All Chapters of Love Secrets...ลวงรัก สัมผัสอันตราย: Chapter 21 - Chapter 30

“ปายตื่น ๆ ถึงบ้านแล้ว”เสียงปลุกของไวท์ทำให้ฉันลืมตาขึ้น ความจริงฉันไม่ได้หลับ แค่แกล้งหลับเพราะไม่อยากเห็นหน้าไวท์ ที่เขาทำมันสนุกนักหรือไงที่มาเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้ ฉันอาจจะผิดที่ปากหาเรื่อง ปากไม่ดีกับเขาก่อน แต่ฉันไม่รู้นี่นาว่าการพูดอะไรไปโดยไม่คิดสุดท้ายมันทำร้ายจิตใจคนฟังขนาดไหน ขนาดที่เขาเข้ามาพัวพันฉันเพราะอยากเอาคืน และไม่คิดว่าเรื่องมันจะมาไกลถึงขนาดนี้ไกลจนฉันตกหลุมรักเขา และต้องเจ็บปวดกับความจริงที่ได้รู้ฉันเปิดประตูลงจากรถก่อนหันมามองเขาผ่านกระจก ไวท์เลื่อนกระจกลง เขายังคงส่งยิ้ม ท่าทางอ่อนโยนเป็นธรรมชาตินี่ถ้าไม่ได้ยินกับหูฉันก็คงโง่ไปอีกนาน...“ไวท์ไปก่อนนะ เจอกันที่มหา’ ลัย”ฉันโบกมือลา ปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม“บาย แล้วเจอกัน”แต่พอหันหลังเดินเข้าบ้านตัวเอง น้ำตามากมายจากไหนไม่รู้ก็ร่วงพรูออกมาไม่หยุด เสียงรถเคลื่อนตัวออกไปไกล ฉันยังคงยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สุดท้ายก็ทรุดตัวลงสองมือยกมากดหน้าอกตัวเองแรง ๆ กดให้มันบรรเทาความเจ็บปวดในใจได้บ้างทำไม... ฉันทำผิดมากเลยเหรอ เขาถึงเอาคืนด้วยการเหยียบย่ำความรู้สึกฉันแบบนี้ ความอบอุ่น อ่อนโยนที่ฉันได้รับ มันคือละครฉากหน

ครืด...ครืด....ครืดเสียงโทรศัพท์ที่ฉันตั้งสั่นไว้เคลื่อนไหวรัว ๆ ฉันนิ่วหน้าก่อนยกขึ้นมาดูเป็นไวท์อีกแล้ว ดูเหมือนการที่ฉันเงียบหายไปมันทำให้เขากระวนกระวาย เพราะวันนี้ทั้งวันสายเรียกเข้าขึ้นเตือนสองร้อยกว่าสายที่ยังไม่ได้รับ ฉันเม้มปาก จ้องมองไฟกะพริบบนหน้าจอ“เป็นอะไรปาย”ไมค์ที่กำลังดูหนังหันมามองฉัน ถามด้วยความสงสัย“เปล่า ไม่มีอะไร” ฉันวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ คว่ำหน้าจอไว้ มันก็ยังสั่นไม่หยุด“ใครโทร.มา ฉันเห็นมันสั่นทั้งวัน....อย่าบอกนะว่า”“อือ...ไวท์” ฉันเคยเล่าเรื่องไวท์ให้ไมค์ฟังไมค์จึงพอจะจำได้“รับสายซะดังทั้งวัน ฉันรำคาญ คุยเสร็จต้องเล่าให้ฉันฟัง” ไมค์บอกก่อนหันไปสนใจหนังต่อฉันถอนหายใจ ใจหนึ่งก็อยากจะปิดเครื่องไปซะ อีกใจก็อยากรับ อยากรู้ว่าเขาจะว่ายังไงกับการที่ฉันหายไปทั้งวันแบบนี้ สุดท้ายก็ตัดสินใจกดรับฉันกำลังจะอ้าปาก เสียงในสายกลับดังขึ้นก่อน“สนุกมากสินะ ปั่นหัวกันเล่น”ฉันทำหน้างง ดึงโทรศัพท์มาดูเบอร์บนหน้าจอ...เป็นเบอร์ไวท์ แต่ จู่ ๆ เขาก็พูดจาแปลก ๆ แถมเสียงอ้อแอ้ ไปเมาหัวราน้ำที่ไหนมาอีกล่ะ ฉันคิดก่อนจะส่งเสียงตอบกลับ“ถ้าเมาไม่ต้องมาคุย หายเมาค่อยโทร.มาละกัน”“ห

เราจ้องตากันไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายไวท์ก็กระชากต้นแขนฉัน ทั้งดึงทั้งลากจนไปถึงลาดจอดรถ ฉันพยายามสะบัดตัว ตอนนี้ไม่สนใจว่าใครจะมองปากก็ด่าเขา สาปส่ง แต่ฉันสู้แรงไวท์ไม่ได้ ไวท์จับฉันแน่นบีบจนแขนฉันแทบแหลกคามือเขา พอถึงรถบีเอ็มสีดำของเขาจอดรออยู่ ไวท์เปิดประตูพร้อมกับผลักฉันเข้าไปอย่างแรงก่อนจะอ้อมมาทางคนขับแล้วรถก็กระชากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว“ไอ้บ้า! จอดรถเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เชี่ยไวท์!” ฉันตะคอก ร่ายคำด่าเท่าที่จะสรรหามาได้“หุบปาก! นั่งนิ่ง ๆ ซะ ขืนยังดีดดิ้นพ่อจะแหกโค้งให้รู้แล้วรู้รอด!”ไวท์หันมาตะคอกฉันบ้าง ฉันชะงักกึก ดูเหมือนเขาจะโกรธและโมโหอย่างมาก แล้วยังไงล่ะ ฉันไม่ผิดสักหน่อย เขามันก็ดีแต่ขู่ ฉันหยุดแผลงฤทธิ์ ยังไงชีวิตน้อย ๆ ก็สำคัญกว่า ขืนหมอนี่เกิดบ้าขึ้นมาแหกโค้งจริง ๆ ฉันก็ตายน่ะสิ ฉันหยุดดิ้นรน ตัดสินใจเก็บแรงไว้สู้ทีหลังดีกว่าความเร็วของรถพุ่งขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันแทบจะจิกเบาะด้วยความเกร็งกลัวว่ามันจะหลุดโค้งที่ไหนสักแห่ง ไวท์ตั้งหน้าตั้งตาขับตามเส้นทางเรื่อย ๆ ฉันมองป้ายเส้นทางมุ่งหน้าไปชลบุรี ฉันเม้มปาก ยอมรับว่าตัวเองช่างบ้าดีเดือดที่ยั่วให้เขาโกรธ แต่ใครใช้ให้เขาหลอกฉันก่อน

เขาก้มหน้ามาพลางส่งเสียงเย้ยหยัน ถ้อยคำร้ายกาจของเขากรีดใจฉันจนเป็นแผลลึก“จะทำก็รีบทำ ครั้งเดียว แล้วก็รีบไสหัวไปจากชีวิตฉันซะ”ฉันตอบโต้ด้วยถ้อยคำเผ็ดร้อน อยากจะทุบตี ตบหน้าเขาสักฉาด เขามันเลว“ใครว่า.... คืนหนึ่ง ไม่ใช่ครั้งเดียว” เขาก้มหน้ามาใช้ริมฝีปากเช็ดคราบน้ำตาฉันอย่างจาบจ้วง “ถ้ามันก็อาจจะหลายครั้ง... หลายรอบ”“เลว! เหี้ย!” ฉันตวาด หลบใบหน้าหลีกหนีสัมผัสของเขา“ด่าไปเถอะ” ไวท์ส่งเสียงเย็นชา ก่อนเลื่อนใบหน้ามาสูดดมกลิ่นกายฉันตรงซอกคอ ขนอ่อนตามตัวฉันลุกชัน ทั้งหวาดกลัวและสั่นสะท้านไปกับสัมผัสของเขา จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดตรงคอ ไวท์ดูดเม้มซอกคอฉันอย่างแรงจนฉันเจ็บ เขากัด ขบดึงจนพอใจแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาดำขลับฉายแววเยาะ“จะเหี้ย จะเลว อีกหน่อยก็เป็นผัวเธอ”ไวท์พูดจบก็ดึงผ้าขนหนูที่ผูกเป็นปมตรงหน้าอกฉันออก เผยทรวงอกขาวสล้าง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบตัวจนฉันสั่นสะท้าน ตอนนี้ฉันเปลือยกายโดยไม่มีอะไรปิดบัง ตอนอยู่ห้องน้ำฉันพอทำใจได้แต่พอเผชิญหน้ากับไวท์จริง ๆ ก็ยังรู้สึกอดสู อดสมเพชตัวเองไม่ได้อยู่ดี ฉันหลับตาลงไม่อยากมองหน้าเขาอีกต่อไป หวังว่าทุกอย่างมันจะจบอย่างรวดเร็

มองตัวเองผ่านกระจก ร่างกายมีแต่ร่องรอยฝากรัก ซอกคอ...ทรวงอก แดงเป็นจ้ำจนน่าตกใจ ฉันถอนหายใจยาว มาถึงตอนนี้จะเสียใจไปทำไม ก็ตัดสินใจเองนี่ พอคิดได้ก็เดินเข้าไปชำระร่างกาย อาบน้ำเสร็จหยิบชุดนักศึกษาตัวเองที่ทิ้งไว้บนราวตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้มันคงมีกลิ่นเน่าหน่อย ๆ ทำไงได้ล่ะ ใส่ ๆ มันไปก่อน ถึงบ้านค่อยเปลี่ยน ฉันคิด ขณะหยิบมันมาสวมใส่ พอทุกอย่างเรียบร้อย ฉันเปิดประตูแล้วเดินออกมา สายตามองไปยังเตียงนอน ไวท์ยังคงหลับลึกไม่รู้สึกตัว ฉันเดินเข้าไปใกล้เขา มองใบหน้าคมสันที่หลับตาพริ้ม อยู่ในห้วงนิทราอย่างเป็นสุขจบกันเสียที ทุกสิ่งที่ฉันทำร้ายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ วันนี้ฉันได้ชดใช้ให้เขาหมดแล้ว หวังว่าเขาจะรักษาคำพูดไม่มาข้องแวะยุ่งเกี่ยวกับฉันอีกฉันปิดไฟในห้องแล้วเดินออกมาจากห้องนอน ค่อย ๆ ปิดประตู เดินจนออกมานอกบ้าน ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี ตอนนี้น่าจะเช้ามืด พายุฝนโหมกระหน่ำเมื่อคืนทำให้เช้านี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ฉันเดินสูดอากาศยามเช้าริมทะเล กอดตัวเองด้วยความหนาวยามเมื่อลมพัดมายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนเหลียวมองไปทางบ้านพักเป็นระยะ คอยสังเกตว่าไฟในบ้านจะเปิดเมื่อไร กลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาพอไม่เจอ