1 นายหัวเป็นอะไรไป  

1

นายหัวเป็นอะไรไป

          ณ รีสอร์ทแห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่

          "โอ้โห ดูดีกว่าที่คิดว่ะ นึกว่าภาพจะหลอกลวงซะแล้ว" เสียงอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจของชายหนุ่มร่างสูงดังขึ้นเมื่อพวกเขานั่งรถกอล์ฟเข้ามาถึงข้างในอาณาเขตรีสอร์ทขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ติดกับทะเล และเต็มไปด้วยบ้านพักมากมายที่มีขนาดใกล้เคียงกัน แต่มีธีมต่างกันเล็กน้อย การใช้สีและตกแต่งก็เข้ากับธรรมชาติเป็นอย่างดีจนชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย นอกจากนี้แต่ละหลังยังอยู่ห่างกันพอสมควร ทำให้ผู้เข้าพักได้รับความเป็นส่วนตัวเป็นอย่างมาก

          "บอกแล้วว่าเราเลือกไม่พลาด" เสียงที่สองดังมาจากชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน ความสูงมาตรฐานชายไทย ใบหน้าเรียบเนียนจัดได้ว่าพอดูดี ก่อนที่เขาจะยกกล้อง mirrorless ขนาดกะทัดรัดของตนขึ้นมาบันทึกภาพบรรยากาศเผื่อได้นำไปใช้

          ทั้งคู่คือนักศึกษาชั้นปีที่สองที่สนิทกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย และยิ่งสนิทกันมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ท่องเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ

          อบอุ่น คนที่จัดการจองที่พักแห่งนี้ไว้คือเจ้าของยูทูปแชนแนลยอดผู้ติดตามหลักหลายหมื่น ยอดวิวหลักแสนทุกคลิป เจ้าของคำเรียก 'น้องอบ' ของเหล่าป้าๆ และ 'พี่อบ' สุดหล่อของเด็กประถมที่ชอบเล่นยูทูป

ส่วน ซาน คือผู้ติดตาม คอยเที่ยวเป็นเพื่อน ช่วยถ่ายคลิปบางส่วน (เวลาอบอุ่นไม่ได้ถ่ายด้วยวิธีเซลฟี่) และตัดต่อวีดีโอ

          ปกติช่องของพวกเขาจะเน้นการท่องเที่ยวแบบราคาเข้าถึงได้ รีวิวตามจริง ไม่มีการแต่งภาพเว่อร์จนสวยเกินเหตุ บางครั้งก็รีวิวสถานทีที่ไม่น่าจะมีคนสนใจกัน อย่างเช่น ห้องสมุด หรือหอศิลป์ มีช่วงหลังๆ ที่มีสปอนเซอร์เข้ามาบ้าง เขาก็จะไปรีวิวให้ แต่ในครั้งนี้ อบอุ่นเลือกที่จะให้รางวัลตัวเองโดยการจองที่พักสุดหรูด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง

          และแน่นอนว่าการจ่ายเงินครั้งนี้ต้องเอาให้คุ้ม เขาจะต้องได้คลิปดีๆ กลับไปมากมาย ให้ตัดต่อได้สักหลายๆ ตอน!

          หลังจากคนขับรถกอล์ฟพาทั้งคู่มาถึงบ้านพักหลังน้อยสำหรับสองคน และจัดการยกกระเป๋าเข้าที่พักให้เรียบร้อยก็ขับรถจากไป อบอุ่นเดินออกไปสำรวจรอบบ้านพักทันทีหลังจากที่เก็บความตื่นเต้นไว้นาน

          รอบๆ บ้านพักรายล้อมไปด้วยต้นไม้และพุ่มไม้บางส่วนเพื่อความเป็นส่วนตัว แต่ก็ไม่ได้ดูรกจนน่ากลัวว่าจะมีสัตว์เลื้อยคลานอะไรโผล่ออกมา แถมผืนหญ้ายังนุ่มขนาดที่ถอดรองเท้าเดินยังฟิน นอกจากนี้ หลังบ้านยังมีสระว่ายน้ำขนาดเล็กและเก้าอี้ยาวสำหรับนอนอาบแดดอีกด้วย

          บ้านหลังนี้ไม่เชิงติดทะเลก็จริง แต่หากเดินตามทางเดินผ่านบ้านพักไปสักสองหลังก็จะเจอกับชายหาดแล้ว

          อบอุ่นยกกล้องขึ้น เริ่มกดถ่ายวิดีโอบรรยากาศรอบๆ บ้าน ก่อนจะมีเสียงเรียกตะโกนของซานดังออกมาจากข้างในบ้าน

          "ไอ้อบบบ มึงเข้าบ้านมานี่ดิ๊"

          "อะไรวะ"

          "ดูห้องน้ำดิ โคตรใหญ่ โคตรหรูเลย"

          เออ ถูกของมัน... ห้องน้ำในบ้านพักหลังนี้ มีพื้นที่กว้างมากเกือบเท่าๆ กับห้องนอน เพดานเปิดโล่งครึ่งหนึ่งไว้ชมดาวชมธรรมชาติ และอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่แบบที่อาบพร้อมกันสองคนยังได้ นอกจากนี้ยังมีสบู่เหลวแบรนด์หรูเตรียมไว้ให้เลือกใช้หลากหลายชนิด

          "โห มันดีมากเลยครับ ถ้านอนแช่น้ำจิบไวน์ คงจะฟินไม่น้อยเลยเนอะทุกคน" อบอุ่นพูดกับกล้องที่ยังคงบันทึกอยู่ "เมื่อกี้พาไปดูรอบๆ บ้านกันมาแล้ว เดี๋ยวผมเดินไปทะเลดีกว่า อยากรู้จังว่าหาดที่นี่จะสวยขนาดไหนกันน้าาา หุหุ สงสัยกันล่ะสิ ผมก็สงสัยเหมือนกันแหละ ไปกันเลยดีกว่าาา"

          ทันทีที่ซานสังเกตได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอัดคลิปอยู่ เขาก็เลือกที่จะเงียบ เดินไปหยิบกล้อง DSLR ราคาแพง และเดินตามเพื่อนไปเก็บภาพบรรยากาศ

          "คุณธันวาสนใจหรอครับ"

          ไม่ไกลจากชายหาดที่เด็กหนุ่มพากันไปเดินเล่น มีบ้านพักตากอากาศสองชั้นทำจากไม้ตั้งอยู่ ที่ระเบียงหน้าบ้าน ปรากฎร่างของชายหนุ่มร่างใหญ่ มีรอยสักตามกล้ามแขนทั้งสองข้าง ถึงแม้ดวงตาจะถูกบดบังไว้ด้วยแว่นกันแดด แต่ก็ไม่อาจปกปิดความหล่อเหลาเอาไว้ได้ สันกรามได้รูป จมูกโด่ง คิ้วหนา ผิวสีแทน และกล้ามหนาใต้เสื้อยืดเนื้อบาง แสดงออกถึงฮอร์โมนเพศชายที่น่าดึงดูดจนยากที่ใครจะต้านทาน

          "นิดหน่อย..." เขาตอบคำถามของบอดี้การ์ดคนสนิท

          ถึงปากจะว่าอย่างนั้น แต่สายตาภายใต้แว่นกันแดดยังคอยจับจ้องเจ้าของร่างบางที่กำลังเดินถ่ายวีดีโอเซลฟี่ตัวเองอยู่ ในขณะที่ปากก็ยังคงเจื้อยจ้าวไม่หยุด ทั้งที่เป็นเพียงนักท่องเที่ยวที่ดูตามกระแส ชอบออกเที่ยวเพื่อให้มีรูปอัพโหลดลงโซเชียลเน็ตเวิร์คทั่วๆ ไป หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรมาก ทำไมถึงได้ดึงดูดความสนใจของเขานัก

          ผ่านไปสักพัก เจ้าของความสนใจก็เลิกถ่ายรูป ทิ้งกล้องไว้กับเพื่อนตนเอง ก่อนจะกระโดดลงเล่นน้ำทะเลโดยไม่สนใจที่จะเตรียมตัวอะไรเลยทั้งสิ้น ผิวขาวๆ ที่ถูกแดดจ้าแผดเผาเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็กลายเป็นสีแดงสุก เนื้อตัวแดงเหมือนกุ้งต้ม น่าเอ็นดู

          จู่ๆ คนที่อยู่ในทะเลก็สาดน้ำเข้าใส่เพื่อนซึ่งนั่งชิลล์อยู่บนผืนทรายไม่ห่างมากนัก ก่อนจะหัวเราะดังลั่นอย่างสะใจ รอยยิ้มและสายตาเป็นประกายที่ถึงจะมองจากไกลๆ ไม่ชัด แต่ก็ส่งอานุภาพแรงสูง ทำให้ธันวาถึงกับชะงัก จนต้องถอดแว่นกันแดดออก และจ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างเผลอไผล

          จะเป็นยังไงหากคนที่ร่างเล็กยิ้มให้คือเขา...

          ยังคิดไปได้ไม่ถึงไหน จู่ๆ อบอุ่นก็ถอดเสื้อยืดที่ตัวเองสวมอยู่ออกอย่างไม่กลัวผิวขาวๆ นั่นจะโดนเผาจนเกรียมเลยสักนิด ด้วยความที่ยืนอยู่ตรงบริเวณที่น้ำไม่ลึก ทำให้ธันวาถูกความขาวเจิดจ้านั่นกระแทกตาจนแสบไปหมด

          หยดน้ำที่เกาะพราวทั่วเส้นผม ใบหน้า และแผ่นอกนั้น เซ็กซี่เชื้อเชิญเสียจนชวนให้คนมองต้องกลืนน้ำลายเพราะคอแห้ง ไหนจะผิวกายที่เริ่มแดงจนน่าจับมาทำมิดีมิร้ายให้แดงยิ่งขึ้นไปอีก... เอาให้แดงไปทั้งตัว

          ช่างยั่วเสียจริงนะ... ธันวาคิด พร้อมกับกัดฟันแน่น ข่มความร้อนกลางแก่นกายที่ถูกจุดขึ้นมา

          "จะให้ผมทำอะไรให้หรือเปล่าครับ" บอร์ดี้การ์ดถามเมื่อจับสังเกตเจ้านายได้

          "ไม่ล่ะ รับรองเขาเหมือนแขกปกติทั่วไปนั่นแหละ"

          "อ่า..."

          "อ้อ แต่ถ้าสองคนนั้นพบเจอปัญหาอะไรก็รีบแจ้งฉันได้ทันที"

          สั่งการเสร็จ ร่างสูงก็ไล่บอดี้การ์ดให้ไปพักผ่อน ในขณะที่ตนเองเดินกลับเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ของตน ปล่อยให้คนสนิทสงสัยในความนิ่งสงบของเจ้านาย นิ่งผิดปกติต่างไปจากทุกที ดูไม่คิดสนใจที่จะรุกคืบ

          แต่หารู้ไม่ว่า...ภายใต้ความนิ่งนั้น จะแฝงไว้ด้วยคลื่นใต้น้ำที่รอวันผุดขึ้นมา กลืนกินอีกฝ่ายโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว!

          ร่างสูงจัดการปิดประตูห้องนอนชั้นสอง ล็อกอย่างแน่นหนา เดินแก้ผ้าโทงๆ ไปทางระเบียงห้อง นอนราบไปกับเก้าอี้ยาว นัยน์ตามืดครึ้มจับจ้องร่างแดงๆ ไม่วางตา ในขณะที่มือที่กอบกุมแก่นกายขนาดใหญ่ไว้ก็คอยขยับเพื่อบรรเทาอาการรุ่มร้อนของตน

          ถึงสายตาจะจับจ้องบันทึกภาพอีกฝ่ายไว้ แต่ในหัวกลับจินตนาการเป็นฉากอันเร่าร้อนระหว่างอีกฝ่ายกับตน ฉากที่เขาสอนร่างเล็กให้ทำตามทุกอย่าง คอยชักใย คอยนำ ทำให้อีกฝ่ายต้องร้องครวญคราญภายใต้ร่างหนา ทำให้ร่างขาวๆ นั่นแดงไปหมดทั้งตัวจนไม่เหลือที่ว่าง ทำให้เจ้าของรอยยิ้มสดใสนั่นต้องกรีดร้องขอความเมตตาจากเขา ทำให้เสพติดเขาจนไม่อาจหยุดได้

          ยิ่งจินตนาการภาพได้ชัดเจนเท่าใด มือหนาก็ขยับไวยิ่งขึ้น... ยิ่งขึ้น... จนในที่สุดระลอกน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากปลายยอด สาดกระจายบดบังภาพของอบอุ่นไปครู่หนึ่ง

          ธันวาคำรามออกมาเบาๆ อย่างสุขสม ถึงร่างกายจะได้รับการปลดปล่อย แต่ในหัวก็ยังคงมีภาพอีกฝ่ายอยู่

          ยังหรอก... มันยังไม่ถึงเวลา

          ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรเลยน่ะเหรอ?

          ...ก็เพราะลางสังหรณ์มันบอกเขาน่ะสิ ว่ายังไงก็จะได้เจอเจ้าของร่างขาวๆ นั่นอีกเป็นแน่