All Chapters of เมียเด็ก(ใน)สมรส : Chapter 11 - Chapter 20

ช่วงสายวันต่อมา อายเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนตกกระทบร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มนอนคว่ำหน้าบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ไร้ซึ่งผ้าห่มคลุมตัว รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือแทนคุณพลิกตัวนอนหงายพลางยกมือขึ้นลูบใบหน้าคมคายหนึ่งครั้ง เพื่อให้รู้สึกสดชื่นขึ้น แต่บริเวณศีรษะกลับรู้สึกหนักอึ้ง จนต้องนิ่วหน้า จึงยกมือขึ้นนวดคลึงขมับเบา ๆ“โดนเอาขนาดนั้นมีแรงกลับด้วยเหรอวะ” สมองเริ่มกลับมาประมวลผลอีกครั้งหลังจากจอดับไป ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ และ นึกไม่ออกว่าตัวเองเดินเข้ามานอนในห้องนอนยามไหน คงเพราะความเคยชิน แต่ที่จำได้แน่ ๆ เขาปรนเปรอความใคร่ลงบนร่างเล็กหลายต่อหลายรอบ จนนับไม่ถ้วนแทนคุณหยุดคิด แล้วผุดตัวลุกขึ้นก้าวขาลงจากเตียงหลังจากปรับสภาพร่างกายตัวเองได้ เดินตรงเข้าห้องน้ำ และ กลับออกมาอีกทีในสิบนาทีต่อมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำ เพราะใช้เวลาอยู่ที่ผับซะส่วนใหญ่ จึงมีเครื่องใช้ส่วนตัวเกือบครบราวกับบ้านอีกหนึ่งหลัง“เชี้ย!” เจ้าของใบหน้าตกใจอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน พบว่าภรรยาสาวที่ถูกเขาจัดหนัก และ คิดว่าเธอกลับบ้านไปแล้ว นอนสลบแผ่หลาอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ร่างกายเปลือยเปล่าเต็มไปด้ว

วันต่อมา“เอ้า! นายหญิง ไม่สบายอยู่นะคะ ทำไมถึงได้รีบตื่นล่ะคะ?” ทันทีที่มาริษาย่างก้าวเข้าห้องครัวในเวลาหกโมงเช้า เสียงของสายหยดก็ดังขึ้นไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย“สาดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ” มาริษายิ้มสวย เธอปล่อยผมยาวตรงมีหน้าม้า อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวคอเต่าสีขาว เพื่อปกปิดร่องรอยตามลำคอที่ยังเด่นชัด และ สวมใส่เสื้อเอื้อมกางเกงขาสั้นสีดำทับอีกที ให้ลุคสาวน่ารักตัวเล็ก“น่าจะพักผ่อนอีกหน่อยนะคะ”“สาดีขึ้นแล้วจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” ร่างกายฟื้นฟูเริ่มกลับมาเป็นปกติ เหลือเพียงอาการหน่วงบริเวณท้องน้อยเท่านั้นที่สร้างความรำคาญใจ“ไม่ต้องขอบคุณอะไรป้าหรอกนะคะนายหญิง” สายหยดเอ่ยอย่างเกรงใจนายหญิงของบ้าน เธอรู้สึกปลื้มเป็นอย่างมาก ที่มีเจ้านายทั้งน่ารักทั้งสุภาพอ่อนโยนและใจดีแบบหญิงสาวตัวเล็กน่ารักตรงหน้า“งั้นเช้านี้สาขอใส่บาตรด้วยคนนะคะ”“ได้เลยค่ะ”หลังจากใส่บาตรพระท่านเสร็จมาริษาก็มานั่งรอผู้เป็นสามีอยู่ในห้องอาหาร พลางหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา กระทั่งเวลาผ่านไปสิบห้านาที…“เธอนี่แข็งแรงกว่าที่ฉันคิดอีกนะ ขนาดป่วยยังตื่นเช้าได้ วันหลังคงต้องจัดหนักทั

มหาวิทยาลัย T.U อินเตอร์“ไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อนกลับบ้านไหม?” แกรมมี่เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่อาจารย์ผู้สอนเดินออกไป ขณะเพื่อน ๆ ทั้งสามต่างก็เก็บชีทเรียนบนโต๊ะ“ฉันไปนะหิวพอดี แกสองคนละ”“ฉันยังไม่หิวอะ”“รอไปกินข้าวกับผัวสุดหล่อน่ะซี้~ ฉันรู้นะยะ” แกรมมี่พูดแซวพลางหรี่ตามองหน้ามาริษาอย่างจับพิรุธ แต่กลับทำให้รอยยิ้มของมาริษาจางลงทันที“…” เธอฮึบไว้แล้วแค่นยิ้มสดใสออกไปใหม่ เพื่อทำให้ไม่เสียบรรยากาศ และ ให้เพื่อนสบายใจ หากผู้เป็นสามีร่วมโต๊ะอาหารทุกเย็น เธอคงยอมรับได้อย่างภาคภูมิใจ ทว่ามีเพียงฮยอนโดเท่านั้นที่เห็นความผิดปกติของมาริษา“นายล่ะฮยอน?” จีน่าชะโงกหน้าไปถามเพื่อนชายเพียงคนเดียวในกลุ่ม ซึ่งนั่งหน้านิ่งข้างกับมาริษา“ฉันไม่หิว”“สรุป เราไปกันสองคนยัยจี”“อือ”“ว่าแต่อาทิตย์หน้าเลือกชมรม พวกแกจะเข้าชมรมไหนกัน” แกรมมี่ถาม“ฉันจะเข้าชมรมรักโลก”“เหมาะกับแกมากยัยลูกหนู” แกรมมี่ว่าพลางทำหน้าล้อเลียนเพื่อนสาวที่มีนิสัยรักสงบ จิตใจดีสมกับชื่อชมรม ซึ่งมาริษาก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพื่อน“ฉันไปกับยัยเมษา”“ฉันด้วย” ฮยอนโดที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาเพื่อนอยู่นานเอ่ยขึ้น“พวกฉันไปด้วยกัน แล้วแกล่ะ?”

แทนคุณจ้องสบตากับภรรยาตัวเล็กนิ่ง ๆ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าบ้าน จู่ ๆ หัวใจแกร่งก็กระตุก เมื่อเดินเข้าใกล้ร่างเล็กยิ่งเห็นชัดเจน ดวงตากลมโตแดงก่ำ แพขนตางอนงามเปียกชุ่ม แปลว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาจริง ๆแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกไม่สนใจ ก้าวขายาวขึ้นขั้นบันไดผ่านเธอไป แต่กลับต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่…“มะ…ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอคะพี่แทน”“พูดเหมือนฉันทักทายเธอทุกวันงั้นแหละ อย่าเรียกร้องในสิ่งที่เธอไม่มีสะ…” ประโยคทำร้ายคนฟังหยุดชะงัก เมื่อหมุนตัวกลับไปประจันหน้า พบว่าใบหน้าจิ้มลิ้มแสนจะน่ารักราวกับตุ๊กตาอาบไปด้วยหยาดน้ำตา ส่งผลให้ความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมเข้ามาจู่โจมอย่างกะทันหัน“หยุดร้องซะ ไม่ได้มีใครตาย”“อึก~สาไปทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจหรือเปล่า ทำไมพี่ถึงดูเกลียดสาจัง”“…” ประโยคคำถามแกมตัดพ้อทำเอาแทนคุณเงียบนิ่งไปพักใหญ่“เธอจะคิดยังไงมันก็เรื่องของเธอ แต่ถ้าไม่อยากให้ฉันเกลียดเธอจริง ๆ ล่ะก็ อย่าดื้อ อย่าทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่สามีตัวเอง มันน่าเกลียด! ใครรู้จักฉันผ่านมาเห็นจะนำไปนินทาเอาได้”“…” มาริษาช้อนตาขึ้นสบตากับแทนคุณ พบว่าดวงตาคมกริบวูบไหว ก่อนที่เจ้าของแววตา

“แก้หมัดให้สาหน่อยค่ะ” มาริษาไม่กล้าหันไปสบตากับแทนคุณ เนื่องจากทั้งร่างเปลือยเปล่า ชุดนอนบนกายถูกเปลื้องทิ้ง เหลือเพียงแพตตี้ตัวจิ๋วสีชมพูลายลูกไม้ห่อหุ้มความเป็นสาวที่เปียกแฉะ เพราะถูกเล้าโลมอย่างหนัก และ บราเชียร์สีเดียวกันกับสีแพตตี้แทนคุณปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด โดยไม่ได้ทำตามที่มาริษาขอแต่อย่างใดฟุบ~“…” มาริษาหลับตาพลางกัดปากล่างเบา ๆ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความประหม่า ครั้นเสื้อผ้าของคนที่ยืนอยู่ปลายเท้าหล่นลงพื้นทีละตัว กระทั่งร่างหนากลับขึ้นมาคร่อมร่างของเธออีกครั้ง จึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่าลดลงบนแก้มถี่ ๆ“หันมาแล้วลืมตา ถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหอีก”“แก้หมัดให้สาด้วย มันเจ็บ”“จิ๊!” เสียงจิ๊ปากแสดงความรำคาญใจ ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปปลดเข็มขัดหนังบนข้อมือเล็กมาริษาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองพร้อมทั้งหันกลับที่เดิม ปะทะเข้ากับแผงอกกำยำ ทำเอารูม่านตาเบิกกว้าง สายตาซุกซนไม่อยู่นิ่ง ไล่มองไปทั่วผิวขาว หัวใจพลันเต้นระส่ำถี่เร็วจนหายใจแทบไม่ทั่วท้อง“อะ…อื้อ!” คนด้านบนแนบริมฝีปากหยักได้รูปลงมาประกบจูบ โดยไม่ปล่อยให้เธอตั้งตัว ปลายลิ้นสากพยายามสอดใส่เข้าไปฉกชิมเอาความหวานในโพรงปากนุ่ม“…”