ตอนที่ 21 มันจะเรียกว่าความรักได้ยังไง

กล่องอุปกรณ์ทำแผลวางลงตรงหน้า ปวีร์มีรอยถลอกที่ฝ่ามือครั้นตอนถูกผลักเขาใช้มันรองกันหัวตัวเองกระแทกลงพื้น แม้จะเป็นรอยแผลที่ไม่ได้ฉกรรจ์มาก ทว่าก็สร้างความเจ็บแสบได้ทีเดียว แต่เหมือนว่ามันก็ไม่เท่าบาดแผลที่อยู่ในใจ

พอถึงเวลาที่เฌอเอมเมินเฉย ทำไมเขาถึงกลับรู้สึกร้าวรานราวกับมีดแหลมทิ่มแทง มองฝ่ามือตัวเองทั้งดวงตาร้อนผ่าวเหมือนคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ความอึดอัดแน่นจุกอกจนยากที่ระบาย ลุกขึ้นได้ก็กำมัดซัดเข้าผนังห้องดังปักท่ามกลางแสงไฟสลัว เขารัวข้อนิ้วกระแทกไปหลายทีจนแตกและมีเลือดไหลออกมา แต่มันยังไม่เจ็บเท่าความรู้สึกที่อยู่ในใจ

“ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ทำไม!! วะวีร์ ทำไม!!”

เขาโทษตัวเองที่ปล่อยให้ความคิดอคติครอบงำมานานหลายปี รู้อยู่เต็มอกว่ารู้สึกยังไงกับเฌอเอมแต่ก็พยายามแสดงออกผิดๆ กำมือแน่น ซัดลงผนังแข็งๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้สึกเจ็บ

“พอหรือยัง”

!!

ปวีร์สะดุ้งและหยุดทำร้ายตัวเองทันทีเมื่อมีเสียงผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น พอหันหลังก็ต้องตกใจ ผู้เป็นพ่อสวมชุดนอนเดินเข้ามาหาในตอนตีสอง เวลานี้ปุริมต้องนอนพักผ่อนไม่ใช่ยืนถ่างตาต่อหน้าเขาแบบนี้

“ทำไมพ่อไม่นอน”

“จะเอาอะไรมานอนหลับ ลูกชายทั้งคนไม่ยอมกลับบ้าน”