All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 21 - Chapter 30

เว่ยเฟิงหรงหันมามองหน้านางระหว่างที่ฝ่าบาทเริ่มประกาศเรื่องงานล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้ ไป๋ซูเม่ยรู้สึกพลาดอีกครั้งที่เผลอพูดเรื่องนี้ออกไป แต่นางก็รีบหาข้อแก้ตัวในทันที“ข้าไม่รู้จักเพียงแต่ว่าดูจากรูปร่างและอาวุธที่เขาพกแล้วย่อมไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ ดูแล้วคงเป็นองครักษ์ที่มีฝีมือมิเช่นนั้นจะเข้ามาในวังหลวงและอยู่ประชิดตัวองค์ชายได้เช่นไรกัน”“เจ้าวิเคราะห์ได้ราวกับว่า…เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับวังหลวงดีจนข้านึกตกใจ แต่จะเป็นไปได้เช่นไรกันเล่า ฮ่า ๆ ข้าคงคิดมากไปแล้วล่ะ เจ้าได้ยินหรือไม่รางวัลสำหรับงานล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้คือ….กระบี่เซียนโหวเชียวนะ”“มันมีความสำคัญอย่างไรหรือเจ้าคะ”“กระบี่เซียนโหวก็ไม่ต่างกับป้ายทองที่พวกข้ามี หรือเรียกอีกอย่างว่าป้ายผ่านได้ทุกประตู”“ป้ายผ่านได้ทุกประตูงั้นหรือเจ้าคะ”“เหมือนอย่างที่เจ้าต้องติดอยู่ที่หน้าเมืองหลวง หากว่าเจ้าพกกระบี่เซียนโหว เจ้าจะสามารถไปท่องทั่วใต้หล้า เมื่อชูกระบี่นี้ขึ้นก็จะสามารถผ่านเข้านอกออกในได้ทุกเมืองในแคว้นฉิน”“ก็แค่ใบเบิกทางแล้วมันจะสำคัญอย่างไรกัน หากว่ามิได้เดินทางบ่อย กระบี่นี่จะมีประโยชน์อันใดกันเจ้าคะ”“ไม่เพียงแค่ใบผ่านทาง

ทั้งสองหันมามองลู่หลินที่ทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับถาดน้ำชาที่เตรียมจะยกมาให้คุณชายเว่ยเพราะนางเห็นว่าต้าหมินอยู่ด้านนอกและกำลังสั่งงานองครักษ์หน้าจวนนางจึงคิดว่าเว่ยเฟิงหรงอยู่เพียงลำพังจึงรีบยกน้ำชามาให้แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเห็นภาพบาดตาเช่นนี้ ซูเม่ยจะเดินเข้าไปแต่เว่ยเฟิงหรงดึงนางเอาไว้“ลู่หลิน เจ้ามีธุระอันใดที่นี่เวลานี้ข้าไม่ได้สั่งเจ้าเอาไว้หรอกหรือว่าห้ามเข้ามาที่นี่ในเวลาเช่นนี้”“บ่าว….คุณชายเจ้าคะบ่าวเพียงแค่….”“พอเสียทีกับข้ออ้างยกน้ำชาของเจ้า นับตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องดูแลข้าอีกแล้วข้าจะให้ผู้อื่นมาทำหน้าที่นี้แทน”“คุณชาย!! ไม่นะเจ้าคะ บ่าวทำหน้าที่นี้มานานแล้วจะให้บ่าวไปทำหน้าที่อื่น….”“เจ้าถือว่าทำหน้าที่ดูแลข้ามานาน และมักจะเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อทำเรื่องไร้มารยาทหลายอย่างจนข้า…มิอาจทนได้อีกต่อไปแล้ว”“คุณชาย…เพียงแค่สตรีผู้นี้เพียงคนเดียวท่านถึงกับ….”“หุบปากนะลู่หลิน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใดกันข้ากับซูเม่ยเป็นผู้ใดกันเหตุใดเจ้าจึงไม่รู้ฐานะของตัวเอง”“แต่ว่าข้า!! ข้ารักคุณชายมานานแล้วท่านก็น่าจะทราบแต่ว่าจู่ ๆ….นางก็โผล่มา นางมีสิทธิ์อันใด!!”“ต้าหมิน!!”“ขอรับคุณชาย ขออภ

“เฟิงหรง ท่านกลัวเสือหรือไม่”“ไม่ ข้าไม่กลัวเพียงแต่ว่าข้ากลัวว่ามันจะทำร้ายเจ้า”“ไม่ต้องห่วงเห็นข้าเป็นสตรีเช่นนี้แต่ข้า…ล่าเสือมาแล้วไม่ต่ำกว่าห้าตัว”“อะไรนะ!! นี่เจ้า….”“มันมาแล้ว เสียงฝีเท้ามันเงียบลงนั่นแสดงว่ามันเริ่มรู้แล้วว่าพวกเราอยู่ตรงนี้”“อยู่ทางขวา”“อืม ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น”“สร้อยข้อมือของเจ้า….”“เหมือนกับของท่านนั่นแหละ ไม่ต่างกัน”“มันมาแล้ว ข้าจะ…”“ไม่ ข้าเองท่านเตรียมดาบเอาไว้ให้ดี”“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่า…”“ธนูข้ายิงให้มันนิ่งได้แต่สิ่งที่จะฆ่ามันได้ยังคงเป็นดาบ ท่านเตรียมตัวเอาไว้ ธนูข้าอาบยาพิษขอเพียงยิงให้ตรงเป้า ดาบเซียนโหวคงเป็นของจวนเว่ยอ๋องเป็นแน่”เฟิงหรงส่งสัญญาณให้องครักษ์ที่เหลือหมอบลงและเตรียมพร้อม เขาและไป๋ซูเม่ยค่อย ๆ ขยับเดินเข้าไปไป๋ซูเม่ยหลับตาลงเพื่อจับตำแหน่งของพยัคฆ์ร้ายและเมื่อนางมั่นใจแล้วจึงน้าวสายธนูและยิงออกไปทันที“โฮก!!!!!”นางดึงลูกธนูอีกลูกมาและน้าวสายทีเดียวสองลูก สายตาพุ่งตรงไปยังเหยื่อและไม่นานเสือโคร่งตัวใหญ่ก็วิ่งเซเข้ามาหาพวกเขา“เฟิงหรง ตอนนี้แหละ!!”เว่ยเฟิงหรงไม่รอช้าที่จะหันไปจัดการ ดาบของเขาแทงไปที่คอของเสือที่ดุร้ายนั

“คุณชาย คุณหนูไป๋ขอรับ”“ต้าหมิน!!”ต้าหมินวิ่งเข้ามาในกระโจมพร้อมกับแผ่นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่เขาเหน็บมาด้วยระหว่างที่วิ่งมาที่นี่“มีจดหมายจากเสี่ยวฟานขอรับคุณชาย”“อืม ข้ารู้แล้วตอนนี้ทุกคนคงไปที่ลานล่าสัตว์ด้านนอกกันหมดแล้วสินะ”“ขอรับ กำลังจะเริ่มการแข่งขันยิงธนูกันอยู่ขอรับ”“เข้าใจแล้ว”เขาคลี่กระดาษที่เขียนเอาไว้เพียงสี่คำสั้น ๆ ในนั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เว่ยเฟิงหรงและไป๋ซูเม่ยคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว“สตรีหักหลัง”เว่ยเฟิงหรงส่งกระดาษนั้นเผาไฟไปในทันที ต้าหมินถึงกับขมวดคิ้วอย่างคิดไม่ถึงว่าลู่หลินจะหักหลังคุณชายและไปเข้าร่วมกับองค์ชายสี่ได้“อะไรกันนี่ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ขอรับ จำได้ว่าข้าน้อยส่งนางออกนอกเมืองไปแล้วพร้อมกับเงินที่คุณชายสั่ง นึกไม่ถึงว่านางจะย้อนกลับเข้ามาในเมืองหลวงแล้วยังก่อเรื่องขึ้นอีก”“ไม่….ต้าหมินจวนของเราคงมีคนเฝ้ามองอยู่เป็นแน่ ตอนนี้คงให้เสี่ยวฟานมาพบไม่ได้สักพัก หากว่าจะนัดต้องนัดกันที่อื่น”“คุณชาย เช่นนี้เสี่ยวฟานจะไม่….”“ไม่หรอก ตอนนี้เสวียนอวี่ยังไม่รู้ตัวแน่นอน”“คุณหนูไป๋ เหตุใดท่านจึงมั่นใจนักขอรับว่า…องค์ชายสี่จะยังไม่ทราบเรื่องที่..เสี่ยวฟาน…”“

เว่ยเฟิงหรงหันไปมองนางที่หันมายิ้มให้เขา แม้ว่าเขาจะนึกแปลกใจอยู่มากก็ตามที่นางจะทำเรื่องนี้เพื่อเขาแต่ท่านอ๋องรีบหันไปสั่งให้คนทำตามที่นางพูดในทันทีและหันมาทำท่าดีใจอย่างที่สุด“เจ้า…เจ้าสามารถปรุงยาแก้พิษชนิดนี้ให้เฟิงหรงได้จริง ๆ ใช่หรือไม่ไป๋ซูเม่ย”“ได้แน่นอนเพคะ ที่จริงยาตำรับนี้มีในตำรามานานแล้วเพียงแต่สามสิ่งที่พูดมายากที่จะหาได้และไม่มีผู้ใดที่มีความสามารถในการทำเรื่องนี้ดังนั้นก็เลย….ไม่เคยมีผู้ใดกล้าปรุงยานี้ขึ้นมาเพคะ”“ยอดเยี่ยมไปเลย!! ครั้งนี้มีเจ้ามาเมืองหลวงด้วยนับเป็นโชคดีเจ้าว่าหรือไม่เฟิงหรง!!”“พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอตัวเข้าไปเก็บของด้านในก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”“ได้สิ รีบไปเถอะอีกเดี๋ยวรถม้าก็จะมาแล้วรีบไป ๆ”เว่ยเฟิงหรงคำนับท่านอ๋องและเดินเข้าไปในกระโจมแล้ว ไป๋ซูเม่ยรู้สึกหวิว ๆ ชอบกลเมื่อเขาเดินเข้าไปโดยไม่ชวนนาง ท่านอ๋องเองก็บอกให้นางกลับไปที่กระโจมตัวเองเพื่อเก็บของเช่นกันนางจึงจำเป็นต้องกลับไปที่กระโจมและเก็บของ“หรือว่าเขาจะได้ยินกันนะ”ไป๋ซูเม่ยพลันคิดทบทวนเรื่องก่อนหน้านี้ที่นางคุยกับเสวียนอวี่ แม้ว่าจะไม่มีผู้ใดอยู่หรือได้ยินแต่นางไม่รู้ว่าเว่ยเฟิงหรงเดิ