บททั้งหมดของ ปวีร์แสนร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

สองวันต่อมาอาการป่วยของเฌอเอมดีขึ้นกว่าวันแรกจนหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ในวันพรุ่งนี้ และเป็นคืนสุดท้ายที่เธอต้องพักรักษาตัว เวลานี้ก็เกือบเที่ยงคืน เฌอเอมรู้สึกว่าตัวเองนั้นปวดฉี่ แต่เพราะความขี้เกียจบวกกับความง่วง ทั้งยังต้องหอบสายน้ำเกลือไปด้วยตลอดเวลา พยายามกลั้นเอาไว้เพื่อตื่นเช้ามาปลดปล่อยออกทีเดียว แต่ทว่าในตอนนี้เธอเริ่มปวดหนักและเหมือนว่าจะอั้นเอาไว้ต่อไปไม่ไหว“อ่า -- ปวดจนฉี่จะราดอยู่แล้ว”ร่างเล็กลงจากเตียง จับเสาน้ำเกลือลากไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลอย่างทุลักทุเล ความกลั้นเอาไว้เนิ่นนานแทบเผลอปล่อยออกมา ณ วินาทีนั้น จังหวะที่กำลังจะรั้งกางเกงลง ความอดกลั้นก็ขาดจนน้ำสีเหลืองไหลออกมาจากท่อปัสสาวะ เฌอเอมฉี่ราดกางเกงที่ยังถอดไปสุดเป็นผลให้เปียกจนไม่สามารถใส่กลับมานอนได้“ตายแล้ว เปียกแบบนี้จะใส่เดินออกไปยังไง”หน้ามุ่ยกับตัวเอง หากลุกมาแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้ จากนั้นหยิบที่ฉีดล้างคราบปัสสาวะที่ไหลตามขา แล้วใช้เท้ากวาดกางเกงเปียกกองไว้กับพื้น ก่อนจะดึงทิชชูซับคราบน้ำที่เปียกเฌอเอมเดินออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อคนป่วยตัวยาวที่พอปิดมิดทั้งแก้มก้น ค้นตัวใหม่ในตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก ทว่าชุดส

เช้าวันต่อมากระเป๋าใบใหญ่ลากลงมาชั้นล่าง เฌอเอมเตรียมของใช้ทุกอย่างไว้เมื่อหลายวัน กระทั่งผู้ใหญ่อนุญาตเพราะเคารพการตัดสินใจ การหาที่อยู่ใหม่เป็นไปโดยง่าย เมื่อแนนนี่แนะนำคอนโดของคนรู้จักให้เพื่อนตัวเอง ทำเลคืออยู่ใจกลางเมือง สะดวกต่อการเดินทางเพราะใกล้บีทีเอส ใกล้ห้างสรรพสินค้าและโรงพยาบาล“เหลือของไว้ที่บ้านบ้างหรือเปล่า”“ไม่เหลือค่ะแม่ – ของเอมนิดเดียว”“แม่อยากตามไปช่วยจัดของ”“ช่วยงานคุณลุงดีกว่า เอมมีแนนรอที่คอนโด จัดไม่นานก็คงเสร็จเมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่สะดวกใจให้ตามไป ก็ทำได้เพียงพยักหัวหงึก จากนั้นช่วยหิ้วกระเป๋าขึ้นรถครั้นเคลื่อนตัวมาจอดเอาไว้ตั้งแต่แรก พลันเสียงฝีเท้าดังมาจากบันไดดังตุบตับ ปวีร์ตื่นเช้ากว่าปกติ หากเป็นวันหยุดไม่เที่ยงก็เกือบเย็นเข้าถึงจะโผล่หัวออกมาจากห้อง เสียงฝีเท้าที่ลงน้ำหนักราวกับคนรีบเป็นผลให้ดวงตาสีน้ำตาลสองคู่หันมองอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มที่อยู่ในสภาพงัวเงีย ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนคนเพิ่งลุกจากเตียงได้ไม่นาน พลันก้าวช้าลงเมื่อรู้สึกว่าถูกมองจากแม่ลูกไม่มีประโยคใดเอ่ยถาม นอกจากยืนกอดอกพิงขอบประตูแล้วมองคนอายุน้อย ช่วยกันกับแม่หยิบสิ่งของขึ้นรถให้เรีย

คลินิก“ค่ายาและค่ารักษาทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยห้าสิบบาทค่ะ”เจ้าหน้าที่การเงินแจ้งค่ารักษา จากนั้นเดินไปรับยาและรับคำแนะนำวิธีการกินยาอย่างถูกต้องให้กับแนนนี่ โดยคนป่วยนั่งกุมท้องทว่าอาการก็ทุเลาลงมากกว่าตอนแรก และรอเพื่อนหลังจากเข้าตรวจจากแพทย์ประจำคลินิก ในตอนนี้แนนนี่ไม่ต่างจากญาติผู้ป่วยและจัดการช่วยค่ารักษาพยาบาลให้เพื่อนไปก่อน“เรียบร้อยแล้ว”เข้ามาประคองเพื่อนสาวแล้วเดินไปยังที่จอดรถ แต่ต้องพลันชะงักเมื่อมีเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกเธอทั้งสองคนตามหลัง“น้องแนน น้องเอม”“...”“มาทำอะไรกันเหรอ”ผู้กล่าวทักทายคือชายที่รู้จัก คิมบังเอิญที่ผ่านมาทำธุระแถวนี้ ครั้นเห็นสองสาวเดินโอบกันมาอย่างทุลักทุเลก็จอดรถเพื่อถามไถ่อย่างเป็นห่าง“พี่คิม”แนนนี่ที่แปลกใจ เรียวคิ้วก็แอบขมวดน้อยๆ เมื่อเจอคิมเพื่อนของแฟนกิ๊กหนุ่ม อีกทั้งเท่าที่ทราบบ้านของคิมก็ไม่ได้อยู่แถวนี้เสียด้วยซ้ำ“เอมเป็นอะไร ทำเดินตัวงอแบบนี้”เพราะเห็นว่าคนอายุน้อยเดินไม่ปกติ รีบแสดงความเป็นห่วงเข้าประคองฝั่งขวา โดยมีแนนนี่ประคองอยู่ฝั่งซ้าย“ไม่สบายค่ะ ปวดท้อง”“มากไหม หาหมอมาหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่คิม”ประโยคหลังเป็นการเอ่ย

“พี่วีร์”ตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเขาอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มปิดประตู ก่อนจะถือวิสาสะเดินสำรวจห้องพักของคนอายุน้อย“มาทำไม”“...”เป็นคำถามที่เกิดพร้อมกับมือหนารูดผ้าม่านเปิดรับวิวเมืองสะท้อนแสงสีสวยงามในยามค่ำคืนราวกับว่าเป็นห้องตัวเอง เขาได้กลิ่นหอมกลิ่นเดิมที่มันเคยคลุ้งในบ้าน ยืนมองวิวแล้วสูดเอากลิ่นนั้นราวกับเสพติด“เอมถาม – พี่มาทำไม”“บังเอิญมาเจอแต่นี่คือคอนโดที่อยู่ใช่ไหม”เขาไม่รู้จะสรรหาคำตอบไหนมาโกหก มันอึดอัดในใจมากจนไม่อยากเก็บไว้ แต่มันต้องเริ่มยังไงเมื่อที่ผ่านมาความทรงจำที่ทำกับคนตรงหน้าคือคนที่แสนร้ายมาตลอด แต่พอมองหน้าดวงนั้นเข้าก็ต้องขยายความมากขึ้น“เห็นเธอเลี้ยวเข้ามา ก็เลยมาดูว่า...”“….”“ว่าแอบมาหาใครที่นี่”คำตอบที่ได้ชวนเฌอเอมผิดหวังไม่น้อย ในทีแรกก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนอายุมากกว่าจะเป็นห่วง ไม่เจอกันก็เกือบสองอาทิตย์ หวังเล็กๆ ในใจว่าคงคิดถึงกันบ้าง ที่ไหนได้ก็ยังมองเธอในแบบเดิมๆ“ถ้าจะมีใคร ไม่จำเป็นต้องแอบ”“…”“เอมโตแล้ว จะพาใครมาค้างด้วยก็ได้”จากที่ตั้งใจจะมาดีๆ พลันอารมณ์ขุ่นกะทันหัน กัดฟันแน่นเมื่อคนอายุน้อยประชดประชัน กระตุกมุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยันทั้งคำ

หลังจากกินข้าวกันอิ่ม ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ ปุริมและภรรยาเข้าออฟฟิศตรวจงานที่ค้าง ส่วนปวีร์กลับขึ้นมาพักผ่อน แต่เลือกใช้เตียงนอนของเฌอเอมใช้เอนกายในครั้งนี้ ก้าวฝ่าเท้าหนาแล้วหยุดยืนกลางห้อง“หนึ่งเดือนแล้วเหรอที่ไปจากที่นี่ ทำไมมันนานเหลือเกิน”หัวใจแกร่งเหมือนมีอะไรบีบรัดแทบแหลกละเอียด เขารู้สึกว่ากำลังถูกเวรกรรมลากไปลงทัณฑ์ก็ไม่ปาน ทำไมมันเหงาและเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้ทำไม ทำไมและทำไมเป็นคำถามที่อยากรู้มาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่มีคำตอบ มองรอบห้องไม่มีของใช้หลงเหลือสักชิ้น นอกจากผ้าปูพื้นเดิมที่เจ้าของห้องเคยใช้มาหลายปี เขาขยับกายแล้วหย่อนก้นแนบลงเตียงนิ่ม มือสัมผัสไปบนผิวผ้าแล้วขบริมฝีปากตัวเอง ความป่วยที่เข้าสิงสู่บวกกับความอ้างว้างในหัวใจ กำลังทำปวีร์อ่อนแอ“ที่เป็นอยู่เขาเรียกว่าคิดถึงใช่ไหม พี่...คิดถึงเอมใช่ไหม”ประโยคหลังแผ่วเบาลง จิตใจที่แข็งกระด้างนั้นทลายลงเหลวราวเป็นน้ำ เขารู้สึกผิดแทบอยากตาย เมื่อสิ่งที่ทำในอดีตผุดขึ้นมากลางโสตประสาท ชายหนุ่มฟุบหน้าลงเตียง แล้วปล่อยน้ำตาสีใสซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อยๆ หลับใหลเมื่อฤทธิ์ยาที่กินหลังอาหารเริ่มทำงาน..เสียงไอโขลกดังขึ้นอย่า