All Chapters of VLOGGER (แนวโคแก่กินหญ้าอ่อน): Chapter 1 - Chapter 10

1นายหัวเป็นอะไรไป ณ รีสอร์ทแห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่ "โอ้โห ดูดีกว่าที่คิดว่ะ นึกว่าภาพจะหลอกลวงซะแล้ว" เสียงอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจของชายหนุ่มร่างสูงดังขึ้นเมื่อพวกเขานั่งรถกอล์ฟเข้ามาถึงข้างในอาณาเขตรีสอร์ทขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ติดกับทะเล และเต็มไปด้วยบ้านพักมากมายที่มีขนาดใกล้เคียงกัน แต่มีธีมต่างกันเล็กน้อย การใช้สีและตกแต่งก็เข้ากับธรรมชาติเป็นอย่างดีจนชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย นอกจากนี้แต่ละหลังยังอยู่ห่างกันพอสมควร ทำให้ผู้เข้าพักได้รับความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก "บอกแล้วว่าเราเลือกไม่พลาด" เสียงที่สองดังมาจากชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน ความสูงมาตรฐานชายไทย ใบหน้าเรียบเนียนจัดได้ว่าพอดูดี ก่อนที่เขาจะยกกล้อง mirrorless ขนาดกะทัดรัดของตนขึ้นมาบันทึกภาพบรรยากาศเผื่อได้นำไปใช้ ทั้งคู่คือนักศึกษาชั้นปีที่สองที่สนิทกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย และยิ่งสนิทกันมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ท่องเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ อบอุ่น คนที่จัดการจองที่พักแห่งนี้ไว้คือเจ้าของยูทูปแชนแนลยอดผู้ติดตามหลักหลายหมื่น ยอดวิวหลักแสนทุกคลิป เจ้าของคำเรียก 'น้องอบ' ของเหล่าป้าๆ และ 'พี่อบ' สุด

3ลงทัณฑ์เด็กดื้อ ขึ้นชื่อว่าทะเล กิจกรรมที่ให้ทำก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการล่องเรือ เล่นน้ำ ดำน้ำดูปะการัง กินอาหารทะเล หรือชมพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตก แผนการท่องเที่ยวของอบอุ่นก็ไม่มีอะไรพิเศษไปจากนั้น เขาเพียงจอง One-day trip สำหรับล่องเรือชมเกาะเล็กๆ ทั้งสามเกาะ และดำน้ำชมปะการังเท่านั้น เป็นกิจกรรมที่เรียกได้ว่า หากจะเอาไปรีวิวก็ดูจะธรรมดาเกินไป แต่ด้วยคอนเซ็ปของ vlog คือท่องเที่ยวพักผ่อน ไม่ได้ตะบี้ตะบันสรรหาแหล่งท่องเที่ยวลับๆ หรือสถานที่ที่มันหายากอะไร เขาเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ โชคก้อนใหญ่ก็หล่นลงตรงหน้า ระหว่างที่กำลังกินอาหารเที่ยงบนเรือเฟอร์รี่กันอยู่ พวกเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการฝ่ายมาร์เก็ตติ้งของโรงแรม พร้อมกับข่าวดีน่าเหลือเชื่อมากมาย ทำเอารีบตอบรับไปอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น เพิ่งมานึกถึงปัญหาอื่นๆ ได้ก็เอาเมื่อวางสายไปแล้ว “ซาน เราลืมไปว่าเราอยู่ต่อไม่ได้อ่ะ มะรืนนี้ต้องไปค่ายอาสาของคณะวิศวะด้วยสิ” ถึงช่วงนี้จะปิดเทอมอยู่ก็จริง แต่แน่นอนว่านักกิจกรรมอย่างอบอุ่นไม่เคยปล่อยเวลาว่างให้เปล่าป

5นวด ตอนนี้ซานกำลังเผชิญอยู่กับอาการโกรธเงียบของอบอุ่น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาแอบไปอ้วกกันแน่ พอกลับมาเจอกันที่ที่พักใหม่ ดันเจออีกฝ่ายทำท่าทางปั้นปึ่งใส่ซะงั้น หรือว่ามันจะเซ็งที่ไม่ได้อยู่เอ็นจอยกับวิลล่าขนาดใหญ่นี้กันฟระ? "เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เราไปห้องน้ำกันแน่วะ" ในที่สุดก็ทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องทำลายความเงียบออกไป แต่ปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่ายกลับเป็นเพียงแค่การถอนหายใจยาว และสะพายกระเป๋าเป้ที่จัดไว้เรียบร้อยตั้งแต่เช้า เตรียมตัวจะเดินออกจากห้อง "ไม่ถามแล้วก็ได้ อย่าเพิ่งรีบกลับดิ อยู่สปาเป็นเพื่อนกันก๊อนนน" ซานฉุดแขนเพื่อนไว้แทบจะไม่ทัน "เราอยากรีบไปรอที่สนามบินน่ะ ถ้าออกเย็นเดี๋ยวรถติด" ฟังดูก็รู้ว่ามันเป็นข้อแก้ตัว อบอุ่นต้องมีเรื่องอะไรที่บอกเขาไม่ได้แน่ๆ สงสัยคงจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายน่าดู "ไหนๆ มึงก็จะทิ้งเราให้นอนคนเดียวเปล่าเปลี่ยวหัวใจแล้ว ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกันอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอวะ" ชายหนุ่มทำท่าทางออดอ้อน ดูน่าขนลุกขนพองซะจนอบอุ่นต้องรีบสะบัดแขนหนีก่อนที่มันจะลวนลามตนไปมากกว่

7ค่ำคืนอันเงียบงัน “เฮ้ย! นี่มึงจะกลับแล้วเหรอวะ” ซานถามอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนกำลังหยิบคีย์การ์ดห้อง กระเป๋าสตางค์ และโทรศัพท์มือถือออกจากล็อกเกอร์ โดยที่ผมยังคงเปียกอยู่เหมือนคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ในขณะที่เขาเพิ่งจะนวดเสร็จเรียบร้อย เตรียมจะไปสครับผิวต่อ “อือ เราต้องกลับแล้วว่ะ ไว้เจอกันที่กรุงเทพนะเว้ย” อบอุ่นที่อยู่ในชุดลำลองแบบเดิมกับตอนแรกที่เข้ามารีบบอกลาเพื่อน ก่อนจะเดินหนีจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ซักต่อ ความจริงแล้วเขาไม่ได้อาบน้ำหรอก แค่ล้างตัวลวกๆ กะจะไปอาบน้ำอีกทีที่วิลล่า แล้วก็ไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าด้วย ชายหนุ่มเดินเข้าไปในวิลล่าแฝดขนาดใหญ่ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นสองหลัง แต่มีส่วนเชื่อมติดกันด้วยห้องทำงานที่อยู่ตรงกลาง เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้จัดการฝ่ายการตลาดถึงได้ให้ที่พักที่ใหญ่ขนาดนี้กับพวกเขา แถมยังให้คีย์การ์ดมาครบทั้งสองหลังอีก ทั้งที่คืนนี้จะมีคนที่มานอนพักเพียงคนเดียวก็คือไอ้ซาน ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้้ำซึ่งเป็นกระจกขนาดใหญ่ และรู้ว่ามีเทคโนโลยีที่สามารถกด

9เนื้อแนบเนื้อ กระป๋องน้ำอัดลมเย็นเฉียบถูกแนบเข้ากับข้างแก้มของชายหนุ่มซึ่งกำลังยืนเกาะขอบเรือเฟอร์รี่ขนาดเล็กอยู่ ทำให้ชายคนนั้นสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิดของตน พอหันไปเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท ก็รับน้ำกระป๋องนั้นมาอย่างเต็มใจ แต่ไม่ลืมที่จะเอาคืนโดยการแตะกระป๋องเย็นๆ ลงบนแขนอีกฝ่ายแรงๆ เรียกเสียงร้องโอดโอยอย่างโอเวอร์จนทำให้คนแก้แค้นหลุดหัวเราะ “สมน้ำหน้า!” “โห คนเขาอุตส่าห์เอาน้ำมาให้ ใจร้ายว่ะ” อบอุ่นไม่สนเสียงโวยวายของซาน เปิดฝากระป๋อง ยกขึ้นกระดก และเอี้ยวตัวกลับไปชมวิวทะเลเหมือนเดิม ขณะนี้พวกเขากำลังเดินทางไปยังเกาะขนาดเล็ก เพื่อไปดำน้ำดูปะการังและสัตว์ทะเลตรงจุดที่เขาว่ากันว่าสวยที่สุดในย่านนี้ แถมเมื่อเช้ายังมีข่าวชาวประมงหลายคนเจอฝูงปลาโลมาว่ายอยู่แถวๆ ทางที่จะไปเกาะด้วย หากโชคดีจริง พวกเขาคงจะได้เจอ จริงๆ เกาะนั้นอยู่ไม่ห่างจากเกาะส่วนตัวมากนัก จะนั่งเรือหางยาวลำใหญ่ไปแทนยังได้เลย แต่ด้วยความที่มีตาลุงมหาเศรษฐีอย่างธันวาไปด้วย ก็เลยต้องใช้เรือเฟอร์รี่โดยสารเพื่อความปลอดภัยและสะดวกสบาย “มึงสนิทกับคุณธันวาได้ไง