บททั้งหมดของ VLOGGER (แนวโคแก่กินหญ้าอ่อน): บทที่ 11 - บทที่ 20

11ได้โปรด “เป็นของฉันเถอะนะ...” ร่างข้างใต้ที่กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับการปลุกเร้าของเจ้าของเสียงกระซิบแหบพร่าลืมตาขึ้นอย่างงงงวย นัยน์ตาที่หยาดเยิ้มไปด้วยไฟราคะที่ถูกจุดขึ้นมาจ้องมองสันกรามแกร่ง เลยผ่านไปสบยังสายตาแน่วแน่จริงจัง “ทำไมถึงเป็นผม” ทำไมถึงไม่ใช่คนอื่น... “บางอย่างบอกกับฉันว่าต้องเป็นเธอเท่านั้น” ขณะที่ตอบ ฝ่ามือร้อนก็ไม่หยุดเคลื่อนไหว ลูบไล้วนเวียนอยู่ข้างเอวบาง ลากขึ้นผ่านยอดอกจนเจ้าของสยิว แววตาลังเล สีหน้าไม่มั่นใจของลูกแกะน้อย ปลุกสัญชาตญาณเจ้าป่าให้ลุกโชนขึ้น เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ธันวาอยากจะรุกไล่กลืนกินเจ้าแกะทั้งตัว สายตาร้อนแรงแผดเผาจนอบอุ่นสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนเป็นเหยื่อตัวเล็กจ้อยในอุ้งเท้าเสือ ความเงียบคือการตอบรับกลายๆ ธันวาไม่รอช้า เข้าคลุกคลีบดจูบ ปิดกั้นความคิด ยับยั้งอาการลังเลและการปฏิเสธจากอีกฝ่าย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของตนบนร่างบางที่ยังติดกระดุมไม่เรียบร้อยดีถูกปลดออกอย่างง่ายดาย ริมฝีปากหนาผละออกเพียงครู่เดียว เพื่อกระชากเสื้อของตนเองทิ้งบ้าง ก่อนจะประกบปาก

13เด็กเสี่ย เมื่ออบอุ่นกลับไปถึงบ้านพัก ก็พบว่าซานกำลังอัพโหลดไฟล์รูปภาพและวีดีโอลงแล็ปท็อปอยู่ในห้องนั่งเล่น ความตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างผิดปกตินี้ชวนให้แปลกใจเป็นอย่างมาก “กลับมาสักทีนะ เรากะจะออกไปกินข้าวเย็นพอดีเลย” ซานพูดขึ้นทันทีที่สังเกตเห็นเขา “สั่งมากินที่นี่เถอะ ขี้เกียจว่ะ” อยู่แต่ในบ้านนี่แหละปลอดภัยสุด จะได้ไม่ต้องเจอตาลุงหื่นกามอีก “โอเค เดี๋ยวจัดการให้” ซานพับหน้าจอแล็ปท็อปลง “เราลงพวกคลิปกับรูปไว้หมดละ เดี๋ยวจะแต่งแล้วส่งบางส่วนไปให้ไอ้ต้นกล้ามันเลือกไปตัด” ต้นกล้าคือเพื่อนร่วมงานที่คอยทำหน้าที่ตัดต่อคลิปให้น่าสนใจ “ทำไมขยันจังวะ” “คุณธันวาให้เงินก้อนโต ก็ต้องรีบสิวะ ถ้ายอดตอบรับดีๆ จะได้โบนัสเพิ่มอีก” ได้ยินดังนั้น อบอุ่นถึงกับขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่ ซานได้คุยงานหรือทำอะไรไปบ้าง “พวกมือถือกับกระเป๋าสตางค์เราอยู่ไหนอ่ะ” เด็กหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเผลอพูดอะไรน่าสงสัยออกไป “อยู่ในห้องนอนมึงนั่นแหละ กล้องก็อยู่ด้วย” หนุ่มร่างสูงพยักเพยิดไปทางประตูห้อง “ว่า

15วัยรุ่นธันวา ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบของยามบ่ายที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม ลานอเนกประสงค์ของชุมชนแห่งหนึ่งในจังหวัดน่าน เต็มไปด้วยซากศพที่นอนแผ่อยู่เต็มไปหมด บ้างกำลังนอนอืดตากพัดลม บ้างนอนเล่นมือถือ บ้างกำลังล้อมวงร้องเพลงเล่นกีต้าร์ บ้างก็เล่นบอร์ดเกมส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ขณะนี้เป็นเวลาพักกลางวันหลังกินอาหารเที่ยงของเหล่าชาวค่ายอาสา ด้วยความที่อากาศกำลังดีไม่ร้อนมากนัก ทุกคนเลยพร้อมใจกันพักผ่อนอยู่ในลานอเนกประสงค์ซึ่งเป็นทั้งสถานที่กินข้าว แบ่งงาน ประชุม และทำกิจกรรมสันทนาการ อบอุ่นกำลังนอนคว่ำเอาคางเกยหมอนหนุนขนาดเล็ก ล้อมวงฟังกีตาร์ที่เพื่อนคนหนึ่งเป็นคนเล่น เมื่อช่วงเช้า หลังจากที่เครื่องลงจอดที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว ธันวาก็ให้คนขับรถมาส่งเขาที่ค่าย ส่วนตนก็แยกไปอีกทางหนึ่งเพราะมีการประชุมที่ต้องเข้าร่วม ซึ่งก็ถือว่าดีเลยแหละ เพราะแค่มีคนขับรถมาส่ง ทุกคนก็มองมาที่เขาอย่างสงสัย เกือบเข้าใจผิดว่าเขาเป็นพวกพี่บัณฑิตนายช่างที่จบไปแล้ว และขับรถมาเยี่ยมค่ายเสียด้วยซ้ำ โชคดีที่พวกเพื่อนที่รู้จักกันจากค่ายครั้งที่แล้วช่วยแนะนำตัวเขาให้กับทุกคน

17ข้อต่อรอง “เอาล่ะ มาพูดถึงบทลงโทษของนายกันดีกว่า...” มือที่โอบไหล่บางอยู่เปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆ จนอบอุ่นขนลุกซู่ รับรู้ได้ถึงความนัยที่อีกฝ่ายสื่อออกมา ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนมาคุยเรื่องนี้ได้เล่า! เพียงเผลอหันไปสบเข้ากับนัยน์ตาวาววับของเจ้าป่าตัวเขื่อง กระต่ายน้อยก็มองเห็นแววพ่ายแพ้อยู่รำไร สมองที่มีรอยหยักน้อยแสนน้อยและทำงานได้อย่างยากลำบากเพราะเอาแต่หลุดลอยไปกับมัดกล้ามที่ตนไม่เคยมี พยายามเร่งคิดหาหนทางอย่างด่วนจี๋ ด้วยรู้ว่าหากปล่อยให้เป็นแบบเดิมอีกล่ะก็...วันนี้เขาจะหมดแรงจนไม่สามารถกลับไปทำงานใช้แรงงานได้อีกแน่ๆ “เดี๋ยวก่อนนะคุณ ผมงงไปหมดแล้ว” ไม่รู้อุณหภูมิห้องเริ่มสูงขึ้นหรือยังไง มือของเขาถึงได้ชื้นเหงื่อไปหมด “งั้นฉันจะค่อยๆ บอกขณะที่ลงโทษนายไปก็แล้วกัน” เสียงทุ้มนุ่มราวกับกำลังค่อยๆ ต้อนเหยื่อ อบอุ่นเห็นท่าจะไม่ได้ความ อาศัยช่วงที่ธันวาโอบบ่าเพียงหลวมๆ ลุกพรวดขึ้นไปนั่งยังเก้าอี้ข้างหน้าต่าง “เฮ้ๆ ๆ พูดอะไรน่ะคุณ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ฝ่ายที่โดนปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ได้แต่มองการพยายามดิ้นรนของลูกแกะอย่

19ความผิดสามกระทง “เหล้าจะหมดแล้ว อบไปซื้อให้พวกพี่หน่อยนะ” ดินสั่งพร้อมกับยื่นแบงค์สีเทามาให้ ด้วยความที่ดื่มกันเพลินไปหน่อย ในที่สุดวิสกี้ขวดใหญ่ราคาเป็นหมื่นอีกขวดที่เพิ่งเปิดหลังจากอบอุ่นมานั่งก็หมดลงอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาพักกลางวัน “ไม่ต้อง พี่มีวอดก้าอยู่ในรถ เดี๋ยวไปเอาให้” ธันวารีบแทรกขึ้นมาก่อนที่คนข้างกายจะทันได้ขยับตัว ตั้งแต่ได้ฟังประโยคอันชวนน่ากังวลถึงสวัสดิภาพและความปลอดภัยของเขาเข้าไป อบอุ่นก็เก็บปากเก็บคอ นั่งขัดสมาธิคอยชงเหล้าให้เหล่าพี่ๆ ดื่มอย่างเรียบร้อย ไม่คิดจะดื่มแอลกอฮอล์เพิ่มอีก ถึงแม้ว่ามันจะอร่อยสมกับราคาอันแพงหูฉี่แค่ไหนก็ตาม อบอุ่นเพิ่งจะรู้สึกตัว หลุดออกจากความคิดอันยุ่งเหยิงในหัว ก็เมื่อน้ำหนักของแขนใหญ่บนบ่าได้หายไป... เป็นธันวาที่ลุกขึ้นเดินไปเอาของในรถยนต์ที่จอดไว้หน้าอาคารนอน “พวกมิกซ์กับน้ำแข็งเหลือน้อยแล้ว เดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็แล้วกันครับ” เขารีบอาสากับพวกพี่สองคนที่คนนึงเริ่มนอนเลื้อย ส่วนอีกคนนึงก็สับไพ่เล่นอย่างเบื่อๆ “เออ ดีเหมือนกัน เอารถพี่ไปเปล่า หรือว่าจะเดินไป?” ดินถาม