All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD : Chapter 11 - Chapter 20

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาแล้วกดโทรไปหายาย แต่คนที่รับสายคือโอมน้องชายของฉัน(ฮัลโหลพี่เอย)“ยายล่ะโอม พี่ขอคุยกับยายหน่อย”(ยายกำลังจ่ายค่าเทอมให้ผมอยู่ พี่เอยมีอะไรหรือเปล่า)“บอกยายว่าอย่าเพิ่งจ่ายเงินนะ” ฉันรีบค้านขึ้นทันที(ยายจ่ายไปแล้วพี่เอยมีอะไรหรือเปล่า ถ้าผมไม่รีบจ่ายอาจจะโดนไล่ออกเพราะค้างคาเทอมมาหลายเดือนแล้ว)“ยายบอกหรือเปล่าว่าได้เงินมาจากไหน”(ทำไมพี่เอยถามเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ล่ะครับ ยายบอกว่าเงินก้อนนี้เจ้านายพี่เอยฝากคนเอามาให้ เป็นเงินล่วงหน้าที่หัวหน้างานจ่ายให้ก่อน)ฉันค่อย ๆ เอาโทรศัพท์ลงจากหูแล้วกดตัดสายมันเหมือนโลกใบนี้กำลังแคบลงเรื่อย ๆ ฉันไม่โทษที่ยายเอาเงินไปใช้ เพราะยายคิดว่าเป็นเงินจากการทำงานของฉัน ครั้งล่าสุดที่คุยโทรศัพท์ด้วยกันฉันเป็นคนบอกยายเองว่าได้งานแล้วและเจ้านายใจดีมาก ๆอีกอย่างค่าเทอมของโอมฉันก็ผลัดมาหลายเดือนเพราะยังหาเงินไปจ่ายไม่ได้ ยายคงกลัวว่าทางโรงเรียนจะไล่โอมออกจึงรีบนำเงินไปจ่าย“โทรหายายแล้วเธอสบายใจขึ้นหรือยัง ?” คุณเพลิงที่เงียบฟังฉันคุยโทรศัพท์เอ่ยถามขึ้นมา สายตาที่ร้ายกาจคู่นั้นจับจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา“…” เข

ในตอนนี้ฉันกำลังนอนขดอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมตั้งแต่ช่วงคอลงไป ส่วนคุณเพลิงเขากำลังใส่เสื้อผ้าอยู่“ไม่คิดจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าหรือเธออยากต่ออีกรอบ ?” เขาหันมาถามฉันเสียงเย็นพร้อมกับเดินมานั่งลงบนเตียงขณะที่กำลังสวมใส่แค่กางเกงพอคุณเพลิงมานั่งข้าง ๆ ฉันที่กำลังนอนอยู่ก็รีบขยับหนี แต่ทว่ากลับถูกฝ่ามือใหญ่กระชากแขนเอาไว้แล้วบีบแน่น“โอ้ย~ คุณเพลิง เอยเจ็บ”“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าทำเหมือนรังเกียจฉัน”“…” เขามันใจร้าย ใจร้ายที่สุด ทำกับคนที่ไม่เต็มใจแบบนี้ได้ยังไง“เอาเลขบัญชีของเธอมาฉันจะโอนเงินให้”“ม… มันจะไม่มีครั้งต่อไปใช่ไหมคะ”“แน่นอนมันต้องมีครั้งต่อไป” คำตอบที่ได้รับมันสวนทางกับสิ่งที่ฉันอยากได้ยินคุณเพลิงปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระก่อนจะลุกขึ้นไปแต่งตัวต่อ“ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าซะ ก่อนที่ฉันจะทำอะไร ๆ ต่อถ้าเธอยังไม่ยอมลุกขึ้นไป”“อ… เอยรอคุณเพลิงแต่งตัวเสร็จก่อนดีกว่าค่ะ”“จะอายทำไมร่างกายเธอฉันเห็นหมดแล้ว”ฉันเม้มปากแน่น ไม่ว่าจะเห็นยังไงเขาก็ไม่ควรเอามาพูด ฉันมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรือไงกัน“เอยขอไม่รับเงินแล้วก็ขอให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้ ส่วนเงินที่ยายเอาไปใช้เอยจะทำงานแล้ว

วันต่อมา#มหาวิทยาลัยฉันกับเพื่อนต่างตื่นเต้นกับการเปิดเทอมวันแรกเราสามคนทำตัวไม่ค่อยถูกเพราะที่นี่ไม่ใช่ประเทศไทยด้วยจึงทำให้รู้สึกเกร็ง ๆ แต่เพื่อน ๆ ที่คณะก็เอ็นจอยดี ทุกคนเป็นกันเองมาก ๆ เลยทำให้ฉันกับเพื่อนคลายความเป็นกังวลไปได้บ้างพอคนอื่น ๆ รู้ว่าเราเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนต่างก็อยากเข้ามาคุยด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่มีใครอยากคุยกับพวกเราซะอีกเราได้เพื่อนใหม่ด้วยเป็นฝาแฝดชายหญิง ชื่อจัสตินกับจัสมิน ทั้งสองคนเป็นกันเองและน่ารักมาก ๆ ช่วยสอนภาษาให้ฉันกับเพื่อนด้วย“วันนี้ไปปาร์ตี้ที่บ้านฉันไหม” จัสมินชวนฉันกับเพื่อน ทั้งที่เพิ่งพูดคุยกันแต่ด้วยความเฟรนลี่ของเธอจึงชวนพวกฉันอย่างสนิทสนม“คงไม่ได้หรอกจัสมิน พวกฉันต้องทำงานพาร์ทไทม์กันหลังเลิกเรียน” มีนตอบ“อ๋อ งั้นไม่เป็นไรเอาไว้ไปวันหยุดก็ได้ ^_^”“นี่ ๆ ขอถามหน่อยสิ” ชะเอมขยับเข้าไปถามใกล้ ๆ จัสมิน แล้วพูดแบบกระซิบ “จัสตินมีแฟนหรือยัง”ฉันกับมีนมองหน้ากัน ถึงชะเอมจะชอบหวีดผู้ชายหล่อ ๆ แต่ก็ไม่เคยถามแบบนี้กับใคร“ฮ่า ๆ บื้อแบบนั้นชาตินี้คงไม่มีแฟนหรอก” จัสมินตอบแล้วมองค้อนพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง พอรู้ว่าจัสตินไม่มีแฟนชะเอมก็ยิ้มน้อยยิ

ฉันวิ่งออกมาจากห้างโดยไม่สนสายตาใครถึงแม้จะถูกมองอย่างประหลาด พอวิ่งมาที่หน้าห้างแล้วก็รีบเรียกแท็กซี่กลับโรงแรมโชคดีที่พูดอังกฤษได้ไม่อย่างงั้นฉันคงกลับไม่ถูกแน่ ๆ#โรงแรม“ยัยเอยแกกลับแท็กซี่เหรอ ?” มีนที่กำลังยืนประจำหน้าฟอนต์ของโรงแรมเอ๋ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ “แกทำแผนกนี้เหรอ?” ฉันเพิ่งรู้ว่าเอมได้ทำแผนกนี้“เปล่า ๆ พอดีพี่คนที่ยืนประจำไปเข้าห้องน้ำฉันก็เลยมาเฝ้าแทนให้”“อ๋อ…”“ว่าแต่แกเถอะ ไหนบอกจะมีรถของโรงแรมไปรับ ไหงได้ขึ้นแท็กซี่มา”“อ… เอ่อ” จะตอบไปว่ายังไงดีนะฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบตอบเมื่อหาข้ออ้างได้แล้ว “รถโรงแรมช้าน่ะฉันเลยกลับแท็กซี่”“อ๋อ ๆ แล้วนี่แกต้องไปทำงานไหม”“อื้อไปสิ” ฉันอ้างไปเพื่อให้เพื่อนไม่ต้องสงสัย ถ้าบอกว่าไม่ทำคงจะถูกจี้ถามหลายอย่าง“เลิกงานกี่ทุ่ม ฉันกับชะเอมว่าจะไปกินข้าวห้องแก”“ประมาณสามสี่ทุ่มน่ะ เดี๋ยวฉันรีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”“โอเคเลิกงานเจอกันนะ”ฉันยิ้มแห้งให้เพื่อนแล้วรีบสับขาเดินมาขึ้นลิฟต์ มีนกับชะเอมคงไม่สงสัยอะไร นี่สินะความรู้สึกของคนที่มีอะไรปิดบัง มันกลัวไปซะทุกอย่างเฮ้อ…พอมาถึงห้องฉันก็หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกน

“ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า เธอต้องไปกับฉัน”“ปะ ไปไหนคะ แต่เอยนัดเพื่อนเอาไว้…” ฉันนอนอยู่บนเตียงกำผ้าห่มที่พันตัวแน่น“ฉันบอกให้ไปเธอก็ต้องไปไม่มีสิทธิ์ถามว่าจะไปไหน”“ทำไมต้องบังคับเอยด้วยคะ บอกกันดี ๆ ก็ได้นี่” สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ชอบคือการถูกบังคับเพราะมันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองฉันรู้ว่าตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ไปทักท้วงอะไรเพราะสถานะของฉันคือลูกหนี้ (ลูกหนี้แบบถูกมัดมือชก) ฉันไม่มีสิทธิ์ขัดอยู่แล้วแหละ“ฉันจะไปรอด้านนอกถ้าภายในห้านาทีเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จ…” คุณเพลิงเดินมาใกล้ ๆ ฉันที่นอนอยู่ก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบพูด “ระวังจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคืน”“…” ฉันเบือนหน้าหนีแต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้คุณเพลิงกดจูบลงมาที่ซอกคอ เขายิ้มมุมปากจากนั้นก็หยัดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไปจากห้องในตอนนี้แรงจะลุกขึ้นยืนยังไม่มีเลย ผ้าปูที่นอนก็เปื้อนเลือด มันทั้งน่าขยะแขยงแงะน่าอับอายไม่ต่างจากครั้งแรกถึงจะเจ็บจนร้าวในขณะที่เดินแต่ก็ต้องจำทนลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าสวมใส่ เพราะมีเวลาจัดการตัวเองเพียงแค่ห้านาทีฉันจึงไม่สามารถอาบน้ำได้หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาด้านนอกห้องนอน เห็นคุณเพลิงนั่งรออยู่ที่โซฟ