All Chapters of เล่ห์ทศกัณฐ์: Chapter 31 - Chapter 40

เพราะความเป็นผู้ใหญ่ของพ่อที่ปกปิดเรื่องบางอย่างไว้ไม่ให้ลูกสาวล่วงรู้ ทว่าเธอดันรู้หมดทุกเรื่องจากปากของหมวดพิน ปรีชาจึงสาดเทความเกรี้ยวกราดลงขวดเหล้า หยิบแก้ววิสกี้กระดกเอา ๆ ชนแก้วแข่งกับนายหัวฟาร์มม้าที่เมาเละเทะ! เหมือนคนอกหักประชดชีวิต สุดท้ายวิทยาเลยอาสาช่วยลุงนิ่ม แบกคนเมาทั้งพิภพและปรีชาไปส่งถึงบ้าน ขณิกาบอกลาแม่แล้วตั้งใจว่าจะไปส่งที่รถยนต์ของชายหนุ่มที่คงจะต้องขับกลับบ้านเอง แต่เธอเกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน ก้าวแซงหน้าเขาไปด้วยความเป็นห่วง “พายขับให้ดีกว่านะคะ... พายไม่ได้ดื่ม... คุณเมฆดื่มไวน์ไปตั้งขวด” “ครับ... ขับรถดี ๆ ล่ะ” นับว่าเธอได้รับสิทธิพิเศษอีกอย่างหนึ่ง เมื่อเขาส่งกุญแจรถยนต์ให้ทำหน้าที่สารถี ที่จะมีแค่วิทยาเท่านั้นเป็นคนขับรถให้เขามาตลอดนับสิบปี ความสนิทสนมของเธอและเขามีมากขึ้นเสียจนมองตากันก็รู้ใจ เธอแทนตัวเองด้วยชื่อกับเขา ยิ้มให้เขาเหมือนที่เขาเคยเห็นในภาพถ่าย... มือที่จับกุมกันใต้โต๊ะโดยไม่มีใครพูดอะไร หากว่าพ่อไม่ทักเขาก็คงไม่ปล่อย ความคิดมากมายหลายอย่างทำให้เขาลอบยิ้มอยู่ลำพังจนเธอเหยียบคันเร่งออกรถ

เธอปรารถนาในจุมพิตและอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขาแต่หัวใจยังเต็มไปด้วยหวาดกลัว... ชายหนุ่มพอเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืนใด ๆ จึงเลื่อนมือขึ้นล้อมรอบวงหน้าหวานงาม ประกบปิดริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีหวานแผ่วเบา “อื้ม...” ความพึงพอใจประกาศผ่านทางกระบอกเสียงแทนคำตอบ มือเรียวเลื่อนขึ้นล้อมรอบวงหน้าหล่อเหลาที่กลับรอเฉย ๆ ว่าเธอจะโหยหารสชาติละมุนนี้เท่าไร ให้เธอเป็นฝ่ายนำทางไปพร้อมจุมพิตแสนหวาน ทว่าเพียงไม่นาน ความอ่อนโยนของเขาพาให้ขาดสติ! จากที่คิดจะยั่วยวนเพราะไม่พอใจเลขาฯ หน้าสวยอกสะบึ้ม หล่อนคงได้ครอบครองเขาทั้งตัวอย่างที่เธอไม่ได้... มันจะเร่าร้อนเท่าไร อ้อมกอดนี้เป็นใครมาก่อนไหม... ริมฝีปากงามขยับไปตามอารมณ์เร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ พอเขาอ้าปากอีกครั้งปลายลิ้นเล็กก็เป็นฝ่ายแทรกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เขาจะเริ่มไม่ยอมเป็นฝ่ายตาม สูบอากาศของเธอออกไปจนเหลือเพียงเสียงหอบสั่น มือหนาที่ตระกองกอดเอวของเธอเอาไว้เริ่มปัดป่ายไปทั่ว ความรู้สึกรุ่มร้อนถูกจุดติดได้ง่าย ๆ เหมือนโยนน้ำมันเข้ากองไฟ ปากของเธอหอมหวานเสียจนเขาติดอกติดใจ ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแ

เป็นแผนการของขณิกาที่มีความจำเป็นต้องไปค้างฟาร์มม้า เธอบอกพ่อแม่ว่าอยากไปพักผ่อนหย่อนใจ รีบเก็บเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมชวนหมวดพินไปเที่ยวด้วยกัน ซึ่งทั้งพ่อแม่และผู้หมวดไม่ได้ขัดใจหรือทักถามอะไร “พายขอเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ อาภพ เราไปขี่ม้ากัน” เสียงหวานบอกเจ้าของบ้าน เมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่าท้ายฟาร์ม ขณิกาคุ้นเคยกับทุกซอกมุมที่นี่เหมือนเป็นบ้านตัวเอง ลุงมิ่งสารถีประจำบ้านมาช่วยเธอยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ๆ ไปแทน พิภพลอบมองผู้หมวดยกมือป้องปากหาวหวอด ๆ ก็รีบบอก “เออดีพาย... ไปขี่ม้ากับอาดีกว่า เสื้อผ้าให้ลุงมิ่งแกยกไปเก็บ หมวดแกจะได้นอนสักหน่อย เราค่อยกินข้าวเย็นอร่อย ๆ กัน” “ดีค่ะ... พี่พิน! ให้งีบแป้บเดียว ตามพายไปด้วยล่ะ” เสียงเรียกดังเกือบทำให้ผู้หมวดที่โหมงานหนักตื่นเต็มตา ตอบประชดประชัน “ครับ... ที่รัก” “Sweet dream” และเธอก็ทำอย่างเคย ๆ คือแตะริมฝีปากบนกรามแกร่งของพี่สาวที่กลายร่างเป็นพี่ชายไปเมื่อไรไม่รู้ได้ พิภพกำลังยืนมองพี่น้องต่างสายเลือดพลอดรักกัน ถลึงตามองปานจะกินเลือดเนื้อด้วยความริ

ทางตำรวจยังได้สรุปว่าม้าที่ล้มป่วยไปทั้งคอกตรวจพบว่าสารเคมีบางตัวที่มีฟอสฟอรัสเป็นส่วนประกอบซึ่งพบในยาฆ่าแมลงเจือปนอยู่ในน้ำ ในเมื่อไม่มีพยานรู้เห็น ไม่สามารถบ่งชี้ได้ว่าเป็นฝีมือใคร มันอาจเกิดขึ้นเองจากสารปนเปื้อน การตกตะกอนตามธรรมชาติ ระบบการจัดการดูแลฟาร์มที่ไม่รัดกุม ทำให้พวกมันไม่สบาย... “พี่พินลองไปดูนะ ทำเป็นขี่ม้าเล่นหลงทางแบบพายก็ได้ ถ้าไปชุดคุณตำรวจคงไม่มีใครต้อนรับ วานด้วยนะคะ คุณเมฆของพายบริสุทธิ์ผุดผ่อง” ปลายเสียงย้ำชัดว่า ‘บริสุทธิ์ผุดผ่อง’ ได้รับคำโต้แย้งในสีหน้าจริงจัง “พี่ว่าไม่นะ รายนั้นน่าจะผ่านมือผ่านปากสาวมาเยอะ ไม่น่าซิงแน่นอน” “พี่พิน! พายไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น... พี่ก็” ต่อว่าทันที เธอดันเพิ่งมาคิดตามเป็นฉาก ๆ ว่ามือปากนี่มันอะไร พิมฐาส่งสายตากรุ้มกริ่ม “แกไปลองเช็คดูสิว่าสมรรถภาพเขาหย่อนจริงหรือเปล่า ผลงานดี ๆ ของแกวันนี้ พี่จะปล่อยให้ไปใช้ความแรดเต็มที่เลยไอ้น้อง” “จริงป่ะ? อุ๊ย...” เสียงแผ่วลงเพราะลืมตัวทำตาโต นิสัยเดิมของเธอบางทีมันก็ยากสำรวม “จริงสิ พี่อนุญาตให้ไปได้ เอาเป็นว่าแกมีอะไ

ความจริงจากปากสู้ให้เธอตบหน้าเสียยังจะดีกว่า! ไม่มีทางที่คนทำธุรกิจเทา ๆ อย่างเขาจะไม่รู้ โดยเฉพาะเรื่องของนายทินกรส่งยาให้ใคร ทั้งพ่อค้าลูกค้าพวกนั้นก็ไปฟอกเงินตามบ่อนชายแดน และที่กบดาน นายทุนใหญ่หลายคนรวมถึงตัวเขาเองต้องแกล้งทำปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง ทำไม่รู้ไม่เห็น และไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว “คุณไม่ควรไปที่นั่น... พ่อคุณรู้ไหม?” “พ่อไม่รู้ว่าฉันรู้... ฉันไม่เคยยุ่งเรื่องงานของพ่อ ฉันแค่... ให้ใครมาว่าคุณเป็นคนทำไม่ได้ ฉันจะไม่ชอบให้ใครเรียกคุณว่าไอ้...” ในท่าทีเย็นชาราวกับว่าเป็นคนละคนของขณิกา ร่างบางในเดรสสีขาวเข้ารูปมีกระดุมผ่ากลางตัวสไตล์คุณหนูลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ด้วยแววตาแน่วแน่ เธอจะใส่ชุดนั่นตามคำขอของเขา! มือล้วงหยิบหนังยางรัดผมสีดำออกมาจากกระเป๋าเสื้อเล็ก ๆ บนหน้าอก ยกขึ้นรวบมวยผมหยักเป็นลอนเอาไว้กลางศีรษะ ดวงตาคู่คมมองตาม พลันกลืนน้ำลายลงคออย่างหื่นกระหาย ขณะเส้นผมสีน้ำตาลสวยลู่สยายลงกระเซิงอยู่น้อย ๆ มันทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงเรียบร้อยที่แอบแฝงความซุกซนแบบไม่ตั้งใจ ที่น่ากลัวมากที่สุดคงจะเป็นตัวของเขาเอง...