Semua Bab ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก : Bab 11 - Bab 20

“ท่านแม่ทัพขอรับ”“จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วขอรับ”“ดีมาก”เมื่อรับของขวัญเสร็จแล้วก็เป็นงานเลี้ยงสังสรรค์และการแสดงของสตรีที่เข้าพิธีในวันนี้ นับว่าน่าสนใจไม่น้อยเพราะแต่ละการแสดงที่แต่ละคนเลือกมาล้วนน่าสนใจทั้งการรำแบบอ่อนช้อยหรือการเล่นผีผาของหลี่หนิงฮวา รวมไปถึงการแสดงการวาดภาพเหมือนของบุตรขุนนางหลาย ๆ คน“คุณหนูเจ้าคะ ได้เวลาที่ท่านจะแสดงแล้วเจ้าค่ะ”“ได้สิขอบใจเจ้ามากอาหลัน”ลี่หลินเดินไปยังโต๊ที่วางพิณเอาไว้ เมื่อนางนั่งลงและกำลังจะเริ่ม จู่ ๆ คุณชายหย่งก็เรียกนางเอาไว้“ช้าก่อนคุณหนูเจียง”ทุกคนหันมามองบุรุษหนุ่มที่กำลังเดินเข้าไปหานางที่โต๊ะเมื่อเขาพบบางอย่างที่ผิดปกติ เฉินจวินเซียวมองไปยังใบหน้าของบัณฑิตหนุ่มอีกครั้งจนแม่ทัพเฉินผู้พ่อเอ่ยถามขึ้นมา“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือคุณชายหย่ง”ชายหนุ่มหันมาและคำนับให้กับแม่ทัพเฉินอีกครั้งพร้อมกับกล่าวขึ้นมา“ข้าต้องขออภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ว่าคุณหนูเจียงเห็นทีว่าพิณตัวนี้คงไม่พร้อมที่จะให้เจ้าบรรเลงในวันนี้เสียแล้ว”“เพราะเหตุใดกัน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”“ดูเหมือนว่าข้าคงจะตั้งสายพิณตึงมากเกินไปจนมีสายหนึ่งที่มันเหมือนจ

“ข้ารู้แล้วเดี๋ยวข้าจะออกไป”“เจ้าค่ะ”ลี่หลินเดินไปยังเรือนด้านหน้าอีกครั้งเพื่อพบกับท่านลุงท่านป้า เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าทั้งสองนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้วพร้อมกับบางอย่างในมือ ตรงสุดทางมีจวินเซียวนั่งอยู่“ท่านลุง ท่านป้า”“หลินเอ๋อร์นั่งก่อนสิ”“เจ้าค่ะ”ลี่หลินมองไปยังแม่ทัพเฉินผู้พ่อที่ยังถือกระดาษบางอย่างอยู่ในมือ ฮูหยินตบหลังมือลี่หลินเบา ๆ เมื่อนางมานั่งลงข้าง ๆ สีหน้าของจวินเซียวยังนิ่งเมื่อนางนั่งลงข้าง ๆ ท่านแม่ของเขา“เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ”“เจ้าฟังท่านลุงพูดเถอะนะ เรื่องนี้จวินเซียวพึ่งจะนำมาบอกพวกเรา”“เฮ้อ…หลินเอ๋อร์เรื่องพิณที่สายขาดของเจ้าบัดนี้พบตัวผู้กระทำผิดแล้ว นี่คือใบสารภาพของนางที่ลงประทับรอยนิ้วมือเรียบร้อยแล้ว”“จับคนร้ายได้แล้วงั้นหรือเจ้าคะ แต่นางเป็นเพียงแค่สาวใช้…”“หลินเอ๋อร์เจ้าเองก็รู้งั้นหรือว่าเป็นฝีมือผู้ใด”ทั้งหมดหันมามองหน้านาง และเป็นครั้งแรกที่จวินเซียวเองก็หันมามองหน้านางเช่นกัน ในเมื่อนางรู้ว่าไม่ใช่เขาแล้วเหตุใดยังเอาแต่ชักสีหน้าใส่เขาเช่นนั้น ลี่หลินไม่กล้ามองสบตาเขาและหันมาบอกท่านลุงแทน“ระ เรื่องนี้คุณชายหย่งเป็นผู้แจ้งหลานเจ้าค่ะ เขานำส

เขาเองก็สั่นไปทั้งตัวเพราะด้านในของนางนั้นทั้งแน่นและบีบรัดจนเขาแทบจะทนไม่ไหว ลี่หลินรู้สึกว่าเขาเองก็ทรมานไม่น้อยไปกว่านางแต่ก็ยัง….“ท่านแม่ทัพ…”“อย่าพึ่ง…. อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ อาา…”ลี่หลินรู้แล้วว่ามิใช่แค่นางที่เจ็บ และตอนนี้นางก็เริ่มทุเลาลงแล้วเพราะเขาหยุดขยับแต่ร่างของบุรุษหนุ่มกำยำตรงหน้านางยังคงสั่นอยู่จนนางเริ่มสงสารเขา“ท่านพี่จวินเซียว”ท่ามกลางความสั่นสะท้านแล้วเสียวสุดหัวใจเมื่อถูกนางเรียกชื่อ เพียงเท่านั้นสติของเขาก็ตื่นขึ้นและหันมาสบตานาง ลี่หลินคลี่ยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรกและยังค่อย ๆ ดึงใบหน้าของเขาลงไปหานางเพื่อจะจรดปลายริมฝีปากนั้นไปที่หน้าผากของเขา“ลี่หลิน เจ้าเรียกข้าว่า…"นางหันหน้าหนีเขาอีกครั้ง แต่การที่นางกล้าเรียกชื่อเขาตรง ๆ เช่นนี้ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี เมื่อแม่ทัพหนุ่มเริ่มขยับกายเข้าใกล้นางก็เริ่มกัดฟันและใช้เล็บจิกไปที่ไหล่ของเขาเพราะความใหญ่คับแน่นนั้นทำให้นางเริ่มหายใจไม่ทัน และไม่นานก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่น“อ๊ะ!”แต่แม่ทัพหนุ่มกลับถอยไม่ได้แล้วเมื่อดันลึกเข้ามาจนสุดปลายด้าม เขาเริ่มขยับตัวและค่อย ๆ เร่งความเร็วขึ้น ลี่หลินหันไปจับผ้

“ท่านแม่ทัพ เรื่องนี้….”“เมื่อคืน…เจ้ามิได้เรียกข้าเช่นนี้ลี่หลิน”เมื่อเขาพูดเช่นนี้ก็ทำให้นางพลันนึกได้ หลังจากที่พวกเขาใช้เวลาด้วยกันเกือบค่อนคืน นางเรียกเขาว่า “พี่จวินเซียว” ตลอดเวลาที่เขาจูบนางและรักนางทั้งคืน ใบหน้าลี่หลินกลับมาแดงก่ำอีกครั้งเมื่อเขาเอ่ยขึ้น“เจ้าคงไม่คิดจะกลับมาเรียกข้าด้วยยศตำแหน่งที่ห่างเหินเช่นนั้นอีกใช่หรือไม่ลี่หลิน”“แต่ว่า…ท่านเคยบอกว่า…”“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่มีน้องสาว เพราะข้าไม่เคยมองเจ้าเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียว”“ท่านบอกว่าข้าเป็นปีศาจ เป็นผู้ที่ฆ่าท่านลุงของท่าน”“นี่เจ้าคงไม่คิดจะยึดติดกับคำพูดไร้สาระของข้าในวัยเด็กนั่นเป็นเรื่องจริงจังไปทั้งชีวิตหรอกนะ”“ข้า…”“เรียกสิ เรียกข้าเหมือนที่เจ้าเรียกเมื่อคืนนี้ลี่หลิน หากเจ้ายังไม่เรียกข้ามีวิธีอีกมากให้เจ้ายอมเรียกข้า”“อย่านะเจ้าคะ ข้าป่วยอยู่”“รู้ตัวว่าป่วยเช่นนั้นก็อย่าดื้อแล้วเชื่อฟังดี ๆ สิ ว่าอย่างไร”“ข้าก็แค่รู้สึกไม่คุ้นชิน”“เจ้าก็เริ่มทำให้มันชิน เพราะจากนี้ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเรียกข้าด้วยคำว่าท่านแม่ทัพนั่นอีก”“เป็นคำสั่งหรือเจ้าคะ”จวินเซียวหันมามองหน้านางอีกครั้ง ใบหน้าของเขายื่นเข้า

ลี่หลินค่อย ๆ ขยับตัวในตอนเช้า แต่เมื่อหันไปข้าง ๆ นางกลับพบเพียงหมอนข้างที่วางเอาไว้เหมือนเช่นทุกคืน เรื่องราวเมื่อคืนนี้ราวกับความฝันที่นางทำหล่นหายก็มิปาน แต่เมื่อทบทวนจากความทรงจำ นางมั่นใจว่าเป็นเรื่องจริง“ออกไปตั้งแต่เมื่อใดกันนะ”“คุณหนู ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ”“อาหลันข้าตื่นแล้วเข้ามาสิ”“คุณหนูท่านลงกลอนเอาไว้ รบกวนท่านเปิดประตูให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ”“อะไรนะลงกลอนงั้นหรือ…. พี่จวินเซียว”นางค่อย ๆ ดึงชุดคลุมออกมาสวมและเดินมาเปิดประตูให้อาหลันเดินเข้ามาพร้อมกับสังเกตสีหน้าที่สดชื่นของผู้เป็นนายที่ไม่ได้เห็นมานานนับตั้งแต่ท่านแม่ทัพกลับมา“คุณหนูเมื่อคืนนี้คงหลับสนิทสินะเจ้าคะ ใบหน้าถึงได้ดูสดชื่นถึงเพียงนี้”“ข้าหรือ…. ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นกระมัง คงเพราะอ่านตำรามากจนเผลอหลับไปก็เลย…”“ดีแล้วเจ้าค่ะวันนี้เรือนหน้าก็คึกคักมากทีเดียวเพราะคนสกุลหลี่ส่งคนมาคุยกับนายท่านและฮูหยินเจ้าค่ะ”“สกุลหลี่งั้นหรือ พวกเขาส่งคนมาหาท่านลุงท่านป้าด้วยเรื่องอันใดอย่างนั้นหรือ”“เห็นว่าทางสกุลหลี่ส่งมาทาบทามถามเรื่องของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”ลี่หลินหยิบผ้ามาเช็ดหน้าหลังจากบ้วนปากเสร็จแล้วและค่อย ๆ เงียบไป น