All Chapters of ปวีร์แสนร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

สิบสี่ปีต่อมา“ฮื่อ”แสงไฟสดสว่างที่ส่องกระทบเข้ากับร่างไร้อาภรณ์ตรงหน้า ทำปวีร์ที่อยู่ในสภาพกึ่งเมาเกือบลืมวิธีหายใจ ยอดถันถูกฉกฉวยด้วยริมฝีปากอุ่น ชายหนุ่มรุกเร้าเรือนร่างสวยของผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นน้องสาว เมื่อชญาณัฐตกลงปลงใจใช้ชีวิตคู่กับปุริม หากนับตอนนั้นก็เป็นเวลาเกือบเจ็ดปีได้ที่หญิงสาวใต้ร่างก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ถาวรพร้อมกับแม่ และเป็นเวลาอีกเจ็ดปีเช่นกัน ที่พ่อและคนรักพยายามทำให้ปวีร์ยอมรับและเข้าใจในรักครั้งใหม่ ทว่ามันไม่เป็นผล ปวีร์ไม่เปิดใจยอมรับใครให้เข้ามาแทนที่แม่ของตน โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อชญาณัฐ คนที่เขาเกลียดฝังใจ ซ้ำยังเป็นคนพาลเกลียดไปยังถึงลูกของเธอชญาณัฐเป็นแม่หม้ายลูกติด...เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดพร้อมกับจังหวะการกระแทก ร่างเล็กกระเพื่อมถี่บนเตียง หลุดร้องครวญครางขณะที่น้ำตาเอ่อคลอด้วยความเสียดเสียว เฌอเอมที่กำลังนอนตัวเปลือย ให้คนบนร่างสอดใส่ท่อนเอ็นขนาดใหญ่เข้ามารังแกในช่องทางนุ่มนิ่มครั้งแล้วครั้งเล่า มือบางยกขึ้นจับลำแขนที่กำลังคร่อมส่วนบนทั้งจิกลงเนื้อผิวครั้นความเสียวซ่านเล่นงาน แก่นกายเสียดสีดังสวบสาบครั้นน้ำเมือกใสไหลออกเพื่อหล่อลื่นตามอารม

ถามตัวเองก็ไร้ซึ่งคำตอบ เธอสลัดความคิดนั้นออกจากศีรษะแรงๆ และเอ่ยปากสนทนาขึ้นอีกครั้ง"พี่วีร์ว่างเหรอ""เคยว่างที่ไหน"น้ำเสียงเย็นชาทั้งเคร่งขรึมเอ่ยตอบ ขณะที่หญิงสาวไม่รู้ต้องใช้บทสนทนาไหนมาเป็นประโยคถัดไป บรรยากาศในรถที่เงียบกริบ ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามา มีเพียงเสียงหัวใจของหญิงสาวมันเต้นตุบๆ แทบจะหลุดออก เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย"ไม่ว่าง -- ทำไมไปส่งเอมได้""ทางผ่าน"เกือบเข้าใจผิดว่าเขาคงหวังดีเสียแล้ว ที่แท้ก็แค่ทางผ่านของก็แค่นั้น จากที่แอบดีใจน้อยๆ ก็ฝ่อลง นั่งนิ่งและเงียบปากมองไปยังด้านนอกตัวรถ บรรยากาศที่อยู่แล้วยิ่งเงียบเข้าไปอีก ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน ในขณะที่ชายหนุ่มก็เหล่มองเรือนร่างของคนด้านข้างด้วยสายตาขรึมเข้ม ทำเฌอเอมประหม่าอย่างหนัก ไม่ชินกับการอยู่สองต่อสองโดยปราศจากเรื่องแบบนั้น ครั้นทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง คือตอนปวีร์มีอารมณ์“กลัวเหรอ"เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพลันทำให้หัวใจอีกฝ่ายเต้นตึกตัก ใช่เธอกลัว กลัวจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญเสียมากกว่า ได้แต่นั่งเม้มปากพลางขยับศีรษะส่ายไปมาแทนคำตอบว่าไม่ หอบหนังสือเ

สติอันน้อยนิดพลันแตกกระเจิง เพราะชายที่มีศักดิ์เป็นพี่ส่งเกลียวลิ้นร้อนสอดมุดสัมผัสกับคนเด็กกว่าอย่างช่ำชอง หว่างขาคนตัวเล็กถูกมือหนาสัมผัสจุดอ่อนไหว ปลายนิ้วกลางกรีดลงร่องอันคุ้นเคยแล้วขยี้ลงจุดที่เรียกว่าคลิตอริส เฌอเอมสะดุ้งจนยกปลายเท้ายืนสองข้าง ดันข้อมือหนาเพื่อให้เขาเอานิ้วออก ทว่าอีกฝ่ายกลับกลั่นแกล้งด้วยการยังบี้ลงหนักๆ“อ้ะ!! เอามือออกนะ”“ทำอยู่”“เอาออก ฮื่อ...”คำขอร้องที่เอื้อนเอ่ยเป็นเพียงอากาศ ครางอื้ออ้าทว่าถูกคนอายุมากกลืนเสียงนั้นหายไปในลำคอ ประกบดูดดึงริมปาก พลางบดเบียดลงหนักๆ จนแตกจากบดและขบขยี้ ด้านล่างยังส่งเรียวนิ้วเข้าไปควานหาปุ่มอ่อนไหวในช่องทางนุ่มนิ่ม พลันสายตาคมกริบก็ทอดมองเบื้องล่างที่กำลังขยับเข้าออกได้จนสุดข้อ กระตุ้นตัวตนของเฌอเอมให้แสดงออกมา ครั้นเธอพยามจะปกปิดและอดกลั้นเอาไว้"พี่ พะพอ อึก""ต้องการก็บอก อย่าทำเป็นแอ๊บหน่อยเลยสาวน้อย"“อ่ะฮื้อ...”เฌอเอมปล่อยมือร้ายนั้น ลูบใบหน้าที่ชุ่มน้ำจนแทบหายใจเป็นปลา ยามด้านในตำจุดกระสันย้ำๆ เสียจนฉี่แทบแตก ทำใบหน้าสวยแดงก่ำเชิดสูงอ้าปากครางกระเส่าเมื่ออีกฝ่ายโถมเรียวนิ้วแรงขึ้นจนตัวสั่นกระเพื่อม ปวีร์ยืนสูดปาก

ในครัวช่วงห้าทุ่ม ป้าราตรียังทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ เตรียมเอาไว้ เมื่อพรุ่งนี้เมียเจ้าของบ้านอยากตื่นมาใส่บาตรในตอนเช้า พลันเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่เป็นอุปกรณ์ทำครัวให้เข้าที่ ทว่าก็ต้องตกใจเมื่อหันมาประจันหน้ากับปวีร์ที่เดินมายืนไม่พูดไม่จา“คุณวีร์ !! ป้าตกใจหมด”“ดึกป่านนี้ ป้าทำอะไร”“เตรียมของไว้ทำอาหารแต่เช้ามืด และเก็บของที่วางเกะกะค่ะ”“...”“ผม...ขอนมอุ่นแก้วหนึ่ง”คนแก่กว่าได้ยินถึงขั้นขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะวางสิ่งของในมือแล้วหันไปทำนมอุ่นให้ชายหนุ่ม แม้จะสงสัยอยู่บ้าง เพราะโดยปกติปวีร์ไม่ใช่คนชอบดื่มนม นอกจากน้ำเปล่าก็มีแอลกอฮอล์หรือไม่ก็น้ำอัดลมที่เขาชอบกลืนลงท้อง นึกสงสัยก็ได้แต่เงียบไว้อย่างนั้น จัดการอุ่นนมให้ชายหนุ่มแล้วเทลงแก้วกันความร้อน แล้วยื่นให้ปวีร์“ได้แล้วค่ะ”“ขอบคุณครับป้า”เขาเดินถือแก้วนมนั้นขึ้นชั้นบน ไม่ได้กลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แต่ทว่ายืนอยู่หน้าห้องของเฌอเอม มือหนากำลังจะเคาะที่บานประตูก็ดึงลง ก่อนจะลองหมุนลูกบิดประตูแล้วปรากฏว่าห้องนอนนี้ไม่ได้ล็อก เขากำลังถือวิสาสะเข้าไปในห้องของน้องสาวผู้ที่จงเกลียดจงชังมาแต่ไหนแต่ไรโดยไม่ขออนุญาตแกร๊ก !!ด้านในปิด

11:40ห้องพักผู้ป่วยยังเปิดเข้าเปิดออกตั้งแต่เช้าเพราะพยาบาลต้องเข้ามาวัดไข้อยู่เรื่อยๆ เฌอเอมที่หลับเพียงตาทว่าความรู้สึกยังตื่น เลยคิดว่าผู้มาใหม่นั้นคือเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลนำข้าวเที่ยงมาเสิร์ฟ“วางไว้ก่อนนะคะ เอมยังไม่หิว”“…”ถาดอาหารถูกวางลงโต๊ะกินข้าวและมีเสียงลากใกล้เข้ามา ทั้งยังสัมผัสได้ว่ามีคนขยับเข้ามาใกล้เตียงพักฟื้นของตัวเอง“เดี๋ยวลุกไปกินค่ะ หนูยังไม่-”จากที่นอนตะแคงหันไปมุมระเบียง พลิกตัวมาอีกฝ่ายเพื่อหมายจะสนทนากับเจ้าหน้าที่ ก็อ้าค้างกลางอากาศ เมื่อคนที่เข้ามาคือปวีร์ ชายหนุ่มขยับนั่งบนเตียง ใช้เรียวแขนโอบคนนอนลุกขึ้นแล้วยังดันคนอายุน้อยเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังแนบชิดอยู่ที่แผงอกแกร่งและยังลากโต๊ะกินข้าวเหมือนว่าจะบังคับให้เธอกินมื้อเที่ยงนี้“อะไรของพี่”“กินข้าว”“ยังไม่หิว”“ไม่หิวก็ต้องกิน”เขาออกคำสั่งทางสายตา จ้องมองเสียจนใบหน้าน้อยๆ ร้อนผ่าว อุณหภูมิในกายสูงขึ้นอีกครั้ง ครั้นเอวบางถูกแขนแกร่งโอบกระชับเอาไว้ เธอได้แต่นั่งนิ่งพ่นลมหายใจหอบถี่ ไม่มีเรี่ยวแรงต่อปากต่อคำหรือขัดขืนใดๆ“...”“จะกินข้าวดีๆ หรืออยากให้-”“ออกไปนะ!! เอมไม่สบาย อย่าคิดอะไรบ้าๆ”กำปั้นน้อยๆ ท