All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD : Chapter 31 - Chapter 40

ประมาณ 30 นาทีผ่านไป คุณไฟก็มาถึง ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อแอลลี่กำลังนั่งตัวเกร็ง เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาใครเลย“มึงเรียกกูมาทำไม ?” คุณไฟเอ่ยถามพี่ชาย“ผู้หญิงคนนั้นพ่อเธอเอามาฝากไว้ขัดดอก” คุณเพลิงบอก“แล้วเกี่ยวอะไรกับกู มึงก็รับไป” คุณเพลิงไม่ตอบแต่ใช้สายตามองมาที่ฉัน คุณไฟจึงถามอีก “จะให้กูแทนว่างั้น ?”“อืม”คุณไฟเดินไปหาแอลลี่ที่นั่งตัวแข็งทื่อก่อนจะจับปลายคางของเธอให้เงยขึ้นแล้วใช้สายตามองอย่างดุดัน“สวยดีแต่กูไม่ชอบ”“ให้เธออยู่กับเอยก็ได้นะคะ…” ฉันรีบเสนอขึ้นแต่ถูกคุณเพลิงจ้องเขม็งก่อนจะตวาดบอก“เงียบ!!”ฉันรีบปิดปากเงียบทันที ก็ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลยนี่ ฉันตกใจนะ“เดี๋ยวนี้มึงแปลกไปมากนะไอ้เฮียรู้ตัวไหม ?”“กูรู้ตัวดี”“มึงก็รู้ว่าตอนนี้พวกนั้นมันจับตามองอยู่ อย่าทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย”“…” พอคุณไฟพูดคำนั้นคุณเพลิงก็เงียบ เขาหันมามองฉันครู่หนึ่งแล้วขบกรามแน่น ทำให้ฉันไม่เข้าใจว่าสองพี่น้องเขาคุยเรื่องอะไรกันแล้วทำไมต้องมองมาหาฉันด้วย“ไปคุยกับกูข้างนอก” คุณไฟพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง ไม่นานคุณเพลิงก็เดินตามไป ภายในห้องตอนนี้จึงเหลือแค่ฉันกับแอลล

พอถูกฉันชวนให้นอนด้วยกันคุณเพลิงก็ขมวดคิ้วเข้มจ้องหน้าฉันเหมือนสิ่งที่พูดไปมันแปลกประหลาดเอามาก ๆ“เธอกำลังชวนฉันนอนค้างที่ห้อง ?”“ใช่ค่ะ ^_^”“เพราะอะไร ?”“เอยไม่อยากถูกเมินเหมือนวันนี้ ทำไมถึงเงียบไปล่ะคะ ทำไมอ่านข้อความแล้วไม่ยอมตอบกลับมา”“เธอเป็นคนขอพัก”“แต่เอยพิมพ์ไปบอกแล้วนี่คะว่าจะไม่พักแล้ว คุณเพลิงก็อ่านข้อความที่เอยส่งไป”คุณเพลิงแกะมือฉันออกจากต้นคอ เหมือนเขายังไม่พอใจอยู่ ร่างหนาเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ฉันจึงรีบเดินตามมานั่งลงบนตักแกร่งด้วยท่าทางออดอ้อน“ดื่มไหมคะ” ในห้องจะมีไวน์เตรียมไว้อยู่แล้ว“ฉันดื่มเยอะแล้ว ถ้าดื่มอีกคงขับรถกลับไม่ได้”“ก็นอนกับเอยสิคะ คืนนี้เอยอยากนอนกับคุณเพลิงจริง ๆ นะ”ฉันเปลี่ยนท่านั่ง จากนั่นหันข้างเป็นนั่งค่อมบนตักแกร่งไปเลย สองมือยกขึ้นมาคล้องคอเขาอีกครั้งก่อนจะโน้มใบหน้าลงใกล้ ๆ แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากจะแตะกันคุณเพลิงก็เบือนหน้าหนีเขาเป็นอะไร! นี่ฉันพยายามอ้อนขนาดนี้แล้วนะ รู้บ้างไหมว่าฉันต้องสลัดความกลัว ความอาย กว่าจะกล้าทำแบบนี้ ไหนเคยพูดว่าอยากให้เอาใจไง พอทำจริง ๆ กลับเมินกันแบบนี้น่ะเหรอ“… บอกได้ไหมคะว่าเอยทำอะไรให้คุณเพลิงโกรธ”

ฉันวิ่งเข้ามาในครัวแล้วนั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่ หัวใจดวงน้อยที่มันเคยนิ่งสงบ ตอนนี้มันเอาแต่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันจะควบคุมความรู้สึกเหล่านี้ของตัวเองยังไงดีกริ้ง~ ในขณะที่นั่งกุมหัวใจของตัวเองอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือของฉันมันสั่นเทาเพราะคิดว่าคุณเพลิงโทรมา ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น เหมือนว่าฉันเข้าข้างตัวเองมากเกินไปเพราะคนที่โทรมาคือมีน“ฮะ ฮาโหลแก”“เอยนี่แกไปเอาจานถึงไหนเนี่ย งานใกล้จะเริ่มแล้วนะ”“อื้อ ๆ ฉันกำลังไป พอดีแวะมาเข้าห้องน้ำน่ะ”“เร็ว ๆ เลย คุณเพลิงยืนหน้ายักษ์อยู่เนี่ย งานใกล้จะเริ่มแต่เรายังจัดเตรียมของไม่เสร็จ” พอได้ยินชื่อนั้นก็ทำให้ขนทั้งตัวลุกซู่ฉันกดวางสายจากนั้นก็รีบหยิบจานออกไป ด้วยความที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แล้วจานมันเยอะทำให้ฉันต้องเดินช้า ๆ เพราะกลัวมันจะตกแตก ชะเอมว่าจะมาช่วยจนป่านนี้ยังไม่เห็นเลยฉันเดินออกจากครัวตรงมาที่งานตัดเลี้ยงอย่างทุลักทุเล พนักงานเดินไปมาแต่ก็ไม่มีใครช่วยฉันสักคน แต่ฉันก็ไม่ได้ออกปากให้ใครช่วยหรอก“ชักช้า รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว” เสียงอำมหิตเอ่ยตำหนิฉันเมื่อเดินมาถึง เป็นเสียงของคุณเพลิงที่กำลังยืนกอดอกรออยู่“…

“ถ้าอยากจะอวดเก่งนักก็ดี!!” คุณเพลิงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยกมือกอดอกจ้องหน้าฉัน“หลังจากงานจบเธอต้องอยู่ล้างจาน และห้ามใช้เครื่องล้างเพราะฉันคิดว่ามันไม่สะอาดเท่าล้างมือ”“ละ ล้างจานงั้นเหรอคะ แต่มือเอย…”“ถ้าไม่ทำเงินเดือนนี้ของเธอจะถูกหักทั้งหมด”ฉันกัดริมฝีปากแน่น ไม่ใช่ว่าอยากจะเกี่ยงงานหรอกนะ แต่เพราะว่าจานทั้งโรงแรมมันเยอะมาก จะให้ฉันใช้มือล้างได้ยังไงมือก็เจ็บขนาดนี้ กว่าจะเสร็จคงไม่เป็นวันพรุ่งนี้เลยเหรอ“… ค่ะ งานจบแล้วเอยจะรีบล้างจานให้เสร็จ” ถึงจะคัดค้านในใจแต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับชะตากรรม คงไม่มีใครอยากถูกตัดเงินเดือนจนไม่เหลือสักบาทหรอกใช่ไหมล่ะคุณเพลิงเดินออกไปจากห้อง ให้หลังจากที่เขาไปแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ มันอยากจะร้องไห้ที่ถูกกดขี่แบบไม่มีทางสู้เขาได้แบบนี้จบงานเลี้ยง… ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ฉันกำลังมองจานที่ถูกวางเอาไว้ในครัว“คุณเพลิงนะคุณเพลิง ทำโทษแกได้เลือดเย็นมาก” ชะเอมยืนบ่นอยู่ข้าง ๆ ฉัน“นั่นสิ ก็เห็นอยู่ว่าเอยมันเป็นแผลที่มือ ทำไมถึงให้ล้างจาน” มีนถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เดี๋ยวฉันกับชะเอมจะช่วยแกเอง โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเรา”“ขอบคุณแกสองคนม

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้วหรือยัง แต่ตอนนี้มันรู้สึกเย็นไปทั้วตัว เย็นจนหนาวสั่น“ห… หนาวจัง”“คุณเอิงเอยฟื้นแล้วครับนาย”เสียงของใครก็ไม่รู้พูดขึ้นมา ฉันค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นถึงได้รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ฉันยังไม่ตายภาพสุดท้ายที่จำได้คือตัวของฉันจมดิ่งลงสู่ก้นสระน้ำ จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย แต่ตอนนี้ฉันอยู่ภายในห้อง กำลังนอนอยู่บนเตียงเสียงฝีเท้ากำลังเดินมาใกล้ ๆ ก่อนที่เตียงจะยวบยาบ ฉันจึงหันมามอง และเห็นว่าคนที่เดินมานั่งลงบนเตียงคือคุณเพลิง คนที่เกือบจะฆ่าฉัน“อึก~ เอยบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็น ๆ ทำไมถึงดึงลงไปแบบนั้นคะ เอยกลัว อึก~” ฉันต่อว่าเขาทั้งน้ำตา มันทั้งโกรธทั้งเสียใจที่เขาทำแบบนั้นคุณเพลิงหันหน้าไปสั่งลูกน้อง “ออกไปให้หมด”พอลูกน้องของเขาออกไปแล้วเขาก็ยกมือขึ้นมาทาบบนหน้าผากของฉันแล้วพูด “เธอมีไข้”ฉันรีบปัดมือหนาออกจากหนาผาก “เอยจะกลับห้อง”“สภาพแบบนี้จะกลับไหวหรือไง อยู่ที่นี่จนกว่าไข้จะลด นี่คือคำสั่งของฉัน”“สั่งเอยในฐานะอะไรเหรอคะ ฐานะที่เอยเคยเป็นผู้หญิงของคุณเพลิง หรือฐานะเจ้านายกับลูกน้อง”“…” คนที่ถูกถามเงียบไป ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น“ที่ทำแบบนั้นคุณเพลิงคิดว