All Chapters of รักลับสัมพันธ์สวาท: Chapter 41 - Chapter 50

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 42 - รู้สึกแย่(อารียา)เสียงแว่วเข้ามาในหูทำให้ฉันรู้สึกตัวลืมตาตื่น กะพริบตาเมื่อพบกับแสงสลัวของดวงไฟ ฉันมองไปโดยรอบ แม้จะรู้สึกหนักอึ้งตรงขมับ ฉันค่อย ๆ ขยับร่างกายอย่างเชื่องช้า มือที่มีน้ำหนักเหมือนมีใครเอาของวางทับไว้ทำให้ฉันเหลือบไปมอง พบกับร่างกายสูงใหญ่กำยำ ทำให้รู้ว่าคนที่กำลังนอนฟุบหน้าลงบนเตียงผู้ป่วย พร้อมกับน้ำหนักมือที่กุมมือของฉันไว้นั้นเป็นใคร"เป็นไข้จนได้นะเรา" ฉันพูดกับตัวเองลำพังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่คิดถามว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะแค่มองคร่าว ๆ ก็รับรู้แล้วว่ามันคือโรงพยาบาล ก็กลิ่นยาคละคลุ้งขนาดนี้ ฉันคงไม่ถามอะไรที่มันดูสิ้นคิดขนาดนั้นทั้งที่มันเดาออกแสนจะง่ายดาย"มันยังไงกันแน่นะ...ฉันกำลังทำอะไรอยู่" ฉันลืมตามองเพดานอย่างใช้ความคิดและทบทวนเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่นอนไม่รู้สติข้างเตียง เกิดความสับสนและว้าวุ่น ไม่รู้ว่าลึก ๆ แล้วฉันคิดยังไงกับผู้ชายคนนี้กันแน่บางครั้งมันก็เจ็บแปลบที่ขั้วหัวใจ เมื่อภาพการที่ถูกทำร้ายมันผุดเข้ามาในหัว แต่ชั่วความคิดในบางครั้งก็ช่างทำให้หวั่นไหวใจสั่น ทั้งที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ คำพู

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 44 - ไม่ง่าย(นิโคลไล)“แน่ใจนะว่าดีขึ้นแล้วจริง ๆ” ผมถามอารียาที่กำลังเข้าไปนั่งในรถ วันนี้เธอออกจากโรงพยาบาล ทั้งที่ผมยังไม่ต้องการให้เธอกลับบ้าน แต่หมอบอกว่าเธอดีขึ้นมากแล้วจึงอนุญาต ผมเลยขัดไม่ได้ทั้งที่ใจอยากจะยื้อเวลาเพื่ออยู่กับเธอต่อ“ค่ะ หายดีแล้วไข้ก็ไม่มี” เธอตอบผมพร้อมกับเอื้อมมือคาดเข็มขัดนิรภัย“ไข้อาจจะขึ้นอีก อาว่านอนอีกสักคืนดีไหมรียา” ผมนั่งยอง ๆ ลงแล้วกุมมือของเธอไว้ เงยมองหน้าเธอแล้วพูดตะล่อม ส่งสายตาเว้าวอนหวังให้เธอใจอ่อนยอมทำตาม“ไม่เป็นอะไรแล้ว เห็นไหมเนี่ยหนูชิลมาก หรือจะให้เดินแบบโชว์ก็ได้นะ”“เยอะ! มาเดินโชว์อะไรที่สาธารณะ อาไม่อนุญาต! (ไม่รู้หรือไงว่าผมหวง ชุดที่ใส่ยิ่งเซ็กซี่อยู่ด้วย)”“จิ๊”ผมลุกยืนเต็มความสูงแล้วพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ ใครมันจะไปยอมให้เธอมาเดินอวดรูปร่างต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ผมก็หวงของผมเป็นนะ จากนั้นจึงเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ ได้ยินเสียงของอารียาที่ดังตามหลังมา“ถามอีกรอบว่าแน่ใจนะ หายดีแล้วจริงใช่ไหม? ไม่แอดมิทต่อจริงเหรอ” ผมนั่งฝั่งคนขับเรียบร้อย และตัดสินใจหันไปถามอารียาอีกครั้ง“นี่คุณนิโคลไลคะ...หนูไม่เป็นอะไรหาย

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 46-ชนะใส ๆ(นิโคลไล)ผมนั่งใช้ความคิดเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องทำงาน เอกสารกองตรงหน้ายังไม่แตะสักแฟ้ม คิดเพียงเรื่องราวเมื่อเช้าที่ได้ยิน ผมจะทำยังไงดีให้อารียาไม่ต้องไปกับคุณไมค์ในเที่ยงนี้“แฮ่ม!....(หนูจะไปกับเขาเหรอรียา ไม่ไปได้ไหมอาขอร้อง พลีส)...โอ้ว แม่งโคตรเหมือนคนกลัวเมียเสียลุคนิโคลไลหมด ไม่เอา ๆ เดี๋ยวเด็กมันได้ใจ... (ฟังให้ดีนะรียา ฉันขอห้ามและเธอต้องทำตาม อย่าไปกับไอ้ไมค์เด็ดขาดไม่ว่าอะไรทั้งสิ้น ถ้ายังรั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนเข้าใจไหม?)...นี่ก็ดูนักเลงไปโน ๆ ดีไม่ดีกูเนี่ยแหละโดนรียาสวนกลับ...โอ๊ย!! คิดไม่ออกโว้ยทำไงดีวะ”ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ผมที่กับพูดพร่ำกับตัวเองต้องหยุดชะงัก และจัดแจงท่วงท่าให้อยู่ในมาดนิ่งขรึมดูน่าเกรงขาม หยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้าเปิดอ่าน เหมือนก่อนหน้าไม่มีอะไรที่ปัญญาอ่อนเกิดขึ้น“เข้ามา”"เอกสารของวายเอ็มเอชกรุ๊ปค่ะ" อารียาเข้ามาในห้องทำงานยามสาย ยื่นแฟ้มเอกสารสีดำตรงหน้าของผม เป็นงานที่ผมมอบหมายให้เธอทำ รวบรวมข้อมูลพื้นฐานเพื่อเตรียมการเจรจาคู่ค้าในสัปดาห์หน้า และซึ่งเป็นลูกค้าสำคัญมาก"อืม...ขอบใจ" ผมตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำ

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 48(ของที่เคยชอบ)ติ่ง เสียงข้อความดังขึ้นทำให้ผมต้องหลุดจากภวังค์หวาน แล้วเปิดอ่านข้อความในมือถือ“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” อารียาเอ่ยถามเมื่อผมเงยหน้ามองเธอ“เปล่าหรอก แค่เชรคส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับก่อน เห็นบอกว่ามีธุระต้องรีบไปเคลียร์ที่บริษัท” ผมตอบเธอตามข้อความที่ได้อ่าน“อืม...งั้นเราก็รีบทานข้าวแล้วเข้าบริษัทกันค่ะ เผื่อว่าคุณเชรคมีอะไรให้ฉันช่วยทำ” อารียาพยักหน้ารับรู้ จากนั้นจึงบอกเล่าต่อ ช่างขยันให้วันที่ผมไม่อยากให้ขยันทำไมเนี่ย“พอละ ผมอยากกลับบ้านวันนี้รู้สึกเหนื่อย” ผมพยายามพูดเลี่ยง เพื่อไม่ให้อารียากลับเข้าไปบริษัท อุตส่าห์วางแผนเล่นละครตอแหลมาซะขนาดนี้แล้ว จะปล่อยให้เธอไปเจอไอ้คุณไมค์อีก แล้วผมจะลงทุนไปเพื่ออะไรกัน...“งั้นคุณก็กลับบ้านไปก่อน ฉันจะเข้าบริษัท” มันน่านัก! ยังจะรั้นอีกทั้งที่ผมพูดดักทางไว้ ทำเอาผมรู้สึกเซ็งเลย วางช้อนลงจานแล้วเช็ดปากอย่างหงุดหงิด อยากจะทุบโต๊ะแม่งให้หัก แต่ต้องควบคุมอารมณ์ไว้ เดี๋ยวจะทำให้อารียาปรี๊ดแตกใส่ผมคืน เจองานหนักกว่าเดิมอีกทีนี้“ไม่เอาอะกลับด้วยกัน...อยากนอนกอดเมีย” ผมเริ่มเปลี่ยนอารมณ์ แล้วพูดออดอ้อนเอื้อ

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 50 - ก็แค่ท้องฉันเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยความรู้สึกกังวลและว้าวุ่นใจ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว พยายามทำใจรับกับเหตุการณ์นี้ ที่แม้ฉันจะตั้งหลักไม่ทันก็ตาม"หมอว่าไงบ้าง" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงพะวง เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาใกล้ คอยประคองอย่างกับว่าฉันเดินเองไม่เป็น แต่นั่นคงเพราะว่าเขาห่วงใยละมั้ง ไม่รู้สิแต่ฉันสัมผัสได้แบบนั้น ซึ่งมันอาจจะเป็นการกระทำที่มาจากใจ"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก...ก็แค่ท้อง" ฉันตอบเขาเสียงเรียบอย่างกับว่ามันเป็นแค่เรื่องธรรมดา ทั้งที่มันเป็นเรื่องกะทันหันทำฉันตั้งรับไม่ทัน คือตอนนี้ฉันก็ยังคิดไม่ตกว่ามันเกิดขึ้นจริงหรือแค่ความฝัน"เฮ้อ~~ค่อยยังชั่วหน่อย อานึกว่าหนูป่วยหนักซะอีก ดีแล้วล่ะไม่เป็นอะไรก็แค่ท้องเฉย ๆ เอง...ห๊ะ! อะไนฝรนะ! ทะ ทะ ท้อง!?" เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างกับว่าโล่งอก จากนั้นก็พูดต่อปกติ แต่เหมือนคงจะนึกทวนได้จึงตะเบ็งเสียงลั่นไม่เกรงใจคนทั้งโรงพยาบาล จับต้นแขนของฉันแล้วจ้องหน้าอย่างลุ้นคำตอบ แต่ว่าฉันน่ะนิ่งเฉย ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นจนออกนอกหน้าเหมือนกับเขา"อืม ปะกลับ" ฉันแค่นเสียงและพยักหน้ารับ และสบัดแ