All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 31 - Chapter 40

“เจ้าจะตามนางไปหรือไม่วันที่นางนัดกับเสวียนอวี่”“หากว่าเสวียนอวี่พบข้าเขาจะไม่คิดว่าข้าใช้นางเพื่อล่อเขาออกมาและหาเรื่องข้างั้นหรือ”“เช่นนั้น…”“เจ้าต้องช่วยข้าแล้วจวินหานลั่ว”“ข้างั้นหรือ!!”สองวันถัดมาแม้ว่าเว่ยเฟิงหรงมิได้กลับมาที่ตำหนักเลยแต่ไป๋ซูเม่ยก็มิได้คิดที่จะถามไถ่ว่าเขาจะกลับมาเมื่อใดเพราะหลังจากงานล่าสัตว์ในวันนั้นนางก็ไม่เห็นเขาและท่านอ๋องที่ตำหนักนี้อีกเลยแต่นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับนางเพราะจะได้ทำเรื่องทุกอย่างให้ง่ายขึ้น“เป็นเช่นไรบ้างเรียบร้อยดีหรือไม่”“เรียบร้อยดีเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ไปกันได้แล้ว”“คุณหนูเจ้าคะ เราทำเช่นนี้โดยที่ไม่แจ้งคุณชายเว่ยจะดีจริง ๆ หรือเจ้าคะ”“ถึงข้าไม่แจ้ง เจ้าก็บอกกับต้าหมินทุกเรื่องอยู่แล้วมิใช่หรือ”“คุณหนูหนูข้ามิได้ทำเช่นนั้นนะเจ้าคะ!! ข้าก็แค่…บอกเพียงว่าคุณหนูทำยาถอนพิษให้คุณชายเว่ยและรอนายท่านอยู่ที่ตำหนักเงียบ ๆ เท่านั้นเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นเรื่องที่เราจะไปหอฉงจูในวันนี้เจ้าก็มิได้บอกเขางั้นหรือ”“ข้า!! คุณหนูเจ้าคะข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ก็เขาหลอกถามข้านี่เจ้าคะ”“ช่างเถอะข้ารู้อยู่แล้วว่าเว่ยเฟิงหรงต้องถามผ่านต้าหมิน อยู่

“ขอบใจน้องหญิงมากนะ”ไป๋ซูเม่ยตบหลังมือนางเบา ๆ เพื่อเป็นการยืนยันให้มั่นใจว่านางอยู่ข้างเดียวกันกับนางและสกุลเหยียน จวนสกุลเหยียนข่าวขององค์ชายเสวียนอวี่แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่แม่ทัพเหยียนและฮูหยินเองก็จะทราบเรื่องนี้แล้วเช่นกันเพียงแต่ใจความสำคัญที่อยู่กับเหยียนเฟยหย่าต่างหากที่ทำให้แม่ทัพเหยียนถึงกับโกรธจนตัวสั่น“อะไรนะ เจ้าบอกว่า….องค์ชายสี่เสวียนอวี่ผู้นั้นคิดจะใช้กองทัพสกุลเหยียนและยืมมือข้าเพื่อช่วยเขาในการชิงตำแหน่งรัชทายาทงั้นหรือ ข้าคิดเอาไว้แล้วเชียวว่าจู่ ๆ จะเข้าหาเจ้าด้วยเรื่องอันใดกัน ที่แท้ฮองเฮาก็วางแผนเอาไว้แล้ว นึกไม่ถึงว่าจะกล้าลูบคมสกุลเหยียน ครั้งนี้นางคงต้องผิดหวังแล้ว”“เจ้าค่ะลูกได้ยินมากับหูและได้เห็นกับตาว่า….ว่าเขา…..ทารุณเด็กสาวเหล่านั้น…ท่านพ่อลูกไม่อยากแต่งงานกับองค์ชายเจ้าค่ะ ข่าวนี้แพร่ไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ความน่าจะถึงพระกรรณฝ่าบาทแล้วดังนั้น…”“ไม่ต้องห่วง พ่อจะไปกราบทูลฝ่าบาท ขอยกเลิกงานหมั้นให้เจ้าเอง!! เอ่อ ว่าแต่แม่นางผู้นี้…ข้ารู้สึกคุ้นหน้าแม่นางยิ่งนักมิทราบว่าเจ้าคือ…”“ข้าน้อยไป๋ซูเม่ย บุตรีของท่านหมอหลวงไป๋เหลียนแห

“เฟิงหรง พิษในกายท่านถูกขับออกหมดแล้วอีกทั้งตอนนี้ท่านจะไม่ต้อง….อ๊าา”เขาไม่ต้องการนางพูดสิ่งใดอีก เมื่อหันมาพบเพียงนางสวมชั้นในบางเบาเอาไว้ มือหนาค่อย ๆ รวบกายนางเข้ามาจนชิดและประกบปากนางอีกครั้ง นางเริ่มใช้มือปลดชุดของเขาออกจนหมด แผงอกกว้างที่นางเคยเห็นยามเขาเปลือยเมื่อตอนเขาลั่วซางปรากฏตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่เขาจะละเมียดจูบนางอยู่ในสระน้ำเย็น“อ๊ะ!!”“กอดข้าเอาไว้สิ เจ้าหนาวงั้นหรือ”“อื้ม…เฟิงหรง….กอดข้าสิเจ้าคะ”“ข้าทำอยู่…”เขากอดนางแน่นและเริ่มลูบผมนาง จมูกของเขาค่อย ๆ ชนกับปลายจมูกนางอย่างหยอกเย้า จูบนับร้อย ๆ ครั้งถูกส่งไปทักทายนางครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้นางลืมความหนาว มือหนาคว้าบั้นท้ายบางเข้ามาบดเบียดกายล่างของเขาอีกครั้ง ร่างบางจงใจเบียดหน้าอกอูมแน่นเข้าหาเขาเช่นกัน เสียงลมหายใจของชายหนุ่มรดลงมาถี่ นางรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด“ซูเม่ย….”“คุณชาย…ท่านเคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อนหรือไม่”หน้าผากของทั้งสองชนกันระหว่างคุยกัน เขาพยายามจะไม่คิดแต่เมื่อก้มลงและเห็นอกอวบนูนและยอดประทุมสีสดที่พุ่งออกมาภายใต้ชั้นในแนบเนื้อนั่นกลับทำให้เขาเริ่มสั่นอีกครั้ง“ข้า…ไม่เคยแต่ว่าข้าเรียนมามาก

“ไหนท่านบอกว่าจะพาข้าออกมาซื้อของอย่างไรเล่า”“ก็กำลังไปอยู่นี่ไงนั่งอยู่ในรถม้ามันว่างก็เลย…”“เว่ย….เฟิง…หรง ท่านจะไม่เลือกสถานที่และเวลาเกินไปแล้วหากกล้าเข้ามาอีกข้าจะ….อื้อ”นางพยายามดันตัวเขาออกแต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมแพ้แต่โดยดี นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาขับพิษจากกายออกสำเร็จจะทำให้เขามีพละกำลังมากขนาดนี้เมื่อคืนนี้นางแทบจะหมดเรี่ยวแรงและยังเมื่อตอนเช้านี้อีก นึกไม่ถึงว่าพวกราชวงศ์จะมีบางอย่างเหมือนกัน นั่นคือ “ความต้องการที่มากผิดปกติ”“อ้าปากสิขอดูลิ้นหน่อย แบบนั้นแหละซูเม่ย อาา…..”รถม้าจอดที่หน้าหอเจิ้งหลิงซึ่งเป็นร้านตัดเสื้ออยู่นานแล้วแต่เว่ยเฟิงหรงกลับไม่พานางลงไปเสียที ซูเม่ยเสียเวลาจัดชุดให้เข้าที่อยู่นานพร้อมกับสายตาโมโหเมื่อลงจากรถม้ามาได้ นางก็พบกับต้าหมินจนไม่กล้าสบตาเขา เฟิงหรงหันมามองต้าหมินอย่างรู้กัน“เจ้ารออยู่ที่นี่แหละข้าใช้เวลาไม่นาน”“ขอรับคุณชาย เสี่ยวฟานบอกว่าจะรีบมาส่งข่าวข้าน้อยจะเอารถม้าไปจอดที่ตรอก”“อืม ไปเถอะ”เว่ยเฟิงหรงเดินตามซูเม่ยเข้าไปเพื่อรับชุดสำหรับร่วมงานฉลองสมโภชแคว้นที่พวกเขาสั่งตัดเอาไว้ เมื่อไป๋ซูเม่ยลองแล้วกลับพบว่ามีบางส่วนต้องแก้ไขเพรา

“แต่ว่าเขาไม่มองลูกเลยนะเจ้าคะ สายตาของซื่อจื่อมองเพียงไป๋ซูเม่ย….”“เจ้าโง่หรืออย่างไร นั่นเพราะว่านางมาอยู่ที่นี่ก่อนพวกเราเท่านั้น ผู้ชายน่ะร้อยทั้งร้อยแพ้สตรีอ่อนแอบอบบางทั้งนั้น เจ้าก็แค่ใช้ความอ่อนโยนเข้าหาซื่อจื่อและพยายามผลักให้นางเป็นตัวร้ายอย่างที่เราเคยทำผ่าน ๆ มาอย่าลืมสิว่าชื่อเสียงของนางที่หยางโจวก็ถูกเราทำลายเพียงเพราะนางกล่าวหาว่าเจ้าทำร้ายนางจนคนทั้งหยางโจวร่ำลือว่านางอิจฉาเจ้าที่เข้ามาเป็นบุตรของใต้เท้าไป๋”“เจ้าค่ะท่านแม่ ลูกจะไม่ยอมปล่อยเว่ยซื่อจื่อให้คนเช่นนางเป็นแน่เจ้าค่ะ ซื่อจื่อรูปงามมากกว่าที่ข้าเคยพบเมื่อสองปีก่อนเสียอีกนะเจ้าคะท่านแม่”“ไม่ต้องห่วง ข้าเข้าจวนสกุลไป๋มาได้แล้วเจ้าเองก็เป็นชายาซื่อจื่อได้ไม่ยากนักหรอก ท่านอ๋องเชิญใต้เท้าไป๋มาเมืองหลวงครั้งนี้ก็เพราะเรื่องสู่ขอบุตรสาว แต่จะเป็นผู้ใดนั้นก็ยังไม่แน่ เจ้าต้องรีบหน่อยใช้เวลาที่เราพักอยู่ที่นี่ให้คุ้มค่าเข้าใจที่แม่พูดใช่หรือไม่”“ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”เรือนพักไป๋ซูเม่ย“เจ้าก็จัดเตรียมเอาไว้ ส่วนยานี่ก็….”“พี่ใหญ่เจ้าคะ”ไป๋ซูเม่ยรู้สึกแปล่ง ๆ หูเมื่อมีคนเรียกนางเช่นนั้นและยิ่งเมื่อหันไปพบกับหร่วน