All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD : Chapter 21 - Chapter 30

“แหม คุณเพลิงเนี่ยเป็นกันเองกับลูกน้องจังเลยนะคะ” มีนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ท่าทางเธอดูจะปลื้มคุณเพลิงเอามาก ๆ “เปิดประตูสิยัยเอย”“อ… อื้อ ๆ” ฉันหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกนแล้วเปิดประตู คุณเพลิงเดินเข้าห้องไปก่อน พอฉันจะเดินไปยัยมีนกับยัยเอมก็ดึงเอาไว้อีก“ทำยังไงฉันจะได้ไปทำงานที่เดียวกับแก ฉันอยากเจอคุณเพลิงทุกวันอยากอยู่ใกล้ชิดกับเขา” มีนถาม“…” ฉันไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไงเหมือนกัน มันรู้สึกละอายใจยังไงก็ไม่รู้“คุณเพลิงคิดอะไรกับแกหรือเปล่าเอย ปกติเจ้านายระดับนั้นจะยอมมากินข้าวที่ห้องลูกน้องระดับล่างอย่างเราเหรอ แถมยังเป็นแค่นักศึกษาแลกเปลี่ยนไม่ใช่ลูกผู้ดีอะไร”“ไม่หรอกเอม เขาก็แค่อยากมาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น” ฉันตอบไปตามที่คิด เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวฉัน คนนอกมองอาจจะคิดไปแบบที่ชะเอมว่า แต่ความจริงแล้วมันไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องบนเตียง“แกน่ะคิดอะไรบ้าไปกันใหญ่แล้วชะเอม” มีนรีบขัดก่อนจะปล่อยแขนฉันแล้วเดินแทรกตัวเข้าไปในห้อง“ยัยมีนนี่ออกนอกหน้าซะจริง ๆ” ชะเอมส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นชะเอมกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษฉันกับชะเอมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน เอมนางตื่นเต้นที่ได้เห็นห้อง

ฉันมองหน้าคุณเพลิงเขาแสนจะเย็นชา ขนาดผู้หญิงร้องไห้อยู่ตรงหน้ายังไม่แสดงความเห็นใจเลยสักนิด“เอาโทรศัพท์ของเอยมานะคะ อึก~” ฉันเอื้อมมือไปแย่งแต่คุณเพลิงชักมือหนี“โทรศัพท์ของเธออยู่ที่ห้อง เครื่องนี้ไม่ใช่”“เอาของเอยมานะ อึก~” ฉันพยายามแย่งโทรศัพท์ของตัวเองมาแต่ก็เปล่าประโยชน์ ยังไงคุณเพลิงก็ไม่ยอมคืนให้“ฉันจะเอาไปทิ้ง”“คุณเพลิง อึก~”“หยุดร้องไห้ฉันไม่ชอบ”“มันห้ามกันได้เหรอคะ อึก~” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม รู้ว่าตัวเองทำตัวน่ารำคาญ แต่นั่นมันเป็นของ ๆ ฉัน จะไม่ให้เสียใจที่ถูกเขาทำพังเลยหรือไง“ถ้าอยากได้วันหยุดก็เลือกมาว่าจะหยุดวันไหนบ้าง ฉันให้เธอแค่อาทิตย์ละสองวัน”“อึก~”“แต่ถ้ายังไม่หยุดร้องไห้ ฉันอาจจะรำคาญจนเปลี่ยนใจไม่ให้เธอมีวันหยุด…”“เอย อึก~ หยุดร้องแล้วค่ะ”ถึงจะเสียดายโทรศัพท์แต่ก็อยากมีวันหยุด ถึงจะเจ็บใจที่ถูกกระทำแบบนี้แต่ฉันก็ต้องยอมผู้ชายตรงหน้าทุกครั้ง ตอนนี้เหมือนว่าเขากลับเป็นเจ้าของชีวิตของฉันไปแล้วแกร็ก! เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา ฉันที่กำลังพยายามจะหยุดร้องรีบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มทันที“มึงแปลกไปนะไอ้เฮีย” น้ำเสียงที่เอ่ยท้วงขึ้นมาอย่างสนิทสนมคือเสียงของคุณไ

“พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวฉันให้ลูกน้องซื้อยาคุมฉุกเฉินให้” คุณเพลิงบอกก่อนจะดึงถุงยางอนามัยออกจากแก่นกายอย่างหัวเสียมันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลออกมาจากตรงนั้นเยอะมาก ๆ“อ… เอยจะไม่ท้องใช่ไหมคะ เอยไม่อยากท้อง” ฉันบอกเสียงสั่นเพราะความกลัว คุณเพลิงไม่ตอบอะไรแต่ดูจากสีหน้าเขาก็เครียดเหมือนกัน“รีบไปล้างซะ” ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างลืมอายว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า พอเข้ามาในห้องน้ำก็นั่งยอง ๆ แล้วเบ่งให้น้ำกามที่อยู่ในช่องแคบไหลออกมา มือมันสั่นเทาไปหมดเวลาล้าง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันกลัวมากจริง ๆหลังจากล้างน้ำกามเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นคุณเพลิงกำลังแต่งตัวอยู่จึงรีบกระโดดขึ้นเตียงแล้วดึงผ้าหุ่มมาคลุมตัว“พรุ่งนี้ฉันให้เธอพัก ไม่ต้องไปหาฉัน”“… ค่ะ”แต่งตัวเสร็จแล้วคุณเพลิงก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็นอนแทบไม่หลับเพราะกังวล ขนาดป้องกันแล้วแท้ ๆ หากเกิดว่าฉันต้องอยู่กับคุณเพลิงแบบนี้ไปเรื่อย ๆ คงต้องกินยาคุมเป็นแผงหรือฉีดยาคุมไปเลยจะได้ป้องกันเป็นแบบนี้มันน่ากลัวจริง ๆ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเกิดเหตุการแบบนี้อีก#มหาวิทยาลัยแทบไม่ได้นอนทั้งคืนแต่ฉ

“ถ้าเธอขัดคำสั่งฉันจะลงโทษยังไงดี ?”“…” ฉันไม่กล้าแม้แต่จะพูดโต้ตอบ“ปกติฉันไม่ชอบแสดงความเป็นเจ้าของถ้าสิ่งของชิ้นนั้นไม่มีค่า แต่ถ้าของชิ้นไหนที่ฉันหวงแหนฉันไม่ชอบแบ่งให้ใคร”“…”“ฉันถูกใจเธอ” ใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้ ๆ ก่อนที่ปลายจมูกโด่งจะแตะสัมผัสบริเวณพวงแก้มของฉันหัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร มันปกติที่หัวใจจะเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้เขา แต่ครั้งนี้ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามีอะไรมากกว่านั้นกริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นความตกใจทำให้ฉันรีบผลักตัวออกจากคุณเพลิงแล้วกดรับสายมีนที่โทรมา(เอยแกอยู่ไหน)“ฉ… ฉันอยู่บนรถกับคุณเพลิงน่ะ เขามีงานด่วนขอโทษที่ไม่ได้บอกแกนะ มันกะทันหันจริง ๆ”(รู้งี้ฉันไปกับแกด้วยก็ดี เซ็งเลยเนี่ย)“ฝากขอโทษจัสมินกับจัสตินด้วยนะมีน”(พอแกไม่อยู่จัสตินหงอยไปเลย ซึมเลยตอนนี้)หมับ! โทรศัพท์ในมือของฉันถูกแย่งไปทั้งที่ยังคุยกับเพื่อนไม่จบ แต่เหมือนคุณเพลิงจะได้ยินสิ่งที่มีนพูดเขาถึงได้จ้องฉันเขม็งแบบนี้“ฉันเชื่อเธอได้แค่ไหน ?”“คุณเพลิงหวงเอยเพราะอะไรเหรอคะ ทำไมถึงสั่งห้ามไม่ให้เอยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหน” ฉันตัดสินใจสะบัดความกลัวทิ้งแล้วถามออกไปตรง ๆ

ฉันไม่คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเรื่องนี้ ไม่สามารถบอกได้ว่าควรหรือไม่ควรเพราะทุกอย่างมันต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณเพลิง“ถ้าคุณเพลิงอยากจะรับเธอไว้ เอยก็ไม่ห้ามค่ะ”“ไม่ห้าม ?”“…. ค่ะ”“แปลว่าเธออยากให้ฉันรับผู้หญิงคนนั้น”“การฆ่าคนมันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำนี่คะ”คุณเพลิงพ่นลมหายใจออกมากระทบกับใบหน้าของฉัน เขาพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะพูด “ได้ ถ้าเธอต้องการแบบนั้น” พูดกับฉันแล้วคุณเพลิงก็เดินไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วคว้าตัวเธอให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะพูดกับผู้ชายที่เป็นพ่อของเธอ“ครั้งนี้กูจะไว้ชีวิตมึง”“ขอบคุณมากครับ ผมจะรีบหาเงินมาใช้คืนให้เร็วที่สุด” เขารีบก้มศีรษะขอบคุณที่คุณเพลิงไว้ชีวิต แล้วพูดกับลูกสาว “พ่อจะรีบหาเงินมาไถ่ตัวลูก ทำตัวดี ๆ กับคุณเพลิงนะรู้ไหม”“ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบเสียงเศร้า ดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้เต็มใจแต่เพราะไม่มีทางเลือกผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อรีบวิ่งออกไปจากห้องเหมือนไม่ได้สนใจลูกสาวตัวเองเลยสักนิด หากว่าฉันมีพ่อแบบนี้ก็คงจะผิดหวังไม่น้อย แววตาของเธอที่มองดูพ่อของตัวเองเดินจากไปช่างสิ้นหวังและน่าสงสารจริง ๆ“ชื่ออะไร ?” คุณเพลิงถามผู้หญิงตรงหน้า เธอค่อย ๆ เงย