ตอนที่ 20 ต้องการอะไรอีก

หลังจากกินข้าวกันอิ่ม ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ ปุริมและภรรยาเข้าออฟฟิศตรวจงานที่ค้าง ส่วนปวีร์กลับขึ้นมาพักผ่อน แต่เลือกใช้เตียงนอนของเฌอเอมใช้เอนกายในครั้งนี้ ก้าวฝ่าเท้าหนาแล้วหยุดยืนกลางห้อง

“หนึ่งเดือนแล้วเหรอที่ไปจากที่นี่ ทำไมมันนานเหลือเกิน”

หัวใจแกร่งเหมือนมีอะไรบีบรัดแทบแหลกละเอียด เขารู้สึกว่ากำลังถูกเวรกรรมลากไปลงทัณฑ์ก็ไม่ปาน ทำไมมันเหงาและเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้

ทำไม ทำไมและทำไม

เป็นคำถามที่อยากรู้มาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่มีคำตอบ มองรอบห้องไม่มีของใช้หลงเหลือสักชิ้น นอกจากผ้าปูพื้นเดิมที่เจ้าของห้องเคยใช้มาหลายปี เขาขยับกายแล้วหย่อนก้นแนบลงเตียงนิ่ม มือสัมผัสไปบนผิวผ้าแล้วขบริมฝีปากตัวเอง ความป่วยที่เข้าสิงสู่บวกกับความอ้างว้างในหัวใจ กำลังทำปวีร์อ่อนแอ

“ที่เป็นอยู่เขาเรียกว่าคิดถึงใช่ไหม พี่...คิดถึงเอมใช่ไหม”

ประโยคหลังแผ่วเบาลง จิตใจที่แข็งกระด้างนั้นทลายลงเหลวราวเป็นน้ำ เขารู้สึกผิดแทบอยากตาย เมื่อสิ่งที่ทำในอดีตผุดขึ้นมากลางโสตประสาท ชายหนุ่มฟุบหน้าลงเตียง แล้วปล่อยน้ำตาสีใสซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อยๆ หลับใหลเมื่อฤทธิ์ยาที่กินหลังอาหารเริ่มทำงาน

.

.

เสียงไอโขลกดังขึ้นอย่า