บททั้งหมดของ ปวีร์แสนร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

กล่องอุปกรณ์ทำแผลวางลงตรงหน้า ปวีร์มีรอยถลอกที่ฝ่ามือครั้นตอนถูกผลักเขาใช้มันรองกันหัวตัวเองกระแทกลงพื้น แม้จะเป็นรอยแผลที่ไม่ได้ฉกรรจ์มาก ทว่าก็สร้างความเจ็บแสบได้ทีเดียว แต่เหมือนว่ามันก็ไม่เท่าบาดแผลที่อยู่ในใจพอถึงเวลาที่เฌอเอมเมินเฉย ทำไมเขาถึงกลับรู้สึกร้าวรานราวกับมีดแหลมทิ่มแทง มองฝ่ามือตัวเองทั้งดวงตาร้อนผ่าวเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ความอึดอัดแน่นจุกอกจนยากที่ระบาย ลุกขึ้นได้ก็กำมัดซัดเข้าผนังห้องดังปักท่ามกลางแสงไฟสลัว เขารัวข้อนิ้วกระแทกไปหลายทีจนแตกและมีเลือดไหลออกมา แต่มันยังไม่เจ็บเท่าความรู้สึกที่อยู่ในใจ“ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ทำไม!! วะวีร์ ทำไม!!”เขาโทษตัวเองที่ปล่อยให้ความคิดอคติครอบงำมานานหลายปี รู้อยู่เต็มอกว่ารู้สึกยังไงกับเฌอเอมแต่ก็พยายามแสดงออกผิดๆ กำมือแน่น ซัดลงผนังแข็งๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้สึกเจ็บ“พอหรือยัง”!!ปวีร์สะดุ้งและหยุดทำร้ายตัวเองทันทีเมื่อมีเสียงผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น พอหันหลังก็ต้องตกใจ ผู้เป็นพ่อสวมชุดนอนเดินเข้ามาหาในตอนตีสอง เวลานี้ปุริมต้องนอนพักผ่อนไม่ใช่ยืนถ่างตาต่อหน้าเขาแบบนี้“ทำไมพ่อไม่นอน”“จะเอาอะไรมานอนหลับ ลูกชายทั้งคนไม่ยอมกลับบ้าน”

“เย็นนี้พี่ๆ จัดงานฉลองไว้ให้นะ”“พี่ๆ ...”“พี่คิมหมายถึงพี่พอลด้วย” แนนนี่เอ่ยขึ้น“ที่ออสซี่บาร์นะ – เปิดใหม่พวกพี่หุ้นกันด้วย”เพราะสองหนุ่มอาสาเป็นเจ้ามือในคืนนี้ นอกจากจะฉลองวันแห่งความสำเร็จ ก็เป็นการประกาศสถานะระหว่างแนนนี่และพอลไปในตัว เมื่อตกลงคบหากันแบบจริงจัง จากเดิมที่เป็นเพียงกิ๊กหรือคนคุยเท่านั้น ส่วนชายหนุ่มคนเดิมของแนนนี่ก็เลิกรากันด้วยเหตุผลหมดรักเพราะมีผู้ใหญ่อยู่ด้วย คิมจึงหันไปกล่าวทักทายชญาณัฐ พูดคุยราวกับว่ารู้จักกันมานานทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ผิดจากเขาที่รู้จักแม่ของเฌอเอมมาเป็นสิบๆ ปีแต่กลับไม่เคยพูดจากันดีๆ เลยสักครั้งตอนนี้เขาไม่ต่างจากธาตุอากาศไม่มีตัวตน มันต้องเป็นแบบนั้น เมื่อการมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อเปิดเผย แต่มาเพื่ออยากเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงที่เขาได้รู้ใจตัวเองว่ารักเธอเขาหันหลังเพราะไม่อยากมองเห็นผู้ชายคนอื่นสนิทสนมกับเฌอเอม อึดอัดและอัดอั้นอยากแสดงความเป็นเจ้าของขั้นสุด แต่ก็ทำไม่ได้ ใจหวิวสั่นไปทั้งดวงราวกับมีเชือกผูกแล้วดึงรัดแรงๆ เดินคอตกถือดอกไม้ช่อเล็กออกมา พลันคนอายุน้อยแอบชะเง้อคอมองเมื่อเห็นว่าปวีร์เดินออกไปจากจุดนี้อากาศอันแสนร้อนทำเขา

รถยนต์ส่วนตัวขับมาจอดก่อนถึงทางเข้าหน้าคอนโดของเฌอเอม แน่นอนว่าปวีร์แอบตามดูหญิงสาวอย่างห่างๆ หากเป็นแต่ก่อนเข้าคงโวยวายและด่ากราดผู้ชายอย่างคิมที่เข้ามายุ่งวุ่นวายไม่เลิก แม้ว่าบุคคลที่สามระหว่างเขากับเฌอเอมจะมีปัญหาระหองระแหงกับภรรยาถึงขั้นมีข่าวแว่วมาว่าทั้งคู่อาจหย่ากันในเร็วนี้ แต่ก็ควรไปเคลียร์ตัวเองให้โสดสนิท ก่อนจะเริ่มความสัมพันธ์กับคนใหม่ แต่คนใหม่ที่ว่าคงเป็นเฌอเอมไม่ได้นั่งกัดริมฝีปากตัวเองแน่นในรถ มองผ่านกระจกทะลุไปยังคอนโด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วนาทีนี้เมื่อเห็นเฌอเอมเดินเข้าไปด้านในพร้อมคิม“โธ่เว้ย!! ทำยังไงดีไอ้วีร์ เอมกับไอ้คิมขึ้นไปบนห้องด้วยกันแล้ว”เปิดประตูรถออกมา เท้าสะเอวเดินวนรอบรถตัวเองเพราะตอนนี้เขาไม่รู้ต้องทำยังไง เขาเข้าไปด้านในไม่ได้เพราะระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาทีเดียว ความอดทนอันน้อยนิดถูกระบายด้วยการยกเท้าเตะเข้าที่ล้อแม็กซ์ของตัวแรงๆ จนเหมือนว่ารองเท้าจะแตกส่วนหัวด้วยซ้ำ นั้นความหมายว่าช่วงปลายเท้าของปวีร์ก็ช้ำพอสมควรผ่านไปสักพักท้องฟ้ามืดครึ้มขึ้นมากะทันหัน ตั้งเค้าเหมือนว่าฝนจะตก พร้อมแสงอัสนีจากเบื้องบนสาดกระเซ็นมาเป็นระยะ กระทั่งเม็ดฝน

ปวีร์ยังคงกอดแน่น คราวนี้กลับมีแรงยื้อคนอายุน้อยเอาไว้ เมื่อเฌอเอมไม่มีทางหลุดจากอ้อมกอดของชายหนุ่มก็ทำได้เพียงกดออดเรียกพยาบาล แม้ว่านางพยาบาลจะเข้ามาแทงเข็มแล้วใส่สายน้ำเกลืออีกรอบ มืออีกข้างของปวีร์ก็ยังโอบเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย“เสร็จแล้วพี่พักผ่อนต่อเถอะ”“เอม...”“พี่ป่วยอยู่”“ฟังพี่”เฌอเอมยืนนิ่ง สูดหายใจเข้าแรงๆ เมื่อหลีกเลี่ยงมันไม่ได้ ยอมอดทนฟังกับคำขอโทษเดิมๆ ของปวีร์อย่างร้าวราน“มันช้าไปไหมถ้าพี่จะบอกว่า...รักเอม”ราวกับฟ้าผ่าเปรี้ยงเข้ากลางใจ เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินจากปากของปวีร์ ชายหนุ่มสารภาพความรู้สึกที่มี มันชัดเจนตั้งแต่เฌอเอมก้าวเท้าออกมาจากบ้านหลังนั้น จุดอ่อนของปวีร์มันก็อยู่ที่หัวใจและความรัก ตอนนั้นเขากลัวแม่และลูกมาแย่งความรักพ่อมีให้ กลัวความไม่สมบูรณ์ของคำว่าครอบครัว แต่ตอนนี้กลับกลัวว่าจะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อเฌอเอมอยู่ข้างกาย“ไม่มีเอมอยู่เหมือนขาดอะไรบางอย่างไปจากชีวิตพี่ ให้ปวีร์แสนร้ายคนนี้กลายเป็นปวีร์แสนดีไหม”เขากำลังขอโอกาสจากคนอายุน้อย เฌอเอมกลืนความรู้สึกกระอักกระอ่วนลงคอ จุกแน่นภายในใจไปเสียหมด นิ่งเสียจนปวีร์เดาความคิดและความรู้สึกเธอไม่ได้ ก่

“วันนี้กลับบ้านเลย ไม่มีอะไรน่าหวงแล้ว”“ขอบใจนะหมอ”ปุริมที่เอ่ยขอบคุณเมื่อคุณหมอที่รู้จักดูแลลูกชายอย่างดีตั้งแต่วันแรกถึงวันนี้“ค่ารักษาใช้สิทธิ์ประกันสุขภาพ ไม่ต้องสำรองจ่ายอะไร – กลับบ้านไปก็ดูแลตัวเองดีๆ นะวีร์”“ครับอาหมอ”อาการป่วยของปวีร์ในตอนนี้ ตัวไม่ร้อนและไม่มีอะไรน่าห่วง เมื่อดีขึ้นตามลำดับคุณหมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ ข้าวของบางอย่างมีเฌอเอมช่วยเก็บและขนลงไปไว้ในรถให้ก่อน ภายในห้องพักผู้ป่วยมีเพียงพ่อลูกที่อยู่กันลำพัง ปวีร์สวมชุดลำลองตัวโปรดของตัวเอง และนั่งรอเฌอเอมขึ้นกลับมาประคองเดินลงไปด้วยกัน“กลับบ้านนะวีร์”“กลับคอนโดครับ”“...”ได้ยินก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ลูกชายไม่มีคอนโดส่วนตัวแล้วจะไปอยู่กับใคร“คอนโดของเอม – ผมอยากไปอยู่กับน้อง”“จะไม่กวนใจน้องเหรอวีร์”เพราะความสัมพันธ์ของเด็กสองคนมันยังไม่ดีขึ้นและยังคลุมเครือ ปุริมเกรงว่าลูกชายจะไปสร้างความรำคาญให้คนอายุน้อย ครั้นเฌอเอมยังมีธุระเรื่องของงานที่เธออาจจะต้องทำเป็นจริงเป็นจังในเร็วนี้ แต่กระนั้นปวีร์ยังยืนยันที่จะติดสอยห้อยตามไปพักฟื้นตัวเองต่อที่คอนโดของหญิงสาว และเหตุผลหลักเขาอยากอยู่ที่นั่นเพื่อง้อและปรับคว