All Chapters of เมียเด็ก(ใน)สมรส : Chapter 51 - Chapter 60

เวลาต่อมา@โรงพยาบาล เคแกรกบานประตูห้องถูกผลักเข้ามา ดึงหญิงสาวตัวเล็กบนเตียงผู้ป่วย ที่ดูเหมือนดูรายการบันเทิงบนหน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดสี่สิบนิ้วตรงปลายเตียง แต่กลับนั่งเหม่อลอยแทนออกจากภวังค์ สบปะทะสายตาเข้ากับผู้เป็นสามี ซึ่งการแต่งกายของร่างสูงต่างจากเมื่อตอนเช้า ท่อนบนสวมใส่เสื้อยืดสีขาว คลุมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตหนัง ท่อนล่างสวมใส่กางเกงยีนพอดีตัว ผมเผ้าเป็นธรรมชาติไม่มีการเซตทรงผม“ป้ากลับไปพักได้แล้วครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนเมษาเอง”สายหยดโค้งตัวน้อมรับคำสั่งของผู้เป็นนาย “ไอ้ทิมมึงไปส่งป้าด้วย”ทิมโค้งศีรษะรับคำสั่งอย่างเข้าใจ“ป้าไปก่อนนะคะนายหญิง”“คืนนี้ป้าอยู่เป็นเพื่อนสาที่นี่ได้ไหมคะ?”“เออ…” สายหยดมีท่าทีกระอักกระอ่วน เธอไม่กล้ารับปาก หากยังไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ทรงอำนาจที่สุดของเธอ ซึ่งก็คือนายใหญ่“กลับไปได้แล้วครับป้า” น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่งอย่างเผด็จการ ทำเอาสายหยดใจสั่นอย่างฉับพลัน เธอโค้งศีรษะให้นายหญิงเป็นการลา แล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินออกจากห้องพักฟื้นพิเศษทันที มาริษามองตามหลังแม่บ้านไปตาละห้อย“อยากอยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่กับฉันหรือไง”“…” มาริษาชักสีหน้าบึ้งตึงตวัดสายตามอ

มาริษาอยู่ในลุคสาวตัวเล็กน่ารัก เธอสวมใส่ชุดเดรสสีฟ้าสั้นลายตาข่าย ปล่อยผมลอนยาวสีดำสลวยกระจายเต็มแผ่นหลัง เธอก้าวขาเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง โดยที่ยังรู้สึกเพลีย ๆ ไม่หาย ไม่รู้สาเหตุใด ทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงแบบนี้ แต่เมื่อลูกสาวตัวเล็กของเพื่อนสาวคนสนิทของผู้เป็นสามีอยากพบ เธอจึงไม่ลังเลที่จะออกมาต้อนรับหลานสาว“พี่วิคะ” สาวใช้คนที่ถูกขานเรียกชื่อหยุดฝีเท้าทันที ในมือถือน้ำหวานสีแดงและเค้กช็อกโกแลต เธอโค้งศีรษะทำความเคารพนายหญิงของบ้าน ในจังหวะที่มาริษาเดินมาหยุดตรงหน้าสาวใช้พอดี“กำลังจะยกไปให้น้องมินตราใช่ไหมคะ”“ใช่ค่ะ”“งั้นสายกเข้าไปเองค่ะ” วิโค้งศีรษะรับคำสั่งหลังจากที่นายหญิงรับถาดอาหารว่างไปถือต่อ เธอจึงเดินเลี่ยงกลับไปทางห้องครัว“…” มาริษาเดินถือถาดอาหารว่างเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นอาหลานกำลังเล่นตุ๊กตากันตรงโซฟาตัวยาว เธอจึงหยุดมองตรงประตูทางเข้า เพราะความอ่อนโยนที่สามีมอบให้หลานสาว และ รอยยิ้มดูดีมีเสน่ห์เป็นธรรมชาติที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ดึงดูดสายตา จนเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว“นั่นพี่เมษาใช่ไหมคะอาแทน” น้ำเสียงใสไร้เดียงสาของเด็กสาวดึงมาริษาออกจากภวังค์ ทำให้เธอสบตาเข้ากั

พลั่ก!“อ๊ะ!” ร่างบางถูกชายหนุ่มที่สะดุ้งตัวตื่นผลักออกอย่างแรง จนริมฝีปากที่แนบชิดผละออกจากกัน ด้วยแรงที่มากกว่าของชายหนุ่ม ทำให้ร่างบางเซถลาถอยหลัง สะโพกชนเข้ากับโต๊ะทำงานอย่างจัง“ทำบ้าอะไรของเธอ!” แทนคุณผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานทันควันพลางใช้หลังมือเช็ดคาบน้ำลายบนริมฝีปากลวก ๆ ไม่รู้เลยว่าอดีตแฟนสา วเข้ามาในห้องทำงานตอนไหน เพราะรู้สึกเพลียจึงผล็อยหลับไป“ก็พี่ไม่ตื่น เมลเลยปลุกไงคะ” มนัสรินทร์เหยียดยิ้ม โดยไม่เกรงกลัวต่อสายตาดุดันที่มองมาอย่างรังเกียจ แต่กลับรู้สึกหงุดหงิด และ ยิ่งอยากเอาชนะมากอีกเป็นสิบเท่า“เธอไม่มีสิทธิ์! คนที่มีสิทธิ์…มีแค่น้องสาวเธอคนเดียวเท่านั้น จะทำอะไรก็คิดถึงน้องสาวตัวเองให้มาก ๆ อย่าร่าน! จนลืมผิดชอบชั่วดี” วาจาร้ายกาจที่พ่นออกมาจากปากเจ้าของแววตาดุ ทำเอาหญิงสาวหน้าชาวาบราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่“ก่อนที่จะสอนคนอื่นสอนตัวเองก่อนเถอะ! ที่พี่วางแผนทั้งหมด เพื่อทำให้เมลเจ็บปวดมันดีมากหรือไง” มนัสรินทร์ใส่อารมณ์ในน้ำเสียงด้วยความโกรธ เพราะที่แทนคุณพูดเหมือนเธอผิดอยู่ฝ่ายเดียว“หึ” แทนคุณเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างนึก “อย่าลืมสิ เธอเคยบอกว่าเธอรักฉันมาตลอดหนิ

คฤหาสน์ พีรพัฒน์ ฟุบ~ “…” ร่างหนาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างพาดขอบโซฟา ใบหน้าคมคายแหงนขึ้นมองเพดาน แล้วหลับตาลงพักสายตา หลายวันมานี้เขาแทบไม่ได้นอน เพราะเอาแต่ออกตามหาภรรยาตัวเล็กที่พาลูกในท้องหนีไป ซึ่งตอนนี้ยังคงไร้ร่องรอย“คนไข้คะ ดิฉันพาหมอมาตรวจอาการของคนที่ถูกเมียทิ้งค่ะ” น้ำเสียงคึกคักเอ่ยขึ้นเสียงดัง ดึงร่างหนาออกจากภวังค์ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์กับประโยคล้อเลียนของเพื่อนสาวคนสนิท ที่เดินเข้ามาพร้อมกับสามี ที่มีฉายาหมอหน้านิ่ง“ถ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับไปอีหวาน”“ไม่กลับ” หวานกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทายพลางหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟาตัวยาวพร้อมกับสามี ไม่เกรงกลัวต่อสายตาดุดันของเพื่อนสนิทที่จ้องมองมา แทนคุณถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างรำคาญ“แกได้นอนบ้างไหมเนี่ย หน้าตาหมองคล้ำราวกับคนไม่ได้นอนมาเป็นเดือน?” เมื่อได้มองใบหน้าเพื่อนสนิทชัด ๆ ทำให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็อดขำในใจไม่ได้ เคยเห็นสภาพซอมซ่อของเพื่อนล่าสุดก็เมื่อสิบกว่าปีก่อน ครั้นอกหัก แทนคุณใช้เวลารักษาแผลใจนานหลายปี กว่าจะกลับมาแข็งแรงได้อีกครั้ง“เรื่องนั้นมึงไม่

คฤหาสน์ ธัน “ขออนุญาตครับ” ระหว่างที่ธัน หวาน เทวิน และ มิลิน กำลังสนทนากันตามประสาคนสนิทในห้องนั่งเล่น การ์ดชุดดำเดินเข้ามาโค้งศีรษะทำความเคารพดึงความสนใจจากผู้เป็นนาย “มีอะไร” ธันเป็นฝ่ายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ “คุณแทนมาครับ” ชื่อของบุคคลดังกล่าวทำให้หวานและมิลินต่างหันขวับมองหน้ากันทันควันด้วยสีหน้าหวั่นวิตก โดยเฉพาะมิลินที่โกหกไม่ค่อยเก่งเอาเสียเลย เธอกลัวถูกเพื่อนจับได้ เรื่องที่ช่วยกันปกปิดที่อยู่มาริษา ตลอดสองเดือนหากเจอกัน เธอพยายามเลี่ยงประเด็นพูดถึงเสมอ “อือ” ธันเพียงส่งเสียงครางในลำคอตอบรับ “อย่ามีพิรุจล่ะยัยลิน” หวานย้ำเตือนกับมิลิน เธอกลัวว่าเพื่อนจะลืมตัวเผยความลับออกมา หากแทนคุณมาด้วยเรื่องของภรรยาที่หายตัวไป “ลินจะพยายามนะ” มิลินส่งยิ้มแหย ๆ ให้เพื่อนสาวอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง เธอพยายามประคับประคองสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ขณะภายในห้องนั่งเล่นกับมาเงียบอีกครั้ง ก่อนที่หวานจะเอ่ยขึ้น… “ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ได้คะคุณชาย” แทนคุณเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตากลับดูน่ากลัวผิดปกติ