บททั้งหมดของ (ของหวง) มาเฟีย BAD : บทที่ 41 - บทที่ 50

ริมฝีปากเริ่มชาหนึบเมื่อถูกจูบเป็นเวลานาน คุณเพลิงสอดลิ้นเข้ามาตวัดลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นของฉัน พยายามจะไม่เปิดปากรับแต่ก็ไม่สามารถต้านทานได้“อื้อ~”ริมฝีปากหนาถอนจูบออกพร้อมกับสายตาที่จ้องมองอย่างอ้อยอิ่ง“เอยเวียนหัว” ฉันบอกเสียงแหบพร่าก่อนจะใช้มือดันแผงอกแกร่งไว้ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิดคุณเพลิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไป คิดว่าจะหยุดแค่นี้แต่เปล่าเลยเขาแค่ลุกขึ้นไปถอดเสื้อผ้า เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าก็คลานเข่าขึ้นมาบนเตียงค่อมร่างฉันไว้แบบเดิม ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของฉันเบา ๆ“คุณคืนอิสระให้เอยแล้วจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ” ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่เปล่าประโยชน์ คุณเพลิงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากมองดูนิ่ง ๆ“ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องการเธอ”“แต่เอย…” ยังพูดไม่จบใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาใกล้ ๆ นิ้วชี้แตะลงมาบนริมฝีปากของฉันเพื่อบอกว่าห้ามพูด “อย่าปฏิเสธฉัน”“มันไม่ควรเกิดขึ้นอีก อื้อ~” เป็นอีกครั้งที่ฉันถูกคุณเพลิงจูบ เขาค่อย ๆ จูบอย่างนุ่มนวลจนเริ่มเคลิ้มริมฝีปากหนาถอนจูบออกก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอ “ฉันจะดูดความร้อนออกให้”จบคำพูดนั้นริมฝีปากหนาก็กดจูบลงมาบนซอกคอหลายต่อหลายจุด แค่

คุณเพลิงขมวดคิ้วก่อนจะเดินมาที่เตียงแล้วถามเสียงเย็น “อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเป็นผู้หญิง ?”“คิดเป็นอื่นได้เหรอคะ” มันเกิดความน้อยใจที่เขาหาผู้หญิงคนอื่นมา ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เลยก็ตามใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้ ๆ ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบลงมาบนใบหน้าของฉันก่อนที่คุณเพลิงจะถาม “หึงฉัน ?”ฉันสตันไปครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าอาการของตัวเองจะออกมากขนาดนี้ “ป… เปล่าค่ะ”“ถ้าไม่หึงแล้วจะอยากรู้ไปทำไม”“เอย เอยไม่อยากรู้แล้วค่ะ” ฉันเอนตัวหนีเล็กน้อยเพราะตอนนี้ใบหน้าของเรามันใกล้กันแค่คืบส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ“ฉันจะออกไปข้างนอกเย็น ๆ คงจะกลับ”“ไปไหนเหรอคะ คุณเพลิงบอกว่าวันนี้ไม่ได้ไปไหน…” ฉันหยุดพูดแล้วเม้มปากแน่นเมื่อเผลอตัวถามจุ้นจ้านคนที่ถูกถามไม่ตอบอะไร คุณเพลิงเดินออกไปจากห้องทิ้งฉันไว้กับความคิดฟุ้งซ่านผ่านไปนานนับชั่วโมง ถึงแม้จะปวดหัวแค่ไหนฉันก็ไม่สามารถข่มตานอนลงได้เพราะสมองมันเอาแต่คิด คิดว่าคุณเพลิงออกไปไหน เขาไปหาของเล่นชิ้นใหม่หรือเปล่าฉันพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเองคิดถึงคำที่คุณเพลิงเคยพูดไว้ให้มาก ๆ ตอนนี้ฉันมีอิสระและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว เขาจะมีผ

หน้าฉันมันแดงเถือกเพราะว่าอายที่เข้าใจผิดแถมยังแสดงท่าทีหึงหวงออกไปให้คุณเพลิงเห็นมากขนาดนั้น“ฉันคงไม่บ้ากามถึงขั้นมีอะไรกับม้า” คุณเพลิงกระตุกยิ้มมุมปากแล้วขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ “แต่ถ้ากับเธอ…”“ห… ห้องน้ำอยู่ตรงไหนคะเอยอยากไปเข้าห้องน้ำ” ฉันรีบพูดขัดขึ้น อายเป็นบ้าเลยตอนนี้“ตรงนั้น เดี๋ยวฉันพาไป”“ไม่เป็นไรค่ะเอยไปเองได้” ฉันรีบเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุดคุณเพลิงต้องรู้แน่ ๆ ว่าฉันคิดอะไร ใครบ้างจะไม่คิดเขาเล่นพูดแบบนั้นใครจะไม่คิดว่าเป็นผู้หญิง ในหัวของฉันคิดได้แค่นี้จริง ๆห้องน้ำอยู่ไม่ไกลมาก ที่นี่มีบ้านพักต่างอากาศตั้งอยู่ บ้านไม้สวยมาก ๆ แล้วก็มีคนงานไม่กี่คนหลังจากมาหลบความอับอายในห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมงฉันก็ทำใจแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ พอมองไปที่เดิมที่เดินมาก็ไม่เห็นคุณเพลิงอยู่แล้ว แต่เห็นคนกำลังขี่ม้าอยู่ พอเดินเข้ามาใกล้ ๆ ถึงได้รู้ว่านั่นคือคุณเพลิงฉันมองภาพที่คุณเพลิงกำลังขี่ม้าอย่างหลงไหล เขาดูมีเสน่ห์มาก ๆ จนไม่อาจละสายตาได้ พอคุณเพลิงขี่ม้าอ้อมมาใกล้ ๆ ฉันก็รีบเบนสายตามองทางอื่น“อยากลองขี่ดูไหม ?” คุณเพลิงขี่ม้ามาหยุดตรงหน้าฉันแล้วถาม“เอยขี่ม้าไม่เป็นค่ะ” ฉ

คุณไฟขมวดคิ้วมองพี่ชายก่อนจะเดินมาหาฉันที่ยืนเหวออยู่“ไปยั่วโมโหอะไรมันเข้าล่ะ”“เอยยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ฉันรีบปฏิเสธ“รู้ไหมว่าเธอไม่ควรยุ่งกับมัน ?”“เอยรู้ว่ามันไม่ควร แล้วจะให้หนียังไงคะในเมื่อคุณเพลิงเป็นคนบังคับให้อยู่”พอฉันพูดแบบนั้นคุณไฟก็เงียบไป ฉันจึงเดินหนีมานั่งข้าง ๆ แอลลี่แทน“เป็นไงบ้าง” ฉันถามแอลลี่อย่างเป็นมิตร เธอหันมาแล้วยิ้มเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นไม่สามารถปกปิดความเศร้าจากแววตาได้“ก็ดีค่ะ” เธอตอบกลับมาอย่างนอบน้อม“คุณไฟเขา… เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีกับเธอใช่ไหม” ฉันถือวิสาสะถามไปแบบนั้นเพราะเห็นท่าทางของเธอแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้“เขาไม่ได้ทำอะไร…”“ดีแล้วแหละ ^_^”ฉันชวนแอลลี่คุยต่อในเรื่องอื่น ๆ เพื่อให้เธอคลายความเป็นกังวล เธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยพอสมควร เหมือนเป็นลูกผู้ดีอย่างไงอย่างนั้นคุณเพลิงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่มองฉันเป็นระยะ ๆ ก่อนที่เขาจะทิ้งมวนบุหรี่ลงแล้วเดินไปหาคุณไฟ“เอยกับคุณเพลิงคบกันนานแล้วเหรอ” แอลลี่ถามทำเอาฉันสะอึกไปคู่หนึ่ง ก่อนจะรีบปฏิเสธ “เอยกับคุณเพลิงไม่ได้เป็นอะไรกัน ห้ามพูดแบบนั้นให้เขาได้ยินนะเดี๋ยวจะถูกดุเอา”“เหรอ คิดว่าคบกันซะอี

ขนทั้งตัวมันลุกซู่เมื่อคุณเพลิงใช้สายตาอำมหิตคู่นั้นจ้องมอง“… อย่ามองเอยแบบนั้นสิคะ”“มันโทรมาหาเธอได้ยังไง ?” เขากดเสียงต่ำถามด้วยท่าทางที่น่ากลัว“ม… มีนเป็นคนให้เบอร์เอยไป เอยไม่ได้เป็นคนเอาให้ด้วยตัวเองนะคะ” อุตส่าห์โกรธที่ถูกขังจนไม่ได้กินข้าวแต่ดันมาเจอสถานการณ์แบบนี้“เพื่อนเธอนี่ส่อรู้จริง ๆ เลยนะ คงต้องสั่งสอนให้เข็ด”“คุณเพลิงจะทำอะไรเพื่อนเอยคะ”“สั่งสอนให้รู้ว่าไม่ควรมายุ่ง”“แต่เพื่อนเอยไม่รู้เรื่องอะไรจะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ถ้าจะทำก็มาทำเอยสิ” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองคุณเพลิงด้วยสายตาที่ท้าทายคุณเพลิงกำโทรศัพท์ในมือแน่นเขาวางมันกระแทกลงบนโต๊ะแรง ๆ จนฉันตกใจสะดุ้ง รีบมองดูว่าหน้าจอแตกหรือเปล่า พอเห็นสภาพที่ปกติก็ค่อยโล่งอกหน่อย“ฉันเคยเตือนอะไรไว้หวังว่าเธอจะจำได้”“ค่ะ”สิ้นสุดคำตอบคุณเพลิงก็เดินออกไปจากตรงนี้ ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ โล่งอกที่ไม่มีอะไรที่รุนแรงเกิดขึ้น แต่ยังไงก็ต้องเตือนให้มีนระวังตัวไว้บ้างหลังจากกินอาหารเสร็จฉันก็เดินกลับมาที่ห้องเห็นคุณเพลิงกำลังนอนเล่นมือถืออยู่ พอเห็นเขาอยู่ในห้องนี้ฉันก็เลยถอยเพื่อจะไปนอนที่ห้องอื่น แต่ถอยได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกเส