้คน เธอได้ยินเสียงซุบซิบนินทาที่ลอยมาเข้าหู หากเธอเลือกที่จะเมินเฉย ด้วยเธอรู้ดีว่าคนพวกนี้แค่ต้องการสร้างเรื่องให้เธอไม่สบายใจ เธอจะไม่ยอมให้คำพูดของใครมาบั่นทอนความสุขของเธอเด็ดขาดทันทีที่เหว่ยเฟิงกำลังเดินผ่านไป หย่าจือก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปหาหญิงสาวด้วยท่าทางแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่เคยมีแปรเปลี่ยนเป็นความเหยียดหยัน“กลับมาได้ไม่นานก็มีข่าวว่าจะได้เป็นคุณนายใหญ่แห่งตระกูลฉินแล้วเหรอจ๊ะ” เธอพูดเสียงสูง ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ฝันหวานไปหรือเปล่า เธอมันก็แค่ลูกสาวคนงาน ไม่มีทางเหมาะสมกับคุณชายป๋อหลินหรอก”เหว่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหย่าจือที่เดินมาหาเรื่อง อยากจะตอบโต้อยู่เช่นกัน หากไม่ใช่นิสัยของเธอ จึงพยายามระงับอารม

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการ บรรยากาศระหว่างฉินป๋อหลินและเหว่ยเฟิงกลับเย็นชาลงยิ่งกว่าเดิม ราวกับว่าคำสาบานรักที่เพิ่งเอ่ยออกไปเมื่อครู่เป็นเพียงมายาภาพเมื่อทั้งคู่กลับมาถึงคฤหาสน์ของตระกูลฉิน หวังซู่หลินต้อนรับลูกสะใภ้คนใหม่ด้วยรอยยิ้มที่ฝืนทน ขณะที่เหว่ยเซินกลับมองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงซึ่งตอนนี้พ่อแม่ของบ่าวสาวก็มาส่งทั้งคู่ที่ห้องหอ พอผู้ให้ออกจากห้องไปแล้ว จึงมีเพียงฉินป๋อหลินและเหว่ยเฟิงเท่านั้น“ผมว่าเราแยกห้องนอนกันเถอะ” ฉินป๋อหลินเอ่ยขึ้นในที่สุด เสียงของเขาเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความอบอุ่นใด ๆเหว่ยเฟิงพยักหน้ารับ ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับคำขอนี้ เธอรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงพันธะสัญญา ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของความรัก“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ป๋อหลินยืนอยู่เพียงลำพังในห้องหออันว่างเปล่ารุ่งเช้า หวังซู่หลินรีบร้อนเก็บข้าวของเตรียมตัวเดินทางไปปักกิ่งเพื่อดูแลสามีที่ป่วย แต่ก่อนจะจากไป เธอไม่ลืมที่จะให้คนงานไปเรียกลูกชายมาพบเพื่อกำชับเรื่องสำคัญ“แม่ให้คนไปตามผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”“แม่ต้องไปดูแลพ่อที่ปักกิ่ง ระหว่างที่แม่ไม่อยู่ ลูกต้องดูแลไร่องุ่

แต่ถึงแม้จะมีปัญหา เหว่ยเฟิงก็ยังคงพยายามปรับตัวเข้าหาฉินป๋อหลิน เธอพยายามทำความเข้าใจเขา และพยายามหาจุดกึ่งกลางที่ทั้งคู่จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขและได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง ฉินป๋อหลินจะเปิดใจให้เธอ และสามารถสร้างครอบครัวที่อบอุ่นร่วมกันได้ หรือไม่อย่างน้อยก็อยู่ร่วมกันอย่างราบรื่น ไม่ใช่ทะเลาะหรือผิดใจกันทุกวันแบบนี้แสงแดดแผดกล้าส่องลงมาบนไร่องุ่นหยางกวง เหว่ยเฟิงยืนอยู่ท่ามกลางเถาองุ่นที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา แม้ว่าวันนี้หญิงสาวจะรู้สึกปวดหัวและครั่นเนื่อครั่นตัวมากเพียงใด แต่เหว่ยเฟิงก็ยังมิวายสังเกตเห็นปัญหาบางอย่างที่เกิดกับต้นองุ่นหลายต้นในไร่ และรีบไปรายงานให้ฉินป๋อหลินทราบถึงเรื่องนี้“คุณป๋อหลินคะ เรื่องปัญหาของต้นองุ่น ฉันคิดว่าเราควรจะ...”“ผมตัดสินใจแล้ว” ฉินป๋อหลินพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ “ไม่ต้องมายุ่ง”เหว่ยเฟิงหน้าเสีย เธอพยายามอธิบายเหตุผลของเธอ แต่ฉินป๋อหลินกลับไม่รับฟัง เขาเดินจากไป ทิ้งให้เหว่ยเฟิงยืนอยู่คนเดียวด้วยความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดคนงานในไร่ที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันส่ายหน้า พวกเขาสงสารเหว่ยเฟิงที่ต้องทนกับท่าทีเย็นชาและเอาแต่ใจของฉินป

เช้าวันต่อมา เหว่ยเฟิงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ก็ไม่อาจสลัดความคิดเกี่ยวกับฉินป๋อหลินออกไปได้ เธอเริ่มสังเกตเห็นท่าทีของเขาที่มีต่อเธอมากขึ้น และยิ่งทำให้เธอสับสนมากขึ้นไปอีกเหว่ยเฟิงรู้ว่าเธอต้องหาคำตอบให้กับความรู้สึกของตัวเอง ได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยให้เธอเข้าใจความรู้สึกพวกนี้มากขึ้นหวังว่า คงจะมีความสุขในสักวัน...แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องเข้ามาทางหน้าต่าง สาดส่องไปทั่วเคาน์เตอร์ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบสดใหม่ เหว่ยเฟิงในชุดผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อน กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเย็น กลิ่นหอมของเครื่องเทศลอยฟุ้งไปทั่วห้อง บ่งบอกถึงความตั้งใจและความรักที่เธอใส่ลงไปในทุกขั้นตอนวันนี้เหว่ยเฟิงตั้งใจจะทำอาหารจานโปรดของฉินป๋อหลิน อย่าง 'เป็ดพริกไทยดำ' ซึ่งเป็นสูตรลับเฉพาะของตระกูลเหว่ย ที่ใครกินบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า หอม นุ่มลิ้น ไม่มีกลิ่นคาว และไม่ได้แม้แต่กลิ่นเหม็นสาบเหว่ยเฟิงจำได้ว่าครั้งหนึ่ง หวังซู่หลินเคยพูดให้ฟังว่านี่คืออาหารที่ลูกชายของเธอโปรดปรานที่สุด เหว่ยเฟิงจึงอยากจะใช้โอกาสนี้แสดงความขอบคุณต่อเขา แม้จะเป็นเพียงการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เธ

และแล้วไร่องุ่นที่มีข่าวว่าถูกวางยาพิษก็แพร่กระจายไปทั่วบริเวณราวกับไฟลามทุ่ง ฉินป๋อหลินยืนมองต้นองุ่นที่เคยเขียวขจี กลับเหี่ยวเฉาและแห้งตายเป็นจำนวนมาก“ใครกันที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้!” ชายคำรามเสียงดัง ความเครียดและความกดดันถาโถมเข้าใส่อย่างหนัก หยางกวงไม่ใช่แค่ธุรกิจของครอบครัว แต่มันคือทั้งชีวิตของพ่อ เขาไม่สามารถปล่อยให้ใครมาทำลายมันได้ทางด้านเหว่ยเฟิงก็รีบวิ่งมาหาฉินป๋อหลินทันที เมื่อได้ยินข่าวการวางยาในไร่องุ่น เธอเห็นใบหน้าซีดเผือดของเขา และรับรู้ได้ถึงความทุกข์ในใจของเขาเช่นกัน“ป๋อหลิน” เธอเอ่ยเรียกเขาเบา ๆ พร้อมกับวางมือบนไหล่หนา “ใจเย็น ๆ นะคะ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”ฉินป๋อหลินหันมามองเธอ ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและความสิ้นหวัง“ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายไร่องุ่นของเรา ผมจะต้องหาตัวคนร้ายให้ได้”เหว่ยเฟิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ค่ะ ฉันจะช่วยคุณเอง เราจะร่วมมือกันหาทางแก้ไขปัญหาครั้งนี้ผ่านไปให้ได้นะคะ”“ขอบคุณนะ เหว่ยเฟิง” ฉินป๋อหลินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหลังจากเหว่ยเฟิงแยกจากสามี หญิงสาวก็เริ่มต้นการสืบสวนด้วยการตรวจสอบอย่างละเอียดในไร่องุ่น เธอใช้ความรู้ด้านพืชผลแล