All Chapters of ปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก : Chapter 51 - Chapter 60

ลี่หลินกัดฟันเอาไว้สุดชีวิตเพื่อมิให้ร้องไห้ออกมา น้ำตาของนางเป็นสิ่งที่จะทำให้เขาอ่อนไหว ดังนั้นวันนี้นางจะต้องเข้มแข็งให้สมกับเป็นฮูหยินแม่ทัพพิทักษ์แดนเหนืออย่างจวินเซียว“ท่านแต่งตัวเสร็จแล้ว ข้าจะรีบไปเปลี่ยนชุดเจ้าค่ะจะได้ไปส่งท่านที่หน้าจวนได้”“ได้สิ ข้าจะรอเจ้าอยู่ตรงนี้”“เจ้าค่ะ”ลี่หลินไม่ได้เอ่ยห้ามเขาอีกต่อไปแล้ว หากเป็นเวลาปกตินางจะเปลี่ยนชุดคงไม่ยอมให้เขาอยู่ในห้องเป็นแน่ แต่วันนี้นางกลับถอดชุดคลุมและชุดข้างในออกต่อหน้าเขาโดยไม่สนว่าเขาจะคิดว่านางหน้าไม่อายหรือไม่ แต่นางไม่อยากให้เขาอยู่ห่างกายแม้แต่เสี้ยวเวลาเดียวก่อนที่เขาจะจากไป จวินเซียวเองก็นั่งมองนางอย่างไม่คลาดสายตาเช่นกันจนลี่หลินลงมานั่งที่หน้ากระจกเขาจึงเดินเข้าไปนั่งข้างหลัง“ลี่หลิน ข้าจะหวีผมให้เจ้าดีหรือไม่”“เจ้าค่ะ”นางยื่นหวีไม้กฤษณาไปให้เขา จวินเซียวค่อย ๆ บรรจงหวีผมให้นางพร้อมกับสูดกลิ่นหอมที่เรือนผมของลี่หลินจนสุดลมหายใจ“ผมของเจ้าช่างหอมนัก หอมไม่แพ้กลิ่นกายของเจ้าเลยสักนิด”เขาวางหวีไม้ลงและโอบกอดนางจากด้านหลัง ลี่หลินหันมาซบที่แขนของเขาเพื่อซึมซับความอบอุ่นนี้เอาไว้“ท่านควรจะไปกราบไหว้ท่านลุงและ

ซูหลี่จินล้มลงไปดิ้นกับพื้น ข้อมือขวาของนางถูกเฉินจวินเซียวตัดออกในดาบเดียว เลือดขององค์หญิงต่างแคว้นสาดกระเซ็นไปทั่วเป็นภาพที่น่าขนลุกจนพวกกบฏนึกกลัวขึ้นมาเพราะแม้แต่องค์หญิงยังไม่รอดจากการถูกลงโทษ พวกมันเองคงหาทางรอดไม่ได้เสียแล้ว“เฉินจวินเซียว นี่ท่านกล้า….”"ซูหลี่จินเจ้ารู้กฎของกองทัพดี ลักลอบคบคิดกับกบฏทำร้ายและปล้นเสบียงถือเป็นความผิด วันนี้หากข้าจะฆ่าเจ้าก็ย่อมได้เพียงแค่เรื่องนี้มิใช่เรื่องที่ข้าจะตัดสินโทษตายให้เจ้าได้ องค์ชายรองจากนี้ท่านก็จัดการโทษนางเอาเองส่วนข้าคงต้องดำเนินการตามแผนที่วางเอาไว้ต่อไปองค์ชายรองไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ การที่จวินเซียวไม่ฆ่าน้องสาวของเขาก็นับว่าขอบคุณเขามากพอแล้วและเมื่อหันไปมองซูหลี่จินที่ไม่แม้แต่จะสำนึกเขาจึงเข้าใจและค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นมาสั่งการ“ทหาร!! นำองค์หญิงไปคุมขังเอาไว้ห้ามผู้ใดเข้าออกและ….จับพวกกบฏตัดหัวแล้วแขวนเอาไว้หน้าค่าย!!”""พ่ะย่ะค่ะ""“พี่รอง!! ท่านทำโทษข้างั้นหรือ ท่านต้องหาคนมารักษามิใช่สั่งคุมขังข้า!! หากเสด็จพ่อทราบ…”“ว่าเจ้าคบคิดกบฏแล้วโจมตีกองทัพตัวเอง…. เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าจะพ้นโทษใช้สี่ม้าแยกร่างของข่านเล่อไ

จวินเซียวค่อย ๆ ยกถุงหอมนั้นขึ้นมาสูดดมอีกครั้งก่อนจะมองไปไกล ๆ ยังทิศที่เป็นที่ตั้งของเมืองชิงโจวแม้ในเวลานี้จะมืดมิดไร้แสงสว่างและหนาวเย็น แต่ในหัวใจเขากลับอบอุ่นเพราะมีสิ่งที่ลี่หลินให้เขาเอาไว้“คิดถึงเจ้าเหลือเกินปีศาจน้อยของข้า”“สกุลเจียงทำอะไรผิดต่อพวกท่าน เหตุใดครอบครัวของข้าต้องถูกฆ่า”“ไม่นะลี่หลิน ข้ามิได้ทำเช่นนั้น”“ท่านทำ!! สกุลเฉินของพวกท่านนำภัยมาสู่สกุลเรา หากไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกท่าน พ่อข้า ท่านแม่และคนอื่น ๆ ก็ไม่ต้องมาตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้”“ลี่หลิน ข้า…”“ท่านมีสิทธิ์อันใดมาเกลียดข้า!! เป็นข้าต่างหากที่ต้องเกลียดสกุลเฉินของท่าน ฆาตกร!!”“ไม่… ลี่หลิน!! อย่าเกลียดข้านะ!!”เฉินจวินเซียวสะดุ้งตื่นขึ้นในตอนใกล้รุ่ง เหงื่อท่วมตัวหัวใจของเขาเต้นแรงผิดจังหวะเพราะฝันร้ายนั่น แม้ว่าเขาจะรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วว่าต้นเหตุที่ทำให้สกุลเจียงล่มสลายสาเหตุมาจากเกี่ยวข้องกับสกุลเฉินในการช่วยเหลือกองทัพยามมีโรคระบาดนั่น แต่เขาก็มิอาจรับได้จริง ๆ หากจะต้องพบเจอกับสายตาของเจียงลี่หลินที่เกลียดเขาเหมือนในความฝัน“ลี่หลิน อย่าเกลียดข้าเลยนะ”จวินเซียวเลือกมานั่งแช่น้ำเย็นเพื่อสงบจิตใจ เ

“มาทันเวลาพอดีสินะ”“อะไรกัน…เฉินจวินเซียวเจ้าเล่นสกปรก!!”“ข้าน่ะหรือที่เล่นสกปรก หากท่านไม่ใช้แผนการชั่วนี่ดักซุ่มโจมตีไม่สนธรรมเนียมศึกข้าคงไม่ต้องใช้แผนการนี้หรอก องค์ชายครั้งนี้ท่านแพ้แล้ว”“โจมตี!!”ท่านอ๋องสั่งการกองทัพหลวงที่เหลือสั่งบุกโจมตีทันที อีกฝั่งเป็นกองทัพของสกุลเฉินพลหอกและทวนของกองทัพวิหคดำพุ่งเข้ามาช่วยจวินเซียวเอาไว้ได้ทัน องค์ชายสี่ของแคว้นเว่ยล่าถอยเมื่อกองทัพสกุลเฉินบุกล้อมเข้ามา“จวินเซียว เจ้าปลอดภัยดีหรือไม่”“ท่านพ่อ!!”เฉินลู่ในชุดแม่ทัพของสกุลเฉินควบม้ามารับบุตรชายด้วยตัวเอง ทั้งสองค่อย ๆ ถอยออกมา องค์ชายสี่ที่โกรธแค้นจึงหันไปคว้าธนูของรองแม่ทัพและน้าวสายสุดแรงและพุ่งเป้าไปที่เฉินจวินเซียว“จวินเซียวระวัง!!”เฉินลู่ บิดาของเขาตะโกนบอกบุตรชายแต่ไม่ทันเกาทัณฑ์ที่พุ่งมาด้วยความเร็วและแม่นยำราวจับวาง ลูกธนูนั้นปักไปที่ไหล่ขวาของเฉินจวินเซียวทันที""ท่านแม่ทัพ""กุนซือ จางลี่ จางเต๋อตะโกนออกมาพร้อมกัน เมื่อแม่ทัพเฉินถูกลูกธนูของกองทัพข้าศึกยิ่งเข้าไปที่ไหล่ ข้าศึกที่เหลือจึงฮึกเหิมขึ้นและหันกลับมาสู้ใหม่อีกครั้ง จางเต๋อและจางลี่หันกลับไปฟาดฟันศัตรูด้วยความโกรธ

“คือว่า เรื่องของสกุลเจียง…. เมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้น เจ้า…”“เจ้าคะ??”“สาเหตุที่แคว้นเว่ยที่ลักลอบเข้ามาขโมยตำรับยาของสกุลเจียงนั่นก็เพราะ…. สกุลเจียงสามารถช่วยเหลือกองทัพของสกุลเฉินเอาไว้ได้ ดังนั้นจึงบุกสกุลเจียงเพื่อข่มขู่เอาตำรับยาไปรักษาฮ่องเต้ของแคว้นเว่ยแต่ว่า….”“พ่อข้ามิได้ให้ไปและพวกมันก็ทำทุกวิถีทาง ทั้งยื่นข้อเสนอและเงินจำนวนมากแต่เพราะคำมั่นสัญญาที่มีกับสกุลเฉินและความจงรักภักดีกับฝ่าบาทจึงไม่ยอมมอบให้ ดังนั้นสกุลเจียงของข้าจึงถูกโจมตีเพื่อแย่งตำรับยานั้น”“เจ้ารู้ทั้งหมดเลยงั้นหรือ”ลี่หลินหันมายิ้มให้จวินเซียว และนี่คงเป็นสิ่งที่จวินเซียวทราบมาก่อนแล้วและคิดว่านางคงจะไม่ทราบเพราะในครั้งนั้นนางยังเด็กมาก เขาจึงพยายามไม่เข้าใกล้นางและหาเรื่องนางเพื่อจะให้ตัวเองไม่รู้สึกผิดกับลี่หลินเพราะเขายอมรับไม่ได้ว่าสกุลเจียงต้องถูกฆ่าเพราะสกุลเฉินเป็นต้นเหตุนั่นเอง แต่ที่จริงตั้งแต่เริ่มจนจบเจียงลี่หลินรับรู้มาโดยตลอด“รู้เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ไม่เคยปิดบังเรื่องนี้กับข้าด้วยที่สกุลเจียงทุกคนมีวิชาแพทย์ติดตัวตั้งแต่เด็ก ทุกคนรู้ว่าชีวิตของหมอล้วนแขวนอยู่บนเส้นด้ายเสมอ บางครั้งการช่วย