บททั้งหมดของ เมียเด็ก(ใน)สมรส : บทที่ 31 - บทที่ 40

กึก!แทนคุณใช้ฝ่ามือดันประตูห้องนอนเอาไว้ ในจังหวะที่มาริษารีบปิดประตู ไม่ให้เขาตามเข้าไปด้วย“เธอสู้แรงฉันไม่ได้หรอก”“…” มาริษาไม่ยอมแพ้ เธอดันประตูต่อต้านคนแรงยักษ์สุดกำลัง แต่ยิ่งพยายามยิ่งไร้ความหมาย เพราะสุดท้ายเธอก็ต้านทานแรงคนพี่ไม่ไหวจริง ๆ“อ๊ะ!” ใบหน้าน่ารักบิดเบ้เล็กน้อย มือบางหลุดออกจากตัวจับประตู“ดื้อ” แทนคุณส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาพลางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะผลักประตูให้ปิดสนิท ส่วนมาริษาก็เงยหน้าขึ้นปราดตามองแทนคุณอย่างขุ่นเคือง แล้วหมุนตัวเดินหนี แต่ข้อมือเล็กกลับถูกรั้งเอาไว้“เดี๋ยว”“มีอะไรคะ สาจะไปอาบน้ำ” มาริษาพูดอย่างเย็นชาโดยไม่สบตากับคนตรงหน้า“มานอนที่นี่ทำไมไม่บอกฉันก่อน”“สนใจสาด้วยเหรอคะ สาไม่อยู่ให้รกหูรกตาก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”“อย่ามาประชด” แทนคุณบีบข้อมือมาริษาแน่นกว่าเดิมอย่างหงุดหงิด มาริษาแม้จะเจ็บมากแค่ไหน แต่เธอกัดฟันปั้นหน้าเรียบเฉยทำราวกับไม่รู้สึกอะไร“พูดความจริงค่ะ”“…” แทนคุณกัดฟันดังกรอดอย่างหัวเสีย โมโหตัวเอง เมื่อปากไม่ยอมทำตามที่สมองและความรู้สึกสั่งการ มาริษาที่เห็นคนพี่เงียบก็ยิ่งได้ใจ เมื่อสบโอกาสที่คนพี่เผลอเธอก็สะบัดข้อมือจนหลุดจากมือ

คฤหาสน์ พีรพัฒน์ แทนคุณเหล่ตามองมาริษาแวบหนึ่งอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันกลับไปมองทางเบื้องหน้าต่อ ขณะขับรถเข้ามาภายในอาณาเขตตัวเอง มาริษาเอาแต่นั่งเงียบหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถตลอดทางที่ออกจากบ้านตุลา ปกติคนน้องจะพูดมากจนเขารู้สึกรำคาญ ทว่าตั้งแต่เมื่อวานเธอกลับวางท่ามึนตึงใส่เขา ไม่รู้เพราะเหตุใดแน่ชัด“วันนี้ฉันไปส่งเธอที่มหาลัยเอง” แทนคุณกัดฟันแน่น ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยก่อนอย่างพยายามใจเย็น ทั้งที่ภายในอกกระวนกระวายจนแทบอยากระเบิดอารมณ์ออกมา ขณะจอดรถนิ่งตรงทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่“ค่ะ” มาริษาตอบรับน้ำเสียงเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือหน้าตาที่อมทุกข์ เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที โดยไม่รีรอแทนคุณหรือต่อบทสนทนาด้วยอย่างทุกครั้ง แม้กระทั่งใบหน้าหล่อ ๆ ยังไม่ปรายตามอง ทำให้แทนคุณยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เอาเรื่องอะไร“ยัยสา กลับบ้านน่าจะบอกพี่สักนิด” มาริษาเดินเข้าบ้านเป็นจังหวะที่มนัสรินทร์เดินลงบันไดมาถึงพอดี เธอจึงต้องชะลอฝีเท้าพลางปรายตามองใบหน้าพี่สาวเพียงนิด ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าพี่สาวพร้อมทั้งหลุบตามองต่ำ ณ เวลานี้เธอยังไม่อยากเจอหรือพูดคุยด้วยสักเท่า

พิษณุโลก“น้อง ๆ ครับ เราใกล้ถึงหมู่บ้านกันแล้ว ขอให้ทุกคนตรวจสอบสัมภาระของตัวเองให้ดีก่อนลงจากรถนะครับ” เสียงของรุ่นพี่ปีสี่ประกาศผ่านไมค์โครโฟน ปลุกนักศึกษาที่หลับพักสายตาระหว่างรอถึงจุดหมาย ให้ตื่นจากห้วงนิทรา“…” มาริษาค่อย ๆ ปรือตาขึ้นเพื่อปรับรับแสง ก่อนจะใช้หลังมือถูกขยี้เปลือกตาเบา ๆ อย่างงัวเงีย เธออยู่ในชุดลำลอง เสื้อยืดสีเขียว โลโก้ชมรม กลางเสื้อเป็นรูปโลกล้อมด้วยต้นไม้ และ กางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบสีขาว เธอรวบผมหมัดทรงต่ำ ใบหน้าน่ารักราวกับสาวมัธยมต้นเป็นธรรมชาติทาผิวหน้าแค่ครีมกันแดด บนริมฝีปากอมชมพูเคลือบด้วยลิปมันเปลี่ยนสีเท่านั้น“ได้มองต้นไม้สีเขียวแบบนี้สบายตาจริง”“นั่นสิอยู่ในเมืองเห็นแต่ตึก” มาริษาหันมองวิวนอกหน้าต่างรถบัส ตามเสียงพูดของจีน่าที่นั่งติดกับหน้าต่าง ภายในหมู่บ้านรายล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี อากาศดีมากกว่าเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยมวลพิษมากมาย โดยเฉพาะฝุ่นพีเอ็ม 2.5 ที่มักทำให้แสบตา แสบจมูก และ ส่งผลเสียต่อสุภาพ“…” รถบัสคันใหญ่ของมหาวิทยาลัยจอดสนิทเมื่อถึงจุดหมาย เหล่าบรรดานักศึกษาต่างทยอยลงจากรถ ไปต่อแถวรวมกลุ่ม เพื่อเดินทางไปร่วมเปิดพิธีตรงลานจัดกิจกร

คฤหาสน์ พีรพัฒน์18:30 น.รถยนต์คันหรูสีดำขับเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ภายในรถเงียบสงัด จนได้ยินเสียงลมหายใจเป็นจังหวะของคนบนรถชัดเจน“ถึงแล้วครับนาย”“…” แทนคุณที่พิงหลังกับเบาะนั่งพักสายตา ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง ครั้นได้ยินเสียงลูกน้องคนสนิท ขณะที่ล้อรถหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อปรับโฟกัสการมองเห็นได้ดี จึงหลุบตามองมาริษาบนตักแกร่ง เธอผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากกลับจากทำกิจกรรมที่จังหวัดพิษณุโลก“ถึงบ้านแล้วเมษา” มือหนาเขย่าไหล่เล็กเบา ๆ ปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นจากห้วงนิทรา “เมษาตื่น”“อื้อ~” คนขี้เซาขยับยู่ใบหน้าเข้าหากันพลางส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เท่านั้น แต่ไม่ยอมลืมตาตื่น กลับซุกใบหน้าเข้าหาหน้าท้องอันแข็งเต็มไปด้วยลอนกล้ามแน่น ๆ หาความอบอุ่น สร้างรอยยิ้มเล็ก ๆ ให้แก่แทนคุณ“หึ” ริมฝีปากหยักได้รูปยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู ขณะเดียวกันประตูรถก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของลูกน้องคนสนิท“…” แทนคุณค่อย ๆ ยกศีรษะทุยเล็กขึ้นอย่างเบามือ แล้ววางบนเบาะนั่ง ก่อนจะกระเถิบตัวออกจากเบาะหลัง จากนั้นก็โน้มตัวซ้อนตัวมาริษาขึ้นสู่อ้อมแขนแกร่งในท่าเจ้าสาว พาเข้าบ้าน ปล่อยให้เธอได้หลับพักผ่อนอย่างเต็มที่

17:00 น. ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นดึงความสนใจจากหญิงสาวที่กำลังนั่งหวีผมหน้ากระจก ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง เธอจึงผุดตัวลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูทันที โดยไม่ปล่อยให้คนด้านนอกรอนาน“นายใหญ่ให้มาตามนายหญิงไปที่ห้องรับแขกค่ะ” สาวใช้ก้มหน้าพลางกุมมือกล่าวแจ้งตามคำสั่งของผู้เป็นนาย“ทำไมคะ?”“เพื่อน ๆ นายใหญ่มาเยี่ยมนายหญิงค่ะ”“เพื่อน?” มาริษาเลิกคิ้วขึ้นอย่างมีคำถาม จะว่าไปตั้งแต่เธอแต่งงานยังไม่เคยเจอเพื่อนคนพี่เลยสักครั้ง“ค่ะ คุณมิลินกับคุณหวานค่ะ”“…” ชื่อคุ้น ๆ มาริษาหลุบตามองต่ำอย่างใช้ความคิด แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกใบหน้าหญิงสาวทั้งสองไม่ออก“ค่ะ เดี๋ยวสาตามลงไปนะคะ” สาวใช้โค้งศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไป มาริษาเดินกลับเข้าห้องอีกครั้ง เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจึงลงไปข้างล่างตามคำเชิญ ด้วยชุดเอี๊ยมกระโปรงยีน ด้านในสวมใส่เสื้อสีขาวเปิดไหล่ผ้าชีฟอง ลำคอขาวประดับด้วยสร้อยสีเงินจี้รูปดาว ปล่อยผมสีดำลอนยาวเสวยในลุคน่ารัก สดใส“…” มาริษาหยุดเดินเมื่อใกล้ถึงห้องรับแขก เธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เรียกความมั่นใจ ขณะหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้น ไม่นานนักเธอก็ตัดสินใจเดินเข้าห้องนั