บททั้งหมดของ ดั่งสายลมแห่งรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

วันหนึ่ง ขณะที่ป๋อหลินกำลังตรวจดูผลผลิตในไร่องุ่น ร่างบอบบางหนึ่งที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าคนคนนั้นคือม่านชิงชิง อดีตคนรักที่ทิ้งเขาไปอย่างไร้เยื่อใยเมื่อหลายปีก่อนม่านชิงชิงยังคงสวยสง่าราวกับภาพวาด เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่พลิ้วไหวไปตามสายลม ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นอย่างหลวม ๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามหมดจด ดวงตากลมโตยังคงเป็นประกายสดใส แต่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยบางอย่าง“หลินหลิน” เธอเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาป๋อหลินรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเธออีกครั้ง“ชิงชิง” เขาตอบรับเสียงแหบพร่า “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”ม่านชิงชิงเดินเข้ามาใกล้ “ฉันมาเพื่อขอโทษคุณ สำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต”ป๋อหลินมองเธออย่างไม่เข้าใจ “ทำไมคุณถึงมาขอโทษผมเอาตอนนี้?”“ฉันรู้ว่ามันสายเกินไป” ม่านชิงชิงก้มหน้าลง “แต่ฉันอยากให้คุณรู้ว่า ฉันเสียใจจริง ๆ นะ หลินหลิน”ฉินป๋อหลินไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี เขาเคยโกรธเธอที่ทิ้งเขาไป แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังคงฝันถึงเธออยู่บ่อย ๆ“ไม่หรอก ผมขอไม่เชื่อในสิ่งพูดเหรอ” ฉินป๋อหลินคล้ายกับพูดกับตัวเอง “ผมขอตัวก่อนนะ”“ยังไงคุณก็หนีฉันไปไหนไม่ได้หรอก ห

พอสองสามีภรรยาพยุงฉินหลงเจ๋อเข้าบ้านก็เห็นว่าหวังซู่หลินกำลังนั่งพูดคุยกับแขกสาวอย่างเป็นกันเองเหว่ยเฟิงเองมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธออดกังวลไม่ได้ว่าการมาของม่านชิงชิงรอบนี้จะนำพาปัญหาอะไรมาสู่ไร่องุ่นแห่งนี้บ้างและความกังวลของเหว่ยเฟิงก็เป็นจริงอย่างรวดเร็ว เมื่อม่านชิงชิงเริ่มแสดงธาตุแท้ออกมาทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในไร่องุ่นในเวลาแค่ไม่กี่วัน โดยที่เธอทำตัวราวกับเป็นเจ้าของที่แห่งนี้ สั่งคนงานไปทั่วราวกับเป็นนางพญา และที่ร้ายไปกว่านั้น เธอผูกมิตรกับแม่ของฉินป๋อหลินอย่างรวดเร็ว ซึ่งทั้งสองร่วมมือกันกลั่นแกล้งเหว่ยเฟิงสารพัด หากหญิงสาวก็ไม่ได้ปริปากบ่นหรือเล่าให้ฉินป๋อหลินฟัง เพราะแค่งานในไร่ก็ปวดหัวมากพอแล้ว เธอจึงพยายามเก็บความรู้สึกอึดอัดเอาไว้ในใจเฮ้อ ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหนวันหนึ่ง ขณะที่เหว่ยเฟิงกำลังเก็บองุ่นอยู่ ม่านชิงชิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับแม่ของฉินป๋อหลิน“นี่เธอ ทำงานให้มันดี ๆ หน่อยสิ เก็บองุ่นแบบนี้เดี๋ยวก็ทำองุ่นเสียหายหมดหรอก” ม่านชิงชิงพูดเสียงดัง ทำให้คนงานคนอื่น ๆ หันมามองเหว่ยเฟิงรู้สึกโกรธ แต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ “ฉันทำอย่างระมัดระวั

ความรักของเขาที่มีต่อเธอนั้นมั่นคง แต่เขาก็ช่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาคิดว่าแค่การให้คำมั่นสัญญาว่าเธอจะเป็นภรรยาคนเดียวของเขาก็เพียงพอแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการมากกว่านั้น เธอต้องการให้เขาเข้าใจเธอ ให้เขารับฟังเธอ ให้เขาอยู่เคียงข้างเธอและแล้วค่ำคืนนั้น เหว่ยเฟิงก็พยายามอย่างหนักเพื่อข่มตาให้หลับ แต่ภาพของม่านชิงชิงและคำพูดไร้เยื่อใยของป๋อหลินยังคงตามหลอกหลอน เธอเฝ้าหวังว่าสักวันเขาจะเข้าใจความรู้สึกของเธออย่างแท้จริง ว่าสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดไม่ใช่แค่คำสัญญาว่าเธอจะเป็นภรรยาคนเดียวของเขา แต่คือการปกป้องและความเข้าใจจากเขาต่างหากเหว่ยเฟิงเดินเข้ามาในร้านกาแฟมีชื่อในเมืองต้าหลี่ ซึ่งตกแต่งด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น พลางมองหาคนที่นัดเธอมาพบในวันนี้ พอเห็นแล้วว่านั่งตรงไหน จึงเดินตรงไปยังโต๊ะที่ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งรออยู่ พร้อมกับเอ่ยทักทาย“กู้หย่ง ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรให้ฉันต้องมาพบกับนายอีกงั้นเหรอ” “ผมอยากจะมาขอบคุณเหว่ยเฟิง ที่ให้คำแนะนำเรื่องการลงทุนเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้ผมสามารถจัดการปัญหาทางการเงินได้แล้วนะ” ไม่สิต้องบอกว่ามีคนเสนอเงินก้อนโตให้เขาต่า

ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายในบ้านเช้านี้ ดูเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ่งทั้งสองคนที่มีประเด็นกันต่างเก็บตัวเงียบ ไม่พูดคุยกันแม้แต่คำเดียว และความเงียบงันนี้เป็นเหมือนกำแพงหนาที่กั้นกลางระหว่างพวกเขาเอาไว้อย่างชัดเจน ทั้งยังสวนทางกับม่านชิงชิงที่รู้สึกยินดีกับความบาดหมางของคนทั้งคู่ยิ่งนักพอทานข้าวเช้ากับพ่อแม่แล้ว ฉินป๋อหลินก็มาเดินตรวจงานอยู่ที่ไร่คนเดียว เพราะวันนี้เหว่ยเฟิงยืนกรานว่าจะไม่ออกไปทำงานพร้อมกันกับเขา ทว่าขณะที่ฉินป๋อหลินดูองุ่นอยู่นั้นก็ได้ยินคนงานในไร่พูดคุยกันถึงเรื่องที่ม่านชิงชิงจ้างคนงานคนหนึ่งให้เข้าใกล้เหว่ยเฟิง เช่นนั้นแล้วเจ้าตัวจึงหยุดยืนฟัง“ฉันบอกแกแล้วไง ว่าอย่าไปยุ่งกับเมียของนายท่าน เดี๋ยวนายท่านก็เพ่งเล็งจนทำงานที่นี่ไม่ได้พอดี” เสียงคนงานคนหนึ่งดังขึ้น“แต่คุณหนูชิงชิงให้เงินฉันเยอะนี่นา ถึงออกจากที่นี่ไปก็สามารถตั้งตัวได้สบาย ๆ” คนงานที่ชื่อหลี่หมิงตอบกลับฉินป๋อหลินได้ยินอย่างนั้นก็กำหมัดแน่น เขาไม่รอช้า รีบไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดในบริเวณนั้นทันที ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ม่านชิงชิงกำลังพูดคุยกับคนงานที่ชื่อว่าหลี่หมิง และยื่

ณ โรงพยาบาล บรรยากาศรอบตัวเธอราวกับหยุดนิ่ง ขณะที่เธอรอฟังผลวินิจฉัยจากแพทย์ และคำพูดของหมอเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ“คุณพ่อของคุณเป็นโรคหัวใจครับ เขาเป็นมานานแล้ว” หมอบอกอย่างใจเย็น แต่เหว่ยเฟิงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา “เราแนะนำให้คุณเหว่ยทำบอลลูนหัวใจเพื่อเปิดเส้นเลือดที่ตีบมาหลายครั้งแล้ว แต่คนไข้กลับบ่ายเบี่ยงมาโดยตลอด”เหว่ยเซินปฏิเสธการรักษาอย่างหนักแน่น แม้แพทย์จะอธิบายถึงความจำเป็น เขาก็ยังคงยืนกรานว่าแค่เหนื่อยเกินไปและอยากพักผ่อนเท่านั้น เบื้องหลังท่าทีดื้อดึงนั้นคือความกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายด้วยไม่อยากให้ลูก ๆ ต้องลำบากเรื่องค่ารักษาพยาบาล แม้แต่ประกันชีวิตเขาก็ไม่เคยทำ เพราะคิดว่าเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ชายผู้นี้รักและห่วงใยทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นก็แต่สุขภาพของตนเองเมื่อเหว่ยเฟิงรู้ความจริงว่าพ่อป่วยหนัก เธอรู้สึกเหมือนถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ ความเสียใจและความกลัวถาโถมเข้ามาในใจ เธอไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีพ่อได้เลย“พ่อคะ ทำไมพ่อไม่บอกหนูเลย ถ้าพ่อบอกหนูสักคำ หนูจะคอยมาดูแลพ่อ หนูขอโทษนะคะที่ลูกคนนี้ไม่เอาไหนเลย พ่อป่วยเป็นอะไรก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจ พ่อช่ว