บททั้งหมดของ ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก : บทที่ 21 - บทที่ 30

“พี่จวินเซียว…”“ตามข้ามาไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”“รอเดี๋ยวก่อนแม่ทัพเฉิน”หย่งเล่อหานเดินมากันทั้งสองเอาไว้ก่อนที่จะออกจากจวนสกุลหลี่ สายตาของบัณฑิตหนุ่มมองไปยังเจียงลี่หลินที่ยืนอยู่ด้านหลังแม่ทัพหนุ่มที่ดึงนางไปอยู่ด้านหลัง“แม้ว่าท่านกับหลินเอ๋อร์จะอาศัยอยู่จวนเดียวกัน และถือได้ว่า…"เป็นพี่น้อง" แต่ทำเช่นนี้คงไม่ค่อยเหมาะเท่าใดกระมัง"“เจ้า!!”เจียงลี่หลินดึงมือเฉินจวินเซียวเอาไว้และเดินมาบังหน้าแม่ทัพหนุ่มแทน สร้างความแปลกใจให้กับทั้งหย่งเล่อหานและคนอื่น ๆ ในสกุลหลี่ที่มองมายิ่งนัก“คุณชายหย่ง!! โปรดระวังวาจาของท่าน แม้ว่าก่อนหน้านี้ข้าจะให้เกียรติท่านและยอมมาที่จวนสกุลหลี่ด้วยคำสั่งของท่านลุง แต่ก็มิได้หมายความว่าท่านสามารถมาสั่งให้ข้าทำอะไรได้เช่นกัน”“หลินเอ๋อร์ แต่ว่าท่านลุงของเจ้า….”“ไม่ว่าท่านลุงของข้าตกลงสิ่งใดกับท่านนั่นมิได้เกี่ยวกับข้า อีกอย่างคำเรียกที่ท่านกำลังใช้อยู่อย่าให้ข้าได้ยินอีก ข้าไม่คุ้นกับการที่ผู้ที่มิได้เป็นญาติผู้ใหญ่เรียก ดังนั้นโปรดเรียกข้าว่า “คุณหนูเจียง” เช่นเดิมเถอะ"“หลิน…ลี่หลิน”“คุณชายหย่งข้าจะบอกท่านเป็นครั้งสุดท้าย การที่ข้ายอมนั่งรถม้ามากับท

มือเรียวหันไปจับท่อนแขนเขาเอาไว้เมื่อเริ่มจะดึงอาภรณ์ที่ปิดเรือนกายของนางอยู่พร้อมกับส่ายหน้า วันนี้มิได้เหมือนค่ำคืนนั้นที่มืดมิดไร้แสงโคมไฟ ในวันนี้ยังเป็นช่วงสายใกล้เที่ยงเท่านั้น นางไม่พร้อมที่จะ….“ไม่นะเจ้าคะ ข้าอายเกินกว่า…อ๊ะ”ลิ้นหนาซอกซอนเข้าใบหูและขบเม้มเพื่อให้นางคลายความกังวล จุมพิตหลากหลายอารมณ์ที่ปรนเปรอนางสลับไปมาทำให้ลี่หลินมิอาจหยุดความวาบหวามใจนี้ได้เมื่อมือหนาเริ่มไล้เข้าไปด้านในโดยมิได้แตะต้องอาภรณ์เขาเริ่มที่ตัวเองก่อน ชุดคลุมด้านในถูกถอดออกจนหมด กล้ามเนื้อเป็นมัดเส้นแข็งตึงตรงหน้าทำเอาสตรีอย่างลี่หลินตกตะลึงในความงดงามของกล้ามแขน หน้าอกไล่ไปยังหน้าท้องและ…..“ว้าย….”“เจ้าไม่ต้องกลัวเจ้าเคยพบมันแล้วนี่”“แต่ว่าไม่ใช่กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ ไม่เจ้าค่ะ”“ลี่หลิน…เจ้าลืมไปสินะว่าข้าเห็นมาหมดแล้วทุกส่วนของเจ้า…”“พี่จวินเซียว อย่าเลยเจ้าค่ะ ข้า อ๊าา….”“อือ…. เสียงเจ้าเพราะยิ่งนัก ให้ข้าถอดเถอะนะคนดีข้าจะอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้”“ข้าอายเจ้าค่ะ ดะ…ดับไฟ……”“เจ้าลืมไปสินะว่าตอนนี้ยังเป็นกลางวัน ต่อให้ดับไฟก็ยังคงเห็นอยู่ดี ข้าดึงม่านลงให้ก็แล้วกัน”นางไร้หนทางหนีเมื

“มิใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าพวกเราออกมาจากจวนสกุลหลี่โดยพลการเช่นนี้ท่านลุงกับท่านป้าคงอยากรู้ อีกอย่างเรื่องนี้ข้าเกรงว่าคุณชายหย่งคงจะไม่อยู่เฉยเป็นแน่ ข้าเพียงเป็นห่วงว่าเขาจะหาเรื่องสกุลเฉิน”จวินเซียวเงียบไปและคิดตามที่นางพูด ครั้งนี้คงจะอยู่เฉย ๆ เช่นนี้ไม่ได้จริง ๆ ในเมื่อคนกว่าครึ่งเมืองทราบกันแล้วว่าลี่หลินเป็นว่าที่คู่หมั้นของหย่งเล่อหาน เขาต้องหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วก่อนจะมานอนสบายใจคิดว่าได้ครอบครองนางอยู่ที่นี่“เจ้าพูดถูกเราควรกลับไปแก้ไขปัญหาก่อน เรื่องที่เจ้าต้องถูกบังคับหมั้นหมายกับคนผู้นั้น และเรื่องที่ข้าต้องไปที่สกุลหลี่ในวันนี้ ข้าต้องหาคำตอบให้ได้”“เรื่องที่ท่านต้องไปที่สกุลหลี่ข้าพอจะทราบเจ้าค่ะ วันก่อนสกุลหลี่ส่งคนมาทาบทาม ท่านป้าอยู่เพียงคนเดียวเลยปฏิเสธไม่ได้จึงได้ให้ท่านไปที่นั่น”“อะไรนะ!! นี่เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจยังไม่บอกข้า แล้วยังให้ข้าไปที่สกุลหลี่อีกงั้นหรือ เจ้าคิดบ้าอะไรอยู่ลี่หลิน!!”“ข้าก็แค่…บังเอิญได้ยินเท่านั้น ไม่คิดว่าพวกเขาจะวางแผน…ให้ท่านหมั้นหมายกับหลี่หนิงฮวา”“เจ้านะเจ้า…เรื่องอื่นฉลาดนัก ทีตอนคิดใส่ร้ายข้าเรื่องพิณของเจ้ายังโกรธข้

“ท่านป้า!! ท่านลุงเจ้าคะ พี่จวินเซียวคงจะหมายความว่า…ในวันนั้นเป็นวันสำคัญ หากมีผู้ที่มอบของล้ำค่าให้ต่อให้เป็นสิ่งล้ำค่าเพียงใดพวกข้าก็ทำได้เพียงต้องรับไว้มิอาจหักหน้าผู้มอบได้ ใช่หรือไม่เจ้าคะพี่จวินเซียว”สายตานางกึ่งอ้อนวอนและร้องขอมิให้แม่ทัพหนุ่มพูดอะไรไปมากกว่านี้ เขานึกหงุดหงิดอยู่ในใจแต่ก็ยอมที่จะไม่พูดอะไร สายตานั่นแม้ว่าจะเป็นสายตาวิงวอนแต่กลับทำให้เขายอมแพ้ได้อย่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก(คอยดูไปเถอะลี่หลิน…ข้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะทำให้เจ้าง้างปากสารภาพเรื่องของเราออกไปได้)“อืม ถ้าเจ้าพูดเช่นนั้น…ลุงก็พอเข้าใจ ดังนั้นเรื่องนี้…”“ท่านพี่ ในตอนนี้ข่าวเรื่องของคุณชายผู้นี้กับหลินเอ๋อร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองชิงโจวแล้ว จะปฏิเสธในตอนนี้อาจจะเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก”“ท่านแม่ที่ท่านพูดหมายความว่าอย่างไรขอรับ เจ้าบ้านั่นถึงกับกล้าปล่อยข่าวลือเท็จเลยงั้นหรือ”“ไม่ว่าเขาจะปล่อยข่าวหรือไม่แต่ในตอนนี้คนทั้งชิงโจวก็ล้วนคิดว่าน้องของเจ้าเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขาแล้ว ดังนั้น…นอกจากเราจะต้องหาวิธี….”“ข้าเข้าใจแล้ว ที่แท้พวกท่านเรียกพวกข้ามาก็แค่จะบอกให้นางยอมรับเรื่องการหมั้นหมายเท่านั้นสินะขอรับ ม

จวินเซียวกลับมาจากห้องของลี่หลินเกือบจะรุ่งสางแล้วเมื่อ จางเต๋อและจางอี้นำข่าวสำคัญมาแจ้ง เขาเลือกจะไปนั่งแช่น้ำอุ่นเพื่อคิดอะไรบางเรื่องและคลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวเข้าวังพร้อมกับใต้เท้าเฉิน“ท่านพ่อ”“เจ้ามาแต่เช้าเลย ฮูหยินที่เหลือข้าจัดการเอง”“เจ้าค่ะเช่นนั้นข้าจะไปดูสำรับเช้าให้”“อืม รีบไปเถอะ”เฉินฮูหยินเดินออกมา จวินเซียวเพียงแค่คำนับให้มารดาก่อนที่นางจะแค่ตบบ่าเขาเพื่อเป็นการรับรู้และเดินออกจากห้องไปทันที จวินเซียวเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบหันมาแจ้งบิดาทันที“เจ้ามีอะไรงั้นหรือ”“ท่านพ่อ ข้าจะขอออกไปทำธุระก่อนและจะรีบตามท่านไปเข้าเฝ้าให้ทัน ข้ารีบมาเพื่อจะมาบอกท่านพ่อก่อนขอรับ”“อะไรนะ แต่ว่าวันนี้…”“ลูกทราบขอรับแต่ลูกไปเพียงไม่นานก็จะรีบกลับมาขอรับ”“อืม เช่นนั้นก็รีบตามไปอย่าให้เสียการใหญ่ ท่านอ๋องมิใช่ผู้ที่เจ้าจะบิดพลิ้วเวลาเข้าเฝ้าได้”“ขอรับ ลูกทราบแล้ว”จวนสกุลหย่ง“ที่นี่แหละขอรับคุณชาย”“อืม ไปกันเถอะ”เฉินจวินเซียวก้าวเท้าเข้าไปในจวนสกุลหย่ง เขาไม่คิดอยากจะมาที่นี่หากไม่มีเรื่องจำเป็นแต่เพราะหย่งเล่อหานที่กล้าแตะต้องคนรักของเขาดังนั้