All Chapters of Love Secrets...ลวงรัก สัมผัสอันตราย: Chapter 31 - Chapter 40

ฉันบีบ ๆ นวด ๆ หัวไหล่พี่เชน ทำหน้าตาเหมือนหมาน้อย“ไม่ได้ผลหรอก ไป จะนอนก็นอนไป อย่ากวน คนกำลังขับรถ”ฉันมองค้อนเมื่อลูกอ้อนไม่ได้ผล ความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ความง่วง ความอ่อนเพลียที่สะสม ฉันจึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วและแล้วฉันก็ไข้แตกตามระเบียบ....พอกลับจากชลบุรี ฉันนอนหลับระหว่างทาง ถึงบ้านหัวก็รู้สึกหนักอึ้งลุกไม่ไหวจนพี่เชนต้องอุ้มออกจากรถ ฉันกุมหัวตัวเองแล้วส่งเสียงร้องโหยหวน แม่งเอ๊ย...ทำไมปวดหัวจนแทบระเบิด แล้วไอ้อาการหนาวสั่นมันคืออะไร เนื้อตัวก็เหมือนจะแตกร้าวไปหมด“ฮือ ปวดหัว หนาว พี่เช๊นน ปายหนาววว”ฉันร้องครวญคราง น้ำตาไหลอาบแก้ม ท่าทางก๋ากั๋นตอนอยู่บนรถหายวับไปกะตาพี่เชนที่กำลังอุ้มฉันขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านบ่นกระปอดกระแปด“โอ๊ย จะมางอแงทำไม บอกว่าให้ไปโรงพยาบาลก็ไม่ไป หนาวพี่ก็เอาเสื้อคลุมให้นี่ไง เดี๋ยวก็ถึงห้อง อดทนอีกนิดสิ”“ก็ปายอายนี่...” ใครจะกล้าไปโรงพยาบาล ตอนตรวจร่างกายก็เห็นหมดสิว่าฉันไปทำอะไรมา ขนาดคอยังแดงเป็นจ้ำ จนแทบไม่มีที่ว่าง ใต้ร่มผ้าไม่อยากจะพูด ถ้าพี่เชนเห็นก่อนนะ....ควักปืนยิงไวท์ทิ้งไปแล้ว =__= ;“จ้ะ แม่คนหน้าบาง” พี่เชนแขวะ ก่อนอุ้มฉันหยุด

ฉันสำลักไอค่อกแค่ก ทุบอกตัวเองรัว ๆ ก่อนยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วตอบพี่เชน“พี่บ้า ถามอะไรแบบนี้” คนกำลังซึ้ง กำลังกินข้าวเอร็ดอร่อย ทำเอาพ่นข้าวออกมาจนดูไม่ได้เลย -__-^“เอ้า ก็ห่วง ครั้งเดียวมันก็ติดได้นะเว้ย ถ้าไม่ได้ป้องกันเดี๋ยวพี่ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้ นี่ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้ววะ”พี่เชนบ่นงึมงำ ตั้งท่าจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปซื้อยาคุมให้ฉันจริง ๆ ฉันรีบร้องห้าม“พี่เชน!”“อะไร” พี่เชนเหลียวกลับมา ฉันกวักมือเรียกหย่อย ๆ ก่อนกระซิบข้างหู“ป้องกันแล้ว ไม่ต้องไปซื้อ”“เออ ดี” พี่เชนพยักหน้า “ยาคุมฉุกเฉินมันก็อันตรายว่ะ”พี่เชนทำหน้าประมาณ....รู้ผลลัพธ์ของการทำอะไรโดยไม่คิดป่ะ แบบนี้ใช่ ก่อนเดินออกจากห้องครัวไปฉันแทบจะปาช้อนใส่ ความรู้สึกซึ้งตื้นตันเมื่อครู่ขอคืนได้ไหม...ฉันร้องคร่ำครวญในใจก่อนตักโจ๊กใส่ปากรัว ๆ เพื่อระบายความอัดอั้นChan Talkผมเดินออกมาจากห้องครัว ตรงไปหาไอ้ไวน์ที่นั่งรออยู่ ไอ้ไวน์เงยหน้าขึ้นมองผม“ปายกินข้าวอยู่ กินเสร็จมึงก็ตรวจไข้ให้น้องกูอีกทีนะ”“อืม” ไอ้ไวน์ตอบรับ ก่อนถามผม “แล้วตกลงเมื่อวานน้องปายหายไปไหน กลับมาก็ไข้ มึงบอกไปตากฝน ไปตากฝนที่ไหนมา....”“พอ ๆ เลิกถ

พอเห็นฉันปฏิเสธไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนยอมไปด้วยพี่เชนก็ถอนหายใจยาว“เออ ๆ ตามใจ ไม่ไปก็ไม่ไป พี่ไปก็กลัวเมาหนักอาจจะค้างที่นั่นนะ”“เมาแล้วไม่ต้องขับ นอนนู้นเลย ปายกลัวเกิดอุบัติเหตุ” ฉันบอกพี่เชน “ปายดูแลตัวเองได้น่า”“ให้มันจริง” พี่เชนยังคงบ่นงึมงำเพราะความเป็นห่วงฉันยื่นมือไปลูบไหล่พี่ชายสองสามที ยิ้มหวานหยดให้ ตลอดทางจนมาถึงบ้านฉันชวนพี่เชนพูดคุยอย่างร่าเริง พยายามทำตัวใจเป็นปกติ ทั้งที่บาดแผลในใจยังคงไม่จางหายไม่นานก็ถึงบ้าน มีรถเก๋งยาริสจอดรออยู่ด้านข้าง... เป็นรถไมค์ ฉันจำได้ พูดถึงไมค์หลังจากวันที่เกิดเรื่องไมค์ก็หายไป พอถามพี่เชนพี่เชนก็บอกไม่รู้ ฉันเคยโทร.หาไมค์โดยใช้โทรศัพท์มือถือพี่เชนก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าทางไมค์มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าฉันลงจากรถแล้วเดินไปเคาะกระจกรถยาริสที่ติดเครื่องไว้ ไมค์ที่นอนเอนเบาะอยู่พลันรีบลุกขึ้น ก่อนเลื่อนกระจกรถลง“ปาย แกหายไปไหนมา โทร.หาก็ไม่ติด” เสียงของไมค์เจือด้วยความเป็นห่วงแถมยังร้อนรน ใบหน้าเหยเกเหมือนอยากร้องไห้ ท่าทางของไมค์ไม่ใช่แค่เป็นห่วงฉัน มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น“เข้าไปในบ้านก่อนเถอะแก ค่อยคุยกันตรงนี้มันร้อน” ฉันบอกไมค์

“ฝัน มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย”ฉันหันหลังให้เตรียมจะเดินหนีเข้าไปข้างใน“ตามใจ ไวท์ก็จะนั่งง้อเมียตรงหน้าบ้านนี่แหละ ไม่ต้องสนใจใครผ่านมาก็แค่บอกว่าเมียงอน เมียไล่มานอนนอกบ้าน... “ฉันหันกลับมาก่อนยกมือขึ้นปิดปากไวท์ ก่อนบอกเสียงเข้ม“หยุดพูดจาเพ้อเจ้อนะ”“งั้นก็ให้ไวท์เข้าไปข้างไหนสิจ๊ะเมียจ๋า”ไวท์ดึงมือฉันออกจากปาก ตอบโต้หน้าทะเล้น ฉันถลึงตามองเขา ก่อนสะบัดหน้าใส่ เดินดุ่ม ๆ กลับเข้าไปในบ้าน สุดท้ายก็ส่งเสียงเรียกให้เขาตามมาทั้งที่ในใจไม่ยินยอม“ตามมาสิ”พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่น ฉันก็หมุนตัวมาเผชิญหน้าเขา ไวท์กลับนั่งลงบนโซฟาแล้วฉวยโอกาสที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวดึงฉันลง ฉันเซไปตามแรงดึง ล้มใส่ไวท์ที่อ้าแขนรออยู่เขากอดฉันแน่น ฝังใบหน้าเข้ากับซอกคอฉันแล้วส่งเสียงอู้อี้“ปายหายโกรธไวท์นะ”ฉันนิ่ง ทำตัวแข็งทื่อเมื่อเขาพรมจูบตรงซอกคอ เหตุการณ์หน้าอายคืนนั้นฉายชัดขึ้นมาในหัว เขาประณามหยามเหยียดแค่ไหน ประชดว่าฉันเป็นของใคร แต่พอรู้ว่าฉันยังไม่เคยก็มาแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้หรือ...ตลกสิ้นดีแค่พูดพร่ำด้วยคำหวาน ใช้สัมผัสทางกายมาหลอกล่อให้ฉันเคลิ้มตาม แค่นี้จะให้ฉันใจอ่อนกลับบ้านไปหนุนหมอนแ

สุดท้ายก็ได้แค่เดินไปเดินมาหน้าบ้านอย่างคนคิดไม่ตก ไม่นานรถตู้สีดำก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้าน ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ ประตูรถเปิดออกไมค์ประคองผู้ชายวัยกลางคนลงมา ป๊าไมค์เป็นผู้ชายร่างเล็กไม่ลงพุง อายุราวห้าสิบกว่าถึงหกสิบปี ท่าทางแข็งกร้าวทรงอำนาจ ดวงตาเล็กเรียวรีดูแหลมเฉียบคม ถึงแม้จะมีผมสีดอกเลาแต่ท่าทางกระฉับกระเฉง คล่องแคล่วทำให้ดูหนุ่มกว่าอายุจริง พอป๊าและไมค์ลงจากรถ ด้านหลังก็มีผู้หญิงอายุประมาณสี่สิบกว่า ๆ เดินลงมาแต่งกายด้วยเพชรนิลจิลดาเสมือนตู้ทองเคลื่อนที่ ฉันแอบใช้สายตาสำรวจแวบเดียวก่อนจะเดาว่าน่าจะเป็น แม่เล็กของไมค์ใช่ ครอบครัวไมค์เป็นครอบครัวคนจีน มีแม่เล็กแม่ใหญ่ หรือก็คือ เมียหลวงเมียน้อยนั่นแหละ แต่พอดีแม่แท้ ๆ ของไมค์เสียชีวิตไปหลายปี ข้างกายป๊าเลยมีแม่เล็กคนนี้คอยดูแล ฉันไปบ้านไมค์เวลาคนในบ้านไม่ค่อยอยู่เลยไม่เคยเจอแม่เล็กไมค์สักที มาวันนี้ได้เจอก็....อืม ดูท่าทางเป็นคุณนายชะมัด เชิดหน้า ปรายตามองบ้านฉันอย่างกับมันไม่มีราคามิน่า ไมค์ถึงไม่ค่อยชอบแม่เล็กคนนี้เท่าไร จากที่เคยบ่นให้ฉันฟัง“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้หลังจากทุกคนลงจากรถมากันครบ ป๊าไมค์พอเห็นฉันก็ยิ้มพลางรั