All Chapters of ทวงแค้นข้ามกาลเวลา : Chapter 11 - Chapter 20

ไป๋ซูเม่ยยิ้มให้เขาและนึกขำกับท่าทีนี้ เขาไม่เก่งเอาเสียเลยเรื่องเล่ห์เหลี่ยมในการเข้าหาสตรี แต่ท่าทีตรงไปตรงมาเช่นนี้กลับทำให้นางชื่นชมยิ่งนักเพราะดูไม่มีเล่ห์เหลี่ยมและไม่ได้ทำเพื่อผลประโยชน์แอบแฝง“ดูแลท่านมาเกือบหนึ่งเดือน เลี้ยงอีกสักมื้อข้าคงไม่จนลงหรอกเจ้าค่ะ อยู่กินด้วยกันหลาย ๆ คนก็สนุกดีเช่นกัน”นานแล้วที่นางมิได้กินอาหารร่วมกับคนอื่นด้วยสีหน้าที่มีความสุขเช่นนี้ แม้ว่าจะมีเพียงแค่เว่ยเฟิงหรงเพียงคนเดียวที่นั่งกินข้าวกับนางแต่ก็มีเรื่องเล่ามากมายที่นางไม่เคยรู้มาก่อน เขาเป็นผู้ที่เล่าเรื่องได้น่าสนใจมากทีเดียว“อาหารอร่อยมากเลยอาหยง เจ้าน่าจะเปิดร้านได้เลยนะ”“ขอบคุณที่ชมเจ้าค่ะคุณชายเว่ย คุณหนูเองก็เคยพูดเช่นนั้นเหมือนกันพอได้ยินพวกท่านชมบ่อย ๆ ข้าเองก็เริ่มคิดแล้วนะเจ้าคะ”พวกเขาเดินมาส่งเว่ยเฟิงหรงจึงได้เดินคุยกันมาจนถึงหน้ารถม้า“จริงสิพรุ่งนี้เช้าข้าจะมารับเจ้านะ”“ได้เจ้าค่ะ ท่านรีบกลับเถอะดึกแล้วออกไปต้องระวังด้วย”“อืม เข้าใจแล้วเจ้าก็ด้วย”เมื่อส่งเว่ยเฟิงหรงกลับจวนแล้วพวกนางก็กลับเข้าไปพักผ่อน ในจวนนี้แม้ว่าจะอยู่ในตัวเมืองหลวงแต่บรรยากาศเมื่อถึงกลางคืนก็เงียบสงบไม

“ท่านหมายความว่า….เช่นนั้น!! ผู้ที่ส่งคนไปลอบสังหารท่านเมื่อครั้งก่อน!!” “ใช่ เดาไม่ยากว่าน่าจะเป็นองค์ชายสี่เสวียนอวี่ เพราะเขาส่งคนมาสังหารข้าครั้งนี้นับเป็นครั้งที่เท่าใดก็จำไม่ได้แล้ว”“เจ็ด”“หืม…เจ้าว่าอะไรนะ”“ข้า….”นางย่อมรู้ดีเพราะนางก่อนหน้านั้นเป็นผู้ที่จัดการส่งนักฆ่าไปสังหารเขา แต่โชคดีที่ล้มเหลวทุกครั้งจนมาถึงครั้งนี้ที่เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดังนั้นครึ่งหนึ่งก็เป็นความผิดของนางเช่นกันที่เคยช่วยเสวียนอวี่เอาชีวิตเขา ครั้งนี้นางจะขอคิดบัญชีแค้นทั้งของนางและของเว่ยเฟิงหรงรวมกันกับคนชั่วผู้นี้!!“มือของท่าน!!…”นางจับมือที่แดงเพราะถูกลวกซึ่งน่าจะเกิดจากการแกะก้างปลาให้นางขึ้นมาดู เขาใช้อีกมือหนึ่งบีบแก้มของนาง“ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวพอไปแช่น้ำเย็นก็หายแล้ว รีบกินเถอะข้าจะพาเจ้าไปส่งที่จวน พรุ่งนี้เรานัดกันว่าจะไปเที่ยวในเมืองมิใช่หรือ เจ้าไม่อยากไปดูผลงานของตัวเองในคืนนี้หน่อยหรืออย่างไร”“ท่านจะพาข้าไปงั้นหรือ”“ซูเม่ยไม่ว่าเจ้าจะมีเหตุผลอะไรข้าก็จะไม่ถามในสิ่งที่เจ้าจะทำ แต่เจ้ารับปากข้ามาเรื่องหนึ่งได้หรือไม่”นางมองมือที่แดงเพราะถูกลวกนั้นและหันไปสบตาเขาอีกครั้ง“ท่านว

ใต้ซือรับจอกชามาและดื่มจนหมดอย่างรวดเร็ว และวางจอกชาลง“เชือกหวายมุกเกร็ดน้ำค้างนี้ เจ้าจงสวมติดกายเอาไว้ ข้ารู้ว่าเจ้ามีวิชาหูพันลี้ แต่สิ่งนี้จะช่วยเพิ่มพลังวัตและปรับลมปราณในกายเจ้าให้ผสานกับมัน และช่วยในการฟังเสียงให้ชัดมากขึ้น สิ่งนี้อาจจะช่วยเจ้าและเว่ยซื่อจื่อได้ในวันข้างหน้า”นางมองสายหวายสีดำที่มีมุกเกร็ดน้ำค้างสีขาวห้อยอยู่ นางรีบจับที่ข้อมือในทันทีตามที่ใต้ซือบอก“ทีนี้เจ้าก็ลองตั้งสมาธิกำหนดลมปราณเปิดจุดตันเถียนและเริ่มรวบรวมพลังไปที่มุกเกร็ดน้ำค้างนั่น เจ้าเห็นและได้ยินสิ่งใดบ้าง”ซูเม่ยทำตามที่อาจารย์บอกในทันที เมื่อเริ่มตั้งจิตนางก็เริ่มสงบ เสียงรอบ ๆ กายเริ่มลดลงเหลือเพียงสิ่งที่นางต้องการจะได้ยิน เสียงของเว่ยเฟิงหรงที่กำลังคุยกับต้าหมินเรื่องลูกทับทิมและกำลังหากระจาดมาใส่เพื่อจะนำทับทิมนั้นมาให้อาจารย์และมาให้นางด้วย“อาจารย์เจ้าคะ นี่มัน!!….”“เจ้าหมั่นฝึกบ่อย ๆ มันจะค่อย ๆ เข้ากับร่างกายและพลังภายในของเจ้าจนเป็นหนึ่งเดียวกัน การที่เจ้ามาที่นี่และมาอยู่ข้างกายเว่ยซื่อจื่อก็มิใช่เรื่องบังเอิญ มันเป็นสิ่งที่เจ้า….กึ่งหนึ่งจะต้องชดใช้กรรมที่เคยทำกับเขาก่อนหน้านี้ และอีก

“ลูก….ได้พ่ะย่ะค่ะลูกจะไปเชิญนางมากินข้าวกับเสด็จพ่อเย็นวันพรุ่งนี้”“อืม รีบจัดการแล้วสั่งคนในจวนเตรียมต้อนรับนางด้วยที่จริง…นางมาจากหยางโจวเช่นเดียวกัน เจ้าให้คนจัดที่พักให้นางในจวนอ๋องนี้ให้นางเถอะจะได้ดูแลสะดวก นางเป็นสตรีเดินทางมาไกลเพียงลำพัง หากข้าดูแลไม่ดีคงไม่มีหน้ากลับไปพูดกับไป๋เหลียนเท่าใดนัก”“ลูก…รับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ”จวนของซูเม่ย“อะไรนะ ท่านอ๋องมีรับสั่ง….”“ใช่ขอรับคุณหนูไป๋ ท่านอ๋องมีรับสั่งให้ท่านย้ายไปพักอยู่ด้วยกันที่จวนอ๋องเพื่อจะได้สะดวกที่จะดูแลท่านในฐานะที่ท่านเป็นบุตรของท่านหมอหลวงไป๋เหลียน ท่านอ๋องตรัสว่าท่านเป็นตัวแทนของใต้เท้าไป๋จะปล่อยให้อยู่จวนด้านนอกนี้พระองค์ทรงเป็นกังวลดังนั้น…”“ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านมากนะต้าหมิน ข้าจะย้ายไปตามบัญชาของท่านอ๋องในทันที”“ขอรับ!! คุณชายสั่งให้ข้าน้อยให้คนมาช่วยย้ายของแล้วขอรับ!!”“รวดเร็วถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”“ขอรับ คุณชายรอท่านอยู่ที่จวนเชิญคุณหนูไป๋เดินทางไปก่อนได้เลยขอรับ”จวนท่านอ๋อง“พูดอีกทีสิ!! พวกเจ้าบอกว่า….ท่านอ๋อง….”“เจ้าค่ะ ท่านอ๋องไม่เพียงไม่ได้ตำหนิท่านชายแต่ยัง…..เชิญแม่นางท่านนั้นมาพักที่นี่พร้อมกับจัด

“ข้าก็แค่เงยหน้าขึ้นมา ใครจะคิดว่าเขาจะโง่ก้มลงมาโดนพอดีกันเล่าข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ”“หึ…หากข้าไม่รู้จักเจ้าก็คงเชื่อเช่นนั้นไปแล้ว”“พวกเรากลับไปนั่งดีกว่าดีหรือไม่เจ้าคะ”“ไปสิ ข้ารู้สึกอารมณ์ดีมากแล้วล่ะตอนนี้”ไป๋ซูเม่ยเดินนำเว่ยเฟิงหรงเดินกับไปยังที่นั่งและรอฝ่าบาทและฮองเฮาเสด็จมา ไม่นานเมื่อขบวนเสด็จมาถึงทุกคนในงานก็ถวายคำนับให้กับทั้งสองพระองค์ ซู่เม่ยหันไปมองยังพระพักตร์ของฮองเฮาก็รู้สึกปวดแขนด้านขวาขึ้นมา สายตาของฮองเฮายังคงมองผู้อื่นเหยียดเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแม้ว่าในท้องพระโรงแห่งนี้จะมีทั้งองค์ชายและตัวแทนจากแคว้นอื่น ๆ อยู่ด้วยก็ตาม สายตาที่มองผู้คนอย่างดูถูกนั้นไม่ต่างจากพระโอรสทั้งสองพระองค์ของนางเลย“ไม่เปลี่ยนไปเลย”“อะไรงั้นหรือซูเม่ย”“เปล่าเจ้าค่ะ”ราวกับฮองเฮาเองก็ทรงรู้ว่ามีผู้ที่กำลังจดจ้องนางอยู่เมื่อหันไปมองซื่อจื่อจากหยางโจว แม้ว่าไม่อยากทักทายแต่เพื่อมารยาทอันดีนางจึงต้องเอ่ยทักเว่ยเฟิงหรง“เว่ยเฟิงหรงซื่อจื่อ ไม่พบกันนานเจ้าสบายดีใช่หรือไม่”เว่ยเฟิงหรงหันไปถวายบังคมนางอย่างนอบน้อมก่อนจะบังคมทูล“กราบทูลฮองเฮา ด้วยพระบารมีของทั้งสองพระองค์ กระหม่อมสบายดีพ่ะย่