All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 51 - Chapter 60

“หอหลัวต๋าโกรธมากจนยกเลิกสัญญาพันธมิตรและจะไม่ยอมส่งนักฆ่ามาทำงานให้ข้าอีกแล้ว ก่อนหน้านี้พวกนักเลงในตลาดถูกเล่นงาน ตามมาด้วยบ่อนข้าถูกเผาเหล่าขุนนางที่เคยสนับสนุนข้าก็หายไปกว่าครึ่งเพราะถูกจับเข้าคุกหลวงและถูกเนรเทศ”“องค์ชายพ่ะย่ค่ะ พระองค์ทรงสงสัย....” “ต่อมาสกุลเหยียนขอยกเลิกงานหมั้นนี่ยังจะมาถูกเผาตำหนักลับอีก!! ผู้ใดกันที่จะมีความแค้นกับข้ามากถึงเพียงนี้หากมิใช่เว่ยเฟิงหรง!!”“องค์ชาย ทรงตรึกตรองให้ดี ๆ สิพ่ะย่ะค่ะ แม้นว่าพระองค์จะมีเรื่องบาดหมางกับเว่ยซื่อจื่อแต่จนถึงในตอนนี้เขากลับแทบจะไม่ได้มีโอกาสแก้แค้นพระองค์เลยและเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเท่าที่กระหม่อมสืบทราบมา เขาไม่เกี่ยวข้องจริง ๆ ไม่ว่าจะพยายามโยงเรื่องนี้เช่นไร…ก็ไม่พบข้อน่าสงสัยเลยพ่ะย่ะค่ะ”"เจ้ากำลังจะบอกว่าคนผู้นี้…อยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด แสร้งว่าอยู่ข้างข้าแต่กลับ…รอรับผลประโยชน์เพียงอย่างเดียวแต่ไม่ยอมเสีย เจ้ากำลังหมายถึง…"“กระหม่อมเพียงนึกสงสัย แต่มิได้ปักใจเชื่อเรื่องนี้ขอพระองค์ให้คนตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนที่จะตัดสินเถิดพ่ะย่ะค่ะ วันนี้ฝ่าบาทเสด็จด้วยพระองค์เองพร้อมกับฮองเฮาและพบว่ามีนักฆ่าของหอหลัวต๋าเกือบย

“แน่ใจนะว่าเจ้าจะไม่เพิ่มเครื่องประดับอะไรแล้ว”“ซื่อจื่อเพคะ หม่อมฉันคิดว่าที่พระองค์ให้คนยกมานี่ก็แทบจะไม่มีที่ให้สวมบนเรือนร่างของหม่อมฉันแล้วนะเพคะ เฮ้อ…เฟิงหรงข้าไม่ชอบจริง ๆ นะเจ้าคะเราไม่จำเป็นต้องสวมมากถึงเพียงนี้ก็ได้กระมังเจ้าคะ”“ไม่เหมาะสม เจ้าเป็นถึงคู่หมั้นของซื่อจื่อแห่งหยางโจวเชียวนะ ข้าจะให้เจ้าน้อยหน้าสตรีอื่น ๆ ในงานได้เช่นไรกันอีกอย่างนะคืนนี้ฝ่าบาทจะพระราชทานราชโองการสมรสให้เราดังนั้นเจ้าจะแต่งกายธรรมดาหาได้ไม่”“แต่ว่าเราเลือกเครื่องประดับพวกนี้มาร่วมหนึ่งชั่วยามแล้วนะเจ้าคะ ข้าหิวแล้ว”“อ้อ ข้าเกือบลืมไปเลยเช่นนั้นเราพักกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมาเลือกใหม่”“เฟิงหรง ข้าเลือกชุดนี้ มันเข้ากับชุดที่เตรียมเอาไว้ที่สุดแล้ว และไม่ต้องกลัวว่ามันจะน้อยหน้าผู้อื่นเพราะท่านอ๋องทรงประทานมาให้ ที่เหลือข้าไม่สวมเจ้าค่ะ”“อะไรกัน เลือกตั้งนานแล้ว…”สายตาของไป๋ซูเม่ยทำเอาเว่ยเฟิงหรงไม่กล้าพูดต่อ เขาจึงได้แต่ยอมรับและพานางเดินลงมาร่วมโต๊ะกินข้าวกับท่านอ๋องและท่านหมอไป๋ที่จวนอ๋องโต๊ะเสวย“พวกเจ้ามาแล้ว รีบนั่งเถอะ ก่อนเข้าวังพ่อคิดว่าจะต้องหารือกับพวกเจ้าสักหน่อย”“เสด็จพ่อ เกิด

เว่ยเฟิงหรงหันไปตะคอกเสียงถาม มือที่กำมีดอยู่นั้นสั่นจนมีดที่อยู่ในมือหล่นลงพื้น“แน่นอนว่าข้าต้องอยู่ข้างท่านเป็นแน่ คุณชาย แต่ว่า….แต่ว่านาง….ข้าอภัยให้นางไม่ได้ นางเป็นคนที่มาแย่งท่านไปจากข้า นางเข้ามาเพื่อทำลายชีวิตข้า ทั้งความบริสุทธิ์ที่ข้าเฝ้ารักษามันเพื่อท่าน ทั้งหัวใจที่รักคุณชายทั้งหมดนี้….เป็นเพราะนาง หากไม่มีนาง…”“หุบปากเจ้านะ!! ออกไปให้พ้นหน้าข้าก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า”“ไม่เจ้าค่ะ คุณชายหากท่านไม่ยอมรับข้าในวันนี้ก็อย่าหวังว่านางจะรอดไปได้”“ลู่หลิน!!”ลู่หลินก้มลงหยิบมีดสั้นอันเดิมขึ้นมาและเดินเข้ามาหาทั้งคู่ ซึ่งเว่ยเฟิงหรงที่ต้องพยุงไป๋ซูเม่ยที่ถูกพิษในมีดเล่นงานในตอนนี้ขยับตัวไม่ได้เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้“ลู่หลิน ต่อให้ไม่มีไป๋ซูเม่ย….ข้าก็ไม่รักเจ้า ข้าเคยพูดไปแล้ว”“ไม่!!! ต่อให้ไม่มีนางข้าก็ยังสามารถอยู่เคียงข้างท่านได้ ไม่ต้องถูกไล่ออกจากจวนอ๋องมาเช่นทุกวันนี้ นางทำให้ข้าไม่มีทางเลือก ท่านไม่รู้หรือว่าข้าต้องเจอกับสิ่งใดบ้างคุณชาย คนชั่วเสวียนอวี่นั่น มัดมือมัดปากมัดขาข้าเอาไว้ เขาย่ำยีข้ายังไม่พอ บังคับให้ข้าปรนเปรอเขาแล้วยัง….ส่งข้าให้เจ้าพวกนั้นย่ำยีครั้งแล้วคร

เว่ยเฟิงหรงและองค์รัชทายาทพูดขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายจนทั้งห้องหันมามองด้วยท่าทีที่ขบขัน ท่านหมอไป๋จับชีพจรนางอยู่ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ“พิษในกายของเจ้าถูกขับออกจนหมดแล้ว ลูกพ่อ หมดเคราะห์แล้วนะ”“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”สองพ่อลูกหันไปมองเหยียนเฟยหย่าที่ยืนเท้าเอวเถียงกับองค์รัชทายาทและเว่ยซื่อจื่ออยู่ตรงหน้า องค์รัชทายาทต้องใช้มือป้องนางออกมาเพื่อมิให้ทั้งคู่ถกเถียงกันมากกว่าเดิม“เหตุใดจะไม่ได้เพคะก็พระองค์ดูแลนางไม่ดี ดูสิอยู่ข้างกายนางแท้ ๆ ยังปล่อยให้คนมาทำร้ายนางได้”“แต่ว่าข้า!!…”“เฟยหย่า ไม่เอาน่าเฟิงหรงก็ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เสียหน่อยแต่ข้าเองก็ไม่ยอมนะ หากว่านางไปอยู่ที่สกุล เหยียนเจ้าก็ไม่เข้าวังมาหาข้าน่ะสิ”“จวินหานลั่ว!! นี่ท่าน..ห่วงแต่ตัวเองงั้นหรือ”“เฟยหย่า…ไม่เอาน่า”“ข้าไม่มีทางปล่อยซูเม่ยไปพักที่อื่นหรอก ขอบคุณคุณหนูเหยียนแต่ข้า…”“แต่ว่า…ซื่อจื่อ!! ท่าน!!….จมูกท่านมีเลือดไหลออกมา หานลั่วเร็ว ๆ เข้า!!”""ว่าอย่างไรนะ!!""เหยียนเฟยหย่าถึงกับตกใจเมื่อเห็นว่าเว่ยเฟิงหรงเสียงลดลงเรื่อย ๆ และมีเลือดไหลออกมาทางจมูกท่านอ๋องและฝ่าบาทหันมาประคองเขาได้ทันและพ

“เจ้าถามทำไมหรือซูเม่ย หวังกงกง…”ไป๋ซูเม่ยตั้งใจมองหน้าอี้เสี่ยวฟาน นางต้องการสื่อสารบางอย่างให้เขารู้ซึ่งอี้เสี่ยวฟานก็เริ่มเข้าใจได้ทันที“หวังกงกง!! แย่แล้ว ทุกคนตกอยู่ในอันตราย!!”“อะไรกัน อี้เสี่ยวฟานเหตุใดเจ้าจึงร้อนรนเช่นนั้นเกิดอะไรขึ้นข้าฟังไม่เข้าใจ”อี้เสี่ยวฟานมองหน้าไป๋ซูเม่ย นางส่งสายตาและพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยและให้เขารีบเล่าเพียงสั้น ๆ“เว่ยซื่อจื่อ หวังกงกงเป็นคนของเสวียนอวี่ที่อยู่ในตำหนักของฮองเฮา หน้าที่ของเขาคือสอดส่องในตำหนักหากว่ามีเรื่องที่น่าสงสัยเสวียนอวี่จะเข้าไปทันที ครั้งนี้…”“เช่นนั้นการที่เขาได้เข้าวังอีกครั้ง…”“ข้าต้องรีบออกไป”“ไม่ได้!! อี้เสี่ยวฟานไม่ทันแล้ว ตอนนี้ที่ทำได้คือรวบรวมคนของท่านทั้งหมดให้ตามเข้าไปในวังหลวง เฟิงหรงเราเองก็ต้องรีบเช่นกัน”“ข้าเข้าใจแล้ว แต่ว่าซูเม่ยเจ้าจะทำอะไร”“ข้าเองก็จะต้องไปเช่นกัน”“เจ้าหมายความว่าอะไร”เขาไม่ทันได้พูดนางก็เดินออกไปและสั่งให้ต้าหมิน หยุดรถม้าทันที“เฟิงหรง ท่านกับเสี่ยวฟานรีบรวมคนเข้าไปในวังหลวงอีกไม่เกินครึ่งชั่วยามข้าจะตามเข้าไป”“นั่นเจ้าจะไปที่ใด ข้ายังไม่ได้อนุญาต!!…”“เฟิงหรงท่านรีบไปมิเช่นนั