Lahat ng Kabanata ng Kakaibang Tikim: Kabanata 61 - Kabanata 70

Keilani’s POV Pagod man ang katawan, mas magaan na ang pakiramdam ko habang hinahanda ang hapunan sa kusina. Alam ko na ang dapat kong gawin. Kahit nakakalokang tanggapin na kailangan kong lumayo para itago ang pagbubuntis ko, hindi ko na puwedeng balewalain ang sitwasyon ko ngayon. Iniisip ko si Braxton, ang mga tanong niya kung sakaling malaman niya ang totoo. Pero hindi puwedeng mangyari iyon. Hindi siya puwedeng mapunta sa iba dahil paninindigan ko ang karma na gusto kong mangyari sa kaniya. Tatlong taon akong naging tanga, ginawa niyang tanga, pinaniwala na wagas ang pagmamahal niya sa akin bilang asawa niya pero may mga baho talaga na kusang aalingasaw. Dahil sa mga kasalanang ginawa niya, hindi ko siya hahayaang makawala. Ako, gagalingan ko ang pagtatago ng baho ko, at sa tulong ni Sylas, sure akong magagawa ko ‘yun nang maayos. "Keilani, kaya mo ‘to," bulong ko sa sarili habang hinahalo ang sabaw sa kawali. Hindi ko alintana ang latang nararamdaman ko. Kailangan kong magpakat

Sylas POVNakatayo ako sa harap ng malawak na bintana ng aking opisina, tanaw ang abalang lungsod sa ibaba. Gabi na, pero maliwanag pa rin ang paligid dahil sa mga ilaw ng mga gusali. Isang basong whiskey ang hawak ko at tahimik akong nag-iisip habang hinihintay si Braxton na dumating. Ang tahimik na paligid ng opisina ay nagbigay-daan sa mga plano ko na unti-unting nabubuo sa isip ko.Hindi ko kailanman inakala na mapupunta ako sa ganitong sitwasyon—na gagawin ko ang lahat para protektahan si Keilani at ang anak namin, habang sinisiguro na mabibigyan ng leksyon ang mga taong nanloko at nagkasala sa kanya, pati na rin sa akin.Pagkatapos ng ilang minuto, may kumatok sa pintuan."Come in," malamig kong sabi.Pumasok si Braxton, nakasuot ng kanyang usual na corporate attire. Mukha siyang kampante, walang kaalam-alam sa mga plano ko."You called for me, sir?" tanong niya habang umupo sa upuang nasa harap ng aking desk."Yes," sagot ko habang inilalapag ang baso ko sa mesa at tumingin nan

Keilani’s POVPagkalabas ni Braxton ng bahay kaninang umaga, sinundan ko siya ng tingin mula sa bintana. Ang tagal na ng ganitong routine—umaalis siya ng maaga, at ako, naiiwan dito, parang nakakulong sa sariling tahanan. Hindi na ako nagluluto ng almusal kasi sanay na siyang magluto sa umaga, kaya naman kapag gigising ako ay kakain na lang. Pero, kahit na ganoon, hindi ako mahiyang sa mga luto ni Braxton. Magsasangag na nga lang ng kanin na madali namang lutuin, palpak pa. Ang alat! Ang piniritong itlog naman ay lasog-lasog. Ang itlog at hotdog ay sunog, halatang malakas ang apoy nung lutuin. Nagtiyaga na lang ako kasi masamang magsayang ng pagkain.Kakatapos ko lang mag-almusal at uupo na sana ako sa sofa pero ilang minuto pa lang ang lumilipas nang marinig ko ang tunog ng doorbell."Sino na naman kaya ‘to?" tanong ko sa sarili ko habang tumayo mula sa sofa. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko ang pamilyar na mukha ni Celestia. Nakasalamin siya, naka-cap, at parang nagmamadali."Keilani

Keilani’s POVPag-upo ko sa driver's seat ng kotse ko, hinilot ko muna ang sentido ko. Masyado akong naging abala buong araw sa pagti-trip kay Celestia, pero sulit naman dahil natapos na rin ang kunwaring pakikitungo kay Celestia. Sa wakas, makakalabas na rin ako sa gulo ng araw na ‘to.Huminga ako nang malalim, sinuri ang rearview mirror at saka pinaandar ang sasakyan. Paalis na ako ng bahay namin ni Braxton, patungo sa condo ko—isang lugar kung saan walang sino mang makakagambala sa mga plano ko.Simula nung malaman kong buntis na ako, dahan-dahan na ako magmaneho ng sasakyan. ‘Yun din ang bilin sa akin si Sylas.Pagdating ko sa building ng condo ko, nagulat ako nang makita kong may ibang naka-park sa parking area ko. Pero nang mapansin kong kotse ‘yun ng kapitbahay ko, naisip ko na sa space na lang din niya mag-park kasi mukhang umuwi na naman ito ng lasing. Babae siya at palaging lasing kung umuwi kaya minsan ay nagkakamali siya ng pagpa-park ng kotse niya.Pagbukas ko pa lang ng

Keilani’s POVHindi ko inakala na dadating ako sa ganitong punto…ang pagkakaroon ng sitwasyon kung saan kailangang ipaglaban hindi lang ang pangalan ko, kundi pati na rin ang lahat ng pinaghirapan ko. Ang coffee shop na itinayo ko mula sa wala ay tila nagiging laruan na lang para sa mga taong gusto akong pabagsakin. O mas magandang sabihin na gustong agawin ang coffee shop ko ng taong wala namang naging ambag sa buhay ko.At dahil kailangan ko ng tauhan, kailangan ko na ring isagawa ang matinding plano na kagabi ko lang naisip. Kailangan ko nang magmadali kasi malapit na akong umalis ng Pilipinas.At ngayon, naisip ko na kailangan ko nang hawakan sa leeg si Celestia—ang bestfriend ko na matagal ko nang pinagkakatiwalaan—ay nasa harap ko, sa loob ng office room ng coffee shop. Hindi ko alam kung saan hahantong ang pag-uusap na ito, pero isa lang ang sigurado, hindi ako puwedeng magpatalo dahil may plano na ako.“Keilani, bakit mo ako pinapunta dito?” tanong niya habang pinipilit ngumit