All Chapters of เล่ห์ทศกัณฐ์: Chapter 21 - Chapter 30

คุณแม่วัยสี่สิบแปดปีนั้นยังดูเป็นสาวรุ่น ๆ ยิ่งใช้ภาษาวัยรุ่น กนิษฐาเลี้ยงลูกแบบเพื่อนพี่น้องมากกว่าผู้บังคับบัญชา ไม่ว่ามีเรื่องอะไรขณิกาสามารถปรึกษาแม่ได้ตลอด “แม่ก็พูดเวอร์ไป พายไม่ได้มีหนุ่มเยอะแยะอะไร วัน ๆ พายทำแต่งาน คุณเมฆเองก็ไม่เคยบอกว่าชอบพาย เขาแค่ส่งดอกไม้ให้พาย มาขอคุกกี้ที่ออฟฟิศบ่อย ๆ บอกให้พายมีชีวิตของตัวเอง... รักพ่อแม่กับรักตัวเองมาก ๆ” เพราะไม่ได้เห็นลูกพูดเยอะและกลับมามีรอยยิ้มสดใส อาหารทยอยมาต่างคนรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อยสมชื่อร้านดังที่มีผู้คนเนืองแน่น ปรีชาถึงกับขอเมนูสั่งเพิ่มของว่างของหวานเผื่อภรรยาอีกด้วย เหมือนจะเลี้ยงฉลองให้ลูกสาวที่กลับมาเป็นคนเดิม ยังมีเรื่องให้พวกเขาตกใจอีกอย่าง “พายเอาไอศกรีมสตรอว์เบอร์รี” “อ้าว... ไม่กลัวอ้วนรึ? มากับพ่อทีไรชวนกินของหวานว่าพ่อลงพุงตลอด” “ค่อยไปลดเอา เดี๋ยวนี้เขามีคอร์สเทรนเนอร์ผ่านวิดีโอคอลแล้วนะพ่อ ตอบปัญหายี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยค่ะ” ขณิกาหยิบโทรศัพท์ให้พ่อดู คุณผู้หญิงของบ้านที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีมีท่าทีสนใจจะลงคอร์สรักษาหุ่นด้วยยังเอ่ย

ตลอดเดือนที่ผ่านมา... ขณิกาไม่ได้มาเที่ยวเล่นฟาร์มม้า ไม่ได้อ่านข้อความ ไม่รับสาย ไม่แม้แต่จะโทรหาอาภพเหมือนที่เคยพูดคุยกันอยู่ทุกวัน หัวใจชินชากับความเจ็บปวดของเธอจึงได้พักบาดแผลก็คงจะต้องดีขึ้น พอได้ห่างกันไปสักพัก เธอทำใจได้... ว่าเขายังหัวรั้นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ‘กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะอริส... เราไปไหน ทำไมไม่บอกพ่อ ไปอยู่กับผู้ชายได้ยังไง?’ เสียงโวยดังไปตามสาย ร่างสูงในเชิ้ตสีขาวหล่อเหลาเดินถือโทรศัพท์ย่ำก้าวในห้องรับแขกกว้างขวางอย่างหัวเสีย ปล่อยให้แขกที่มาหาตามนัดหมายนั่งรอ กินขนมฆ่าเวลาสนทนาเรื่องสัพเพเหระ “แม่ขา... แม่ดูสิ พายว่าเราพักที่นี่ดีไหม? เราจะได้ไปไหว้พระกันด้วย” เสียงหวานถามพลางซบแก้มกอดต้นแขนเล็กนุ่ม มืออีกข้างปัดจอโทรศัพท์ไปมา คนแม่ยกปลายนิ้วแย่งลูกสาวจิ้มจอ “อันนี้ ๆ แม่อยากไปอังกอร์วัด เกิดมายังไม่เคยไปเลย” “ที่นี่เหรอ? อุ๊ย... มีอ่างจากุซซี่มีสปาด้วยค่ะ เอ๊ะ! หรือเราไปสิงคโปร์กันดีไหมแม่?” เธอเชยหน้าขึ้นมองแม่ที่หลุบตาลงมองสถานที่ท่องเที่ยวและที่พักสวยหรูเบ้ปาก “ไม่เอา แม่อยากไ

หญิงสาวมีสีหน้าแปลกใจ เนื่องมาจากว่าหลายวันก่อนวิทยาโทรมาขอร้องเธอทำคุกกี้ให้ใหม่ ไม่อย่างนั้นจะลาออกเพราะน้อยใจอะไรสักอย่าง “ลูกน้องคนไหนจะกล้าขโมยของนายหัวจอมโหด มันต้องมีอะไรแน่ เอ... มีเรื่องอะไรกันนะ? ไม่ใช่ว่าคุณบอกให้เขาเอาไปทิ้ง เขาเลยเอาไปกิน” “ไอ้วิทย์มันกวนประสาท ผมหงุดหงิด ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้ง” “ไม่ใช่แน่ ๆ คุณวิทย์บอกฉันหมดละ ไปเตะคุณวิทย์ลงกองขยะ น่าสงสารออก” คนเถียงอย่างลืมตัวสีหน้าสดใสหายไป แก้มร้อนผ่าวราวถูกละเลงด้วยสีแดง เมื่อชายหนุ่มค่อย ๆ ผ่อนคันเร่งลง มองหน้าเธอเพื่อถาม “แล้วคุณล่ะ... พาย? คิดอะไรอยู่... คิดเหมือนผมหรือเปล่า?” เขาได้แต่รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ขณะหันหน้ากลับไปมองหนทางข้างหน้า คิดว่าคงใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง หญิงสาวกลับทำมุดหน้ามุดตาหนีด้วยอาการเก้อเขิน “คือ... ฉัน เอ้อ! คุณเมฆจะให้ฉันทำกับข้าวหรือคะ ทำอะไรกินกันดี?”ทำไมถึงเปลี่ยนเรื่อง? คำถามที่ตั้งใจจะถามไม่ได้เอ่ยออกไป บนวงหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มพึงพอใจ “อืม... เราจะทำอะไรเผ็ด ๆ หรือว่าหวาน ๆ ดี?” “อะไรก็

คุณเมฆไม่ได้ผิดคำพูดที่ให้ไว้ว่าจะจบแค่จูบ แถมใช่จูบธรรมดาเสียเมื่อไร บทเรียนแสนหวานผ่านปลายลิ้นหนาที่ลากวนไปทั่วโพรงปากสาวเป็นครั้งแรกสอนให้เธอรู้ระบบการหายใจ หัวสมองของเธอโล่งเปล่าแต่ปลายจมูกรับรู้ถึงกลิ่นหอมจากเสื้อผ้า เนื้อกายชายแกร่งที่เผลอลูบไล้อย่างเพลิดเพลิน สัมผัสของเขาช่างอ่อนโยนตรงข้ามคำพูดและอุปนิสัย และที่เขาทั้งจูบทั้งกอดหลังท้ายรถในลานจอดมืด ๆ ร้อน ๆ กลับขึ้นรถเหงื่อโชกชุ่ม พาเธอไปส่งถึงบ้าน แม้แต่อาหารที่บอกว่าจะทำกินสุดท้ายก็ไม่ได้ทำ ทำให้เธอต้องใช้ความคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง รุ่งเช้ามาพอจะไปทำงานก็ยังสติไม่อยู่กับเนื้อตัว ไม่รู้ผีห่าซาตานตนไหน! ทำให้เธอใจกล้าหน้าด้านไปกระโดดจูบผู้ชาย ที่สำคัญคือใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาร้ายกาจขนาดไหน ในห้องนอนที่มีอิงฟ้ามาค้างอ้างแรมด้วยกัน มือเย็นยะเยียบยกขึ้นแตะริมฝีปากเคลือบด้วยลิปสติกโทนส้มหน้ากระจก นึกถึงสัมผัสของคืนวานก็เผลอยิ้มออกมา มันเป็นความฝันของผู้หญิงคนหนึ่งที่จะได้ลิ้มรสจุมพิตแสนอ่อนหวาน เธอยังเป็นจูบแรกของเขา... ผมสีน้ำตาลสลวยม้วนลอนปลายลู่ไปกับแผ่นหลัง ห

งานถ่ายโฆษณาสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ได้ทั้งฉากสวย ๆ ของไร่องุ่นกว้างขวางสุดลูกตาซึ่งเป็นไฮไลต์ของงาน เจ้าของฟาร์มยังให้ความร่วมมือในการถ่ายสกู๊ปสั้น ๆ ด้วยท่าทีอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ระดับเมธพนธ์หน้าตาเป็นดาราได้ไม่ยาก ด้วยคิ้วเข้มหนาโก่งรับดวงตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มทรงเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว บรรดาลูกค้าสาว ๆ เดินผ่านไปมาอดที่จะลอบยิ้มลอบมองไม่ไหว เรียกได้ว่างานนี้ถึงจะมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดเจ้าสาวสไตล์เกาหลีมาเข้าธีมด้วยไม่กี่ฉาก ท่าเดินถือแก้วไวน์ในเชิ้ตสีดำกางเกงสแล็คธรรมดา ๆ ของพ่อคุณแย่งซีนเรียบ! “รู้งี้ไม่ต้องจ้างพายมาเป็นพรีเซ็นเตอร์... ให้คุณเมฆแนะนำฟาร์มองุ่นเองดีกว่า...” เสียงพึมพำบ่น หลังจากที่เธอเพิ่งเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นสูทสีเทาตัวเดิม พอจะนั่งเก้าอี้โซฟาเดี่ยวในร้านอาหารชายหนุ่มดึงพนักพิงออกจากโต๊ะเล็กน้อย ทำหน้าที่สุภาพบุรุษให้อย่างเคย “ก็ไม่คุ้มเงินที่จ่ายน่ะสิครับ...” “งกจังเลยนะคะ...” เธอมองค้อนคนตรงหน้าที่ยืนค้ำหัวอยู่และเขาก็แค่ยิ้ม ก่อนจะโบกมือตอบทางพนักงานหลายคนทั้งช่างกล้อง ช่างแต่งหน้า เซ็ตฉากเริ่มทยอยเ