All Chapters of ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก : Chapter 31 - Chapter 40

“ใช่ ที่จริงหากวันนี้เจ้าไม่มาพร้อมกับใต้เท้าเฉิน ข้าเองก็คงต้องเรียกเจ้ามาทีหลังเพื่อปรึกษาเรื่องการศึกนี้อยู่ดี ศึกนี้เกิดทางใต้ของข่านเล่อเป็นทางตะวันออกของชิงโจว “เมืองอี้โจว” กองทัพหลวงจะส่งทัพมาช่วยซึ่งตอนนี้ก็เริ่มทยอยออกมาจากเมืองหลวงแล้วเช่นกัน รวมกับกองทัพของชิงโจวก็น่าจะได้สักห้าหมื่นคน”จวนสกุลเฉิน“อะไรนะเจ้าคะ สงครามหรือเจ้าคะท่านพี่เช่นนี้เซียวเอ๋อร์…...”“ฮูหยินเจ้าใจเย็น ๆ หน่อย ข่าวว่ากองทัพหลวงเร่งไปที่นั่นก่อนแล้วหากว่าสามารถรวมกับทหารของข่านเล่อได้บางทีจวินเซียวอาจจะไม่ต้องออกศึกก็ได้ ทัพหลวงมีองค์ชายสองพระองค์นำทัพมาเอง”ลี่หลินเริ่มหน้าซีดและมือเริ่มสั่นเมื่อรับรู้ว่ากำลังจะมีศึกสงครามอีกครั้งอีกทั้งครั้งนี้จวินเซียวยังต้องไปออกศึกด้วยตัวเองด้วยรับสั่งจากท่านอ๋อง นางไม่แตะต้องน้ำชาเลยตั้งแต่ทราบเรื่องนี้เมื่อใต้เท้าเฉินเรียกทุกคนมาคุยในห้องหนังสือ จวินเซียวหันไปมองหน้าลี่หลินโดยที่มิได้กล่าวอันใด ฮูหยินเห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของบุตรชายอย่างชัดเจนแต่ก็มิได้เอ่ยสิ่งใดเช่นกัน“ท่านพี่เช่นนั้นแล้วเรื่องงานหมั้น…”“อ้อ ท่านอ๋องจะไม่ทรงยุ่งกับเรื่องงานหมั้นขอรับ อีกอย่

จวินเซียวมิได้กล่าวเกินจริงเพราะตั้งแต่ดับไฟในห้องและเริ่มจุดไฟรักให้กับลี่หลิน เขายังไม่หยุดพักเลยแม้ว่าลี่หลินจะขอพัก เขาอุ้มนางไปยังห้องอาบน้ำเพื่อล้างกายหลังจากสงครามรักที่ดุเดือดผ่านไปบนเตียงเกือบครึ่งคืน“เจ้าจำครั้งแรกที่พบข้าในห้องนี้ได้หรือไม่”“จำได้เจ้าค่ะ ครั้งนั้นจำได้ว่าท่าน…ดุข้า”“เจ้าก็เลือกจำเพียงแค่นั้นจริง ๆ เจ้าไม่ได้สังเกตสายตาหวั่นไหวของข้าเลยแม้แต่น้อยหรืออย่างไร”“ข้าไม่กล้าแม้แต่จะมองหัวไหล่ท่านด้วยซ้ำ ไฉนเลยจะกล้ามองตาของท่านเล่าเจ้าคะ”“เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้า ว่าในคืนนั้นข้าก็คิดเรื่องเช่นนี้กับเจ้าแล้ว และจะบอกเจ้าว่าอยากทำสิ่งใด”“พี่จวินเซียว…จะทำที่นี่หรือเจ้าคะ”“น้ำอุ่น ๆ เช่นนี้ ไม่มีสิ่งใดที่ดีไปกว่าการแช่น้ำเพื่อผ่อนคลาย ดีเสียอีกจะได้ไม่เลอะเตียงเจ้าด้วย”“อ๊ะ!! เร็วเกินไปหรือไม่ ข้า….ยังไม่พร้อม อ๊าา!!!”เสียงของนางเร่งอารมณ์กลัดมันของแม่ทัพหนุ่มจนระเบิดออกไปเสียสิ้น เขาแทบรอไม่ไหวเพื่อจะประสานกายกับนาง ครั้งที่พบนางในห้องน้ำนี้ก็คิดแล้วว่าสักวันเขาจะต้องครอบครองสตรีผู้นี้ให้จงได้ วันนี้นางดิ้นเร่าพร้อมส่งเสียงครางกระเส่าอยู่ในอ้อมกอดเขาราวกับภาพฝั

“หลินเอ๋อร์ เจ้ายินยอมจะแต่งงานกับลูกไม่เอาไหนของข้าหรือไม่”“ท่านป้า หลานยินดีที่จะแต่งงานกับท่านพี่จวินเซียวเจ้าค่ะ”เฉินฮูหยินคลี่ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกเมื่อหันไปมองพวกเขาทั้งสองคน มือของจวินเซียวเกาะกุมมือของลี่หลินเอาไว้แน่นแม้แต่ผู้เป็นบิดาก็ยังอดมิได้ที่จะยิ้มไปกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของบุตรชาย“ฮูหยิน ในเมื่อทุกอย่างก็เป็นเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็….”“ข้าจะไปที่อารามเพื่อไปดูฤกษ์ยามให้พวกเจ้า ท่านเองก็คงต้องทูลแจ้งท่านอ๋องด้วยเช่นกัน เซียวเอ๋อร์อย่าลืมว่าเจ้ายังมีภารกิจการศึกในวันข้างหน้า ที่แม่เรียกพวกเจ้ามาก็เพื่อจะปรึกษาเรื่องนี้”“ลูกทราบแล้วขอรับท่านแม่ เรื่องการศึกข้ากับลี่หลินเองก็มีคุยกันบ้างแล้วแต่หากมิได้ร้ายแรงอันใดมากก็จะหมั้นหมายเอาไว้ก่อน เสร็จศึกนี้เมื่อใดค่อยจัดพิธีสมรสขอรับ”“อืม เจ้าเองก็คิดไม่ต่างกับแม่เช่นนั้นก็ตกลงตามนั้น ท่านพี่ท่านมีความคิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ”เฉินฮูหยินหันไปมองหน้าผู้เป็นสามีที่กำลังทำหน้าราวกับคิดไม่ตกในบางเรื่อง เมื่อวานนี้ก่อนที่เขาจะออกมาจากห้องทรงงานของท่านอ๋อง ทรงกำชับกับเขามาเรื่องหนึ่งแม้ว่าจะดูไม่สำคัญแต่เขาเกรงว่าเรื่องเล็กน้อยนี้อาจจะ

“ข้าหาได้สนใจราชโองการนั่นไม่ ข้ากับลี่หลินหมั้นหมายแล้ว ท่านควรจะนำราชโองการนั่นมองหาบุรุษอื่นเถอะ”“อะไรนะ!! ท่านจะบอกว่าท่านหมั้นหมายกับนางแล้วเช่นนั้นหรือ”“ใช่ และข้าก็มิได้ถูกบังคับ เป็นข้าที่บังคับนางแต่งกับข้าเพราะข้ารักนาง องค์หญิงเรื่องหมั้นหมายที่ท่านพูดมานั้นไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าไม่เคยคิดและไม่ได้มีใจชอบท่านแม้แต่นิดเดียว”“เฉินจวินเซียว!!”“รถม้าของตำหนักท่านอ๋องรออยู่ เชิญองค์หญิงเสด็จเถอะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้า!!….”“น้อมส่งองค์หญิงเพคะ”เฉินฮูหยินเดินออก,kขวางซูหลี่จินเอาไว้ ใต้เท้าเฉินยืนมองนางอยู่ด้านหลัง จวินเซียวจับมือลี่หลินเอาไว้แน่นอยู่หลังสุด ซูหลี่จินจำใจถอยเมื่อจวนแม่ทัพจงใจไม่ต้อนรับนาง ระหว่างเดินออกมานางเองก็มองไปโดยรอบและพลันนึกในใจ(ลองดูว่าเจ้าจะขังข้าในตำหนักนั่นได้เช่นไร จวินเซียวข้าไม่มีทางยอมรับการหมั้นหมายนั่น ข้ามาพร้อมกับราชโองการอย่างไรต้องเอาตัวเจ้ากลับแคว้นข่านเล่อกับข้าให้จงได้!!)รถม้าของตำหนักท่านอ๋องเคลื่อนตัวออกไปแล้วพร้อมกับเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกของเฉินฮูหยิน“เฮ้อ…พระโพธิสัตว์เป็นพยาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้ตายเถอะ เกิดมาไม่เคยพบเห็นสตร

ลี่หลินหลับสนิทไปแล้ว จวินเซียวจึงได้คว้าชุดคลุมเดินออกมาจากห้องของนางและดีดนิ้วเพียงสองครั้ง องครักษ์ลับก็ออกมาพบเขาพร้อมกับคำนับ“นางกลับไปนานหรือยัง”“ท่านแม่ทัพ นางพึ่งจะออกไปเมื่อครึ่งเค่อนี้เองขอรับดูเหมือนว่า…. จะได้ยินบางอย่าง”“อืม ส่งคนไปแจ้งองค์ชายรองซูเหว่ยทันที”“ท่านแม่ทัพ ดูเหมือนว่านางจะไม่ยอมแพ้นะขอรับหากครั้งนี้นางใช้ความสัมพันธ์สองแคว้นมาต่อรอง…”“ไม่เป็นไรข้าคุยกับองค์ชายรองแล้วว่าราชโองการนั่นมิได้ระบุว่าผู้ใดจะเป็นผู้อภิเษกดังนั้นข้าไม่จำเป็นต้องเชื่อทั้งหมด และถ้าหากว่าเราช่วยให้ข่านเล่อเอาชนะแคว้นเว่ยได้สำเร็จก็ไม่จำเป็นจะต้องแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ พวกเจ้าสั่งเพิ่มกำลังคนอารักขาจวนแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงปล่อยให้นางเข้ามาได้”“นางปลอมตัวเป็นองครักษ์แปลกปลอมเข้ามา คนของเราจำได้เลยไม่กล้าทำร้ายนางจึงมาแจ้งท่านแม่ทัพเท่านั้นขอรับ”“คิดเอาไว้ไม่ผิด เอาล่ะพวกเจ้ากลับไปประจำที่หากว่ามีสิ่งใดผิดปกติให้รีบรายงานทันที ส่วนเรื่องคนร้ายตามสืบถึงไหนแล้วจับตัวได้หรือไม่”“จับได้แล้วขอรับเป็นสายลับของฝั่งแคว้นเว่ยจริง ๆ พวกมันขี้ขลาดจึงยอมรับสารภาพจนหมดเปลือก”“อย่าพึ่งเชื่อง่