All Chapters of รักลับสัมพันธ์สวาท: Chapter 11 - Chapter 20

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 12-หลบหน้า(อารียา)“ผมแอบคุณนิคมา เรามีเวลาไม่มากนะครับ และตอนนี้คุณนิคก็ให้เพื่อนตำรวจออกตามหาตัวคุณ ผมเกรงว่าอีกไม่นานพวกเขาจะเจอคุณในเร็ววัน” คุณเชรคบอกฉันในขณะที่เราสองคนกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังสุสานของคุณท่าน คนที่ฉันเฝ้ารอคอยตัวเป็น ๆ แต่วันนี้ฉันกับจะได้เจอท่านเพียงแค่เสาที่สลักชื่อเท่านั้น แต่มันก็ยังดีกว่าที่ฉันจะไม่ได้พบท่านเลย“อย่าเพิ่งอวยพรกันเร็วนักสิคะ ฉันยังไม่อยากจะเจอเขาในเวลานี้” ฉันที่เดินเคียงข้างหันไปพูดกับคุณเชรค ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะเจอหน้าผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกครองจริง ๆ สิ่งที่เขาพูดอย่างไม่รักษาน้ำใจกัน มันทำให้ฉันโกรธเคืองเขาอยู่ ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้สำคัญหรือมีค่าพอที่จะให้ใครนึกถึง แต่สิ่งที่ฉันคำนึงอยู่ตลอดเวลา นั่นคือการได้มาเจอหน้าคุณท่านสักครั้ง มันคือความฝันและสิ่งที่ฉันเฝ้ารอ แต่แล้วเขากับพูดตัดพ้อความรู้สึกของฉันอย่างไม่รักษาน้ำใจ“นี่เป็นสุสานของคุณท่าน คุณรีบไหว้คุณท่านเถอะครับผมจะได้รับกลับไปส่ง ก่อนที่คุณนิคจะสงสัยผมเอาเดี๋ยวความลับของคุณจะแตก ผมยิ่งโกหกไม่ค่อยเนียนอยู่ด้วย” คุณเชรคว่าขึ้นพร้อมอมยิ้มทีเล่นทีจริง

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 14 - กลัว(อารียา)สุดท้ายฉันก็หนีเขาไม่พ้น ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นกลกับฉันนัก ขอให้ฉันไม่เจอหน้าเขานานกว่านี้ก็ไม่ได้ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอคนบัดซบแบบนี้ด้วย!"ขาก็เดี้ยงยังมาทำเก่ง" กัดฉันอย่างกับหมา แขวะได้แขวะดีเขาก็ปากร้ายเหมือนกันนั่นแหละ"ปากแบบนี้ไม่น่าแก่ตาย" ฉันว่าเขาคืนในขณะที่เดินตามตูดเขาเข้าบ้าน คงเพราะวิ่งอย่างลืมเจ็บเมื่อกี้แน่เลย ทำให้ฉันรู้สึกเดินลำบากกว่าเดิม ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขา"เธอนั่นแหละยัยตัวแสบที่จะไม่แก่ตาย เพราะปากเธอมันร้ายฉอดเก่งยิ่งกว่าพิทบูล" ไอ้แก่นี่มันด่าฉันอีกแล้ว ฉันกับเขาคงอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้แล้วล่ะ"นี่!! ฉันไม่ใช่หมานะ" ฉันรีบเดินขากะเผกไปดักหน้าแล้วผลักไหล่เขา ถ้าขาไม่เจ็บนะเขาโดนหมัดฉันปากแตกแน่"ยิ่งกว่าหมาอีกเธอน่ะ...หลบไป!""อ๊ะ!"เขาย้อนหน้าตายและผลักไหล่ฉันคืนจนเซ แต่ทำไมฉันผลักเขาแทบไม่ขยับวะ จากนั้นเขาก็เดินหนีไป ทิ้งให้ฉันหัวร้อนอยู่คนเดียว"อย่าเดินหนีนะ ฉันบอกว่าอย่าเดินหนีไม่ได้ยินหรือไง!...โอ๊ย~~""รียา!"ฉันพยายามเดินตามแต่ขาที่เจ็บมันไม่เอื้ออำนวย จนฉันพลาดล้มฟุบกับพื้น นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากกว่า

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 16-ใกล้เสร็จยัง(อารียา)หลังจากที่ฉันได้ยินเสียงรถยนต์แล่นออกจากบ้านไป นั่นก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็ไอ้แก่ปากเสียที่จะมาเป็นผู้ปกครองของฉันต่อจากคุณท่าน จากที่ได้ฟังคุณเชรคบอกถึงเนื้อในพินัยกรรม นึกแล้วก็ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วตอนไหนฉันจะมีคนมาดูแลและแต่งงาน เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องมาอยู่ใต้ชายคาหลังนี้ร่วมกับผู้ชายทุเรศหื่นกามแบบเขา"ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยนะ ทำไมต้องพาฉันมาเจอกับคนอุบาท ๆ แบบนายนี่ด้วยก็ไม่รู้ วุ้ย!!" ฉันนั่งบ่นคนเดียวบนเตียง คิดไม่ตกว่าจะหาทางหนีจากที่นี่ได้ยังไง ก็ฉันไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ร่วมกับเขานี่นา แค่จะต้องเจอหน้ากันทุกวันในอนาคตคิดแล้วก็หลอน แถมนี่ยังต้องไปทำงานที่เดียวกัน มีหวังในแต่ละวันกัดกันตายจนวุ่นวายทั้งออฟฟิศละมั้ง"เฮ้อ~~ แล้วจะมีผู้ชายหน้าไหนมาแต่งงานกับฉันล่ะทีนี้ ถึงฉันจะสวยก็ใช่ว่าจะหาผัวได้ง่าย ๆ นะเว้ย" คิดแล้วก็ได้แต่กลุ้มใจ สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนอนมองเพดานมือก่ายหน้าผากอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าฉันใช้ความคิดไปนานเท่าไหร่ จนสุดท้ายฉันก็ผล็อยหลับไปอากาศที่เริ่มเย็นทำให้ฉันรู้สึกตัว ดึงผ้าห่มคล

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 18 - เจียมตัว(อารียา)วันทั้งวันฉันเอาแต่อยู่ในห้อง มีเดินลงมาข้างล่างบ้างยามหิว พยายามจะหยิบจับช่วยเหลือแม่บ้าน ก็ไม่มีใครให้ฉันช่วยอะไรเลย มันทำให้ฉันเบื่อหน่ายและเซ็งเอามาก ๆ นั่งดูทีวีนอนเล่นจนสันนิบาตจะกินหลังหมดละกว่าจะเย็นก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันเลิกสนใจทีวีที่กำลังฉายซีรี่ส์เรื่องที่ฉันชอบ เดินตรงไปเปิดประตูอย่างไม่ค่อยสะดวกเพราะข้อเท้าที่ยังเจ็บไม่หายดี"มีอะไร?" ฉันถามเสียงห้วนเมื่อเป็นคนที่ฉันเบื่อขี้หน้า ก็ไอ้คุณอาหื่นกามนั่นแหละที่มาเคาะประตูขัดความสุขในการดูซีรี่ส์ของฉัน"สบายดีเนาะมีแต่นอนกับกิน" มาถึงก็ปากหมาแขวะฉันทันที"ไม่มีตามองหรือไงว่าฉันเจ็บขา หรือว่าตาฟ่าฟางเพราะแก่แล้วถึงมองไม่ออกทั้งที่ผ้าพันขนาดนี้" ฉันสวนอย่างไม่ยอมเหมือนกัน จะมาเอาแต่ด่าฉันอยู่ฝ่ายเดียวไม่มีทางซะหรอก"เธอนี่นะ!!""ไม่มีอะไรกับฉันใช่ไหม ถ้าไม่มีธุระก็หลบไปฉันจะเข้าห้องไปดูซีรี่ส์"เขาชี้หน้าตั้งท่าจะด่าฉัน แต่ดันนึกคำพูดไม่ออกละมั้ง ถึงได้ชะงักและขบฟันแน่นแบบนั้น จนฉันระอาและพยายามจะปิดประตูเมื่อเขาไม่ยอมพูดอะไรสักที เสียเวลาดูซีรี่ส์ของฉันจริง ๆ

รักลับสัมพันธ์สวาทตอนที่ 20 - ปากบอกไม่แคร์(นิโคลไล)คืนนั้นที่ผมเข้าไปพูดเรื่องข้อตกลงกับอารียา การคุยกันในช่วงสุดท้าย แววตาเศร้าที่อารียาแสดงออกมา มันทำให้ผมหวนคิดทบทวนคำพูดตัวเองจนรู้สึกผิด ในคืนเดียวกันผมเลยคิดจะไปขอโทษเธอ อ้างว่าอาสาเอานมมาให้ ผมไม่เคยพูดขอโทษใครนอกจากพ่อกับแม่ แต่กับอารียาทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้นก็ไม่รู้ อาจจะเพราะชีวิตเธอน่าสงสารละมั้ง แต่สุดท้ายแล้วผมก็ปากหนักพูดไม่ออก เพียงแค่มองหน้าเธอแล้วเดินจากมาตอนนี้อารียาเริ่มเข้ามามีบทบาทในบริษัท ผมให้เธอมาช่วยงานเชรค เห็นว่าเชรคมีงานล้นมือจนทำแทบไม่ทัน เลยให้อารียามารับหน้าที่นี้ไป และตอนนี้เธอก็เข้ามายืนอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวของผมอารียาที่อยู่ชุดแซกตัวยาวเข้ารูป เธอยืนนิ่งด้วยท่าทางสง่า แม้ว่าเธอจะตัวเล็กบอบบางแต่กับดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเลยทีเดียว ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่เธอเดินแนะนำตัวกับพนักงาน ล้วนเป็นเป้าสายตาของพนักงานชาย มองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้มอย่างกับต้องมนตร์"ท่านประธานคะ" เสียงของอารียาดังขึ้น นั่นทำให้ผมที่จ้องหน้าเธออยู่นานได้สติกลับคืน "ฉันเห็นคุณเอาแต่มองหน้าฉันโดยไม่พูดอะไร หน้าของฉันผิดปกติเหรอคะ?" เธอถา