All Chapters of ดั่งสายลมแห่งรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ทันทีที่ฉินป๋อหลินลืมตาฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องพักผู้ป่วย เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ขยับร่างกายไม่ได้ จำเป็นต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่หลายสัปดาห์ ซึ่งทุกครั้งที่เขาพยายามจะติดต่อหาเหว่ยเฟิง ก็จะถูกขัดขวางโดยหวังซู่หลินแม่ของเขาทุกครั้งไป“ป๋อหลิน ตอนนี้อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะลูก” หวังซู่หลินพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเลศนัย “แม่จะจัดการเรื่องทุกอย่างเอง เดี๋ยวแม่จะส่งคนของเราไปดูแลเหว่ยเฟิงให้นะลูก”ฉินป๋อหลินขมวดคิ้ว เขาไม่ไว้ใจแม่ของเขาเลย แต่ในสภาพที่ร่างกายบาดเจ็บเช่นนี้ เขาเองก็คงทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะหมอสั่งไม่ให้เขาขยับร่างกายมากเพื่อลดอาการบาดเจ็บและหวังซู่หลินจึงฉวยโอกาสนี้ส่งฉินป๋อหลินไปรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลในเมืองอื่น โดยส่งม่านชิงชิงไปคอยดูแลอย่างใกล้ชิด เธออ้างว่าโรงพยาบาลในเมืองนั้นมีแพทย์เฉพาะทางที่เก่งกว่า แต่ความจริงแล้ว เธอเพียงแค่ต้องการกีดกันฉินป๋อหลินออกจากเหว่ยเฟิงในช่วงเวลาที่เธออ่อนแอที่สุดก็เพียงเท่านั้นภายใต้เงาของความโศกเศร้า เหว่ยเฟิงและเหว่ยหยวนต้องเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าที่พ่อทิ้งไว้เบื้องหลัง พวกเขาจัดการงานศพด้วยมือของตัวเอง มีเพียง

ฉินป๋อหลินรีบมาหาเหว่ยเฟิงที่ห้องนอนของพวกเขาทันที แต่เขาก็ต้องกับความเงียบสงัดปกคลุมห้องนอนที่เคยอบอุ่น ซึ่งทุกอย่างดูว่างเปล่า ไร้ชีวิตชีวา ราวกับจิตวิญญาณของบ้านได้หายไปพร้อมกับการจากไปของเธอเขาหยิบจดหมายที่เหว่ยเฟิงทิ้งไว้ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ตัวอักษรที่คุ้นเคย บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง คำพูดของเธอทิ่มแทงหัวใจเขา เธอจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับความรักที่เขาเคยคิดว่ามั่นคงเขาเป็นทำลายทุกอย่างลงด้วยมือของเขาเอง เขาชะล่าใจเกินไป คิดว่าแค่บอกว่าเธอจะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของเขาก็เพียงพอแล้ว เขาไม่เคยถามเธอว่าเธอต้องการอะไร เขาไม่เคยพยายามเข้าใจความรู้สึกของเธอเลยเขาคิดว่าแค่ทำดีกับเธอมันก็เพียงพอแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดว่าแม้แต่คนที่สดใสร่าเริงอย่างเหว่ยเฟิงก็ต้องการการปกป้องจาก ผู้เป็นสามีของเธอ“ผมขอโทษ เฟิงเอ๋อร์” ฉินป๋อหลินพึมพำกับตัวเอง เสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปฉินป๋อหลินไม่รอช้าที่คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา กดหมายเลขภายในของเลขาธิการลี่“ลี่” เสียงของป๋อหลินแหบพร่า แทบจะจำเสียงตัวเองไม่ได้“ครับ ท่านประธาน” เสียงของลี่ตอบกลับมาอย่างสุภาพ“เตรียมประชุมด่วน เด

เหว่ยเฟิงรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน เธอจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา นี่มัน...ฉินป๋อหลินจริง ๆ น่ะหรือ? สามีที่เธอจากมาโดยไม่ได้ร่ำลา ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอในห้องประชุมแห่งนี้หัวใจของเธอเต้นระรัว ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจ ความโกรธ ความเสียใจ ความคิดถึง และเหนือสิ่งอื่นใด ความสับสน เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เธอพยายามจะลืมเขาและเริ่มต้นชีวิตใหม่ฉินป๋อหลินมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและจริงจัง ต่างจากแววตาเย็นชาที่เธอเห็นครั้งสุดท้ายก่อนจากมา มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแหลมคมทิ่มแทงเข้าไปในใจ“เหว่ยเฟิง ผมตามหาคุณมาตลอด” เสียงของเขาแผ่วเบา แต่หนักแน่นและจริงใจ “ผมรู้ว่าผมทำผิดไป ผมอยากขอโทษ และผมอยากให้คุณกลับไปที่ไร่องุ่นกับผม”คำพูดของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ เธออยากจะตะโกนใส่เขา ว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้หลังจากที่เขาทำกับเธอไว้ แต่ริมฝีปากกลับแข็งทื่อ พูดไม่ออก“ทำไมคะ” ในที่สุดเธอก็ถามออกมาได้ เสียงของเธอสั่นเครือ “ทำไมตอนนี้คุณถึงมาตามฉันกลับไป”“เพราะผมรักคุณ” ป๋อหลินตอบอย่างไม่ลังเล “ผมรู้ว่าผมทำผิดพลาดไปมากมาย ผมละเลยควา

ภายในคฤหาสน์ตระกูลฉินอันโอ่อ่า ทุกอย่างดูสงบสุขจากภายนอก แต่ภายในนั้น หวังซู่หลินกำลังเก็บงำความลับเอาไว้เธอปิดบังเรื่องการแยกกันอยู่ของฉินป๋อหลินกับเหว่ยเฟิงจากฉินหลงเจ๋อผู้ซึ่งกำลังต่อสู้กับโรคร้ายอย่างมะเร็งตับระยะสุดท้ายจนกว่าจะแน่ใจว่าป๋อหลินและเหว่ยเฟิงได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะยุติชีวิตคู่กันจริง ๆหากทั้งสองคนหย่าขาดจากกันโดยสมบูรณ์ แม้แต่ฉินหลงเจ๋อก็ไม่อาจก้าวก่ายหรือเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของพวกเขาได้อีกต่อไปแต่ความลับมักไม่ถูกเก็บงำไว้ได้นาน ในคฤหาสน์ใหญ่โตเช่นนี้ ข่าวคราวก็แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว แม้หวังซู่หลินจะพยายามปิดบังความจริงมากเพียงใด แต่เธอก็ไม่อาจควบคุมทุกอย่างได้ความจริงที่ว่าป๋อหลินและเหว่ยเฟิงกำลังจะหย่าร้างกัน ค่อย ๆ เล็ดลอดออกไปทีละน้อย จนในที่สุดก็มาถึงหูของฉินหลงเจ๋อ ผู้ซึ่งกำลังอ่อนแอทั้งกายและใจฉินหลงเจ๋อที่กำลังนอนซมอยู่บนเตียงด้วยโรคร้าย ได้รับรู้ความจริงอันน่าตกใจว่า ภรรยาของเขาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการจากไปของเหว่ยเฟิง ลูกสะใภ้ที่เขารักและเอ็นดู“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ซู่หลิน!” เสียงของฉินหลงเจ๋อดังขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ร่างกายจะอ่อนแอ แ

“ม่านชิงชิง พอได้แล้ว!” ฉินป๋อหลินที่เดินเข้ามาในห้องของหญิงสาวพูดเสียงเข้ม “ผมรู้นะว่าคุณกำลังคิดจะทำอะไรโง่ ๆ ผมจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายเหว่ยเฟิงอีกแล้ว”ม่านชิงชิงหน้าถอดสี เธอไม่คิดว่าฉินป๋อหลินจะรู้ทันแผนการของเธอ เธอพยายามแก้ตัว “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่...”“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” ฉินป๋อหลินขัดจังหวะ “ผมรู้จักคุณดีพอ ม่านชิงชิง ผมเคยหลงเชื่อคำพูดของคุณ แต่ตอนนี้ผมตาสว่างแล้ว ผมจะไม่ยอมให้คุณมาทำลายความสุขของผมกับเหว่ยเฟิงอีก”ม่านชิงชิงกำมือแน่นด้วยความโกรธและผิดหวัง เธอไม่คิดว่าฉินป๋อหลินจะปกป้องเหว่ยเฟิงขนาดนี้ เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังพังทลายลงต่อหน้าต่อตา“แล้วคุณจะเสียใจ” เธอพูดเสียงสั่น “เหว่ยเฟิงจะต้องหายไปจากที่นี่...”“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ฉินป๋อหลินตวาดเสียงดังคำพูดของฉินป๋อหลินเหมือนคมมีดกรีดลึกเข้าไปในใจของม่านชิงชิง เธอรู้สึกหวาดกลัวเขาเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องสู้เพื่ออนาคตของตัวเอง ม่านชิงชิงจึงรีบหันหลังวิ่งหนีไป ทิ้งให้ฉินป๋อหลินยืนอยู่คนเดียวฉินป๋อหลินรู้ดีว่าสิ่งต่อไปที่ต้องทำคือการกลับไปพูดกับแม่อย่างจริงจัง เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าเขาจะไม่ยอมให้ม่านชิงชิงอยู่ในบ้านน