All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 61 - Chapter 70

เสวียนอวี่ตกใจเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นมาด้านหลัง เมื่อหันไปมองเขากลับหัวเราะเยาะอย่างคาดไม่ถึง “ฮ่า ๆ เว่ยเฟิงหรง…เป็นเจ้าเองน่ะหรือ อย่างเจ้าจะทำสิ่งใดได้ตอนนี้ทหารในวังหลวงถูกสับเปลี่ยนกองกำลังให้เป็นคนของข้า เจ้าอย่าคิดว่าเจ้า…จะชนะได้เพียงแค่มีคนทรยศอย่างอี้เสี่ยวฟานช่วยเจ้าอยู่นะ!!”เว่ยเฟิงหรงตกใจเพราะเขาไม่คิดว่าเสวียนอวี่จะรู้เรื่องที่อี้เสี่ยวฟานทรยศเขา เรื่องนี้ทำให้เขาเริ่มเย็นสันหลังแปลก ๆ หากว่าเสวียนอวี่รู้ว่าอี้เสี่ยวฟานทรยศ เช่นนั้นแล้วเขาจะยังรู้เรื่องใดอีก“ทำไม เจ้านิ่งไปเช่นนี้คงแปลกใจและตกใจสินะที่ข้ารู้ได้เช่นไรว่าอี้เสี่ยวฟานหักหลังข้า ทั้งเรื่องที่บ่อนข้าถูกเผา เรื่องที่น้องหกโดนลอบฆ่าที่ลานล่าสัตว์นั่นข้าก็เริ่มสงสัยมันแล้ว!! เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าสิ่งที่ข้าบอกมันไปจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมด หึ พวกคนทรยศ….ข้าไม่มีทางเก็บมันเอาไว้สักคน มันคิดว่าข้ามีเพียงกองทัพนักฆ่าของหอหลัวต๋างั้นหรือ พวกเจ้าคิดผิดแล้ว สิ่งหนึ่งที่อี้เสี่ยวฟานไม่เคยรู้มาก่อนเลยนั่นก็คือ “กองทัพลับ” ของข้า!!"“อะไรนะ!! ที่แท้….เจ้ายังซ่อนความลับเอาไว้ เสวียนอวี่เจตนาเจ้าไม่ธรรมดาตั้งแต่แรกเลยนี่”"ข

“กองทัพองครักษ์หลวงรักษาพระองค์ทั้งหมดจงฟัง!! จับพวกมันเอาไว้ให้หมด คุ้มครองฝ่าบาท!!”“ขอรับท่านแม่ทัพ”“เจ้า!! พวกเจ้า…อ๊าก!!!!”“ฉึก!!”ดาบประดับทับทิมพร้อมกับพู่ห้อยคู่นั้นทำให้เขาจำได้ทันทีเมื่อมันแทงทะลุผ่านร่างของผู้ที่ยืนตรงหน้าเขา “ข้าบอกแล้วว่า อย่าแตะต้องผู้ชายของข้า!!”“ซูเม่ย!!”“ไป๋…ซู….”“กองทัพสกุลเหยียนฟังข้าให้ดี!! จับพวกมันทั้งหมด หากจับเป็นได้ให้จับเป็น หากไม่ฟังก็จับตาย!!”""ขอรับท่านแม่ทัพ""แม่ทัพหลวงเหยียนเจินยกทัพสกุลเหยียนราว ๆ เกือบสามร้อยคนเข้ามาล้อมวังหลวงเอาไว้ พวกเขากำลังจะเดินทางเข้าวังหลวงเมื่อได้ทราบข่าวการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาแต่พบกับไป๋ซูเม่ยที่ขี่ม้ามาแจ้งข่าวที่หน้าจวน แม่ทัพเหยียนจึงเข้าไปเปลี่ยนชุดและสั่งการให้กองทัพสกุลเหยียนที่อยู่นอกเมืองบุกเข้ามาทันที นายกองเหยียนจินสือเป็นผู้นำพลธนูอีกห้าสิบนายลอบเข้าไปที่ตำหนักในวังหลวงเพื่อรอโอกาสโจมตีซึ่งให้สัญญาณโดยไป๋ซูเม่ยที่ล่อให้พวกมันออกมาจนหมดแล้วสั่งจัดการ“จ้าวเสวียนอวี่ เจ้าหายใจมามากพอแล้วในชาตินี้”“เจ้า….”ไป๋ซูเม่ยดึงดาบออกมาจากตัวเขา เมื่อเสวียนอวี่หันมามองนางแล้วยิ้ม นางแทงเขาเพียงแค่เฉีย

“เฟิงหรง ท่านคิดจะทำสิ่งใดเจ้าคะ”“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้า….หวงเจ้าและรักเจ้ามากเพียงแค่เรื่องที่เจ้าเล่ามาแม้ว่าเจ้าในร่างของไป๋ซูเม่ยจะไม่เคยถูกชายใดแตะต้อง แต่ข้าก็มิอาจทนได้ที่รู้ว่าเจ้าเคยมีความสุขกับคนอื่น….”“เฟิงหรง ข้ามิได้…อ๊ะ อย่าพึ่งดึงท่านบาดเจ็บอยู่นะ”“ข้าบาดเจ็บที่ไหล่เพียงนิดเดียว แต่ใจของข้าที่รับรู้เรื่องของเจ้าเมื่อชาติก่อนมันทำให้ข้าเจ็บที่หัวใจ ตอนนี้ผู้ที่จะรักษามันได้ก็มีแต่เจ้าเท่านั้น”ไป๋ซูเม่ยเข้าใจเขาแล้ว นางส่งยิ้มให้เขาและค่อย ๆ ดันเขาขึ้นมาและดึงสายรัดชุดของเขาออก แผงอกกว้างตรงหน้าช่างยั่วใจให้นางสัมผัสยิ่งนัก ใบหน้าของเขาตรงหน้าเริ่มเคลิบเคลิ้มเมื่อสบตานาง ไป๋ซูเม่ยใช้มือประคองใบหน้าที่เริ่มมีเคราออกมาเล็กน้อยและจูบเขาลงไป นางบดริมฝีปากเพื่อให้เขารู้ว่านางต้องการเขามากเพียงใด“เฟิงหรง แม้ว่าก่อนหน้านี้ข้าจะเคยมอบความไว้ใจให้เสวียนอวี่ แต่มันก็จบไปพร้อมกับดาบที่ข้าแทงเขาจนตายไปหมดสิ้นแล้ว นับจากนี้ทั้งตัว หัวใจและวิญญาณของข้าทั้งหมดจะเป็นของท่านเพียงผู้เดียวตลอดกาล….”“ซูเม่ย….ข้ารักเจ้ามากเหลือเกิน อาา….ซูเม่ย”มือนางเริ่มถอดเสื้อของเขาออกอย่างระมัดระว

เว่ยเฟิงหรงกระซิบบอกจนนางต้องเบือนหน้าหนี นึกไม่ถึงว่าถึงขนาดนี้แล้วเขายังหึงอยู่ ไป๋ซูเม่ยเดินไปที่อุทยานหลวงตามที่เขาบอก นางเดินไปพบคนผู้หนึ่งซึ่งวันนี้เขาสวมชุดสีดำที่ดูแปลกตา“มาแล้วหรือ….คุณหนูไป๋”“อี้เสี่ยวฟาน เจ้า….เหตุใดจึงได้แต่งชุดนี้”นางมองไปยังชุดที่ดูแปลกตาสีเข้มที่ทำให้อี้เสี่ยวฟานดูดีและเหมาะสมกับเขามากกว่าชุดองครักษ์ที่เขามักจะสวมอยู่เสมอเมื่ออยู่กับเสวียนอวี่“นี่น่ะหรือ นี่เป็นเครื่องแบบของแม่ทัพกองทัพอินทรีย์ทองขององค์รัชทายาทน่ะ เป็นอย่างไรมันเหมาะกับข้าหรือไม่”“ว่าอย่างไรนะนี่เจ้าเป็น….ยอดเยี่ยมมากเลยไม่เห็นมีผู้ใดบอกข้ามาก่อนหน้านี้มาก่อนเลยว่าเจ้าจะเป็นถึงแม่ทัพของนักรบเกราะทองนั่น ข้ายินดีด้วย ข้า…เอ่อ…”“เราอยู่กันสองคน อิ่นหลงเจ้าบอกเรื่องของเจ้ากับเว่ยซื่อจื่อไปแล้วสินะ เขาถึงได้ยอมให้เจ้ามาพบข้าในวันนี้”ไป๋ซูเม่ยเงยหน้ามองสหายรักที่ในที่สุดเขาก็กล้ายอมรับนางแล้วว่านางคืออิ่นหลง สหายของเขา นางมองเขาพร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นมา“ใช่แล้วล่ะ ข้าบอกเฟิงหรงไปหมดแล้ว ทั้งเรื่องที่ข้าถูกเสวียนอวี่ฆ่าและอยู่ในร่างของไป๋ซูเม่ย คู่หมั้นของเขา”“สวรรค์คงเห็นความดีในต

เว่ยเฟิงหรงอุ้มไป๋ซูเม่ยลงจากรถม้า พักหลัง ๆ คนในจวนอ๋องที่เมืองหลวงมักจะชินตากับการที่เว่ยซื่อจื่ออุ้มนางลงมาเช่นนี้แล้ว แต่ละคนคิดไปเองว่าเพราะไป๋ซูเม่ยนั่งรถม้ามาแล้วหลับซื่อจื่อไม่อยากให้นางตื่นจึงอุ้มลงมา และบางคนก็คิดว่าไป๋ซูเม่ยเป็นสตรีที่อ่อนแอ เพียงแค่นั่งรถม้ากระเทือนก็จะเดินไม่ไหว แต่ไม่มีผู้ใดเลยที่ล่วงรู้ความจริงนอกจากอาหยงและต้าหมิน องครักษ์ของซื่อจื่อและสาวใช้ของนาง“เฟิงหรงท่านจะเกินไปแล้วนะเจ้าคะข้าเอวแทบหักทุกครั้งเลย จากนี้ไปข้าจะแยกรถม้ากับท่าน!!”“เม่ยเอ๋อร์เจ้าจะทำเช่นนี้หาได้ไม่ ผู้อื่นก็คุ้นชินกับการที่ข้าทำเช่นนี้แล้วเจ้าจะใส่ใจไปทำไมกัน เจ้าก็มิใช่ผู้ที่จะสนใจสายตาคนอื่นเสียเมื่อไหร่เล่า ไม่เอาน่าอย่าทำหน้างอเช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะพาไปกินเกี๊ยวน้ำร้านประจำของเจ้าดีหรือไม่”“ไม่ต้องเอาเกี๊ยวมาล่อข้าให้ตายใจ ก่อนจะไปกินเกี๊ยวท่านมิกินข้าก่อนจนหมดแรงสุดท้ายก็ต้องให้คนซื้อมาให้ข้าถึงเตียงหรอกหรือ ข้ารู้จักท่านดีเว่ยเฟิงหรง คนเจ้าเล่ห์”“เช่นนั้นไหน ๆ เจ้าก็รู้ทันข้าแล้ว…ก็อย่าเสียเวลาเลยนะไปอาบน้ำกันเถอะคนดี”“หยุด!! ข้าไม่อาบกับท่านแน่นอน เว่ยเฟิงหรง!! ไม่นะ ออก