All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 41 - Chapter 50

ไป๋ซูเม่ยยิ้มและเดินไปที่ห้องยา เว่ยเฟิงหรงมองนางด้วยความรู้สึกหลากหลาย คิดไม่ถึงว่านางจะทำให้เขาเห็นหลาย ๆ อย่างและคิดได้ คนบางคนต่อหน้าดูอ่อนหวานแต่ลับหลังกับร้ายดุจอสรพิษ ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงเดินกลับไปที่เรือนพักแต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ทั้งท่าทางและคำพูดของหร่วนเย่เหมยก็ทำให้เขารู้ว่าเขาเลือกคนไม่ผิด “เจ้ารู้อยู่แล้วงั้นหรือ”“ท่านหมายถึงเรื่องใดเจ้าคะ”“แม่นางหร่วนผู้นั้น เจ้าคิดว่านางมาที่นี่เพราะข้างั้นหรือ”“ใช่แน่นอน นางชื่นชมท่านมานานแล้วนี่เจ้าคะท่านอาจจะไม่รู้ตัว แต่มีสตรีใดในหยางโจวบ้างที่จะมีโอกาสได้พบซื่อ จื่ออย่างท่านและยังมีโอกาสได้พักจวนเดียวกันเช่นนี้”“แต่วันนี้เจ้ากลับหักหน้านางเสียจนนางทำตัวไม่ถูกเลยนะ”“หึ ข้าไม่คิดว่าคนเช่นนางจะทำได้หรอก”“เจ้าไว้ใจข้าขนาดนั้นเลยงั้นหรือ”“หากคนเราชอบกันง่ายเพราะมารยาเพียงเท่านั้นลู่หลินคงทำสำเร็จไปนานหลายปีแล้ว คงไม่ต้องรอให้หร่วนเย่เหมยปรากฏตัวตรงหน้าท่านหรอกจริงหรือไม่”“แต่เจ้าเองก็พึ่งจะพบข้าไม่นานเช่นกันนะ”ไป๋ซูเม่ยพาเขาเดินเข้ามาในห้องยาและปิดประตูทันทีและเดินเข้าไปหาเขา มือเรียวของนางโอบรอบคอเขาอย

ไป๋ซูเม่ยเดินกลับมายังข้าง ๆ สนาม เหยียนเฟยหย่ายืนคุยอยู่กับองค์ชายสามและเหยียนจินสือ ข้าง ๆ ยังมีเว่ยเฟิงหรงอีกคนที่ยังยืนอยู่เมื่อนางเห็นเขาความโกรธก็ผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่เขาช่วยลู่หลินออกมาแต่ลู่หลินก็เป็นคนทรยศที่เกือบทำให้เขาต้องตาย“ซูเม่ย!! เจ้าหายไปที่ใดมานานขนาดนี้ หากเจ้ายังไม่กลับมาข้าจะขอให้องค์ชายสามส่งคนไปตามหาเจ้าแล้วนะ”ไป๋ซูเม่ยค่อย ๆ ปัดมือของเว่ยเฟิงหรงออกและเดินไปหาเหยียนเฟยหย่าที่มีสีหน้าร้อนรนเช่นกันแต่เมื่อเห็นนางกลับมาอย่างปลอดภัยก็รีบเดินมาจับมือนาง“น้องหญิงเจ้าไปที่ใดมาข้าตกใจแทบแย่ หากรู้ว่าเจ้าไม่คุ้นเคยกับในวังข้าน่าจะไปกับเจ้าด้วย”“พี่หญิงไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าแค่เดินหลงไปไม่ไกลโชคดีที่มีคนบอกทางจนเดินกลับมาถูก ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะ”“หากเจ้ากลับมาช้ากว่านี้เกรงว่าคนแถวนี้คงจะอยู่ไม่เป็นสุข หายใจไม่ทั่วท้องจนต้องบังคับให้ข้านำองครักษ์พลิกวังหลวงเพื่อตามหาเจ้าเสียแล้วสิแม่นางไป๋”“ขอบพระทัยองค์ชายสามเพคะ เดือดร้อนพระองค์แล้วหม่อมฉันเพียงแค่เดินมองดอกไม้ไปทั่วจนหลงทางเพคะขออภัยที่ทำให้ทรงวุ่นวายพระทัยเพคะ”

สองแม่ลูกต้องตกใจสุดชีวิตเมื่อหันไปพบกับสายตาคมกริบดุจมีดโกนที่มองมายังทั้งคู่ แม้ว่าไป๋เหลียนจะทรงรับพระบัญชาท่านอ๋องรับนางเข้ามาเป็นอนุเนื่องด้วยเหตุจำเป็นบางอย่างแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องนางแม้แต่ครั้งเดียวเพียงแค่ให้ที่พักอาศัยเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่านางทั้งสองจะสร้างปัญหาให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า“นะ….นายท่าน ข้าน้อยมิได้…”“มิได้อะไร หรือว่าข้าฟังผิดว่าผู้ที่เจ้ากำลังกล่าวหาอยู่นั่นมิใช่บุตรสาวคนเดียวของข้า”หร่วนผิงผิงก้มหน้าและคุกเข่าตรงหน้าเขาทันทีแต่นางก็ยังคงไม่ยอมรับ“ข้าเปล่านะเจ้าคะเพียงแต่เห็นว่าคุณหนูไป๋เหมือนจะไม่สบายจึงอยากให้เย่เหมยรีบไปแจ้งแก่นายท่านเพื่อจะ….จะได้…”“งั้นหรือ แล้วไม่รักนวลสงวนตัวปล่อยเนื้อปล่อยตัวนั่น…เจ้าหมายถึงบุตรข้าด้วยหรือไม่”“ข้า!!….มีหรือจะกล้ากล่าวหาเช่นนั้น ข้าเพียงแค่บอกว่าการปล่อยให้บุรุษอื่นอุ้มไปต่อหน้าผู้คนเช่นนั้นมันดูไม่เหมาะสมก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ”สายตานิ่งและคมกริบนั้นยังมองมาที่ทั้งสองอยู่ หร่วนเย่เหมยนั้นนั่งสั่นกลัวและไม่กล้ามองหน้าไป๋เหลียนแต่หร่วนผิงผิงนั้นรับมือได้ดีกว่านางนิดหน่อย “หึ ช่างน่านับถือจริง ๆ”“นายท่าน…หมายถึงเรื

“นายท่าน!! นี่ท่านกำลัง….”“หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ การที่ท่านอ๋องให้เจ้าหนีร้อนมาพึ่งเย็นที่สกุลไป๋ เจ้ายังไม่รู้ถึงจุดประสงค์อีกงั้นหรือ หากว่าครั้งนี้เจ้าทำร้ายเม่ยเอ๋อร์อีกครั้งละก็ ครั้งนี้ข้าคงไม่ต้องออกแรงเองแล้ว เจ้าคงรู้ดีว่ากำลังเล่นกับผู้ใดอยู่”“นายท่านเจ้าคะ ท่านแม่เพียงแค่….”“ข้าหวังว่าพวกเจ้าสองคนแม่ลูกจะคิดเองได้โดยที่ข้าไม่ต้องพูดอีก ผู้ที่ฉลาดจะรู้ว่าควรทำเช่นไร นี่เป็นโฉนดที่ดินแปลงเล็ก ๆ นอกเมืองหลวง ที่นั่นเป็นจวนที่มีขนาดพอเหมาะสำหรับให้พวกเจ้า หวังว่าพวกเจ้าจะทบทวนและเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องยึดติดกับอำนาจนี้อีก”หร่วนเย่เหมยหมดทางที่จะเอ่ยคำใดได้อีก นางยอมรับสิ่งที่ไป๋เหลียนยื่นมาให้ ด้านในเป็นโฉนดที่ดิน ที่เขาพาพวกนางมาเมืองหลวงด้วยก็เพราะเหตุนี้นี่เอง ที่จริงพวกนางทั้งสองได้รับการช่วยเหลือจากท่านอ๋องและใต้เท้าไป๋ในครั้งนี้ก็นับว่าเป็นบุญคุณมากพอแล้วแต่มารดานางกลับไม่ต้องการที่จะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมจึงได้พยายามให้หร่วนเย่เหมยหาคนดี ๆ เพื่อจะแต่งงานด้วยและแย่งทุกอย่างของไป๋ซูเม่ยมาเพราะเห็นว่าก่อนหน้านั้นไป๋ซูเม่ยทั้งอ่อนแอและควบคุมง่ายแต่นึกไม่ถึงว่าเมื่อมาพบ

ไป๋ซูเม่ยเดินกลับมาที่สนามแล้วและกลับไปยังที่เดิมที่นางเคยนั่งอยู่ บัดนี้เหยียนเฟยหย่าเองก็ยังไม่กลับมายังที่นั่ง นางหันไปมองจนทั่วและพบกับต้าหมินนางจึงได้เดินไปหาเขาทันที“เจ้าพบพี่หญิงเฟยหย่าหรือไม่”“คุณหนูเหยียนหายไปหรือขอรับ”“ใช่ ข้าเดินหานางจนทั่วแต่ก็ไม่พบจนไม่มีสมาธิดูการแข่งขัน นางหายไปช่วงที่….องค์ชายสามบาดเจ็บ”“แต่ว่าข้าน้อยมาจากห้องนั้นไม่พบคุณหนูเหยียนเลยนะขอรับ”“แล้วนางไปไหนกัน สกุลเหยียนเริ่ม….หรือว่า….”นางพึ่งสังเกตเห็นว่าสกุลเหยียนเองก็ย้ายที่ไปอยู่อีกข้างของสนามเช่นกัน “ต้าหมินเรารีบไปที่นั่นกัน”“ขอรับ คุณชายร้อนใจเมื่อมองหาท่านไม่พบ ก็เลยสั่งให้ข้าน้อย…”“จะพบได้เช่นไร พี่หญิงเหยียนหายไปข้าจึงลุกเดินตามหา เว่ยเฟิงหรงจะมาต่อว่าข้ามิได้นะ”“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ”นางกับต้าหมินเดินมายังข้างสนามที่มีฮูหยินและแม่ทัพเหยียนยืนอยู่และจึงได้โอกาสถามหา แต่ว่าเสียงฆ้องดังขึ้นก่อนเพื่อเป็นสัญญาณหมดเวลาการแข่งขัน แคว้นฉินเอาชนะคู่แข่งไปได้ด้วยคะแนนเกินครึ่งหนึ่งท่ามกลางความยินดีของเหล่าผู้ชมและผู้ลงแข่งขันก็เริ่มทยอยเดินออกมาจากสนามพร้อมเสียงปรบมือ ไป๋ซูเม่ยหันไปโบกมือให